Vier doden in een ziekenhuis in Chicago. Boze ex-geliefde, schijnt het. 

Vier is niet genoeg voor de boeken. Een kleine thougt, kleine prayer.

En op naar de volgende moordpartij.

Wat ik meekreeg van alle chaos en discussie over de Brexit deal van de afgelopen week, is dat May bewonderd wordt. Niet door de malloten die haar willen afzetten en liever een no deal hebben (dit zijn dezelfde mensen die de leugens verspreidden die tot Brexit leidden).

Maar wel door de rest. Haar vasthoudendheid en doorzettingsvermogen lijken haar ineens boven het grijze gemiddelde uit te laten steken. Zoals Harold Wilson ooit zei: a week is a long time in politics.

Ik zou nu inzetten op het overleven May en deze deal.

Zoals dat hoort hebben de Democraten toen er niets meer viel te verwachten van verdere tellingen in de verkiezingen in Florida en Georgia, hun tegenstander gefeliciteerd en zich bij de uitslag neergelegd.

Helaas voor Florida waar het krap was en treurig in Georgia waar te veel manipulaties met de stemmen plaatsvonden om er helemaal tevreden over te zijn.

Het was belangrijk om alle stemmen op de juiste manier te tellen. De Republikeinen met hun absurde verdachtmakingen, inclusief die door de psycho zelf, stonden te kijk. Maar goed, we kenden hen al, wisten wat we konden verwachten.

Het rapport van de CIA over de moord op Khashoggi stelt de kroonprins Mohammed bin Salam (MbS) direct verantwoordelijk voor het gebeuren. 

Het interessante is dat de CIA zich blijkbaar niet laat gebruiken door Trump en zijn neoconservatieve veiligheidsadviseur. Dit rapport trekt het laatste vijgenblaadje weg dat als excuus gold voor Trump en Bolton om MbS uit de wind te houden.

Het is hoopgevend dat de CIA zich niet heeft laten manipuleren door de activisten rond Trump die in Iran regime change willen. Niets geleerd van Irak, geen ethiek. Ik ben benieuwd waar Trump dinsdag mee komt.

Dit rapport maakt de positie van MbS in Soedi Arabie zelf ook lastig te handhaven. Ze kunnen moeilijk een narrative volhouden die volstrekt afwijkt van de Amerikaanse versie. wordt vervolgd.

Volgens de nieuwssite Daily Beast zou het Witte Huis overwegen om de Turkse religieuze leider Fethullah Gulen uit te wijzen naar Turkije. Gulen verblijft al 20 jaar in Pennsylvania en wordt door de autoritaire leider van Turkije, Erdogan, verantwoordelijk gehouden voor de mislukte staatsgreep in 2016 (voordien steunde Gulen en Erdogan elkaar).

Ik zou verrast zijn, om het zwak uit te drukken, als dit inderdaad gebeurde. Na het oplopen van spanningen tussen Turkije en de VS over Erdogans gevangenzetting van een predikant (zoals enige tienduizenden mensen in Turkije zonder proces gevangen zitten), heeft de moord op Khashoggi en de sluwe Turkse rol daarin tot openingen geleid. 

Turkije is niet een rechtsstaat die Gulen een onafhankelijk proces kan garanderen, bovendien is het bewijs van zijn betrokkenheid niet meer dan wat Erdogan steeds heeft geroepen. Iemand uitleveren aan een dergelijk land zou onAmerikaans zijn, maar met Trump weet je nooit. John Bolton, die Turkije graag verplichtingen laat hebben aan Amerika, zal er ongetwijfeld voor zijn. Hopelijk zijn er verstandiger lieden in de buurt – maar dat is tegenwoordig verre van zeker.  

Niemand ontsnapt zonder schade aan een relatie met de psycho in het Witte Huis (nou ja, Niki Haley uitgezonderd).

Volgens anonieme zegslieden (heerlijk toch, zo hoor je nog eens wat over het Fire en Fury Witte Huis) zou Trump regelmatig de draak steken met Sean Hannity, zijn campagnemedewerker bij Fox News.

Hannity kwam de laatste week van de campagne nog het podium op om voor Trump te oreren en zijn collega’s van Fox, opgesloten in de pen, te beledigen. Dagelijks haalt hij een paar bruine neuzen bij Trump.

Maar Trump zelf, op dit terrein geen amateur, weet heel goed wat hij heeft aan Hannity. Het is een slijmbal die nooit een serieuze vraag stelt, schijnt Trump regelmatig te verkondigen. 

Trump houdt van de ‘back and forth with the press’ kakelde iemand van het Witte Huis. Yeah, zo lang het geen journalisten zijn die serieus willen worden of hem niet laten wegkomen met leugens of halve waarheden. 

We zitten in een interessante fase van Trumps presidentschap. Zonder meerderheid in het Huis en een ruggegraatloze garnaal als Paul Ryan, voormalig intellectueel van de Republikeinen, als opperbevelhebber, wordt het lastiger voor Trump. Hij is geërgerd dat hij verloor, dat hij in Frankrijk te kijk stond, dat ministers ontslagen moeten worden, enfin, zo’n beetje over alles. De wereld van een narcist is snel verpest als het tegenzit.

Maar ook Fox News zit in een lastige fase. Het nam afstand (een heel klein beetje) van Hannity en Pirro. Het zag er ook wel heel erg lullig uit. Een commentator stelde een week voor de verkiezingen ronduit: er is geen karavaan die Amerika bedreigt, laat u niet bang maken. En in het conflict met CNN of een president zijn perstoegang naar eigen believen kan reguleren, kiest Fox de kant van CNN.

Niemand hoeft medelijden te hebben met Hannity en zijn soort. Journalisten zijn ze niet en ook niet entertainers. Ze zijn waterdragers voor de machthebbers. Totdat ze hun nut verliezen en ze enkel slappe vaatdoeken blijken.

Deze week in de Groene, mijn artikel over antisemitisme in de VS.

Klik hier.

Door de manier waarop de Republikeinen omgaan met de uitslagen in Florida, is er geen mogelijkheid meer dat de uitslag onomstreden wordt. Net als in 2000 gaan ze er met twee benen vol in, elke aantasting van hun ‘overwinning’ als fraude beschouwend.

Stel dat de situatie omgekeerd was geweest, 12.000 stemmen minder voor Scott, dan zou er zo lang mogelijk doorgeteld moeten worden. 

Uiteindelijk komt er wel een uitslag, al valt te hopen dat de rechter er in Florida buiten kan blijven – afgezien van de oproep door een verstandige rechter om op je woorden te letten, gericht aan Scott die, als goede Trump lakei, grossiert in onbewezen aanklachten.

In Minnesota duurde het tot juni 2009 voordat de race om de senaat van 2008 was beslist en Al Franken tot winnaar werd uitgeroepen met 312 stemmen verschil. Iedereen legde zich er uiteindelijk bij neer, maar het duurde lang. Reken er maar op dat Florida ook zoiets gaat worden.

Na een jaar van het uitspelen van verschillende steden tegen elkaar, heeft Amazon zijn keuze gemaakt. Een deel komt in Long Island terecht, een deel in Virginia, een kleiner deel in Nashville. Het is teveel gezegd dat je hier verrast over moet zijn. Vanaf het begin werd vermoed dat Jeff Bezos iets in de buurt van Washington wilde hebben. Amazon is nu een grote lobbyist en zal nog meer macht in Washington nodig hebben om zijn zin te krijgen. Hij is ook eigenaar van de Washington Post – een krant die ik bewonder maar die vanwege Bezos’ eigendom problematisch kan worden.

Maar to the point. Amazon heeft miljarden dollars afgetroggeld in belastingvoordelen en andere tegoeden om de beloofde investeringen te maken. Hoe meer steden meededen, hoe beter je ze kon opjuinen, vandaar het proces met een inschrijving, een selectie van twintig en nu een keuze die niet bepaald verrassend is maar wel veel oplevert. Zijn die banen dat waard, gegeven de bepaald niet beperkte mogelijkheden van Amazon om gewoon zelf te investeren zonder aansporingen? Uiteindelijk moeten kiezers dat uitmaken, maar er wordt wat afgelogen en uitonderhandeld. Onze Unilever loopjongen is er een kleine jongen bij.

Ook de door Trump en de Republikeinen veel bezongen investering van Foxconn in Wisconsin blijkt zoveel in stimulansen te kosten dat het de staat tot in lengte van jaren niets gaat opleveren. We weten uit het verleden, toen de auto- en de textielindustrie naar het Diepe Zuiden werden gelokt, dat deze bedrijven weer vertrekken als de voordelen op zijn – na zo’n jaar of tien.

Tegelijkertijd werd een rapport bekend over waar de voordelen van de Trump belastingverlaging heengegaan zijn. Jazeker, er is geldt teruggekomen dat bedrijven als Apple, Microsoft en Google bewust buitenlands hielden om belasting te ontlopen. Een deel is geïnvesteerd maar het zou me verbazen als dit niet al investeringen waren die deze bedrijven toch al niet hadden gedaan. Het grootste deel van de lagere ondernemingsbelastingen is gegaan naar … teruginkopen van aandelen wat nul economisch voordeel heeft voor de samenleving.

In de Financial Times beschrijft Sarah O’Connor een gelijksoortige situatie in Engeland (helaas alleen voor abonnees). De titel van het verhaal is ‘Big companies pushing governments around’. Zo is het maar net.

In andere annalen van onverbeterlijke bankiers is het interessant om de rol te volgen van Goldman Sachs in het oplichten van Maleisië. De bank stak 600 miljoen dollar aan gefactureerde hulp in zijn zak en hielp de corrupte leider van dat land en zijn onderknuppels om miljarden te stelen. Het was een ‘rogue banker’ claimt Goldman maar nu bleek de hoogste baas ook twee ontmoetingen te hebben gehad met de samenzweerders. De boodschp voor de rest van ons blijft dezelfde als altijd: vertrouw banken niet – en evenmin ondermingen die voordelen proberen af te troggelen. Ze hebben niet een maatschappelijk belang voor ogen, het zijn winstmachines. Niks op tegen, maar reden voor gezond wantrouwen.

Ik heb de hoop opgegeven dat Trump iets kan doen dat zijn fanatieke of belangenbehartigende achterban de ogen kan openen. 

Zijn bezoek aan Frankrijk zou zelfs de meest partijdige waarnemer beschaamd moeten laten vaststellen dat deze president van president zijn geen kaas gegeten heeft.

Los daarvan vond ik het interessant dat de verkiezingen hun sporen hebben nagelaten. De psycho zag er moe uit, was geïrriteerd, sloeg belangrijke bezoeken over en werd door Macron de oren gewassen. De enige die aardig tegen hem deed en die hij met een Prodent glimlach begroette was zijn grote vriend Wladimir, die, naar het schijnt, opzettelijk te laat kwam zodat iedereen op hem moest wachten.

Ik heb altijd het vermoeden gehad dat Trump zijn presidentschap niet gaat overleven. Gewoon, slechte gezondheid, ongezond leven, een narcist die zijn koninkrijk ziet verbrokkelen. Ik zie hem nog wel dood neervallen, of waarschijnlijker, dood in zijn leunstoel voor een batterij televisies.