Het is verleidelijk om veel lawaai te maken over de analyse van de wel functionerende delen van de Amerikaanse overheid (de intelligence community en de CIA) die duidelijk maken dat Donald Trump niet haar hen luistert en er maar wat op los ouwehoert.

Noord Korea is niet van plan kernwapens op te geven en Trumps gekraai dat Noord Korea als dreiging was verdwenen na zijn love affaire met Kim is onzin. 

Iran is niet bezig met het maken van kernwapens en houdt zich aan de afspraken in de Iran deal.

Isis is nog lang niet verslagen.

En, oh ja, misschien is het niet verstandig om uit Afghanistan weg te gaan voordat je afspraken heb over terrorismebestrijding.

Maar ja, wat horen we hier eigenlijk aan nieuws? Trump en zijn oorlogshitser John Bolton draaien de feiten zoals het hen het beste uitkomt (Bolton heeft ervaring, zo rommelden de neocons onder president Dick Cheney Amerika de Irak oorlog in). 

Is het nieuws dat Dan Coates (director intelligence) en Gina Haspel (CIA) deze meningen zijn toegedaan? Nee, dat is het nieuws niet. Nieuws is dat ze recht voor zijn raap in senaatshoorzittingen vertellen dat Trump onzin verkoopt en dat minister Pompeo als zijn luidspreker fungeert, blijkbaar ook zonder te weten hoe de feiten erbij liggen.

De Afghanistan opmerking werd gemaakt door … Mitch McConnell. De belangrijkste politicus in Washington (nou ja, tegenwoordig na Nancy Pelosi) voelt zich blijkbaar niet meer verplicht om mee te huilen met de Trumpistani’s. Zou de shut down (die McConnell blijkbaar niet beviel maar waaraan hij medeplichtig was door niets te doen) hem nieuwe moed gegeven hebben om iets te zeggen dat hij ook echt in het belang van het land acht?

Ja, inderdaad, dat is nieuws. Republikeinen die Trump het vuur aan de schenen leggen, de leden van zijn eigen regering die vertellen dat hij uit zijn nek lult. Nieuws. Aangeschoten wild. De jackhalzen, de McConnells van deze wereld, zijn uit op de kreupele leider van het roedel. Stay tuned. Het begint leuk te worden.

Donderdag a.s. houd ik een lezing in Vught. Kasteel Maurick, 19 h.

Wel aanmelden. 

http://www.rotarydbwest.nl/agenda/ 

Sinds 6 november, sinds de verkiezingsnederlaag van zijn Republikeinse Partij, zit Donald Trump in een funk. De zaken gaan niet goed voor hem en hij weet het. Sinds vorige week is funk een te zwak woord. Niet goed gaan is een understatement. Depressie lijkt meer op zijn plaats. Crash and burn.

Zijn door hemzelf veelgeprezen gut feelings hebben hem in de steek gelaten of misschien moeten we zeggen dat zijn overmoed en arrogantie hun natuurlijke Waterloo hebben gevonden. Natuurlijk had Trump zich nooit moeten laten opjuinen door de rechtse roeptoeters tot een gevecht over de muur. Maar zeg dat maar eens tegen een zelfverklaard ‘stabiel genie’, die alles beter weet. Natuurlijk had zich moeten realiseren dat Speaker Nancy Pelosi een maatje te groot was. Zoals het satirisch programma Saturday Night Live het formuleerde: Trump denkt dat hij lastige vrouwen met 130.000 dollar kan afkopen. Na de aanklachten tegen Trump-loopjongen Roger Stone komt het Mueller-onderzoek akelig dicht in de buurt. Trumps ‘juridisch adviseur’ Rudolph Giuliani lijkt rijpt voor een dwangbuis.

Er lijkt nu definitief iets gebroken en dat iets is de schijnbare onaantastbaarheid van president Trump. Hij moest zijn nederlaag erkennen nadat de Republikeinse senatoren die tot dan toe keurig deden wat hun baas, Mitch McConnell, hun opdroeg. Het was de cumulatie van weken waarin Trump steeds bizarder overkwam, complete nonsens uitsloeg, en, pijnlijk voor iemand die leeft bij peilingen, zelfs zijn matige populariteit verder omlaag zag gaan. Dat is niet omdat de gepeilden niet voor een muur zouden zijn, of niet trouwe Republikeinen zouden zijn, maar simpelweg omdat ze Trump een incompetente klungel vinden. Dat zijn niet kiezers die je zomaar terugwint. Een nieuwe flirt met Kim Jung-Il is daarvoor zeker niet voldoende.

De essentiële kwaliteit van aangeschoten wild is dat het snelheid verliest, voort hobbelt en door mindere jagers van alle kanten wordt bedreigd. Als een dier gewond is, kreupel raakt, achterblijft, storten de hyena’s zich erop. Dat gaan we nu zien. Was er tot nu toe steeds het idee dat Republikeinen het zouden aandurven om in 2020 Trump uit te dagen, dat wordt nu ineens een niet zo heel ondenkbaar perspectief. De gouverneur van Maryland, Larry Hogan, krijgt ineens aandacht. Iedereen lijkt zich te herinneren dat John Kasich, de inmiddels oud-gouverneur van Ohio, al in 2016 de enige echte tegenstander was van Trump. In de coulissen houdt Nikki Haley zich op.

De keizer heeft geen kleren, dat is wat de afgelopen weken lieten zien. Trump heeft een enorme gok genomen en laten zien dat hij afgetroefd kan worden, kan verliezen, domme beslissingen neemt en, voor zijn laffe Republikeinse partijgenoten, dat hij gedwarsboomd kan worden.

De artikelen over zijn kwetsbaarheid in de verkiezingen van 2020 buitelen over elkaar heen. Uitdagers in de voorrondes krijgen ineens wat geloofwaardigheid.

Het kan allemaal snel gaan nu. Mueller kan een doodsklap uitdelen.

Grosso modo zie ik vijf mogelijkheden hoe dit gaat aflopen:

1. Trump moet aftreden wegens Mueller, Stone, whatever. Een impeachment of totale desintegratie – zie optie 2.
2. Trump treedt af, misschien zo laat als diep in 2020. Hij geeft kwezel Pence het presidentschap met de afspraak dat hij niet vervolgd zal worden. Het Ford-Nixon scenario. Het zal Pence de kop kosten maar die heeft toch geen kans, onder welke omstandigheden dan ook. Hij is al lang tevreden met zijn onverdiende historische status als POTUS 46 en kan dan Trump gezelschap houden onder in de presidenten top 46.
3. Trump is een ziek man, een psychopaat met een narcisme syndroom. Bovendien is hij in slechte gezondheid en leeft super ongezond. De tegenslag en de druk bezorgen hem een hartaanval. Iedereen haalt opgelucht adem, inclusief Melania.
4. Trump gaat gewoon door, stelt zich kandidaat in 2020.
5. Als 4 maar dan met een aantal andere Republikeinen die zichzelf een kans geven: John Kasich, Larry Hogan (gouverneur van Maryland). Onder omstandigheden ook Nikki Haley.

Ik weet niet welk scenario het meest waarschijnlijk is, maar ze zien er geen van alle goed uit. Ik heb nooit goed begrepen waarom mensen er zo zeker van zijn dat hij in 2020 zou worden herkozen – zijn steun is nooit boven de 40 procent gelovigen uitgekomen. Misschien is het een omgekeerde reactie op de zekerheid dat Hillary in 2016 niet kon verliezen. 

Voorspellen is altijd lastig, zeker in de toekomst. Maar ik durf wel te zeggen dat er op 20 januari 2021 iemand anders dan Donald Trump geïnaugureerd gaat worden.

De langste, grootste, meest schadelijke, domste, alle records slaande shut down, geleid door de beste, A++, meest historische psychopaat in het Witte Huis is ten einde. De oogst: niets. Nou ja, behalve schade dan.

Het goede nieuws is dat de schade vooral aan Trump is. Hij liet zich opnaaien door zijn rechtse roeptoeters, negeerde advies, luisterde naar Stephen Miller, nam het krediet en liet blijken weinig voeling te hebben met wat er omgaat in de samenleving. Zijn kabinet deed er nog een schepje op. De miljonairs om Trump heen hebben geen idee wat het betekent om afhankelijk te zijn van een (magere) pay check en lieten dat blijken.

Nancy Pelosi heeft de psycho afgetroefd. Mitch McConnell verloor zijn eigen Republikeinse senatoren. Trump zakte door het ijs – of gaat door het stof, kies uw eigen metafoor voor zijn Werdegang.

Oh ja, extraatje, bonus: die kwezel van een hielenlikker, Mike Pence, zakte mee.

Zelden leverde zoveel schadelijk beleid zo weinig op.

Pelosi moet de psycho uitnodigen voor een State of the Union, komende week. Kijken hoe dat uitpakt.

Nou begint het pas echt leuk te worden. Roger Stone, een van de onderkruipers die Richard Nixon hielpen bij zijn kwade werken, is nu gearresteerd voor het influisteren van Donald Trump. 

Mueller heeft via de grand jury zeven aanklachten geformuleerd tegen deze arrogante blow hard. Niet misselijk, en het wordt interessant wat hij precies heeft gedaan. Weet u nog, Stone was degene die vooraf aankondigde dat Wikileaks met Russisch hack materiaal zou komen. 

We schuiven gestadig op richting Trump zelf.

Het is werkelijk verbazend dat iemand verbaasd is over het geweld in Zimbabwe. Ik had altijd het gevoel dat over de vervanging van Mugabe door zijn onderknuppel veel te positief gerapporteerd werd, inclusief door Bram Vermeulen, de correspondent van de NRC.

De zogenaamde verkiezingen vorig jaar deugden niet. Door 0,8 procent meer te halen dan de helft kon Mnangagwa een run off vermijden en het parlement in zijn zak steken. Er was geen sprake van echte hervormingen.

En nu loopt het gewoon weer spaak. De militairen doen wat ze willen, de echte macht is in handen van de mensen die onder Mugabe ook de macht hadden, inclusief de huidige president. 

Helaas is optimisme in Afrika altijd de verkeerde gemoedstoestand. Niet alleen in Zimbabwe maar ook in het post-Zuma Zuid Afrika lijkt niet geweldig veel veranderd. En in Kongo heeft Kabilla net de zaak geflest – gesteund door driekwart van de bazen op het continent. 

Wat een gezeur over de State of the Union – altijd verkeerd vergeleken met onze troonrede, maar vooruit, dat hoort er ook bij.

Inderdaad komt de president naar de gezamenlijke zitting op uitnodiging van de Speaker. Geen uitnodiging, geen spreektijd. Omgekeerd werkt ook. Nethanyahu kreeg van Speaker Ryan een uitnodiging om in een toespraak voor het Huis Obama’s Iran deal te ondermijnen.

Maar het hele verhaal van State of the Unions heeft meerdere historische kanten. De grondwet vereist dat presidenten periodiek zo’n boodschap afleveren aan de wetgevende macht. Presidenten Washington en Adams leverden een boodschap aan het congres nog persoonlijk af, president Jefferson besloot in 1801 dat een schriftelijke boodschap wel voldoende was. Hij wilde niet in persoon verschijnen omdat hij vond dat dat te veel leek op een koning (jazeker, hij zag een soort troonrede). 

In 1913 was president Wilson zo slim om te vragen de boodschap persoonlijk te mogen voorlezen. Het effect daarvan was inderdaad, koninklijk. Je vraagt je af waarom Theodore Roosevelt, nooit vies van publiek vertoon, er nooit om heeft gevraagd. Maar de boodschappen aan het congres, ook voor 1913, hadden behoorlijk wat invloed als een intentieverklaring van de president – zij het dat ze onvermijdelijk belangrijker werden met het groeiende belang van de uitvoerende macht.

Sindsdien is het een jaarlijkse gewoonte geworden. Officieel een begrotingsverhaal, onofficieel een politieke speech die de president de mogelijkheid geeft steun te vergaren of steun te laten zien, zowel in moeilijke tijden als wanneer alles goed gaat. Billy Clinton bijvoorbeeld kon in 1998 zich koesteren in het gejuich van zijn Democraten ook al liep er een impeachment procedure tegen hem. 

Obama werd in 2009 toegeroepen door een Republikein: ‘je liegt’. Een ongewone onbeleefdheid, om het zo uit te drukken, typerend voor de Republikeinse Partij. Wat inmiddels normaal is geworden is dat er tientallen applausmomenten zijn. Trump noemt muur: applaus. Trump noemt belastingverlaging: applaus. Het leukste is het als er onverwacht applaus klinkt, als een president iets zegt dat per ongeluk in hun kraam past en de oppositie ineens applaudiseert. Trump zegt: het is kinderachtig om de overheid te sluiten, applaus.

Maar een van de redenen waarom Nancy Pelosi niet helemaal gerust is over de state of the union is dat ze niet zeker weet of haar jonge honden, de net gekozen afgevaardigden, onder omstandigheden hun mond zullen houden. De kans daarop is beter als de State of the Union plaatsvindt onder iets minder gechargeerde omstandigheden dan Trumps sloop van de overheid.

Afgevaardigde Alexandria Ocasio-Cortez heeft ook Davos bereikt, dat wil zeggen haar verstandige plan om inkomens boven de tien miljoen met 70 procent te belasten, althans het deel daarboven. 

Michael Dell werd ernaar gevraagd. Zelf multibiljonair vond hij het, verrassing!, een slecht idee. De zaal leek het met hem eens te zijn – verrassing! Dell zei dat hij niet dacht dit dit soort beleid de groei van de Amerikaanse economie zou helpen. Waarom niet? ‘Noem een land waar dat heeft gewerkt – ooit’.

Dell werd op zijn nummer gezet door MIT econoom Erik Brynjolfsson die hem antwoordde: de Verenigde Staten. En gelijk had hij. Nooit groeiden de VS meer dan in de jaren vijftig en zestig met een hoogste schijf van meer dan zeventig procent en met een veel lagere schijf, in de jaren negentig.

Dell zal Picketty ook niet gelezen hebben. Die maakt met kracht van cijfers duidelijk dat de grote inkomensverschillen sinds de jaren tachtig zijn ontstaan door de belastingverlaging van Ronald Reagan. Het verhaal was altijd tweeledig: dat de enorme, geweldige groei als gevolg van die verlagingen tot meer inkomsten van de overheid zouden leiden, en, ten tweede, dat de mensen die zoveel verdienden nog harder zouden gaan werken en de economie zouden stimuleren.

Beide argumenten zijn kletskoek gebleken. Belastingverlagingen hebben alleen maar geleid tot begrotingstekorten. Iedereen wist dat maar de leugen werd verspreid om de New Deal verzorgingsstaat de nek om te draaien. Een soort Unilever-Rutte leugen.

En natuurlijk gingen al die overbelaste topondernemers niet harder werken. Ze werkten al tachtig en meer uur in de week. De ondersteunende diensten, advocatuur en dergelijke, gingen aanzienlijk meer verdienen, maar of dat productief is staat te bezien. Wat er gebeurde, en Picketty is daar heel duidelijk in, is dat mensen in de hoogste inkomensgroepen er nu belang bij hadden om zo lucratief mogelijke contracten uit te onderhandelen. Niet om er harder van te gaan werken maar omdat ze er oneindig veel meer aan over hielden.

De belastingen voor de hoge inkomens moeten omhoog. Elke Democratische presidentskandidaat moet dat ronduit stellen en verdedigen. Ocasio-Corteze heeft groot gelijk.

Ah, precies wat Trump nodig had: een buitenlandse crisis. Hij had niet meteen achter de Venezuelaanse oppositie hoeven te gaan staan – tenzij hij natuurlijk contact heeft met militairen die de macht overnemen. Voor zover ik kan zien is er geen reden om deze zelfverklaarde president meteen legitiem te verklaren.  Lef heeft hij wel, die oppositieleider.

Zo niet dan kan dit zo maar uitlopen of een repressieve actie van Maduro en zijn bendes en een aanleiding voor de VS om in te grijpen. Wel lekker dat twaalf Zuid- en Midden-Amerikaanse landen Maduro laten vallen. Dat maakt het probleem voor Amerika om te interveniëren in eigen achtertuin iets minder.