De gebarenpolitiek van de psycho

Je moet het niet bagatelliseren maar het schrappen van de milieuregels door Trump zal beperkt effect hebben. Er komen geen kolenmijnen mee terug. De Appalachen als regio van mijnen is hopeloos verloren. Die arme mensen die dachten dat Trump daar wat aan kon veranderen, staan opnieuw (of nog steeds) in de kou.

De Amerikaanse ondernemingen zullen zich houden aan de regels die Obama opstelde omdat ze weten dat daar de toekomst ligt. Het is zinloos om terug te vallen op oude regels en dan over een paar jaar te ontdekken dat of de consumenten of de overheid terugkeert op zijn schreden. De enige uitzondering zijn de altijd stupide autofabrikanten, die blij zijn dat ze niet hoeven te streven naar betere fuel efficiency.

Maar ook zij zullen de tering naar de nering zetten want belangrijke staten als Californië en New York zullen hen dwingen wel degelijk de plannen die Obama vorm gaf te volgen. Op staatsniveau zal veel beleid gemaakt worden dat Trump irrelevant maakt. Een manier om milieu echt te ondermijnen is het opstellen van regulering die andere vormen van energie (zon en wind) moeilijker maakt. Dat zal op staatsniveau gedwarsboomd worden en het leidt juist tot meer regulering – niet dat Trump verdacht kan worden van consistentie maar Republikeinen zullen hier toch voorzichtig zijn.

Kortom, dit is symboolgedoe. Het zal verder bijdragen aan de ongeloofwaardigheid van Trump en de Republikeinen, wie kan daar tegen zijn?

Ook het opheffen van de privacy regels voor kabelaars en telefoonmaatschappijen zal niet door de meeste Amerikanen als plezierig worden ervaren. Het was een cadeautje voor de lobbyisten en geldschieters maar het zal zich tegen hen keren.

Plakkaat van Verlating geen directe bron voor Jefferson

Zaterdag stond er een gesprek met drie historici in de NRC. Ik was verbaasd dat een van hen het Plakkaat van Verlating aanhaalde als directe bron voor Jeffersons Onafhankelijkheidsverklaring. Ik heb deze brief naar de NRC gestuurd:

Voordat ons Hollandse hoofd van trots ontploft: de stelling van historicus Geerten Waling dat Thomas Jefferson zijn Onafhankelijkheidsverklaring ‘rechtstreeks heeft gemodelleerd op ons ‘Plakkaat van Verlating’ is niet onomstreden. Het taalgebruik vertoont inderdaad overeenkomsten, wat de historicus Stephen Lucas ertoe verleidde het ‘een vergeten model’ noemde. 

Pauline Maier, de historica die het meest diepgravende boek heeft geschreven over de bronnen voor de Onafhankelijkheidsverklaring is daarvan zeker niet overtuigd. Zij meent dat het Plakkaat hoogstens een indirecte bron was, via de Engelse Declaration of Rights van 1688/1689. 

Haar argumenten zijn sterk. Jefferson maakte eindeloos aantekeningen over alles wat hij las en Maier laat in haar boek American Scipture zien dat een waaier aan bronnen gebruikte. Het was in die tijd ook heel gebruikelijk om voorbeelden direct in te passen, maar het Plakkaat zat daar niet bij. 

Maier stelt dat Jefferson zich ook onderscheidde van die voorbeelden door een lange lijst te maken met redenen waarom koning George III zich gedroeg als een tiran. De kwalificatie ‘tiran’ of ‘despoot’ kwam voor in veel lokale en staatsverklaringen over het Engelse beleid. Het werd een deel van het dagelijks taalgebruik in de Amerikaanse kolonies vanaf begin 1776 toen Thomas Paine in Common Sense ‘monarchie’ als ‘tirannie’ omschreef. Dat is nog wat anders dan ‘den koning van Hispanje heb ik altijd geëerd’.

Vergeet grote initiatieven in Trumpistan

Trumpcare, in de Ryan variant, had 1 biljoen dollar in belastingverlaging moeten opleveren. Dat was het doel, never mind ziektekostenverzekeringen. Dat bedrag had Ryan nodig om zijn uitkleden van de overheid door middel van lagere belastingen ten bate van de rijken te optimaliseren. De verlagingen moeten namelijk, officieel, ‘revenue neutral’ zijn. Never mind dat Republikeinen altijd belastingen verlagingen en altijd tekorten creëren, maar voorlopig is dat de regel. 

Nu ze die 1 triljard mislopen kunnen ze de belastinghervorming minder diep of voordelig voor de rijken maken dan anders, want het gat met revenue neutral is groter geworden door het Obamacare debacle.

De bottomline is relatief eenvoudig: vergeet de structurele belastinghervorming. Die is nog steeds niet doordacht en Ryan is te zeer gehecht aan verlaging voor de rijken. Maar hij schept ook te grote tekorten, zeker als de baas van Trumpistan 54 miljard wil besteden om defensiebedrijven dingen te laten maken die het Pentagon helemaal niet nodig heeft.

Vergeet ook dat triljard in infrastructuur waarop de aandelenmarkt zijn hoop had gevestigd. Is onmogelijk zonder grote tekorten te creëren als je tegelijkertijd belasting wil verlagen. Ik weet wel waar de prioriteit ligt, die is namelijk voor Republikeinen altijd hetzelfde: belastingverlaging voor de rijken, uitkleden van voorzieningen voor de armen.

Maar het meest waarschijnlijk is een soort patstelling waarin helemaal niets gebeurt. We wensen Trump een gezond en lang leven toe, zodat hij zijn totale hopeloos onproductieve presidentschap ten volle kan genieten. Want vergeet niet: als Pence nu president was dan was dit allemaal zonder moeite door het Congres gewalst.

De Den Uyl lezing was een mislukking

Ik bezocht gisteren de Dr. J. den Uyl lezing, meestal een beschouwing tussen sociale wetenschappen en politiek, een verhaal dat je aan het denken zet. Daar hoopte ik op. Dat viel nogal tegen.

De spreker was Cornell William Brooks, de president van de NAACP, de belangrijkste Amerikaanse burgerrechtenorganisatie, opgericht door W.E.B. du Bois in 1909. De titel van de lezing is ‘De politiek van de haat en de democratie van de hoop’. Ik weet niet wat ik me daarbij had voorgesteld maar niet een preek.

Want dat is wat we kregen. Een klassieke zwarte Amerikaanse dominee preek. Met retorische middelen die daarbij passen, zoals herhaling ‘This is the time ..’ en ‘Let me share with you’. Brooks hield eigenlijk gewoon zijn standaard verhaal om mensen te motiveren actief te worden, te blijven en waarom de NAACP daarin een belangrijke rol speelt.

Ik zag een paar mensen enthousiast knikken. Die voelden zich duidelijk ook geïnspireerd na een campagne waarin PvdA politici (en eigenlijk niemand) ook maar een vleugje inspiratie bood. Meer mensen zaten net als ik verbaasd te luisteren naar deze predikant, die, en dat is flauw, ik weet het, maar toch, een zwakke variant vormde op Martin Luther King. 

Het was een PvdA onderonsje, met vooral veel ex-functionarissen. De spreker had zijn verhaal toegesneden op punten waarop de luisteraars ‘amen’ of ‘halleluja’ moesten roepen, of klappen. Dat lukte maar matig en hij past zich snel aan. Ik geloof niet dat veel mensen vertrokken met het gevoel dat ze hier een lezing hadden gehoord die hen aan het denken zette.

Hoe kan een organisatie zo de plank misslaan? Ik vrees dat het antwoord ligt in een soort van perverse positieve discriminatie. Het is heel prima om iemand goed te horen uitleggen waarom black lives matter belangrijk is (en als die iemand in staat is ook kritische vragen over nut en noodzaak te beantwoorden, des te beter). Een zwarte predikant heeft een nuttige, zelfs een noodzakelijke functie, in een bepaalde omgeving. Hier was mijnheer Brooks een Fremdganger, een circus act als ik heel onbeleefd mag zijn. Hij vervulde geen nuttige functie in een Nederlandse omgeving. Sorry.

Het organiserend committee heeft de plank volledig misgeslagen. Deze mislukking was niet te wijten aan Brooks. Het was simpelweg een mismatch, hij had nooit gevraagd moeten worden. Voeg het maar bij de andere PvdA mislukkingen dit jaar.

Trump – realiteit: 0-1

De ineenstorting van het Republikeinse project om Obamacare de nek om te draaien is een genot voor het oog. Niet dat er principes aan de orde waren, deze Republikeinse partij is er enkel op uit om belastingen te verlagen voor de rijken en de voorzieningen voor mensen die het minder goed hebben uit te kleden. Maar het geheel was nog veel complexer dan u denkt en de link met belastingen veel groter. Een complex maar inzichtelijk verhaal staat vandaag in de Washington Post. Klik hier.

De baas van Trumpistan komt er achter dat regeren meer is dan je onderaannemers verneuken en je zin doordrijven. De ideoloog van de 1-procent samenleving, Paul Ryan, staat in zijn hemd als leider. De Republikeinen zijn verdeeld en dat is mooi. Obamacare blijft en dat is nog mooier. Het zal nog lastig worden om te voorkomen dat de obstructionisten van de Republikeinen gezondheidszorg ontmantelen door niets te doen als er wel wat nodig is, maar als ze dat doen dan kan in november 2018 met des te meer kracht een Democratisch Huis gekozen worden die deze wetgeving wel kan maken, waarna Trump (of tegen die tijd, Pence) alleen maar kan vetoën.

De agenda van Trump ligt nu op zijn gat. Belastinghervorming is minstens zo moeilijk als health care, iets wat de psycho nu ook gaat ontdekken. Die hele infrastructuur belofte, waarop een deel van de groei van de aandelenmarkt is gebaseerd, zal een holle frase blijken. De Democraten doen er goed aan een infrastructuur voorstel in te dienen om het door de Republikeinen te laten afwijzen. Dat moet dan wel een voorstel zijn dat in 2020 uitgevoerd kan worden en niet, net als de Trumpistan beloftes, totaal inhoudsloos blijken. 

Trump dreigt Obamacare te behouden

De psycho heeft zijn laatste inzet gemaakt: of jullie verrekte Republikeinen stemmen voor het slechte plan van Paul Ryan of Obamacare blijft bestaan zoals het er is.

Het is een vergiftige pijl die de psycho hier verstuurt, nou ja, een beetje. Zeker, als Trumpcare wordt afgestemd dan is dat een blamage voor Trump en vooral voor de gevaarlijkste ondermijner van de sociale verzorgingsstaat, Paul Ryan. Het zal hun status niet versterken. Het maakt het nog moeilijker om dingen gedaan te krijgen voor de psycho president. Maar goed, hij heeft verder toch geen beleid klaar liggen, dus wat maakt het uit.

De gok die hij neemt is dat Obamacare blijft bestaan zonder aanpassingen. Dat gaat ook weer problemen opleveren omdat er aanpassingen nodig zijn. Trump kan dan drie jaar lang roepen dat hij altijd al gezegd heeft dat Obamacare een ramp is. Toch is het voor de gemiddelde Amerikaan een betere oplossing. Aanpassingen kunnen worden uitgevoerd als de Democraten in 2018 het Huis terugwinnen, of op staatsniveau waar nu zelfs de meest recalcitrante Republikeinse nitwit gouverneurs zich realiseren dat Obamacare hun burgers helpt.

Hoe dat ook zij, het zou zo mooi zijn om de psycho en Ryan in het stof te zien bijten, geveld door de Tea Party zeloten die ze zelf in het zadel hebben geholpen. Aan de andere kant, misschien moeten ze het maar aannemen, de kiezers schrik aanjagen en dan de senaat de taak laten om de wet tegen te houden.

Dom, dommer, domst

De psycho ontdekt dagelijks nieuwe wetenswaardigheden. Onlangs zei hij tijdens black history month dat Frederick Douglass, een ex-slaaf die in de negentiende eeuw actief was, een veelbelovend type was, suggererend dat de psycho niet alleen gestoord maar ook dom is, en niet weet dat Douglass behoorlijk dood is.

Een paar keer tijdens de campagne en deze week nog tijdens een bijeenkomst adviseerde Trump om Lincoln te gebruiken voor de promotie van zijn kwade plannen. Weinig mensen schenen het te weten, zei Trump, maar Lincoln was een Republikein. Nou moet je de psycho gelijk geven dat Republikeinen slechte toortsdragers zijn van de erfenis van Lincoln, de eerste Republikeinse president (1861-1865). Huidige Republikeinen denken dat de geschiedenis begint bij Ronald Reagan. Nooit hoor je ze over Lincoln, over een activistische president als Theodore Roosevelt of een hoog gewaardeerde Eisenhower.

Voor iemand die net zo gemakkelijk van partij wisselt als van abortusstandpunt, of wat dan ook, is het daarom niet verwonderlijk dat hij niet weet dat Lincoln iets met de Republikeinen te maken zou hebben. Dat de partij daarom vaak de Grand Old Party wordt genoemd zal de dommerik in chief ook niet weten.

Enfin, het is een patroon in domheid. Tijdens de holocaust herdenking slaagde hij erin een voordracht te houden zonder het woord joden te noemen. Was dat nog gewoon, Steve Bannon, Breitbart, run of the mill antisemitisme, de psycho’s commentaar bij zijn bezoek aan het Museum of Black History was inzichtrijk ‘slavery bad!’. Tja, zo leer je nog eens wat.

En o ja, een groot leermoment: health care is gecompliceerd! Zou je toch niet zeggen als je zijn onzin tijdens de campagne hoorde.

Er is stevige competitie voor de plekken onderin de presidenten top 45, maar Trump doet erg zijn best om zijn gerechtvaardigde plek als domste aller presidenten te claimen. 

Van ouderen en jongeren

Oudkerk en Plasterk: wat is dat met heel of half mislukte politici die de rest willen redden?

En nee, natuurlijk moet Klaver niet gaan regeren. Geen schijn van kans dat de partij overleeft in een Rutte pak. Zet D66 wel voor het dilemma dat ze in de regering van christelijke/vvd rechts op haar eentje zit.

Doet denken aan 2010 toen Rutte, vanuit zijn perspectief terecht, besloot dat in een combinatie VVD, D66, PvdA en Groen Links de VVD altijd in de minderheid zou zitten. Het leidde tot Rutte/Wilders. Nu zit D66 in die VVD positie – als Groen Links niet meedoet. Maar kunnen die 38 zetels van D66/GL opwegen tegen de 53 van VVD/CDA, waarbij in het parlement de PVV de rechterkant zal steunen?

Gevaarlijk spel. 

Plasterk: politiek in alles mislukt

Plasterk is als minister goeddeels mislukt. Zijn plan om de PvdA te redden (intrekken bij Groen Links) past bij zijn avonturen de afgelopen vier jaar: betekenisloos.

Er was zaterdag bij Asscher enige irritatie over partijgenoten die het allemaal wel wisten. Het zijn inderdaad altijd dezelfde kwasten die hun plasje moeten doen: Rottenberg, Oudkerk en, inderdaad, Plasterk. 

Het zou hen als mislukte politici sieren om aan de kant te blijven.

De PvdA in Utrecht

Koppen rolden er niet, gisteren in Utrecht. Hans Spekman kreeg een staande ovatie. Hij had besloten zich in oktober terug te trekken nadat hij de nieuwe route had uitgezet en oude rommel (tientallen overbodige medewerkers) had opgeruimd. Daar ging de discussie over.

Begrijpelijk. Ik heb dit eerder gezien, toen D66 naar drie zetels was gedaald. Het bestuur bleef lekker zitten, onder een interim voorzitter die door de lijsttrekker was aangewezen. Het nabespreekcongres werd uitgesteld en afgesteld. Op het eerstvolgende congres, een paar maanden later, presenteerde de club die voor de ondergang had gezorgd het plan voor de toekomst. De partij accepteerde het allemaal. Ook bij D66 werden eerst ‘deskundigen’ geraadpleegd voordat de leden eraan te pas kwamen.

Die vraag lag er zaterdag ook. Kan een interim voorzitter meer tot stand brengen? Maar ja, die wordt dan door het huidige bestuur benoemd. Ben je daar beter mee af? De komende zes weken gaat de PvdA raadplegen. Niet leden of kiezers maar ook weer deskundigen, onbenoemd. Het plan dat het partijbestuur voorlegde was een pakket van deze drie maatregelen. Je moest Spekman dus meenemen als je voor de rest was, en omgekeerd. 

Toen daarover vragen ontstonden en amendementen opkwamen, werd het rommelig. Naar vertrouwd model werd de motie van het partijbestuur aangenomen maar dat was self defeating omdat alle media meldden dat veertig procent van de aanwezigen daartegen hadden gestemd (ik ook, ik wilde dat deze drie uit elkaar gehaald werden). Daarmee was de staande ovatie vooral een gebaar, Spekman beschadigd.

Asscher zei verstandige dingen, vond noch Spekman noch zichzelf erg schuldig aan het resultaat. De verandering begon morgen, zei hij, herhaalde Spekman. Jammer dat ze niet een half jaar eerder begonnen waren. Moet je hierin geloven?

Anders dan de media stelden, zag ik in de zaal wel degelijk veel mensen die niet 65 plus waren. De NOS deed de zaal en de vragenstellers onrecht door in de samenvatting drie oldtimers op te voeren. Een partij met 45.000 leven heeft potentieel, laat ik het daar maar op houden. Maar wat hier werd geboden was niet change you can believe in.