Als de Republikeinen in het congres een knip voor hun neus waard waren, zouden ze Trumps veto van wapenleveranties ten behoeve van de Saoedische oorlog in Jemen niet accepteren. Net als Trumps uitroepen van de noodtoestand aan de grens is hier sprake van een machtsgreep. In het verleden verzetten constitutionele Republikeinen zich tegen dit soort pogingen om de uitvoerende macht uit te breiden ten koste van het congres.

In zijn veto bericht stelt Trump met zoveel woorden dat hij een verbod op hulp aan de moordenaarsbende in Saoedi Arabië een aantasting vindt van de vrijheid die een commander in chief zou moeten hebben. Het lijkt onwaarschijnlijk dat het congres een tweederde meerderheid bij elkaar kan krijgen om deze nieuwe machtsgreep te voorkomen.

Ik durf er echter vergif op te nemen dat de Republikeinen de volgende keer dat een Democratische president zich dit soort vrijheden permitteert zullen aankomen met hoogdravende oraties over de grondwet en de scheiding der machten, bla, bla, bla.

Vaak wordt gezegd en geschreven dat je de hoop op herstel van de VS niet moet verliezen omdat het systeem werkt, de scheiding der machten, de geest van de grondwet. Ik ben daar steeds minder optimistisch over. Al decennia, sinds de vermaledijde Nixon en zijn minder slimme maar even desastreuze kloon Newt Gingrich, ondermijnen Republikeinen de grondwet en de omgangsvormen die voor een democratisch systeem onmisbaar zijn.

Steeds meer denk ik dat de VS een land in verval is, niet meer te redden. Nee, het zal niet wegzakken in irrelevantie maar het zal niet in staat zijn om de opkomende autoritaire golf, van corpsballen als Baudet tot structurele systeemorganiseerders als de Chinese communistische partij en proto-dictators als Erdogan en Orban, tegen te houden. Een land waar de president een gestoorde narcist is en zijn partij hem blind volgt, is niet te redden. Zelfs niet door de Democraten die in een aantal opzichten mede schuld dragen aan de teloorgang van hun land – zij het aanzienlijk minder dan de Republikeinen.

Afgevaardigde Ilhan Omar, zwart, immigrante en moslim, is de ideale vijand voor de psychopaat in het Witte Huis. Als ze niet bestond, zou hij haar uitgevonden hebben. De president is wreed, liegt dat het gedrukt staat en juint de slechtste elementen in zijn aanhang op. Hij is, kortom, gewoon zichzelf. De hielenlikkers om hem heen hebben hun eigen morel kompas, voor zover ze dat hadden, overboord gezet. Zie Sarah Sanders.

Trump heeft vijanden nodig om te functioneren. Zelfs een dode John McCain kan die rol vervullen. In de Economist van deze week staat een mooie vergelijking met Amerikaans worstelen, de gooi en smijtvariant van The Apprentice. In die show pretendeert Trump een manager te zijn, in Amerikaans worstelen is het hele idee om een show op te voeren.

Is het opzettelijk beleid van Trump? Ja, natuurlijk, maar dat wil niet zeggen dat het niet authentiek is. De kiezers hebben een bullebak gekozen, iemand die van alles een moddergevecht maakt en omdat hij het varken is, het altijd wint. Vraag het Jeb Bush. Het is het soort van authenticiteit dat alles rechtvaardigt. Tijdens een toespraak zegt Trump: ‘ik zou dit eigenlijk niet moeten zeggen.. ‘ en dan zegt hij het. Zijn trouwe volgelingen horen wat ze graag willen horen en vinden de man authentiek.

Trump noemde zichzelf ooit een ‘stable genius’. Dat stabiele deel, daarover valt met rede te twisten, maar in de manipulatie van zijn omgeving, inclusief de ruggengraatloze kliek die zich Republikeinse Partij noemt, is hij waarlijk een genie. 

De psycho wil twee ondeskundigen, in een aantal opzichten idioten, benoemen in de Federal Reserve Bank. Dat is Stephen Moore, een columnist en roeptoeter voor lagere belastingen (die zichzelf zouden financieren) en Herman Cain, een pizza ondernemer die een diskwalificerende campagne voor het presidentschap voerde in 2012.

Beide heren zouden doen wat Trump wil: de economie stimuleren. Nou was dat altijd Democratisch beleid, Keynesiaanse stimulus, maar in het tijdperk dat Republikeinen braaf achter de psycho aanlopen delen ze zijn nu gewijzigde mening dat de FED bubbles moet creëren. 

Het lijkt er nu op dat Cain niet zal worden genomineerd omdat vier Republikeinen bezwaar hebben tegen iemand die zo onkundig is. 

Ik denk dat het een vooropgezet plannetjes was om Moore, die evenmin gekwalificeerd is en bovendien juridische problemen heeft, genomineerd te krijgen. De ruggegraatloze Republikeinen kunnen één Trumpiaanse idioot afstemmen, het vergt meer moed dan ze hebben om dat met twee man te doen. 

Slimme strategie van Mike Mulvaney (die overigens tot hij Trumps hielenlikker werd de grootste tegenstander van begrotingstekorten was). 

Zo vordert de gestage ondermijning van de Amerikaanse overheid waar Trump mee bezig is. Niet zonder hulp.

Het is interessant om te zien hoe Julien Assange, eens gevierd als onthuller en breker van taboes, nu voor dezelfde mensen die de onthullingen over Amerikaanse diplomatiek verkeer toejuichten een paria is geworden.  Zijn arrestatie en uitlevering zullen met stilte begroet worden. Assange geniet weinig krediet meer, er zullen geen demonstraties zijn om hem te steunen.

Het heeft te maken met de persoonlijkheid van Assange. De verkrachtingsaanklachten pasten, zo bleek later, in een patroon van misdragingen en arrogant gedrag. Sterker, de man bleek een narcist van het niveau van Trump maar omdat hij opgesloten zat in zijn zelfgekozen isolement in die ambassade, steeds dieper zinkend in zijn afkeren en zelfrechtvaardiging. 

Er was een documentaire met interviews die de meest pijnlijke kanten van Assanges karakter lieten zien.

Maar dat zou allemaal niet zo problematisch zijn geweest als Assange (of zijn Wiki club, dat is nooit helemaal duidelijk) niet in 2016 het nodig had gevonden om de emails van de Clinton campagne op straat te gooien. het beïnvloedde de campagne nogal fundamenteel. Of Rusland er achter zat, of Assange een deal met de duivel in Rusland sloot om de duivel in de VS te pesten, weten we niet zeker. Ik vermoed dat het een combinatie van beide was. Trumps oproep aan Rusland of wie dan ook om de rest van het mailverkeer te dumpen was gericht aan het juist adres: een onbekende. Of Wikileaks zich liet manipuleren door Rusland blijft onduidelijk maar de verdenking is reëel.

De verontwaardiging van Clinton aanhangers of Trump haters is terecht. Dit waren onthullingen die puur politiek bedoeld waren, emails in een sfeer die wat mij betreft niet thuishoren in het publieke domein. Maar ik ben me er maar al te zeer van bewust dat dezelfde mensen die nu kwaad zijn op Assange geen probleem hadden gehad, het zelfs hadden toegejuicht als de emails van Trump op straat waren gekomen.

De ambivalentie die hierover zou moeten bestaan (Sanders aanhangers vonden het wel best dat bleek dat de Clinton campagne samen met de Democratische top hem probeerde te ondermijnen) zou ons aan het denken moeten zetten. Hoe ver mogen dit soort onthullingen gaan? Hoe ver willen we dat ze gaan?

Chelsea Manning staat in beter aanzien. Ze deed wat ze deed uit overtuiging en diende haar tijd (geholpen door een gratieverlening van Obama die zich wat mij betreft ook wel had mogen uitstrekken tot Edward Snowden die een heel andere zaak aan de orde stelde: de mate waarin de eigen overheid zijn burgers bespioneerd, al of niet in strijd met de wet).

Ondertussen is er weinig liefde over voor Assange. Na zeven jaar gevangenis in Londen wacht hem gevangenis in de VS.  Als hij de verkrachtingsaanklachten in Zweden, die hij altijd ontkende, daar serieus tegemoet was getreden, dan was het, vermoed ik, anders gelopen. Zoals het er nu bij staat, is Assange niet de martelaar die hij graag zou willen uithangen. Meer het slachtoffer van zichzelf.

Dit weekend zal burgemeester Pete Buttigieg van Gary, Indiana, officieel aankondigen dat hij kandidaat is voor de Democratische nominatie voor het presidentschap. Ondertussen struikelt Joe Biden. Tijd voor een kleine update in de strijd om de Democratische nominatie.

Hoewel ik blijf volhouden dat Joe Biden te bejaard is om serieus in aanmerking te komen, denk ik dat hij op dit moment wel de juiste houding heeft aangenomen om met zijn me too- probleem om te gaan. Biden is authentiek. Sterker, dat is zijn enige claim.

Mij lijkt daarom zijn keuze om grapjes te maken over zijn back slapping, hugging en anderszins ouderwetse manier om fysiek contact te maken met de mensen om hem heen de juiste. Iedere andere keuze zou onoprecht zijn. Het stelt Biden in staat om te testen of hij er mee weg kan komen, of dat hij in het me too-tijdperk gedoemd is ten onder te gaan. Mijn voorspelling blijft dat het hoe dan ook in tranen zal eindigen. Jammer voor zo’n aardige man.

Die andere bejaarde, Bernie Sanders, is op zijn eigen manier net zo authentiek. Hij verandert wel, dat moet, want hij is niet meer de uitdager die niemand kende maar de front runner die de agenda gezet heeft. Ik denk niet dat hij de nominatie wint. Te bejaard en beter als geweten van de partij dan als kandidaat. Ik krijg in de VS niet het gevoel dat Bernie hetzelfde losmaakt als in 2016.

Op dit moment is Pete Buttigieg (ik kan het nog steeds niet uitspreken) het snoepje van de maand. Dat is een tweeslachtige rol. Aan de ene kant heeft Buttigieg dit nodig om überhaupt op de radar te komen, aan de andere kant hebben dit soort kandidaten de neiging om een paar weken te flonkeren en dan op te branden.

Maar Buttigieg imponeert. Hij is jong, hij is slim, heeft gediend in Afghanistan én is Rhodes Scholar, studeerde aan Oxford. Bovendien is hij een succesvol burgemeester van een middelgrote stad in de rust belt. Dat hij homo is en getrouwd maakt hem ietwat immuun voor gezeur van deze en gene dat hij ‘een blanke man’ is. Ik vermoed dat Buttigieg staying power heeft. Hij zal niet onderuit gaan door schandalen of blunders, in de debatten zal moeten blijken wat hij in huis heeft.

De andere publiekslieveling, Beto O’Rourke uit Texas, lijkt al beland in de fase van een tweede kennismaking. Welkom geheten als mogelijke winnaar (hij versloeg bijna Ted Cruz voor de senaat in Texas) en met een gemakkelijke attitude waardoor hij campagne kan voeren zonder uitgesproken agenda, vermoed ik dat hij het snoepje van vorige maand zal blijken. Het is onzeker of hij zichzelf kan heruitvinden als landelijke kandidaat.

Een roedel andere kandidaten lijkt vooralsnog in stationaire positie. Ze hebben hun kandidatuur aangekondigd, beleidsplannen voorgesteld, geld ingezameld en verder gebeurt er niet veel. Ik denk aan senatoren als Cory Booker, Amy Klobuchar, Elizabeth Warren en Kirsten Gillibrand. Ze hebben tot nu weinig indruk gemaakt. Dat wil niet zeggen dat ze niet ter plekke, met name in Iowa en New Hampshire, de kiezers kunnen overtuigen of dat misschien al doen, maar op landelijk niveau is weinig momentum te zien.

Dat geldt ook voor de twee gouverneurs die zich kandidaat gesteld hebben: Jay Inslee van Washington State en John Hickenlooper van Colorado. Beide mannen zijn ervaren en kunnen bogen op een record: je kunt werkelijk zien of ze iets tot stand gebracht hebben. Senatoren hoeven niets te runnen, afgezien van hun eigen kantoor en dat blijkt voor sommigen al moeilijk genoeg. Deze twee zijn outsiders, maar precies het soort mensen waar kiezers naar kijken als anderen door het ijs zakken.

Degene die tot nu toe het meest effectief en, denk ik, ook met de meeste lange termijn kans op succes campagne voert is senator Kamala Harris van Californië. Ze heeft zowel op landelijk niveau als regionaal en op doelgroepen niveau contact gemaakt. Met name haar banden met de zwarte gemeenschap zullen haar goed van pas komen en niet simpelweg omdat ze zelf ook zwart is (ze is half Jamaicaans, half Indiaas), maar omdat ze werkelijk geïnvesteerd heeft in contacten. Ze heeft het voordeel dat ze uit Californië komt, de grootste Democratische staat van het land maar ja, dat kan in andere opzichten een nadeel zijn.

Harris heeft programmatisch aangehaakt bij wat de richting binnen de Democratische Partij is op het gebied van gezondheidszorg, onderwijs en ongelijkheid. Ze heeft haar grootste probleem al achter zich: haar ferme houding als openbare aanklager indertijd in San Francisco. Ze heeft het van zich afgeschud.

Het ligt voor de hand dat de Democraten zoeken naar iemand die Donald Trump kan verslaan. Natuurlijk is dat nodig – als hij het einde van zijn termijn haalt – maar het zou onverstandig zijn als ze niet ook naar de inhoudelijke kwaliteiten van de kandidaten kijken. Je wilt geen mensen die op cruciale momenten struikelen, je wilt geen sukkelende bejaarde, je wilt geen populist die te gemakkelijk in een of andere hoek gezet kan worden.

Voorspellen is in dit stadium gekkenwerk. Opiniepeilingen zeggen vrijwel niets omdat ze vooral naamsbekendheid meten, vandaar dat Biden en Sanders hoog scoren. Voor relatieve nieuwkomers als Buttigieg en O’Rourke zijn deze peilingen wel relevant, omdat het hen op de kaart zet. Voor de rest van het veld is het sappelen om boven het maaiveld uit te komen – niet te laat maar ook niet te vroeg.

Met dit alles in het achterhoofd lijken Kamala Harris en Pete Buttigieg voorlopig op voorsprong te staan. Ik vermoed dat we meer gaan horen van Amy Klobuchar en de twee gouverneurs, en minder van Bernie Sanders. En dat Joe Biden zo verstandig zal zijn om met pensioen te gaan. Maar ik zeg dit met enige slagen om de arm – volgende week kan ik voor joker staan.

De psycho is druk bezig met het scheppen van nieuwe vijanden nadat Mueller uit het zicht is verdwenen. De nieuwe oude vijand zijn immigranten. Dat wordt ook het thema van zijn verkiezingscampagne. De muur, reken er maar op. (de keuze voor Obamacare, vorige maand, was een klein foutje).

Vorige week trok Trump de bijna afgeronde benoeming terug van Ronald Vitiello voor ICE, Immigration and Customs Enforcement, de club die sommige Democraten (niet het meest denkende soort) willen afschaffen.

Daar kwam gisteren overheen het onverwachte ontslag van Kirstjen Nielsen, het hoofd van Homeland Security. Dat Nielsen en Trump geen beste maatjes waren, wisten we al. Maar dag kwam vooral omdat Nielsen haar werk deed en Trump haar gebruikte als boksbal, degene aan wie hij de schuld kon geven van wat er maar op kwam in zijn kleine brein. Homeland, by the way, is na Veteranen en het Pentagon, de grootste bureaucratie van de VS, helemaal uit het niets gecreëerd door kleine Bush, ook al zo’n Republikeinse wonderpresident.

Wat beide ontslagen verbindt is ‘a tougher direction’ op immigratie die Trump zou willen inslaan. Nou ja, niet Trump, het is zijn kwade genius Stephen Miller, de man achter de shut down, de scheiding van families en andere succesnummers van deze president.

Het is allemaal een aanloop naar 2020. Trump intuïtie vertelt hem dat de hogere aantallen mensen die aan de grens opduiken (deels een gevolg van zijn beleid – mensen proberen de grens te bereiken voordat hij die sluit) wel degelijk bewijs vormen voor zijn stelling dat er een noodsituatie is. Hij kon daarvoor wel eens een gehoor vinden, in elk geval bij zijn vaste achterban maar ik sluit niet uit dat ook minder aan hem geklonken kiezers ervoor vallen.

Geen tranen voor mevrouw Nielsen. Ze wist wat ze deed. Er staan blijkbaar voldoende gegadigden te trappelen om haar baan over te nemen (Kris Kobach, de man die namens de psycho moest aantonen dat er drie miljoen illegale stemmen waren uitgebracht in 2016 en daar spectaculair in faalde, en vervolgens gelukkig de strijd om het gouverneurschap van Kansas verloor, staat op het lijstje). Nielsen is de zoveelste functionaris die met aanzienlijke schade haar relatie met Trump verlaat. De enige die haar ontslag zelf regelde blijft Nikki Haley. 

Het gaat druk worden bij het Supreme Court. Niet alleen zal het congres, dat wil zeggen de Democraten want de Republikeinen hebben hun controlerende taak opgegeven zolang er een partijgenoot in het Witte Huis zit (probeer u voor te stellen wat ze hadden gedaan als Obama transparantie weigerde), het hele Mueller rapport willen inzien, ze willen nu eindelijk ook de belastingaangiftes van de ‘cheat’, in de woorden van Michael Cohen, die het kan weten.

Minister Mnuchin van Financiën is de eerste die moet beslissen over het belastingverzoek – geen fishing expedition maar gewoon, wat iedere president sinds Nixon heeft vrijgegeven maar de meest fishy president ooit weigert. Zal interessant worden. Nou ja, eigenlijk niet. Mnuchin is een trekpop voor de psycho. Een joodse man die rustig naast je staat als je verklaart dat onder de antisemitische demonstranten in Charlottesville best wel goeie lui rondliepen, nou ja, zo iemand die doet alles voor de baas. Please, punish me some more!

Wat het Supreme Court betreft zijn de precedenten duidelijk: de Watergate Tapes en gewoon overzichtsrol van het congres via de IRS. Ik vertrouw Gorsuch (die op een gestolen zetel zit) en Kavanaugh voor geen cent maar je kunt ook niet zomaar precendenten opzij zetten. Wordt nog leuk.

De onderwerpen voor de campagne van 2020 beginnen zich op te stapelen. De psycho zelf heeft Obamacare al ingezet, de corruptie van de uitvoerende macht door een moreel kompasloze president kan daarbij komen. Niet dat het evangelische zeloten zal doen besluiten dat deze man verwerpelijke waarden heeft, maar het houdt hem wel op de 40 procent die bereid is met een psychopaat in het Witte Huis te leven.

Geduld, schreef ik net na het uitkomen van het Mueller-rapport. Stop met dat rare zelfverwijt dat je te veel aandacht besteedde aan het rapport en ga niet mee in de psycho-redenering dat hij a) helemaal vrijgepleit is en b) jullie Democraten verwijtbaar gefixeerd waren op het rapport.

Volgens de NYT en de WP maken de Mueller onderzoekers nu geluiden die erop wijzen dat de samenvatting van minister Barr, 4 pagina’s op 300, op zijn minst, laten we zeggen, nogal kort door de bocht was. Ze melden dat er veel meer problemen voor Trump in het rapport zaten dan Barr heeft gemeld. 

Misschien verklaart dat ook waarom de psycho zijn aanvankelijke tweet-neuzel dat hij het hele rapport openbaar wilde nu niet meer geldt. Voor de rest van de wereld zit er niets anders op dan te blijven eisen dat het rapport in elk geval door de commissies in het huis gelezen kan worden.

Wat mij wel opviel was een lokaal snufje psycho, in de WNL krant die ook Nederlands meest psycho Trump supporter een platform geeft, Leon de Winter. 

“De Amerikaanse president Trump is nog maar een paar weken op alle punten vrijgesproken door de commissie Mueller, of de New York Times heeft weer iemand gevonden die zegt dat toch allemaal weer helemaal anders zit.” zegt de wakkere krant die van het verdraaien van feiten in opinies een sport gemaakt heeft.

In een zin die zo krom is dat alleen de Telegraaf hem eruit kan krijgen wordt de NYT ‘een verklaard  tegenstander van Trump nu’ genoemd. 

Enfin, zo kennen we de actie krant weer. Feiten doen er niet toe, campagne voeren is wat de krant groot gemaakt heeft. Pro Trump, anti Klaver, pro Baudet, anti klimaat. 

Ik geef er niet veel om dat uncle Joe Biden, een back slapping, hugging, kissing, whatever politicus als er ooit een was, nu onder vuur komt van dames die niet houden van back slapping, hugging, kissing whatever politici. Bidens hele uncle imago, de man die het land weer bij elkaar kan brengen, bla bla bla, is gebaseerd op zijn gedrag waar tot op heden niemand veel over had te zeggen. 

Ja, me too heeft wat veranderd. Maar er moet wel een onderscheid blijven tussen afgedwongen seks, handelingen etc, inclusief ongepast gedrag en het onschuldige gefrutsel van Joe dat in de meeste gevallen blijkbaar gewaardeerd werd als ondersteuning. Joe is geen Bill, geen predator, geen roofdier als er big hair in de buurt komt. 

Gaat het een rol spelen in de campagne? You bet. Zelfs met een pussy grabber in het Witte Huis zullen de Republikeinen en zal het misogyne Tucker-Fox News blijven reutelen over dit soort dingen. Dat gevecht aangaan is het verkeerde gevecht. Begin geen moddergevecht met een varken, dat verlies je altijd.

Gelukkig denk ik dat het, in elk geval waar het Uncle Joe betreft, niet nodig zal zijn. Ik verwacht dat hij nog net voor hij zijn rollator in de afgrond duwt bij zinnen komt en zal aankondigen dat hij geen kandidaat is.

Ik hoop het voor hem. Hij heeft een goede reputatie, geldt als een succesvol vicepresident, ik gun hem niet de afgang die hem staat te wachten. Laten we hem blijven omarmen, die Joe, als een soort monument van betere tijden, nou ja, tijden dat de politiek minder gepolariseerd was maar Anita Hill door Joe werd getorpedeerd.

Bye, bye, Joe. Hugs and kisses.

Iedereen zou Ko Colijn moeten lezen, met zijn heerlijk uitgesproken opinie in de NRC.

Stukken interessanter dan Paul Scheffer afgelopen zaterdag, die na uitgebreid zichzelf op de rug kloppen over wat hij vijftien jaar geleden al heeft gezien, meer democratie wenst, het volk moet meegenomen worden. Hoe? Dat blijf in het vage. Referenda als uitlaatklep? Dan neem je noch het volk noch de democratie serieus. En geef je je over aan de clowns. Scheffer is daar expert in geworden, in dit soort stukken waarin hij een open deur flink opengooit en het daarbij laat.

Ook Frits Abrahams was een stuk scherper, afgelopen vrijdag, in het fileren van wat de hooggeleerde Cliteur in artikelen heeft verkondigd en hoe dat spoort met zijn verontwaardigde gekakel dat hij in Groningen onheus behandeld zou worden. Geen misverstand, van mij mag Cliteur spreken, graag zelfs, maar laten we hem als denker niet al te serieus nemen. Net zo min als zijn tovenaarsleerling die op verkiezingsavond een bak onzin uitstortte en door het niet begrijpend volk, inclusief de vermaledijde omroep, als diepzinnig intellectueel werd geportretteerd.