De Democraten in Californië hebben besloten dat ze ‘links’ moeten gaan in de strijd tegen de psycho. Ik denk dat ze het verkeerd hebben.

Waar Amerika (en veel Europese landen, waaronder Nederland) behoefte aan hebben is een inclusief beleid dat de samenleving als geheel ziet en daarnaar handelt in plaats van de belangen van groepen of individuen te behartigen. Dat een dergelijk beleid naar links helt, is evident maar het lijkt me onverstandig om het zelf als links neer te zetten.

Zo is Bernie Sanders niet degene die deze vlag moet dragen. Hij had geen serieus alternatief te bieden in de campagne van 2016. Hillary Clinton ook niet maar dat is precies de reden dat we met de psycho als president zitten. Politici als Sanders en smoezers zoals Clinton zijn het ideale doelwit voor mensen die de belangen van beperkte groepen behandelen – de GOP de rijken en degenen die het goed voor elkaar hebben.

Links of rechts zijn allang achterhaalde begrippen die voor de kiezer geen betekenis meer hebben. De Democraten zullen daarachter komen als ze op deze weg voortgaan – net als de sociaal democraten in West Europa.

Twee weken geleden liep de psycho nog te kraaien dat de goede beurs en de goede economie helemaal aan hem te danken waren. Hij mag nu ook krediet krijgen voor de val van de beurzen, de afgelopen dagen. Misschien is de zeepbel doorgeprikt, misschien niet. Misschien leidt de stimuleringen van de absurde belastingwet, gecombineerd met een toch al redelijke Obama-groei en lage werkloosheid, tot een oververhitte economie met inflatiegevaar en hogere rentestanden.

In elk geval nemen de investeerders daar vast een voorschotje op.

Ahem, ik gun niemand verlies op de beurzen (en moet zelf naar mijn pensioen kijken) maar het kon geen slechter president overkomen dat hij het moet uitleggen. Tweet, tweet.

Onze NAVO partner Turkije vroeg twee weken geleden Russische toestemming om de door de Amerikanen mee gefinancierde Koerden net over de grens aan te vallen. Het land heeft ook defensiebestellingen lopen in Rusland.

Autoritair bewindsman Erdogan, een ongelukkige terugval van het land naar opeenvolgende proto dictators, soms van het leger, soms indirect, heeft nu ook definitief de diplomatieke banden met Nederland verbroken.

Hoeven we geen tranen om te laten. Er zijn verkiezingen op til in Turkije en Erdogans verleden in de aanloop naar verkiezingen heeft laten zien dat de bovenstaande daden nog maar klein bier zijn vergeleken met wat hij zal doen om zijn autoritair presidentschap (verkregen met 51 % van de stemmen) overeind te houden.

Arm Turkije, ook al denken veel Turken dat ze goed af zijn met deze man.

Gisteren de derde en vierde aflevering van Dwars door China gezien.

Met alle bewondering voor de ondernemingsdrang van Ruben Terlou en zijn team, het had niet de kracht van de eerste ronde, twee jaar geleden.

We konden niet precies het probleem traceren. Het leek alsof de organisatie van de afleveringen op thema (dood in het derde, geloof in het vierde) de items verlengde en de impact verzwakte. Er zat minder energie in, hoewel Terlou meedraagde met de trainende Tao jongens. Ook het thema van in isolement verkerende kinderen kenden we al. Het tien jarige jongetje was zielig, maar het wauw element van de vorige keer was er niet.

We hadden ook de indruk dat de taal meer dan vorige keer een barrière was. Er leek meer geknipt en geplakt en zelfs overgedaan. Komt waarschijnlijk omdat Mandarijn niet overal wordt gesproken en ook Terlou met zijn geweldige taalbeheersing soms moeite had de sprekers te begrijpen. Ook zijn voice overs klonken mat.

Het blijft een mooie serie maar minder spectaculair dan de eerste.

De afgelopen week ontrolde zich in het Muziekgebouw aan het IJ de strijkkwartetten biënnale, een traktatie voor de liefhebber van strijkkwartetten die zijn gelijke niet kent.

Iedere dag was er een totaalprogramma, van een ochtendconcert van Haydns tot een afsluiting, laat op de avond, met een late Beethoven.

Ik was er donderdag de hele dag. Na zo’n Haydn volgde een repetitie van het Doric Quartet, sowieso al een van mijn favoriete ensembles. Ze gingen in op de Grosse Fuge, Beethovens ultieme uitdaging aan zowel kwartet als luisteraar.

In de middag was er het Ruysdael Kwartet dat stukken speelde en sprak met Louis Andriessen, de belangrijkste eigentijdse Nederlandse componist. Het Doric speelde aan het einde van de middag Haydn en Ardes.

Donderdagavond was de jeremiade a capella minder geslaagd. Dit element was ingevoegd omdat een spaanse componist een klaagzang met kwartet had gecomponeerd die ik wel erg goed vond. Na de pauze het zelden gehoorde tweede strijkkwartet van Schoenberg voor kwartet en sopraan. Geweldig.

De Doric sloot af met Beethovens op 130 met de Grosse Fuge als laatste deel, zoals Beethoven het bedoeld had.

Vrijdagavond was een happening voor de echte liefhebber. Onder motto the impossible voyage speelden drie uitstekende kwartetten late composities van Beethoven, stukken van Shostakovitch en de drie strijkkwartetten van Benjamin Britten. Je werd als luisteraar ‘opgesloten’ van 19 u tot ver na middernacht. Er zaten wat gimmick kanten aan, maar het spel was fantastisch en de ervaring inderdaad, onderdompelend. Speciaal woord voor de violist van het Quatuor Danel die als een ware Russische fiddler de Shostakovtich uitvoerde.

Geweldig initiatief van Yasmine Hilberdink. Hopelijk vaak te herhalen.

Tot voor kort kon ik volhouden dat alles wat Trump in zijn eerste jaar heeft gedaan nog niet in de buurt kwam van Watergate-territory.

Niet meer. Deze psychopaat die enkel aan zichzelf denkt, zal in zijn ondergang het Amerikaanse rechtsstysteem en democratische rechtsstaat met zich meeslepen. Net als in de Nixon tijd is inmiddels het proces van leugens, ontkenning en besmeuring van anderen Trumps echte probleem (als er geen Rusland probleem was dan heeft hij er nu een gemaakt).  Door de rechtshandhaving van het land onder verdenking te plaatsen bedreigt hij alles wat Amerika anders maakt dan die landen in Afrika die Trump zo welsprekend beschreef.

Doordat hij de Republikeinse Partij medeplichtig heeft gemaakt (of ze heeft dat zelf gedaan, moet ik zeggen) en de opportunistische wezels die namens de partij in het Congres zitten een minkukelende collega Nunes hebben geholpen en ondersteund, zijn we nu bezig met een grondwettelijke crisis in slow motion. Trump rekent erop dat zijn aanhang en zijn partij meegaat in zijn samenzweringsidioterie en er zijn tekenen dat dit al het geval is. Paul Ryan, de Speaker van het Huis, die toch al zijn ethische onderscheidingsvermogen had verkocht aan de man die zijn ideeën beloofde uit te voeren, zette zichzelf afgelopen week opnieuw te kijk als een opportunist zonder geweten.

De meerderheid van de Republikeinse kiezers vertrouwen de FBI en het ministerie van Justitie niet meer. Ze vertrouwen Trump en de Republikeinen wel. Ze staan open voor de onzin die beide debiteren, van de birther campagne tot de huidige anti-rechtsstaat campagne.

Een paar Republikeinen laten puh puh geluiden horen, onder wie McCain en Collins (die zich in december lieten inkapselen), maar ze doen niets om aan deze waanzin een einde te maken. Als er een einde zou zijn, dan is het dat publieke functionarissen die gewoon hun eerlijke werk doen, zoals Rosenstein, de onderminster van Justitie, en McCabe, de baas van de FBI, ontslag nemen. Hun wel degelijke ethische probleem is dat ze de psycho en zijn medegangsters vrij baan geven.

Trumps strategie is eenvoudig: het Mueller onderzoek zo besmeuren dat wat er ook uit komt, met bewijzen en al, de burger het niet gelooft, denkt dat het partijdig is. Niemand is meer onpartijdig, menen de Trumpistani.

Het einde is nog niet in zicht. Wel kunnen we nu al zeggen dat het niet goed gaat aflopen.

Baudet volgt de Wilders-strategie: maak een rechtszaak van een onderwerp dat politiek in je kraam te pas komt.

Minister Ollongren had wat mij betreft haar mond mogen houden, als lid van de regering, maar wat ze zei klopte natuurlijk. Baudet heeft een ranzige verhouding met racisten en dat bleek vorige week opnieuw. Natuurlijk is het geen smaad om daarop te wijzen en op dit terrein heeft Baudet geen ‘goede naam’ te verliezen, maar publicitair is het een geschenk uit de hemel.

Niet alleen Trump maar de hele Republikeinse Partij trekt nu ten oorlog tegen de FBI en probeert massaal elk onderzoek naar het hoe en wat van de Russische betrokkenheid te torpederen. Ik weet niet of dat laatste lukt, maar de sfeer is weer brisant: Republikeinen doen net als of de FBI een samenzwering is tegen de psycho, Democraten winden zich op over deze ongekende inmenging in FBI en het ministerie van Justitie (Nixon is er niets bij).

Het verontrustende is dat de Republikeinen nu met huid en haar zijn opgeslokt door de Trumpistani. Ze kopen het hele verhaal. De reden is eenvoudig: ze hopen op deze basis te kunnen winnen in november.

En vanuit dat opportunistische perspectief hebben ze gelijk. Gisteren struikelde de aandelenmarkt op vermoedens dat de economie verhit raakt – totdat de recessie uitbreekt zullen de Republikeinen blijven hameren op hogere lonen, economische groei etc. en daar het krediet voor claimen. En het zou me niet verbazen als dat zou lukken. Ik ben nooit zo optimistisch geweest over de Democratische kansen in november en de laatste opiniepeilingen lijken de twee partijen weer veel dichter bij elkaar te zetten.

Klik hier voor mijn artikel in december over mijn pessimisme of, beter gezegd, scepsis.