Als u misschien dacht dat #metoo koorts mij had gegrepen: ik heb toch nog maar even het artikel in de Volkskrant opgeduikeld waarin ik betoogde dat Clinton moest vertrekken toen Lewinsky bekend werd. Gedateerd 24 januari 1998. Ik kreeg toen een bak shit over me heen van progressieven die meenden dat je Democratische presidenten niet moet aanvallen. Hetzelfde verhaal zal gaan gelden voor Senator Al Franken, goede man, goede senator, hork toen horkerig zijn nog mocht. Tough shit.

Hieronder in volledige tekst.

Ik heb altijd gevonden dat Bill Clinton een sleazeball was die zijn kans op een historisch presidentschap vergooide omdat hij zijn broek niet aan kon houden – en, breder gezien, geen discipline kende, helaas een kwaliteit die babyboomers eigen is.

Ik heb ook nooit goed begrepen waarom vrouwen hem bleven verdedigen. Enkel omdat hij een Democraat was? Een vermeende progressief? Die discussie heb ik onder meer indertijd met Ruth Oldenziel gevoerd. Het valt te betogen dat Lewinsky in een consensual relatie zat met Clinton, maar ik blijf het fout vinden dat zo’n machtig man in zo’n verhouding terecht komt met een stagiaire. En dan waren er de vrouwen die wel klonken maar genegeerd werden, Paula Jones voorop.

Niet Clinton is ervoor gestraft maar het land en de babyboomers die zich schaamden voor hun president en baalden dat er niets tot stand kwam.

Maar de vrouwen die niet Lewinsky heten krijgen nu in het Weinstein tijdperk eindelijk de kans om geloofd te worden. Ja, er was veel meer aan de hand in het Witte Huis. Het is een vorm van rechtvaardigheid dat Hillary, die meer wist dan bekend is of zij erkend heeft, uiteindelijk daar de last van droeg. Gelukkig ook maar dat we niet door het proces heen moeten van een nieuwe aanval op de echtgenoot van de president en opnieuw een gebroken presidentschap.

Geen misverstand, ik denk dat Trump ook een sleazeball is maar dat is niet relevant voor de beoordeling van Billy.

Lees het artikel in de New York Times over de dames die twintig jaar lang genegeerd werden.

Dinsdag 21 november a.s. lezing in Breda, Waalse Kerk, Catharinastraat 83, 20.15.

Georganiseerd door de Vrije Boekhandel

De schietpartij in Californië leverde maar vier doden op, naar het schijnt omdat de school die de schutter aanviel in lock down ging toen ze schoten hoorden waardoor hij alleen maar door de ramen kon schieten.

Goed werk van die school, in Amerika moet je voorbereid zijn op het ergste.

De Amerikaanse media besteden er nauwelijks aandacht aan. Je moet toch zeker wel boven de 20 scoren om de politici aan het bidden te krijgen. Dit was klein bier.

Schietpartij bij lagere school in Noord Californië. Minstens 4 doden.

Bidden, jongens. De heilige Mike Pence voorop.

Het schijnt dat het ministerie van Justitie, kleine Jeff uit Alabama, bezig is met het opzetten van een onderzoek a la Mueller naar de Clinton Foundation, meer speciaal de afspraken over een deal uit 2010 over nucleaire brandstof. Als minister zou Hillary Clinton daarbij betrokken zijn geweest volgens de samenzweerders in het Oval Office en Fox in ruil voor groot geld voor de foundation.

Er vallen een aantal dingen te zeggen over deze treurige ontwikkeling.

1) Hebben die Republikeinen niets beters te doen? Bengazi verder onderzoeken? Russische bemoeienis misschien? Andere onzin?

2) We zien hier de nu al oude Trump strategie om de aandacht af te leiden van eigen problemen: begin over Hillary te ratelen. Dat zou niet zo erg zijn als het Republikeinse Huis, gespeend van enig ethisch besef, niet zo gemakkelijk meeging in dit soort onzin.

3) Dit onderzoek komt op verzoek van de president die vorige week ertoe opriep, in zijn typerende bla bla stijl. Kleine Jeff doet wat de baas zegt maar het roept allerlei vragen op over de onafhankelijkheid van het ministerie van Justitie dat ook geacht wordt de uitvoerende macht te controleren en zich niet op te stellen als uitvoerders van de president.

Qua stupiditeit en tijdsverspilling staat deze onderneming ongeveer op gelijk niveau met de pogingen van sommige domme Democraten om een impeachment op gang te brengen.

In dat kader wijs ik graag op de mooie column van Timothy Egan in de NYT over de chef voetenkusser in het Witte Huis, de volgzame heilige Mike Pence. Gaat vooral over die onzin van de heilzame werking van bidden als middel tegen massamoorden (ook Paul Ryan heeft daar last van) maar plaatst ook de leegheid en het gevaar van Pence in bredere context.  Klik hier.

So far, so good. Roy Moore, de psychopaat (en hij was dat al lang voor de psycho de kluts kwijt raakte) die een van de armste en meest racistische staten van Amerika wil vertegenwoordigen, Alabama, gaat keihard in tegen de beschuldigingen dat hij kleine meisjes lastig valt.

Nou ja, niet echt er tegen in, hij vindt het vrij normaal. Net als zijn aanhangers die deze man vergelijken met Jozef die een veel jongere Maria bezwangerde. Never mind dat ze volgens hun bijbel onbevlekt ontvangen was, en never mind dat dit de moslimofoben zijn die altijd met de pedofilie van Mohammed aan komen (vraag het Wilders maar). Het zou beschamend zijn als het niet zo belachelijk en over the top was.

De Republikeinen, een partij waar alleen John Kasich zonder zonden is, draaien zich weer in alle bochten om zich uit dit wespennest te wringen.

So far, so good, want Moore geeft niet toe. Hij blijft kandidaat. Dat is mooi. Of hij wint en de Republikeinen hebben een mini-Trump in hun midden, of hij verliest, misschien door lage opkomst of een write in kandidaat, en dan wordt voor het eerst sinds decennia een Democraat senator van de staat van Jeff Sessions.

Wat kan leedvermaak toch fijn zijn.

Poetin heeft hem oprecht verzekerd dat hij niets heeft gedaan om de verkiezingen te beïnvloeden. De psycho heeft hem recht in de ogen gekeken en gelooft hem.

Het is geen impeachable offense om een idioot te zijn maar deze knieval voor een man die het Amerikaanse democratische systeem ondersteboven heeft gegooid zou voldoende reden moeten zijn om de psycho in chief af te zetten.

Woensdag a.s. 15november, lezing over Geschiedenis van de VS bij boekhandel Kooyker, Breestraat 89, Leiden.

Het was een beetje raar om een Amerika deskundige te horen vertellen dat Trump zich precies zo ‘realistisch’ in zijn buitenlandse politiek had getoond als hij indertijd voorspeld had. Raar omdat blijkbaar is vergeten dat Trump alle bondgenoten schoffeerde, niet een keer maar meerdere keren, een hele Pacific strategie overboord zette en het liefst omgaat met autoritaire types zoals hij.

Het Witte Huis was en is een chaotisch geheel. Daarvoor is Bannon niet nodig. Generaal Kelly is er nu ook aan onderdoor gegaan, generaal McMaster was degene die in de Wall Street Journal de ratio voor een America First beleid uiteen zette – samen met Gary Cohn, de economisch adviseur die er lullig bijstond toen Trump de neonazi’s verdedigde. Lees het verhaal over een van Trumps apprentice kandidaten die nu een functie heeft in het Witte Huis en 36 deelnemers aan haar trouwfeest losliet in de burelen.

Raar om Trump in de vergelijking te zien met Richard Nixon – niet wat pathologie betreft maar wat ‘realisme’ betreft. Het moet die vreemde Europese aanvechting zijn om Nixon/Kissinger als het toppunt van verstandig, realistisch beleid te zien. Die bewondering  was in hun jaren het geval en blijkbaar heeft de realisering van de onnodige doden in Vietnam en diverse dictaturen niet tot andere gedachten geleid. Meer realisme, meer Nixon! Watergate, kleinigheidje, nooit begrepen door de Europeanen.

Raar dan ook dat het vertrouwen in de Amerikaanse democratische beperkingen op een narcistische malloot zo groot is. Als deze tien maanden iets hebben laten zien dan is het dat Trumps partij een verzameling lafhartige labbekakken is, van wie in een noodsituatie niets valt te verwachten. Raar dat een man die dagelijks de civic society ondermijnt waarop een democratie rust met zoveel vertrouwen kan worden begroet.

Raar en fascinerend. Goed om eens wat van een deskundige te horen want ik had dat allemaal niet kunnen bedenken.