Je moet het niet bagatelliseren maar het schrappen van de milieuregels door Trump zal beperkt effect hebben. Er komen geen kolenmijnen mee terug. De Appalachen als regio van mijnen is hopeloos verloren. Die arme mensen die dachten dat Trump daar wat aan kon veranderen, staan opnieuw (of nog steeds) in de kou.

De Amerikaanse ondernemingen zullen zich houden aan de regels die Obama opstelde omdat ze weten dat daar de toekomst ligt. Het is zinloos om terug te vallen op oude regels en dan over een paar jaar te ontdekken dat of de consumenten of de overheid terugkeert op zijn schreden. De enige uitzondering zijn de altijd stupide autofabrikanten, die blij zijn dat ze niet hoeven te streven naar betere fuel efficiency.

Maar ook zij zullen de tering naar de nering zetten want belangrijke staten als Californië en New York zullen hen dwingen wel degelijk de plannen die Obama vorm gaf te volgen. Op staatsniveau zal veel beleid gemaakt worden dat Trump irrelevant maakt. Een manier om milieu echt te ondermijnen is het opstellen van regulering die andere vormen van energie (zon en wind) moeilijker maakt. Dat zal op staatsniveau gedwarsboomd worden en het leidt juist tot meer regulering – niet dat Trump verdacht kan worden van consistentie maar Republikeinen zullen hier toch voorzichtig zijn.

Kortom, dit is symboolgedoe. Het zal verder bijdragen aan de ongeloofwaardigheid van Trump en de Republikeinen, wie kan daar tegen zijn?

Ook het opheffen van de privacy regels voor kabelaars en telefoonmaatschappijen zal niet door de meeste Amerikanen als plezierig worden ervaren. Het was een cadeautje voor de lobbyisten en geldschieters maar het zal zich tegen hen keren.

Trumpcare, in de Ryan variant, had 1 biljoen dollar in belastingverlaging moeten opleveren. Dat was het doel, never mind ziektekostenverzekeringen. Dat bedrag had Ryan nodig om zijn uitkleden van de overheid door middel van lagere belastingen ten bate van de rijken te optimaliseren. De verlagingen moeten namelijk, officieel, ‘revenue neutral’ zijn. Never mind dat Republikeinen altijd belastingen verlagingen en altijd tekorten creëren, maar voorlopig is dat de regel. 

Nu ze die 1 triljard mislopen kunnen ze de belastinghervorming minder diep of voordelig voor de rijken maken dan anders, want het gat met revenue neutral is groter geworden door het Obamacare debacle.

De bottomline is relatief eenvoudig: vergeet de structurele belastinghervorming. Die is nog steeds niet doordacht en Ryan is te zeer gehecht aan verlaging voor de rijken. Maar hij schept ook te grote tekorten, zeker als de baas van Trumpistan 54 miljard wil besteden om defensiebedrijven dingen te laten maken die het Pentagon helemaal niet nodig heeft.

Vergeet ook dat triljard in infrastructuur waarop de aandelenmarkt zijn hoop had gevestigd. Is onmogelijk zonder grote tekorten te creëren als je tegelijkertijd belasting wil verlagen. Ik weet wel waar de prioriteit ligt, die is namelijk voor Republikeinen altijd hetzelfde: belastingverlaging voor de rijken, uitkleden van voorzieningen voor de armen.

Maar het meest waarschijnlijk is een soort patstelling waarin helemaal niets gebeurt. We wensen Trump een gezond en lang leven toe, zodat hij zijn totale hopeloos onproductieve presidentschap ten volle kan genieten. Want vergeet niet: als Pence nu president was dan was dit allemaal zonder moeite door het Congres gewalst.

De ineenstorting van het Republikeinse project om Obamacare de nek om te draaien is een genot voor het oog. Niet dat er principes aan de orde waren, deze Republikeinse partij is er enkel op uit om belastingen te verlagen voor de rijken en de voorzieningen voor mensen die het minder goed hebben uit te kleden. Maar het geheel was nog veel complexer dan u denkt en de link met belastingen veel groter. Een complex maar inzichtelijk verhaal staat vandaag in de Washington Post. Klik hier.

De baas van Trumpistan komt er achter dat regeren meer is dan je onderaannemers verneuken en je zin doordrijven. De ideoloog van de 1-procent samenleving, Paul Ryan, staat in zijn hemd als leider. De Republikeinen zijn verdeeld en dat is mooi. Obamacare blijft en dat is nog mooier. Het zal nog lastig worden om te voorkomen dat de obstructionisten van de Republikeinen gezondheidszorg ontmantelen door niets te doen als er wel wat nodig is, maar als ze dat doen dan kan in november 2018 met des te meer kracht een Democratisch Huis gekozen worden die deze wetgeving wel kan maken, waarna Trump (of tegen die tijd, Pence) alleen maar kan vetoën.

De agenda van Trump ligt nu op zijn gat. Belastinghervorming is minstens zo moeilijk als health care, iets wat de psycho nu ook gaat ontdekken. Die hele infrastructuur belofte, waarop een deel van de groei van de aandelenmarkt is gebaseerd, zal een holle frase blijken. De Democraten doen er goed aan een infrastructuur voorstel in te dienen om het door de Republikeinen te laten afwijzen. Dat moet dan wel een voorstel zijn dat in 2020 uitgevoerd kan worden en niet, net als de Trumpistan beloftes, totaal inhoudsloos blijken. 

De psycho ontdekt dagelijks nieuwe wetenswaardigheden. Onlangs zei hij tijdens black history month dat Frederick Douglass, een ex-slaaf die in de negentiende eeuw actief was, een veelbelovend type was, suggererend dat de psycho niet alleen gestoord maar ook dom is, en niet weet dat Douglass behoorlijk dood is.

Een paar keer tijdens de campagne en deze week nog tijdens een bijeenkomst adviseerde Trump om Lincoln te gebruiken voor de promotie van zijn kwade plannen. Weinig mensen schenen het te weten, zei Trump, maar Lincoln was een Republikein. Nou moet je de psycho gelijk geven dat Republikeinen slechte toortsdragers zijn van de erfenis van Lincoln, de eerste Republikeinse president (1861-1865). Huidige Republikeinen denken dat de geschiedenis begint bij Ronald Reagan. Nooit hoor je ze over Lincoln, over een activistische president als Theodore Roosevelt of een hoog gewaardeerde Eisenhower.

Voor iemand die net zo gemakkelijk van partij wisselt als van abortusstandpunt, of wat dan ook, is het daarom niet verwonderlijk dat hij niet weet dat Lincoln iets met de Republikeinen te maken zou hebben. Dat de partij daarom vaak de Grand Old Party wordt genoemd zal de dommerik in chief ook niet weten.

Enfin, het is een patroon in domheid. Tijdens de holocaust herdenking slaagde hij erin een voordracht te houden zonder het woord joden te noemen. Was dat nog gewoon, Steve Bannon, Breitbart, run of the mill antisemitisme, de psycho’s commentaar bij zijn bezoek aan het Museum of Black History was inzichtrijk ‘slavery bad!’. Tja, zo leer je nog eens wat.

En o ja, een groot leermoment: health care is gecompliceerd! Zou je toch niet zeggen als je zijn onzin tijdens de campagne hoorde.

Er is stevige competitie voor de plekken onderin de presidenten top 45, maar Trump doet erg zijn best om zijn gerechtvaardigde plek als domste aller presidenten te claimen. 

Het is wel leuk om te zien (maar niet leuk voor arme Amerikanen) hoe Obamacare een ’tar baby’ wordt voor die domme Republikeinen. Ze kunnen zich er maar niet van los maken. Zes jaar lang stemmen in inhoudsloze lege bewoordingen, er drie keer campagne op voeren, en dan nu met Trumpcare zitten die voor niemand acceptabel is. Ik vrees dat het eindresultaat chaos is en onzekerheid en een erosie van wat er aan systematiek bestaat, met verlies van verzekeringen voor miljoenen Amerikanen.

Een serieuze Republikeinse Partij zou nadenken over verzekeringen, over de onterechte subsidie voor ziektekostenverzekeringen die bedrijven krijgen sinds ze het in de jaren veertig als een ‘verworven recht’ hanteerden. Een serieuze Republikeinse Partij zou nadenken over het woord ‘verzekering’ in ziektekostenverzekering. De essentie van een verzekering is dat je door een grote poel van deelnemers de risico’s spreidt. Voor een algemene verzekering is het noodzakelijk dat iedereen meedoet. Daar willen ze niet over denken. Trumpcare is een rommeltje. Het zal er niet door komen maar de schade zal groot zijn. 

Eenzelfde soort chaos bestaat in het begrotingsplan dat Trump heeft ingediend. Gaat niet over de essentie maar over een klein deel van de begroting. De rest durft hij niet aan te raken en dus gaat het om kleine, superkleine wrede maatregelen die legal aid voor armen afschaffen, meals on wheels voor bejaarden. Dat soort klein grut. Amerika wordt armer gemaakt om meer uit te geven aan defensie en aan de muur en for profit gevangenissen vol illegalen.

Nog zo’n ding. Amerika heeft sinds 20 januari geen buitenlandse politiek, afgezien van twitter activiteit van de psycho. Minister Tillerson heeft geen staf, leidt een totaal gedemoraliseerd State Department, ziet een derde deel van zijn Aid budget verdwijnen, weigert journalisten mee te nemen op zijn reizen, houdt geen persconferenties, krijgt niet de assistent die hij wil. Kortom, hij is een empty suit. Er is geen beleid, er is geen buitenland. Tot het mis gaat. 

Korean is de beste kandidaat voor een miscalculatie. Tillerson ging naar de gedemilitariseerde zone en riep dat het strategisch geduld op is. Niemand weet wat dat betekent. Misschien even de tweetstorm van zaterdagochtend uit Florida afwachten.

Na twee weken van malle tournures in het verdedigen van wat de psycho die rare zaterdagochtend had getweet (Obama die een tapp had geïnstalleerd) komen de clowns die zijn woorden moeten verdedigen, de treurige Spicer en de zichzelf compleet buitenspel gezet hebbende Conway, met de verklaring: je moet wat de president van de Verenigde Staten zegt, tweet of uitvoert niet serieus nemen. 

Ze hoeven zich geen zorgen te maken, niemand neemt serieus wat Trump zegt. Helaas heeft hij macht die maar al te realistisch is. 

Het wordt nog leuk om te zien hoe hij omgaat met het gegeven van het Congressional Budget Office dat Trumpcare leidt tot 24 miljoen meer onverzekerde Amerikanen. Het niveau komt daarmee terug op dat van voor de invoering van Obamacare. Trump beloofde natuurlijk iets heel anders tijdens zijn campagne, maar, ach, dat was niet zo letterlijk bedoeld.

Ik heb nog niet geschreven over de nieuwe Trumpcare (of Ryancare) wet die nu voor het Huis ligt, de aanpassing van Obamacare. De reden is eenvoudig: ik moet bekennen dat dit te gecompliceerd is voor een eenvoudige Amerika watcher om te kunnen overzien.

Dit soort wetten zijn zo technisch dat zelfs afgevaardigden die erover moeten stemmen ze niet begrijpen (nu is dat niets bijzonders, de meeste wetten, ook in Nederland, worden aangenomen door volksvertegenwoordigers die het geheel nauwelijks kunnen overzien). Ik begrijp uit commentaren dat een tax refund een deel van de subsidies die arme Amerikanen kregen wegneemt. Maar laat ik niet in de details gaan, wat er nu gebeurt is niet het eindspel. Overigens mag je vaststellen dat alleen een single payer systeem de grote problemen oplost en ook recht doet aan het verzekeringsaspect: iedereen betaalt mee om een individueel risico collectief te dragen. Zal niet gebeuren in de VS zolang de ondernemers gesubsidieerd worden om ziektekostenverzekeringen op kosten van de overheid aan hun werknemers te geven.

Gelukkig helpt het dat de Republikeinen zelf ook verdeeld zijn over wat Ryancare zou doen. En als ze het wel begrijpen, zijn ze verdeeld over de vraag of dat goed is, voldoende is  of dat het hun kiezers niet zal afschrikken. Altijd mooi om die obstructionisten die zes jaar hebben lopen te roepen nu zonder beleid te zien, maar daar wordt niemand beter van.

Ondertussen lijkt Trump zelf, na zijn erkenning dat het toch wel een lastig onderwerp is, die ziektekosten, geen leiding geeft. Dat komt voornamelijk omdat hij geen idee heeft wat er uit moet komen. Zijn feitenvrije campagne vorig jarig dwong hem nooit om zijn geleuter concreet te maken en nu weet hij het niet. 

Dit gaat nog wel een tijdje door. Het enige dat je er nu van kunt zeggen is dat Obamacare (op zich al leuk als term omdat het ooit bedoeld was om schade toe te brengen maar nu iedere keer weer de psycho eraan herinnert dat Obama over zijn schouder meekijkt) populairder is dan gedacht. Waarom dachten we dat verkeerd? Deels opnieuw een media falen, deels omdat de burgers gewoon nooit iets dachten totdat ze gedwongen werden na te denken over wat het leven zonder Obamacare zou betekenen.

De psycho ging vorige week compleet door het lint. Dacht hij iedereen te hebben verrast door niet zichzelf te zijn tijdens de toespraak voor het Congres, is alle goede nieuws daarover (zucht van oplichting bij de Republikeinen) ongedaan gemaakt door Sessions.

Lees het verhaal in de Washington Post over een man die opgewonden raakt van persoonlijke dingen en dan alle kanten op waaiert, inclusief de stupide afluisterbeschuldiging aan Obama’s adres. Dan moeten schoon zoon en Ivanka mee naar Florida om zijn handje vast te houden en hem te kalmeren. En dan nog wordt de psycho om zes uur wakker en begint tweets uit te sturen over wat hem die nacht heeft wakkergehouden. 

De beschuldiging aan Obama’s adres is stupide en, misschien is het nu eindelijk zover, lijkt toch echt een geval dat zelfs Trump te ver kan gaan. Al was het maar omdat er slecht twee uitkomsten zijn: of Trump heeft nonsens verkocht, laat zich door de Breitbart crowd in het Witte Huis bedriegen, of de rechter vond dat er voldoende reden was om af te luisteren.

De oproep om een diepgaand onderzoek door het Congres kan alleen maar de roep om een onafhankelijke aanklager ondersteunen. What was he thinking? 

Met andere woorden, de afloop voor de psycho kan niet goed zijn.

We hebben eerder presidenten gehad die persoonlijke aandacht nodig hadden, wier temperament vulkanisch was, van wie mensen dachten dat ze gevaarlijk konden worden in hun waanzin. Heel veel presidenten zelfs. 

Kennedy was natuurlijk een leugenaar over zijn gezondheid en een pathologische schuinsmarcheerder. Johnson en Nixon hadden altijd last van hun demonen. Clinton schijnt ook onbeheerst kwaad te kunnen worden en had ook last van gebrek aan discipline. Kleine Bush was een evenwichtig type, maar dat had ook met gebrek aan diepgang te maken.

We zitten nu weer in de fase dat we denken: wat zal deze idioot deze week weer eens gaan doen? Leuk als het niet zo gevaarlijk was. De relevante tekst is het 25se Amendement op de Grondwet.

War werd veel heisa gemaakt over Trumps woorden voor de weduwe van een marinier die bij een, lijkt het, grotendeels mislukte actie omkwam. Ineens zag Trump er presidentieel uit. Een historisch moment, kraaide zelfs een voormalig criticus op CNN.

Wat een bullshit. Het eren van een soldaat of maatschappelijk belangrijk persoon werd ingevoerd door Ronald Reagan, altijd goed voor een show. Het is niets bijzonders, het is bijna altijd emotioneel omdat het over leven en dood gaat, en het verandert niets aan de fluim die Trump is en de schandelijke campagne.

Over die campagne gesproken: misschien krijgt de racistische minister van Justitie (eerste order: niet meer federale steun voor rechtszaken tegen staten die het kiezers moeilijk maken) nu toch zijn trekken thuis. Vaste verhaal van de Trump campagne: contact met de Russen. Volgens Sessions was dat als senator, niet als Trumpist. Daar mag hij niet ver mee komen. 

President Trump had opnieuw een opgewonden, geschifte, uitdagende toespraak kunnen houden voor het Congres. Het had onze eerste indrukken bevestigd van een presidentschap dat chaotisch en destructief is. Zie je wel, hadden we kunnen zeggen.

Dat gebeurde dus niet. Zo gemakkelijk wordt het sceptici niet gemaakt. Trump hield een min of meer traditionele toespraak, gebruikte de teleprompter effectief, legde beleidsvoorstellen neer die dan weer de ene groep politici, dan weer de andere groep in applaus deed opspringen. Hij speelde het spel volgens de regels. Hij schreeuwde zelfs niet, wat erg helpt in het overkomen als een serieuze president.

Verrassing dus! Trump houdt ons scherp. Niets is voorspelbaar, zelfs niet, of juist niet, een traditionele voorspelbare toespraak. Hier stond de president die de opiniemakers die voorspelden dat Trump wel gewoon zou worden, presidentieel en beschaafd, in hun hoofd hadden. Gaat het van nu af gaan serieus worden?

Het beeld is misleidend. Eerder deze week had Trump een ontmoeting met journalisten van de grote televisiestations waarin hij suggereerde dat het wel een goed idee zou zijn om een immigratiewet op te stellen, à la die van Ronald Reagan in 1986, waarin het probleem van elf miljoen illegalen die het land niet kan missen op een humane manier wordt opgelost. Trump zei zelfs zich te realiseren dat zijn achterban dat niet leuk zou vinden, maar hij dacht er mee weg te kunnen komen. Precies het omgekeerde van wat hij eerder had gezegd. Zijn stafleden haastten zich naar de speechschrijvers, maar het dook er niet in op. Een voorbeeld van Trumps weergeven wat hij van de laatste spreker had gehoord, een proefballonnetje of echt een plan?

Zondag had Trump ook al verbaasd, en toch weer niet, door op de gouverneursconferentie te bekennen dat hij verrast was hoe complex wetgeving over gezondheidszorg was (dit was net voordat hij suggereerde dat oppositie werd aangejaagd door Obama). De gouverneurs, politici die gewend zijn een grote organisatie te runnen en bekend zijn met Obamacare, stonden met openvallende monden te luisteren. Trump erkende dat campagneretoriek goedkoop is en regeren heel wat lastiger. Feitelijk zei hij: ik heb tot nu maar wat heen en weer gepraat. Nu zie ik hoe complex het is.

Met welke Trump hebben we te maken? Als een goed showman houdt hij ons op het verkeerde been. Maar het beste is gewoon te kijken naar zijn plannen. ‘De tijd om klein te denken is voorbij’, zei de president. Dat is goed te horen voor mensen die vonden dat Bill Clinton met zijn ‘de tijd van de grote overheid is voorbij’ in 1998 overboord ging naar de conservatieve kant. Of de Republikeinen in het Congres er ook zo over denken staat te bezien.

De begroting die president Trump heeft ingediend, gecombineerd met de beloftes in deze toespraak, kunnen alleen maar leiden tot enorme begrotingstekorten. Een verhoging van 54 miljard voor defensie (eerlijk is eerlijk, Obama had al 35 miljard extra gevraagd), een miljard of tien voor de muur, één triljard voor infrastructuur, maar ook belastingverlagingen, zowel in de inkomstensfeer als de winstbelasting, en niets doen aan de kosten van Medicare, de ziektekosten van bejaarden, en Sociale Security, de Amerikaanse AOW. De fiscaal conservatieve Republikeinen in het Congres kunnen daar niet blij van worden.

Nu zijn begrotingen sinds de jaren zestig vooral een pakket goede bedoelingen. Van de twaalf wetten die nodig waren voor Obama’s begroting van 2016-2017 is zegge en schrijve één wet aangenomen. De overheid runt op een verlenging van de begroting van het jaar tevoren. Begrotingsprocedures zijn notoir moeilijke processen, lastig uit te voeren met een solide meerderheid, een hoofdpijndossier met een Congres waar Trumps eigen partij andere prioriteiten heeft dan hijzelf.

Dit was een soort ‘reset’ van Trumps tot nu toe falende presidentschap. Het is afgelopen met show handtekeningen en lege retoriek (al weet je niet wat Trump morgen weer gaat zeggen), nu moeten er wetten gemaakt worden, er moet geregeerd worden. Als Trump de zomer haalt zonder dat hij ruzie krijgt met het Congres en/of zonder dat zijn Witte Huis staf ruziënd uiteen valt, dan mag die reset geslaagd heten. Tot dan doet iedereen er goed aan zijn oordeel op te schorten.