Switchend van Wimbledon naar Wimbledon had ik de pech verzeild te raken in de zendtijd voor premiers. Het was in zoverre interessant dat Rutte een soort smetvrees bleek te hebben, smetvrees voor bepaalde woorden. 

Het ging over Schiphol en de eindeloze stroom van leugens om meer en meer vliegtuigen over ons hoofd te sturen. Rutte leek een acute fobie te hebben voor het woord ‘overtuigen’. Tot drie, vier keer toe liet hij weten dat een vervelend woord te vinden.

Wilde hij niet gebruiken. ‘Het gesprek aangaan’ was zijn alternatief.

Het was een fascinerende en tegelijkertijd beschamende vertoning.

Besluit is genomen, de regering weet dat de tegenstanders van uitbreiding niet overtuigd kunnen worden. Dat gaan ze dus ook niet proberen want dan zou de uitkomst inderdaad wel eens ‘nee’ kunnen zijn.

Het gesprek aangaan is gewoon een andere formulering van: we hebben al besloten, we lullen er nog wat over maar het gaat gewoon door.

Rutte zag er ineens oud uit – ik had hem al een tijdje niet gezien en misschien helpt het niet om nachten door te halen in Brussel. 

Maar wat vooral oud was, oude politiek die mensen het vertrouwen doet verliezen, was zijn smetvrees voor overtuigen. Lelijk woord, je moet er argumenten voor hebben, je moet mensen overhalen. BS, met andere woorden.

Nadat de psychopaat in het Witte Huis het presidentschap heeft bezoedeld en besmeurd spreidt hij nu zijn activiteiten naar wat de meest Amerikaanse van de nationale feestdagen is: de Fourth of July. Afgezien van Thanksgiving dat een heel andere kwaliteit heeft, is de onafhankelijkheidsdag een dag voor iedereen, voor alle Amerikanen, verenigd in trots en dankbaarheid voor hun land.

Ik herinner me uit mijn tijd in Washington de concerten op de mall, het vuurwerk. In Los Angeles de bbq’s in de lokale parken, met tientallen verschillende talen, etniciteiten, alles wat Amerika interessant maakt.

Trump zet zijn vieze vingers ook op dit deel van Amerika’s geschiedenis. Het wordt nu een campagnerally voor de slechtste president aller tijden, met kaartjes voor VIP’s, tanks ergens in Washington, en een Lincoln Memorial waar gewone burgers die dag niet kunnen komen. Een verrassing is het niet, onacceptabel blijft het.

Veteranen die het Vietnam monument beheren, vlak bij het Lincoln Memorial, zijn van plan om T-shirts te dragen met een hulde aan John McCain, die in zijn kleine teen meer moed, waardigheid en verstand had dan de porno president die in Vietnam zijn plicht ontliep.

Het is een klein gebaar tegen groot misbruik. Alles wat Trump aanraakt verwelkt, vervuilt, raakt besmeurd en in verval. Nou ja, niet de moordenaars en dictators die hij als vrienden omarmt. Helaas is het meer dan we zouden wensen een trits van kwalificaties die ook voor zijn land opgaan, een liberal democracy in verval. 

Interessant maar niet verrassend, dat verhaal van nieuw Europarlementslid voor D66 Samira Rafaela. Haar verhaal van tegenwerking door de top van de partij omdat die door de leden iets voorgeschoteld heeft gekregen dat ze niet willen, klinkt me bekend in de oren. Rafaela stond drie op de lijst, werd in een fractie van twee met voorkeurstemmen gekozen

Het gebeurde vaak met inhoudelijk onderwerpen (Kunduz en het Lente akkoord werden simpelweg nooit bediscussieerd binnen de partij, dictaat van Pechtold). Nog vaker gebeurt het met de veelgeprezen ledendemocratie van D66 waarin leden de beslissende stem hebben om lijsten samen te stellen.

Wat allereerst opvalt is dat leden zeer gezagsgetrouw zijn en vaak de aanbevelingen van de commissie of de baasjes volgen. Uiteindelijke lijsten wijken weinig af van wat werd voorgesteld. Rafaela ervoer dat als de ledenuitslag de top niet bevalt, die top probeert toch zijn zin door te drijven.

Uit persoonlijke ervaring ken ik dit soort manipulaties van de top. Ik was ooit kandidaat voorzitter (in 2007) en net als een eerder kritische lid, Hein van Meeteren, merkte ik dat de leiding (toen Pechtold en zijn hulpjes) alles deden om de door hen gewenste uitslag te krijgen. Ik zal niet zeggen dat ik toen verloor door dat spelletje, wel dat ik actief werd tegengewerkt door de leiding.

Ik herinner me ook een Eerste Kamerverkiezing waarin de partijtop druk zette op de provinciale D66’ers om hun favoriet te dumpen ten gunste van partij getrouwe Hans Engels. De partij gaf het naderhand toe maar dat veranderde natuurlijk niets meer.

Marietje Schaake liet een ander patroon zien. Zij was indertijd pas zes maanden lid van D66 en slaagde erin de leden van haar kwaliteiten te overtuigen en was in no time Europarlementariër. Ik vond dat rijkelijk snel maar de leden beslisten.

Fatma Koser Kaya werd twee, misschien drie keer tegengewerkt door de partijtop en vervolgens door de leden naar voren geschoven en gekozen, zodat Pechtold niet om haar heen kon (en later nog een keer terugkwam toen een Pechtold-acoliet hem verraadde – de naar het lobbyen overgestapte Gerard Schouw). Ook Boris van der Ham was niet populair bij de toenmalige leiding.

Hier in Amsterdam hebben we ook al heel wat meegemaakt in de personele sfeer. Sterker, de lokale partij (en Jan Paternotte) werden gered door het landelijk succes van D66 nadat ze er binnen Amsterdam een geweldige puinhoop van hadden gemaakt (en Pechtold zich aan alle kanten met de stad bemoeide, meestal niet positief).

Enfin, die veelbezongen ledendemocratie van D66, daar vallen heel 

Op pad in de auto hoorde ik vrijdag een ‘discussie’ over de kans dat Trump wordt herkozen. Zonder moeite nu de Democraten zich verdeeld tonen, meende de bekende en zeer onderlegde Amerika expert Frenk van der Linden. Het leidde een item in waarin de aanwezige panel leden vijf minuten onzin mochten debiteren.

Ze zitten op een trend want er wordt veel gezeurd op dit niveau. Meestal met weinig kennis van zaken. Ga maar na, na de debatten van vorige week zijn er nog maar vijf serieuze kandidaten over. Wel op niveau maar even fout zat Cas Mudde met een stuk in de Guardian, door de Standaard vertaald als zou Trump winnen met zijn vingers in zijn neus.

Hieronder mijn reactie als op ed stuk voor de Standaard, vandaag gepubliceerd. U hoeft niet per se Mudde te lezen om mijn redenering te volgen.

Cas Mudde geeft vier redenen waarom Donald Trump moeiteloos zal worden herkozen. Hij zit er vier keer naast. De basis voor zijn betoog is dat Democraten niet de les van 2016 geleerd hebben dat ‘verkiezingen niet worden gewonnen door passieve meerderheden maar door gemobiliseerde minderheden’. Inderdaad waren het boze, opgewonden blanke kiezers in een beperkt aantal staten die Trump tot zijn eigen verbazing het presidentschap opleverden. Maar laat dat nou precies de les zijn die de Democraten hebben geleerd: geëngageerde minderheden worden de basis van Trumps verlies in 2020.

Mudde houdt een slag om de arm door zijn betoog te beperken ‘tot dit moment’ maar de redenen die hij geeft waarom Trump ‘met de vingers in de neus’ zou worden herkozen, blijken bij nadere beschouwing geen hout te snijden.

Als eerste reden voert Mudde de economie aan: stevige groei en lage werkloosheid. Nog afgezien van de kans dat de langst durende periode van economische groei nu snel tot een einde komt zeggen die cijfers betrekkelijk weinig over het welbevinden van de Amerikaanse kiezer. In 2016 werd Trump geholpen door ongenoegen van kiezers in industriestaten over de ontwikkeling sinds de crisis van 2008.

Dat ongenoegen was begrijpelijk. De banen die na de crisis terugkwamen waren van slechtere kwaliteit en werden slechter beloond. Bovendien werden hun staten geteisterd door lage huizenprijzen waardoor mensen niet in staat waren te verhuizen naar de wel groeiende maar dure kuststaten. Een van de bijverschijnselen was een record aantal verslaafden aan pijnstillers en opiaten. De Democraten blunderden door er al die tijd weinig aandacht aan te besteden.

Nationale groeicijfers miskennen dat er in die staten weinig is veranderd. Anders gezegd, Trump heeft niets waargemaakt van zijn beloftes. Vorige week nog schreef The New York Times over Trump-kiezers in Michigan, Wisconsin en Pennsylvania. Ze waren ontevreden. Ronduit boos zijn de kiezers in landbouwstaten die de last dragen van Trumps handelsbeleid.

Voor een deel gaat het hier om kiezers die in 2008 en 2012 op Obama hadden gestemd. Ze kunnen gemakkelijk terugkeren naar de Democratische Partij die zich nu concentreert op onderwerpen die hen aangaan. Dat bleek al in 2018 toen de kiezers zich niet in de luren lieten leggen door goede economische cijfers. Ze kijken om zich heen en de Democraten kijken dit keer met hen mee. De groei van de inkomensverschillen, Trumps pogingen om het nu populaire Obamacare de nek om te draaien, de belastingverlagingen voor de rijken en de ondernemingen, het ontbreken van beloofde investeringen in onderwijs en infrastructuur: Democraten buitelen over elkaar heen om de problemen te benoemen. Een aantal van hen heeft serieuze plannen.

Mudde stelt dat Trump wel degelijk heeft geleverd. Maar dat beperkt zich tot de klassieke Republikeinse agenda van lagere belastingen en minder regulering – niet wat Trump beloofde. Inderdaad heeft de porno-president, zoals een Democraat hem noemde, de christelijke stemmers aan zich gebonden met de benoeming van conservatieve rechters die een beleid voorstaan dat de meerderheid van Amerika niet wil.

Maar die kiezers zitten sowieso al in het Trump kamp, al moet niet onderschat worden hoeveel Amerikanen zich storen aan de bekladding en ondermijning van de status van het presidentschap. Hetzelfde geldt voor afkeer van Trumps buitenlands beleid van het schofferen van bondgenoten, het opstarten van economische conflicten en het niet beëindigen van de ‘forever wars’ in Irak en Afghanistan en het uitlokken van een nieuwe oorlog met Iran. En dan hebben we het nog niet over Trumps capriolen met zijn geliefde vriend Kim. Zelfs sommigen van die evangelische kiezers hebben aarzelingen. Een aantal van de kiezers die in 2016 een risico durfden te nemen zal nu thuisblijven.

Mudde heeft gelijk dat immigratie en zelfbeklag over alle tegenwerking die Trump zou hebben ondergaan een aantal kiezers op zal leveren die hem een tweede kans willen geven, ook al zijn ze tot nu bedrogen uitgekomen. Maar dat is enkel de groep die toch al tot zijn achterban behoorde in 2016. Wat Trump nodig heeft is uitbreiding. Trump is een goede campagnevoerder maar wel een die enkel kan gloriëren in het zaaien van verdeeldheid. Daarmee gaat hij geen tweede keer aan de haal. Bovendien had hij in 2016 niet een Democraat als tegenstander maar de persoon van Hillary Clinton, een wel heel gemakkelijk doelwit.

Mudde is veel te pessimistisch. De Democraten hebben wel degelijk een boodschap. Die is een stuk minder centristisch en halfslachtig dan in 2016 en doet recht aan de gepolariseerde toestand van Amerika. Er vallen geen bruggen te bouwen met deze Republikeinen en dat is wat vrijwel alle Democraten onderkennen. Confrontatie met beleidsvoorstellen is het enige antwoord. Joe Biden, een soort reïncarnatie van Clinton, is de enige die dat anders ziet.

Mudde ziet weinig energie en weinig enthousiasme onder de Democratische kiezers. Ik weet niet waar hij dat op baseert. Ik zie alleen maar enthousiasme en tomeloze energie, ook al zijn die nog niet op één kandidaat gefocust. Sinds de eerste demonstraties rondom Trumps inauguratie zijn meer mensen dan ooit bezig met het financieren en verwoorden van een tegengeluid. Het leverde in 2018 een stevige overwinning op in het Huis van Afgevaardigden. Wie het ook opneemt tegen Trump, hij of zij kan rekenen op enorme steun van een electoraat dat weet dat dit de laatste kans is om de Republikeinen te stoppen.

We zien een land dat tot op het bot verdeeld is, een Republikeinse Senaat die rechters benoemt die uit de pas lopen met de gemiddelde Amerikaan, en niet zomaar een beetje, een roekeloze, harteloze en soms ronduit geschifte president die Amerika ondermijnt, thuis en in de wereld. Die president heeft in drie jaar niet over meer dan 43 procent steun kunnen beschikken. Dat was en is zijn onwrikbare achterban. Hij heeft nauwelijks ruimte voor groei en doet daar met zijn polariserende optredens ook geen moeite voor.

Niemand moet zich rijk rekenen en ja, Democraten kunnen er nog een potje van maken. Maar naarmate duidelijker wordt wie de nominatie krijgt en in de pas daarmee met welke agenda de Democraten de verkiezingen in gaan, zal blijken dat Muddes pessimisme ongerechtvaardigd is. Donald Trump moet niet onderschat worden maar dat hij zonder moeite zal worden herkozen lijkt me rijkelijk overdreven.

Die Stef Blok toch. Je zou zo’n kind toch een koekje geven en dan hopen dat hij voorlopig zijn mond houdt.

Maxima moest wel haar afspraakje houden met de baas van het moordenaarsregime ‘anders hadden we politiek vermengd met haar belangrijke werk’. 

Duh. Door Maxima wel te laten gaan was dat precies het resultaat maar dan met de negatieve impact die een weigering van het gesprek niet gehad zou hebben.

Dit soort klungelig denken heeft niet alleen de zaak van vrouwen in Saoedi Arabië en het tot de orde roepen van de moordenaar van Kashoggi grote schade toegebracht maar vooral ook de reputatie van Maxima. Daarmee is haar ‘belangrijke werk’ behoorlijk geschaad.

Dit is niet het soort zaken waarover een minister zal aftreden maar het getuigt van zoveel incompetentie dat die stap op zijn plaats was geweest. Misschien had hij de VVD commissie van integriteitskwesties even moeten raadplegen.

De eerste resultaten/analyses van de Democratische debatten zijn binnen. Een stuk of acht kandidaten die we niet meer hoeven te noemen, kunnen hun biezen pakken. Of ze dat zullen doen is een ander verhaal.

De winnaars zijn Elizabeth Warren, Julián Castro, Kamala Harris, Bill deBlasio en Pete Buttigieg. Zij lieten zien dat ze iets te bieden hebben en in het geval van Harris maakte ze een tijdige rentree in het veld dat ze in het begin aardig gedomineerd had. Ze pakte de rollator kandidaat Biden hard aan en terecht. Laat u niet misleiden, de zogenaamde backlash tegen Harris door de Biden adepten gaat nergens toe leiden behalve dat het de Democraten in het algemeen schade doet.

Het is overigens verstandig om in het achterhoofd te houden dat Harris’ aanval op Biden minder ging over diens prestaties in burgerrechten of door niemand betoogd racisme. Nee, ze deed op een slimme manier wat nodig was: laten zien dat oude Joe totaal niet bij de tijd is en, in zijn verontrustende Hillary imitatie, hopeloos politiek toondoof is. De twee dingen gaan samen en diskwalificeren hem. Harris legde er de vinger op. 

Joe Biden was een dudd, Bernie Sanders een repeterende plaat. Dat is mooi, de geronto generatie verdwijnt in de coulissen. Biden is nog niet dood en begraven maar dat komt wel. Zichzelf verkopen als de Obama-Biden administration is niet voldoende. Sanders verdwijnt pas uit beeld als zijn aanhang hem massaal verlaat voor het betere alternatief, Elizabeth Warren. Ik vermoed dat terugzakken tot zo rond de tien procent misschien (hopelijk) vijftien procent aan Sanders het teken zal geven te vertrekken.

Harris deed zonder meer de beste zaken in termen van ‘break out’, Warren was inhoudelijk het sterkste. Ik vermoed dat Castro en Buttigieg uiteindelijk zullen opduiken in ondersteunende rollen als vp kandidaten, waarbij ik niet uitsluit dat Buttigieg echt doorbreekt. Helaas, Beto O’Rourke weet nu zeker dat hij op het verkeerde podium is beland. Hij had voor de senaatszetel in 2020 moeten gaan. Nu zijn beide buiten bereik en ik vermoed dat hij zichzelf geen goed gedaan heeft als potentiële vp kandidaat.

Voor de rest geldt dat Hickenlooper en Jay Inslee geen reden gaven om mensen met uitvoerende vaardigheden hoog te waarderen. Cory Booker en Amy Klobuchar zijn nog niet uitgerangeerd maar blijven achterin hangen en dat geldt ook voor Kirsten Gillibrand.

En natuurlijk konden de Trump-racisten zich weer niet inhouden. Fredo bracht een variant op het birther verhaal in door te tweeten over Harris en ras. Alle Trumps zijn racisten. Een verschil deze keer is dat we de duivels kennen maar dat wil niet zeggen dat in het Amerika van 2020 race bating, dog whistling en presidentiële leugens niet een groot deel van de slechtste kant van Amerika vertonen.

Okay, geloofwaardigheid van Nederland gereduceerd tot nul. Mond houden, wegkruipen in schaamte.

Dat Maxima met de moordenaar in Saoedi Arabië aan tafel zat om over vrouwen, koetjes en kalfjes en Nederlandse handelsgeest (zonder enig moreel kompas) te praten, was niet haar schuld. Nou ja, ze had zelf kunnen weigeren maar dat is waarschijnlijk te veel gevraagd.

Het is de verantwoordelijkheid van het kabinet, in casu Rutte en Blok, dat ze haar die kant op stuurden. Schade voor Nederland, schade voor Maxima en het koningshuis. Waar heb je die lui voor als ze alleen maar boodschappen doen voor de ondernemersvriendjes van Rutte?

Deze mannen hebben ons moreel verder helemaal niets te vertellen.