Ministers rondom de psycho hebben een hoge mate van tolerantie voor belediging. Kleine Jefferson Beauregard is het beste voorbeeld.

Rex Tillerson volgt. Hij zal binnenkort ontslag nemen. Een paar van de grootverbruikers van publieke diensten, vliegen op kosten van de belastingbetaler, zullen volgen. Het zou een wonder zijn als de psycho behoorlijk opvolgers kan vinden.

Ondertussen wordt op de achtergrond gewoon Republikeins beleid gevoerd. De belastingen voor de rijken omlaag, tekorten omhoog. Niemand van die zogenaamde bezorgde politici over overheidsuitgaven die er iets over zegt.

Minister Rick Perry, van de Olie en Kolenindustrie, heeft regulering voorgesteld onder de schijn van energieveiligheid. Onder zijn regels moeten centrales 90 dagen voorraad hebben. Met gas is dat lastig. Ra ra waarmee dat wel kan? U mag nooit meer raden. De kolenindustrie wordt hier gesubsidieerd.

Deze week in de Groene mijn artikel over de ambigue relatie die Amerikanen hebben met hun overheid. Totale vrijheid opeisen in Houston, hulp verlangen als dat mis gaat.
Klik hier voor het artikel, gebaseerd op mijn nieuwe boek. Amerikanen en hun overheid

In de herhaling wordt het haast vermoeiend, maar het is belangrijk te benadrukken hoezeer de psycho bijdraagt aan het uiteenvallen van Amerika. Zie ook mijn artikel in de NRC.

Hij gedroeg zich min of meer beschaafd toen Houston onderliep en Florida bedreigd werd, bona fide onderdelen van zijn achterban. Trump is schandelijk in gebreke bij het helpen of zelfs maar interesse tonen voor Puerto Rico. Waarom? De vraag geeft het antwoord. Zijn kiezers wonen er niet, er zijn geen senatoren die gelijmd moeten worden. Hij laat deze Amerikaanse burgers rustig in de stront zakken.

Terwijl Puerto Rico verwoest werd en de burgemeester van San Yuan door hem uitgescholden wordt als ze meldt dat er letterlijk mensen doodgaan, was Trump bezig racisme op te stoken in Alabama, de NFL te misbruiken voor zijn verdeeldheid zaaiende boodschap en ging hij het weekend golven in New Jersey.

Puerto Rico had het nakijken.

Het zal niet de laatste keer zijn dat we de psycho zien doen wat hij het best kan, aan zichzelf denken en een wrede, verdeeldheid zaaiende president zijn. Maar het moet vastgesteld worden. Steeds maar weer.

Ach ja, die Martin Sommer, wekelijks in de krant zonder mening Je kunt hem negeren of je kunt je aan hem ergeren. Ik doe liever het laatste. Een beterweter die de beterweters, vooral die van vermeend links de oren wast.

In zijn laatste stukkie weer wat bloopers. Nee, Trump wordt niet gehaat vanwege zijn uitbundige levensstijl. Sommer begrijpt het niet. Op Trump wordt neergekeken vanwege zijn slechte smaak, zijn horkerigheid, zijn onechtheid en, niet in het minst, om zijn destructieve politieke optreden. Hij wordt gehaat omdat hij een land dat toch al uit elkaar valt uit elkaar jaagt.

Verderop denkt Sommer te weten (hij houdt een slag om de arm) dat Trump presidentskandidaat werd omdat hij door Obama voor schut werd gezet in een open forum dat jaarlijks door de Washingtonse pers wordt georganiseerd om elkaar op een scherpe en ad remme manier te porren. Obama kon dat goed, Trump zou het niet kunnen.

Die specifieke aflevering zette Obama Trump in de zeik, jazeker, omdat Trump de racistische onzin verspreidde dat Obama niet in Amerika was geboren.Op een goedmoedige manier maakte Obama grappen over iets wat dodelijk serieus was. De psycho zat erbij alsof hij een afstraffing kreeg en dat was ook zo.

Was Trump pissig? Zeker. Was hij jaloers op Obama? Nou en of. Is het misschien de reden dat hij niets tot stand kan brengen behalve het opruimen van wat Obama tot stand bracht? Zou zomaar kunnen, maar daar moet de psychiater over oordelen. Trump komt niet naar de journalistenbijeenkomsten.

Trump speelt al jaren met het idee mee te gaan doen aan verkiezingen. Eerst gouverneursverkiezingen in New York, maar altijd op de achtergrond presidentsverkiezingen. Het is de ultieme prooi van de narcist: de machtigste man van de wereld zijn. Hij heeft het bereikt. Hij heeft de door Sommer verafschuwde gutmenschen a la Hillary Clinton afgestraft. Hij had Obama daarvoor niet nodig. Misschien gaf Obama een zetje, maar niet omdat die Trump beledigde zoals Clinton dat deed met de gewone blanke kiezer, maar omdat hij zich realiseerde en daarna door Banon liet overtuigen dat racisme de weg naar het Witte Huis opende.

Heeft Trump onderkend hoe slecht het gaat met Amerika? Ben je mal. Hij heeft geen idee.

Sommer zou er goed aan doen het boek over Banon te lezen, Devil’s Bargain, over de wereld die Trump aan de macht bracht. Empathie met de bedrogen kiezer is geen deel van zijn arsenaal.

Zo, dat is snel. De psycho is zijn Obamacare voorman nu al kwijt.

Price is weg wegens belachelijke reisuitgaven. Hij wordt, ik durf dat zonder veel terughoudendheid te voorspellen, lobbyist. Zo zijn onze manieren. Price was altijd al meer uit op geld dan op macht en nu hij machteloos bleek was er in de regering-Trump weinig meer te halen.

Er is hoop in het land van de psycho.
Luister naar deze generaal van de Amerikaanse luchtmacht.
De psycho zou ermee gebombardeerd moeten worden

Mijn bespreking van Hillary’s ‘ik heb het nog steeds niet begrepen’ boek en een veel interessanter boek over Steve Bannon.

Hoe kan iemand verrast zijn over het misbruik van overheidsgelden door ministers rondom Trump? De baas geeft zelf het voorbeeld. Trump en zijn familie hebben al meer geld opgesoupeerd aan reizen en bescherming dan Obama in twee jaar deed. Maar goed, president is president.

Zijn onderknuppels echter hebben de manier van de elite die zichzelf boven de wet waant. Minister van Financiën Mnuchin gaat, denk ik, niet al te lang overleven. Hij heeft zijn neus diep in het achterste van de president gestoken, hem zelfs als joodse politicus verdedigend toen Trump zijn onzin over Charlottesville debiteerde. Mnuchin probeerde ook overheidsvliegtuigen voor zijn huwelijksreis te krijgen en liet zich naar Tennessee vliegen, met zijn Marie Antoinette achtige echtgenote. Deze man is stinkend rijk.

Minister van Gezondheid Price spant de kroon. Vooraf is het goed om te weten dat Prince als Afgevaardige rijk werd omdat hij investeerde in bedrijven die te maken hadden met onder handen zijnde wetgeving. Als minister probeert hij alle publieke gezondheidszorg uit te kleden maar aarzelt niet om tot nu een miljoen te spenderen aan vluchten met overheidsvliegtuigen. Ook Price is rijk, elitair en heeft blijkbaar geen ethische scrupules.

En dan is er nu minister Zinke van het ondermijnen van de Amerikaanse natuur die dure vluchten liet uitvoeren. De antimilieu baas van het milieubureau die voor 25.000 een superveilige telefooncel in zijn kamer liet opzetten.

Het is allemaal treurigstemmend voorspelbaar en normaal. Dit zijn de Republikeinen die ieder kleine schandaaltje van Clinton opbliezen tot god weet wat (Obama kende nauwelijks schandalen in zijn regering, nou ja, voor Trump kiezers was het grootste schandaal dat een zwarte man daar zat – niet eens in Amerika geboren). Trump zal hen niet de laan uitsturen, het volgzame Congres zal er niets aan doen.

Mijn voorspelling is niettemin dat de dagen van Price en Mnuchin geteld zijn. Beide zijn hielenlikkers maar ook kom je daar ver mee bij de psycho, ze hebben bar weinig gepresteerd. Price heeft het aantal abortussen in de VS flink kunnen opjagen maar kon Obamacare er niet door krijgen. Mnuchin is een toeschouwer bij zijn eigen belastinghervorming. Ze zullen nu de ‘kleine Jeff’ behandeling krijgen, naar Jefferson Beauregard, de racist op Justitie, en gekleineerd en beschimpt worden. Als ze zo houden van macht als ze tot nu toe lieten zien, dan blijven ze zitten tot de psycho genoeg van hen heeft, of een zondebok nodig heeft voor slecht beleid.

Wat hen ook overkomt, ze verdienen het ten volle.

Wat ook de inhoud mag zijn van Trumps belastingplan (details onbekend), het heeft één geheel voorspelbaar gevolg: de tekorten lopen op.

Republikeinen doen dit altijd. Ze verlagen belastingen voor de rijken en de ondernemingen en jagen de begroting in het rood met het argument dat de economische groei die zal volgen de inkomsten van de overheid drastisch zal verhogen.

Het is moeilijk te geloven dat Republikeinen enige geloofwaardigheid hebben op dit terrein. Reagans belastingverlagingen leidden tot tekorten, kleine Bush’s cadeautjes voor de rijken leidden tot enorme tekorten, Clintons belastingverhogingen leidden tot … economische groei.

Een andere mythe die de Republikeinen steeds verkondigen is dat een belastingpauze voor grote ondernemingen (Apple, Google, Starbucks, u weet wel, die sociaal voelende bedrijven die weigeren honderden miljarden in de VS terug te brengen omdat ze dan belasting moeten betalen) zal leiden tot enorme investeringen. Eduardo Porter laat in de NYT genadeloos zien dat deze stelling, ook gebruikt door kleine Bush in 2004, volstrekte onzin is.

De toenmalige tijdelijke verlaging liet geld terugstromen. Ra ra waar de ondernemingen het voor gebruikten: inkoop van eigen aandelen zodat de koers omhoog ging en de beloning voor management het dak door ging (25 % stijging van 2004 op 2005).

Ik moet me haast verontschuldigen voor het steeds maar herhalen dat de Republikeinse beloftes en vergezichten leugens zijn, maar het is niet anders. De feiten spreken voor zich. Trump probeert een nieuwe leugen te slijten.

En houd ook even dit in de gaten. Trump zal een belastingverlaging graag geven in de vorm van een check. Hier, cadeautje van Trump. Liever dan in de vorm van een lager percentage voor armen of iets dergelijks. Dit was de truc die kleine Bush ook uithaalde.

Waarom stemmen relatief arme burgers in Alabama voor een extremistische bijbelgooiende anti-grondwet politicus die niets voor hen gaat betekenen – behalve dat hij hun diepste geloof en gevoelens opjuint en zo vertegenwoordigt? De racist in het Witte Huis was misschien verrast dat zijn populisme en politiek van ressentiment er juist toe leidt dat de kiezers, zijn kiezers, zich scharen achter iemand die alle kwaad vindt in Washington, in de overheid, in democratische instellingen. Hij had enkel zijn oude vriend hoeven te raadplegen, de man wiens zetel in Alabama openligt: Jefferson Beauregard Sessions, een variant op Roy Moore.

Trump is dom. Sessions en Moore zijn evil. Soort lokale Kims. Misschien dat Trump die vergelijking zou begrijpen maar ik zou er geen geld op zetten.

Dat sociaal economische teleurstelling, zelfs achterstelling, zich vertaalt in een culturele tegenstelling, in ressentiment tegen moderniteit, globalisering en andere vage doelwitten, moet geen verrassing zijn. Het is, in een mooie Amerikaanse uitdrukking, ‘de oudste truc in het boek’. De racisten die na de Burgeroorlog het Zuiden in een moeras van haat leidden, in honderd jaar achterstand en gebrekkige ontwikkeling, stookten ressentiment, ongenoegen, afkeer van anderen om blanke arme sloebers te gebruiken om hun houdgreep op de samenleving te behouden. Dit is zuidelijke politiek: houdt ze eronder met culturele en racistische exclusiviteit. Moore en Sessions zijn gepokt en gemazeld in dit soort haatpolitiek. Trump is een nieuwkomer die het niet helemaal vatte maar intuïtief meegaat in het racisme en ressentiment. Zijn ‘gevecht’ met de football spelers, Trumps onthutsende ideeën over vrijheid van meningsuiting, des te onthutsender van een Amerikaanse president, werden niet voor niets in Alabama geuit.

Wat er werkelijk gebeurt in Washington is veel gevaarlijker dan Trumps stupide optreden in Alabama. Minister Sessions bracht zijn versie van vrijheid van meningsuiting naar Georgetown University, waar hij tekeer ging tegen een favoriete boogeyman van rechts: de intolerantie op de universiteiten. Vrijwel iedereen had daar wat zinnigs over kunnen zeggen want het is een schande dat studenten zich zo laten manipuleren, maar Sessions was de minst geloofwaardige persoon die dit kon doen.

In de vraag en antwoord sessie na zijn toespraak had Trumps ex-vriend, vernederd en voor schut gezet, een wel heel beperkte visie op vrijheid van meningsuiting, zeker voor de hoogste rechtshandhaver in het land. Er was niets mis met de oproep van de president van de Verenigde Staten om football spelers die hun mening uitten te ontslaan. Had niets te maken met vrijheid van meningsuiting. Vond kleine Jefferson Beauregard, die in Roy Moore een waardig opvolger vindt als vertegenwoordiger van de staat die eerder rabbiate racisten voortbracht als Jim Folsom, George Wallace en John Patterson.