Het gaat druk worden bij het Supreme Court. Niet alleen zal het congres, dat wil zeggen de Democraten want de Republikeinen hebben hun controlerende taak opgegeven zolang er een partijgenoot in het Witte Huis zit (probeer u voor te stellen wat ze hadden gedaan als Obama transparantie weigerde), het hele Mueller rapport willen inzien, ze willen nu eindelijk ook de belastingaangiftes van de ‘cheat’, in de woorden van Michael Cohen, die het kan weten.

Minister Mnuchin van Financiën is de eerste die moet beslissen over het belastingverzoek – geen fishing expedition maar gewoon, wat iedere president sinds Nixon heeft vrijgegeven maar de meest fishy president ooit weigert. Zal interessant worden. Nou ja, eigenlijk niet. Mnuchin is een trekpop voor de psycho. Een joodse man die rustig naast je staat als je verklaart dat onder de antisemitische demonstranten in Charlottesville best wel goeie lui rondliepen, nou ja, zo iemand die doet alles voor de baas. Please, punish me some more!

Wat het Supreme Court betreft zijn de precedenten duidelijk: de Watergate Tapes en gewoon overzichtsrol van het congres via de IRS. Ik vertrouw Gorsuch (die op een gestolen zetel zit) en Kavanaugh voor geen cent maar je kunt ook niet zomaar precendenten opzij zetten. Wordt nog leuk.

De onderwerpen voor de campagne van 2020 beginnen zich op te stapelen. De psycho zelf heeft Obamacare al ingezet, de corruptie van de uitvoerende macht door een moreel kompasloze president kan daarbij komen. Niet dat het evangelische zeloten zal doen besluiten dat deze man verwerpelijke waarden heeft, maar het houdt hem wel op de 40 procent die bereid is met een psychopaat in het Witte Huis te leven.

Geduld, schreef ik net na het uitkomen van het Mueller-rapport. Stop met dat rare zelfverwijt dat je te veel aandacht besteedde aan het rapport en ga niet mee in de psycho-redenering dat hij a) helemaal vrijgepleit is en b) jullie Democraten verwijtbaar gefixeerd waren op het rapport.

Volgens de NYT en de WP maken de Mueller onderzoekers nu geluiden die erop wijzen dat de samenvatting van minister Barr, 4 pagina’s op 300, op zijn minst, laten we zeggen, nogal kort door de bocht was. Ze melden dat er veel meer problemen voor Trump in het rapport zaten dan Barr heeft gemeld. 

Misschien verklaart dat ook waarom de psycho zijn aanvankelijke tweet-neuzel dat hij het hele rapport openbaar wilde nu niet meer geldt. Voor de rest van de wereld zit er niets anders op dan te blijven eisen dat het rapport in elk geval door de commissies in het huis gelezen kan worden.

Wat mij wel opviel was een lokaal snufje psycho, in de WNL krant die ook Nederlands meest psycho Trump supporter een platform geeft, Leon de Winter. 

“De Amerikaanse president Trump is nog maar een paar weken op alle punten vrijgesproken door de commissie Mueller, of de New York Times heeft weer iemand gevonden die zegt dat toch allemaal weer helemaal anders zit.” zegt de wakkere krant die van het verdraaien van feiten in opinies een sport gemaakt heeft.

In een zin die zo krom is dat alleen de Telegraaf hem eruit kan krijgen wordt de NYT ‘een verklaard  tegenstander van Trump nu’ genoemd. 

Enfin, zo kennen we de actie krant weer. Feiten doen er niet toe, campagne voeren is wat de krant groot gemaakt heeft. Pro Trump, anti Klaver, pro Baudet, anti klimaat. 

Ik geef er niet veel om dat uncle Joe Biden, een back slapping, hugging, kissing, whatever politicus als er ooit een was, nu onder vuur komt van dames die niet houden van back slapping, hugging, kissing whatever politici. Bidens hele uncle imago, de man die het land weer bij elkaar kan brengen, bla bla bla, is gebaseerd op zijn gedrag waar tot op heden niemand veel over had te zeggen. 

Ja, me too heeft wat veranderd. Maar er moet wel een onderscheid blijven tussen afgedwongen seks, handelingen etc, inclusief ongepast gedrag en het onschuldige gefrutsel van Joe dat in de meeste gevallen blijkbaar gewaardeerd werd als ondersteuning. Joe is geen Bill, geen predator, geen roofdier als er big hair in de buurt komt. 

Gaat het een rol spelen in de campagne? You bet. Zelfs met een pussy grabber in het Witte Huis zullen de Republikeinen en zal het misogyne Tucker-Fox News blijven reutelen over dit soort dingen. Dat gevecht aangaan is het verkeerde gevecht. Begin geen moddergevecht met een varken, dat verlies je altijd.

Gelukkig denk ik dat het, in elk geval waar het Uncle Joe betreft, niet nodig zal zijn. Ik verwacht dat hij nog net voor hij zijn rollator in de afgrond duwt bij zinnen komt en zal aankondigen dat hij geen kandidaat is.

Ik hoop het voor hem. Hij heeft een goede reputatie, geldt als een succesvol vicepresident, ik gun hem niet de afgang die hem staat te wachten. Laten we hem blijven omarmen, die Joe, als een soort monument van betere tijden, nou ja, tijden dat de politiek minder gepolariseerd was maar Anita Hill door Joe werd getorpedeerd.

Bye, bye, Joe. Hugs and kisses.

Iedereen zou Ko Colijn moeten lezen, met zijn heerlijk uitgesproken opinie in de NRC.

Stukken interessanter dan Paul Scheffer afgelopen zaterdag, die na uitgebreid zichzelf op de rug kloppen over wat hij vijftien jaar geleden al heeft gezien, meer democratie wenst, het volk moet meegenomen worden. Hoe? Dat blijf in het vage. Referenda als uitlaatklep? Dan neem je noch het volk noch de democratie serieus. En geef je je over aan de clowns. Scheffer is daar expert in geworden, in dit soort stukken waarin hij een open deur flink opengooit en het daarbij laat.

Ook Frits Abrahams was een stuk scherper, afgelopen vrijdag, in het fileren van wat de hooggeleerde Cliteur in artikelen heeft verkondigd en hoe dat spoort met zijn verontwaardigde gekakel dat hij in Groningen onheus behandeld zou worden. Geen misverstand, van mij mag Cliteur spreken, graag zelfs, maar laten we hem als denker niet al te serieus nemen. Net zo min als zijn tovenaarsleerling die op verkiezingsavond een bak onzin uitstortte en door het niet begrijpend volk, inclusief de vermaledijde omroep, als diepzinnig intellectueel werd geportretteerd.

Klik hier voor een uitstekend artikel over de verdeeldheid in de VS over AIPAC en in het algemeen, de manier waarop Israël beleid voert.

In de Washington Post, ik weet niet of het voor niet abonnees toegankelijk is.

Ik kreeg commentaar op mijn stukje van eerder deze week. Te opgewonden, te waarschuwend, met de vinger zwaaiend, laatste waarschuwing, hoorde ik. Begreep ik niet helemaal.

Ik was en ben nog steeds onthutst over de manier waarop de Trump critici zich opzij hebben laten zetten door die bluffer.

Wat mij betreft was de boodschap na Mueller duidelijk: als je Trump een slechte president vond voor Mueller wat is er dan veranderd? Waarom vragen journalisten zich ineens af of ze niet te geconcentreerd waren op Mueller en te hard tegen Trump? Ze waren dat geen van beide. 

Alleen Fox News en Trump zelf waren geobsedeerd met Mueller. En ja, er waren te veel luie Democraten die hoopten dat Mueller Trump zou wegwerken. Ik noem hen lui omdat ze zelf het werk moeten doen om een slechte president te laten struikelen. 

Over de zelfbeschuldigingen, het gezeur over wat nu, over Democraten zonder agenda: allemaal flauwekul en ik kon zien dat er door deze en gene deskundige behoorlijk werd nagepraat wat er in de Amerikaanse media werd geponeerd. 

Mijn gezond verstand zegt me dat Trump slecht is, slecht was en slecht zal blijven. En dat hij zo slecht is dat hij zijn Mueller ‘vindication’ in een probleem zal weten om te zetten.

Als lessen uit het verleden iets leren dan is het dat in een campagne met veel kandidaten iedereen op een zeker moment wel even in het spotlight staat.

We herinneren ons de pizzamagnaat Herman Cain, de opportunistische koning van de polarisatie, Newt Gingrich, zelfs de golfpartner van Trump, de oneindig flexibele Lyndsey Graham werd ooit genoemd. 

Zo zal het bij de Democraten dit jaar ook gaan. Er zijn een paar ontwikkelingen. Om te beginnen lijkt Kamala Harris kalm en gestaag haar campagne op te bouwen, met redelijk succes tot nu toe. Bernie Sanders doet wat verwacht werd maar maakt weinig los. Dat zal ook voor Joe Biden gelden als hij zijn rollator het strijdperk in rijdt.

Verrassende niet presteerder is tot nu toe Kristen Gillibrand, die weinig losmaakt.  Ik ben (nog) niet onder indruk van Elizabeth Warren en Cory Brooker en de gouverneurs, Insley en Hickenlooper, moeten ook nog op stoom komen.

Alle momentum lag afgelopen twee weken bij Beto, de man uit Texas. Jong, levendig, niet vastzittend in bekende patronen kon hij een mooie entree maken. Iowa vond hem wel plezierig.

De meest verrassende doorbraak is die van Pete Buttigieg, de burgemeester van South Bend, Indiana. Pas 37, homo, getrouwd en iemand die net als Beto dingen losmaakt. Zie het verhaal in de NYT vandaag. 

Ja, hij is blank en hij is man. So, who cares? Het gezeur begint al meteen. Het is dit soort onzin dat de Democraten de das om gaat doen als ze iets zoeken om zichzelf aan op te hangen.

Het is nog te vroeg om er iets zinnigs over te zeggen. Onzinnig, of misschien gewoon hoopvol, wil ik wel zeggen – maar dat weten trouwe lezers al – dat de bejaarden, inclusief Warren, wat mij betreft niets doen. Ik ben onder de indruk van Harris. Ik ben enthousiast over Beto, die ik in Texas bezig zag, en Buttigieg. De rest is nog nauwelijks aanwezig.

Deze week houdt de Amerikaanse lobby voor Israël, AIPAC, zijn jaarlijkse bijeenkomst in Washington. Er gebeurt iets interessants daar, of beter gezegd, het interessante is wat er niet gebeurt.

De meest Democratische presidentskandidaten komen niet naar AIPAC. Sanders is de enige die zegt dat hij dat helemaal niet wil omdat hij het een vervelende lobbyclub vindt, de rest heeft een of ander excuus bedacht of gaat gewoon niet, zonder reden. Mike Pence, de evangelische kwezel die optreedt als buikspreekpop van Trump, sprak er schande van – bij AIPAC dat tegenwoordig gewoon een Republikeinse, pro-Trump groep is.

Er was een tijd dat een Democratisch politicus keurig in de pas liep met AIPAC, braaf alles accepteerde wat AIPAC wilde en wat Israël deed. Dat is niet meer het geval, zoals de kandidaten laten zien. AIPAC kan nu kostenloos genegeerd worden.

Joodse Amerikanen zijn over het geheel genomen liberale seculiere lui met een zwakke plek voor Israël. Ze stemmen meestal Democratisch. En Pence ten spijt, dat gaan ze de volgende keer ook weer doen.

Wat er is gebeurd is dat Israël niet meer de morele steun krijgt die tot nu toe gebruikelijk was onder Amerikanen. Dat komt door Nethanyahu en het nationalistische beleid dat een tweestaten optie onmogelijk heeft gemaakt en dat er uiteindelijk toe zal leiden dat de Palestijnen als tweederangs burgers in een Israëlische apartheidsstaat gaan leven. 

Het is niet zozeer dat Amerika veranderd is, het is Israël dat steeds meer een gewoon Midden Oosten land wordt, een regio waar de meeste Amerikanen zo weinig mogelijk bij betrokken willen zijn. De Iran-trom mag door Pompeo (‘Trump is door god gezonden’) en Nethanyahu eindeloos geslagen worden, de meeste Amerikanen denken genuanceerder over de dreiging van dat land.

Het is een interessante ontwikkeling en een die, denk ik, voor Israël niet zonder gevaar is. Dat de Democratische presidentskandidaten zich niet meer laten opjagen naar een AIPAC bijeenkomst om daar hun steun voor Israël te belijden is deel van een lange termijn ontwikkeling (en dan heb ik het nog niet eens over het antisemitisme dat de regering Trump gelegitimeerd heeft, zie Charlottesville, en dat in de VS veel sterker is dan veel mensen denken). De chantage van Amerika door Israël loopt ten einde. De erfenis van Nethanyahu en zijn kliek zal pijnlijker zijn dan Israeli’s nu willen onderkennen. 

Donald Trump is de slechtste president aller tijden. Dat was hij vorige week en dat is hij deze week. Het Mueller-rapport verandert daar niets aan, ongeacht wat daar uiteindelijk in blijkt te staan. Dat Trump nu victorie kraait is begrijpelijk. Hij heeft nooit weerstand kunnen bieden aan simpele verleidingen. Natuurlijk claimt hij dat de deep state of wat dan ook hem probeerde te ondermijnen.

Minder voorspelbaar maar diep verontrustend is dat de mensen die op goede gronden Trumps presidentschap bekritiseren, die hem een warhoofd vinden zonder moreel kompas die niet thuishoort in het presidentschap, zich meteen in de verdediging laten drukken. Zich het verhaal laten opdringen dat zij het waren, dat Mueller het was, die Trump geen fantastische, voorbeeld zettende, visionaire president maakten. Zelfs de journalistiek werkt eraan mee met koppen als: ‘Democraten met de handen in het haar’ en ‘Wat nu Democraten?’

Alsof er niet twee jaar presidentschap ligt dat op zijn merites beoordeeld kan en moet worden. Alsof dit niet de man is die in een opwelling van verongelijktheid de overheid meer dan een maand sloot en vervolgens zijn macht misbruikte om een beleid dat het congres niet wil te realiseren. Alsof dit niet een man is die oproept tot geweld, die racistisch is en beledigend, en niet eens de moeite doet een president van alle Amerikanen te zijn. Alsof dit niet een president is die bondgenoten wegduwt, handelsoorlogen begint en autoritaire moordenaars omarmt. Wie heeft Mueller nodig om Trump te beoordelen?

Het moet gezegd: die critici van Trump die hoopten hem kwijt te raken via het Mueller-onderzoek waren kortzichtige dommeriken, te lui om het echte werk te doen om hem in de afgrond te begeleiden. Mensen met meer verstand zagen de roep om impeachment altijd al als een lomp lapmiddel. De vaak beschimpte Speaker Nancy Pelosi waarschuwde er vorige week nog voor, betoogde dat het normale electorale proces waarin de kiezer zich uitspreekt over de kwaliteit van het bestuur zijn beloop moest hebben en impeachment bewaard moest worden voor onvergeeflijke misdaden. Voorwaar de woorden van een staatsvrouw in een klimaat waarin wederzijdse verkettering de norm is geworden en politici werkelijk niets constructiefs tot stand weten te brengen.

Het beste advies voor die Trump critici – niet alleen Democraten, al lijkt dat zo – is om de normale processen te volgen. Laat de onderzoekscommissies van het Huis van Afgevaardigden hun werk doen, probeer zoveel mogelijk, liefst alles, zoals ook Trump zelf wil, van het Mueller-rapport openbaar te krijgen. Gebruik je democratische middelen, let the chips fall were they may. De algehele corruptie van de regering-Trump is nog lang niet boven water.

Belangrijker nog, biedt een alternatief. De kleine twintig Democratische kandidaten die in 2020 presidentskandidaat willen zijn, kunnen niet enkel campagne voeren als anti-Trump troepen. Ze weten dat. De meesten van hen bieden serieuze alternatieven, in elk geval beleidsvoorstellen die zich lenen voor maatschappelijke discussie. Een aantal van hen was er al te gemakkelijk van uitgegaan dat er zeker sprake was van samenwerking van de Trump-campagne met de Russen. Terugkrabbelen misstaat een politicus niet.

Geduld is essentieel. Deze week kraait Trump victorie, en misschien ook nog volgende week. Maar we moeten goed voor ogen houden waarover. Hij toonde zich altijd geobsedeerd door het Mueller-onderzoek. Hij overwoog minstens twee keer om Mueller te ontslaan. Trumps opluchting is tastbaar en blijft tegelijkertijd curieus als er nooit wat aan de hand was geweest. Het zal tijd kosten om het hele rapport los te krijgen en te analyseren. Gun de Trumpistani’s hun week van victorie.

Realiseer je dat politici als Trump de natuurlijke neiging hebben om te ver te reiken. Zo gebruikte hij de Mueller-opwinding niet om zich presidentieel op te stellen, maar om de aanval te openen (of beter: voort te zetten) op iedereen die hij als vijand beschouwt. En wie Trumps vijand is, is een vijand van zijn Amerika. Dat geldt voor de vrije pers, voor congresleden die hun onderzoekstaak serieus nemen, voor iedereen kortom, die niet Trump aanbidt. Dat geldt voor minstens de helft van de Amerikanen die hem, voor en na het Mueller-rapport, de slechtste president ooit vinden.

Alsof Trump zelf wilde bewijzen dat hij inderdaad die president is, kondigde hij een nieuwe poging aan om Obamacare de nek om te draaien. In de media werd het beschreven als een reddingsboei voor de Democraten, en ongetwijfeld zijn die blij dat de aandacht wordt verlegd, maar het is gewoon de zoveelste stap van een president met een agenda van destructie en obsessie met het werk van zijn voorganger. Het zijn niet de Democraten die een reddingsboei nodig hebben, en het Mueller-rapport is niet de boei die Trumps presidentschap gaat redden. De hele beeldspraak is misleidend.

Het is misschien het moeilijkste dat ooit van een politicus gevraagd kan worden: shut up, houd je mond. Trump is daartoe niet in staat. Zijn critici zouden zichzelf wel die discipline op moeten leggen. Over een week of twee – een lange tijd in de politiek – kunnen we zien wat precies de gevolgen van het Mueller-rapport zullen zijn. Daarvoor en daarna moeten we gewoon blijven vaststellen dat Donald Trump de slechtste president aller tijden is en blijft. En we nog twee jaar voor de boeg hebben.

Ik denk dat we een paar weken nodig hebben om te zien wat het werkelijke effect is van het Mueller rapport – nog afgezien van wat er zal blijken als het in zijn geheel openbaar wordt gemaakt.

Deze week is het aan de Trumpistani en hun volgelingen, ook de paar dumbo’s die in Nederland aan zijn lippen hangen, om victorie te kraaien. Het heeft weinig zin om daar tegen in te gaan. Laat ze maar kraaien.

In de politiek is niets zo voorspelbaar als overreach. Dat zal de psycho ook doen.

Er zijn elementen in de ontwikkeling van de afgelopen dagen die vragen oproepen, met name de razendsnelle analyse van Barr en Rosenstein en hun vrijwaring van de baas. Ik moet nog zien dat die stand houdt als alles openbaar wordt.

De algehele corruptie van deze regering is ook nog lang niet boven water, al was het maar omdat de Republikeinen twee jaar lang hun controlerende taak niet hebben uitgevoerd. De Democraten krijgen nu allemaal – vileine – adviezen om zich koest te houden en de destructie van Amerika verder ongestoord te laten verlopen maar daar moeten ze zich vooral niets van aantrekken.

Ze moeten hun eigen agenda zetten met als doel simpelweg daglicht werpen op de meest duistere kanten van deze regering.

Laat het allemaal maar betijen, de artikelen die deze week geschreven worden zullen een betrekkelijk korte houdbaarheidsdatum hebben.