Ik had deze video van de toespraak van de burgemeester van Atlanta Keisha Lance Bottoms nog niet gezien. Wow. Vijf minuten leiderschap waar het vier jaar aan ontbroken heeft.
Bottoms stijgt rap op de lijst van mogelijke vicepresidenten, ze moet op elke lijstje van kabinetsofficials staan.
Klik hier voor het artikel in Politico dat me op de speech attendeerde, ook over afgevaardigde Val Demings, de andere serieuze kandidaat wier kansen deze week behoorlijk stegen.
Jammer dat we er niet heen kunnen maar MOMA New York heeft een deel van de tentoonstelling van het werk van Dorothea Lange on line gezet.
De vrouw die met Migrant Mother de meest bekende foto van de grote depressie maakte. Maar iedereen die het werk van Lange kent, weet dat er veel andere geweldige foto’s zijn.
Ook veel informatie van de curator en chats die ze heeft georganiseerd rondom Lange.
Very chatty, if I may say so. Je moet er even voor gaan zitten maar ze praat bijvoorbeeld met een van de andere fotografen wiens werk ik bewonder, Sally Mann. Interessante inzichten.
De afgelopen week vond een interessante switch plaats. Ging het aan het begin van de week over racisme bij de politie, aan het einde ervan was politiegeweld in brede zin het onderwerp.
Politiemensen droegen hun steentje bij door nodeloos geweld te gebruiken, overal en altijd, in de wetenschap dat ze er mee weg kunnen komen. De uitspraken van de psycho die het land leidt, in 2017, voor een groep politiemensen kregen nieuwe aandacht. Een man in Buffalo werd ruw tegen het trottoir gesmeten – dat was al onthutsend, dat geen van de agenten zich zorgen leek te maken over iemand die bloedend aan hun voeten lag …
De auto in Atlanta die nodeloos werd vernield, de twee inzittenden gebrutaliseerd door zes man die nooit duidelijk maakten waarom dat nodig was. De techniek van het omsingelen van demonstranten waarover de NYT vandaag schrijft, waardoor ze zelfs als ze weg willen, zoals de politie wil, ze nergens heen kunnen.
De aanvallen, bewust en opzettelijk, op journalisten lijken deel van hun optreden. Ongetwijfeld voelen ze zich gesteund door Trump die echte journalisten de vijand van eht volk noemt.
En dan die vakbondsbons in Minneapolis met zijn agressieve uitspraken. Ook niet van vandaag of gisteren. Je ziet waarom hervormingen niet werken.
De militarisering van de politie werd al na Ferguson aan de kaak gesteld – het inkopen van oud materieel uit Irak. Obama legde het aan banden, Trump gooide weer alle remmen los.
In Amerika is iedereen bang om in een confrontatie met de politie terecht te komen, ook de kinderen van de blanke Trump stemmers die denken dat ze met dit soort ‘order’ veilig zijn.
Het is een ander debat dan dat over structureel racisme, het is niet minder belangrijk.
Het is tijd om voor je meningen uit te komen. Iedereen is tegen racisme, ook als ze daar voor vorige week nog nooit over nagedacht hadden. Iedereen behalve Leon de Winter is tegen Trump, daar hoefde je überhaupt niet over na te denken.
Ik wil mijn steun uitspreken voor Femke Halsema. Ze is niet zonder fouten en had gewoon op het podium moeten gaan staan (beter was het geweest als ze ook een mondkapje had gedragen) en had moeten zeggen: jongens, fijn dat jullie met zovelen zijn maar het is te veel. In plaats daarvan appte ze met die minister van Justitie die haar daarna in mijn ogen niet fair behandelde.
Wat vooral stoort, dat doet het altijd, is de campagne van de Telegraaf tegen Halsema. Die dateert niet van vandaag of gisteren, en al van voor ze burgemeester werd. Hij heeft steeds onwelriekender kantjes gekregen. Als suffe columnisten niets weten om over te schrijven dan is er altijd Halsema nog. De Telegraaf is geen nieuwsorgaan maar een campagne krant, nooit te beroerd om de lelijkste sentimenten op te roepen en te versterken.
Ga vooral door, Halsema. De baan van burgemeester van Amsterdam is een ondankbare. Eberhard van der Laan, voor zover ik weet een ramp om mee te werken, wist zich geliefd te maken bij de bevolking. Persoonlijk was ik meer gecharmeerd van Job Cohen, net als Halsema zou die een goede premier geweest zijn.
Dit is geen forum om oproepen te doen, maar ik hoop dat meer Amsterdammers laten blijken dat Halsema onze burgemeester is, dat we haar steunen en dat we haar niet kapot laten maken door de windvanen aan de Basisweg.
Deze dagen is een van de meest gestelde vragen is of de onrust in de VS in het voordeel of in het nadeel werkt van de zittende president, Donald Trump. Er is geen zinnig antwoord te geven op deze vraag behalve de reactie dat hij in toenemende mate irrelevant is.Noch Trump noch Biden acht ik in staat om het land weer een vorm van samenleven te geven.
Dat we de vraag stellen, dat het overleven van Amerika zou afhangen van een relatief klein aantal kiezers ergens in het midden van het politieke spectrum, dat alleen al geeft aan hoe precair de toestand is.
Biden of Trump, natuurlijk maakt het verschil, maar het verandert niets aan de vaststelling dat Amerika als land is vastgelopen. Een keuze voor Trumps herverkiezing betekent dat een meerderheid (via het kiescollege) van de Amerikanen bij volle bewustzijn voor de destructie van hun land hebben gekozen. Maar een krappe keuze voor Biden laat onverlet dat veel Amerikanen Trump blijven omarmen. En Trump zal nog jaren voor stennis zorgen.
Ik vrees dat het allemaal erg teleurstellend gaat worden. Ik zie maar één scenario met een sprank van hoop. Dat gaat zo. Biden heeft een inventieve, assertieve en politiek slimme vicepresident gekozen, zeg Elizabeth Warren of Kamala Harris. Vervolgens wint Biden in november met een ruime meerderheid, zowel in het kiescollege als in het aantal landelijke stemmen. Op zijn slippen verkrijgen de Democraten een meerderheid in de senaat, zelfs een ruime meerderheid, laten we niet overboord gaan, twee of drie zetels meer dan de Trumpistani. Het is absoluut noodzakelijk dat een grote meerderheid van de Amerikanen de Republikeinen verwerpt, ik moet toegeven dat dit het een onwaarschijnlijk scenario maakt.
Maar goed, vervolgens gaat Biden dood en wordt Bidens vicepresident op 20 januari ingehuldigd als 46ste president. Biden heeft in zijn leven aardig wat tragedie meegemaakt, een kroon op die tragedies zou zijn als de rouw-politicus zoals hij wel genoemd wordt, op de drempel van eeuwige roem het loodje legt.
Een uniek geval doet zich voor: niet de president-elect wordt geïnaugureerd maar de vicepresident. Het historisch dichtst bijzijnde geval is de dood van William Harrison in 1841 na 39 dagen presidentschap, of misschien een beter voorbeeld, de dood van FDR op 12 april 1945, 82 dagen na zijn vierde inauguratie. Mijn punt is dat ik niet al te hoge verwachtingen heb van Joe Biden als president en hem een oude man vindt die al lang met pensioen had moeten zijn. Moet hij dood voor echte verandering? Ik wil niemand dat toewensen maar voor Amerika zou het niet slecht zijn. Biden is in alle opzichten een politicus van de oude hap.
Enfin, de vicepresident blijkt een soort reïncarnatie van Franklin Roosevelt, in de zin dat zij in staat is boven partij onderwerpen uit te stijgen, broodnodige structurele veranderingen doorvoert, opgefokte gemoederen over allerlei onderwerpen tempert zonder door beide partijen uitgekotst te worden, en het land weet te verenigen op een breed geformuleerd algemeen belang. FDR deed dat en zo ook de in veel opzichten tragische Lyndon Johnson, die de moord op Kennedy met grote kundigheid wist om te zetten in de meest vergaande wetgeving sinds FDR.
Na deze coronacrisis zijn een paar onderwerpen minder controversieel dan tevoren, met name ziektekostenverzekering (dat moet worden medicare voor wie dat wil) en herstructurering van een duur en onvoldoende functionerend gezondheidssysteem. Infrastructuur krijgt nu eindelijk invulling. Onderwijs wordt breed aangepakt. Economische investering met federale sturing in kansrijke maar niet geziene regio’s. Een minimum inkomen misschien? Bescherming van kwetsbare consumenten (specialiteit van Elizabeth Warren)?
Maar dit is letterlijk het enige hoopvolle scenario dat ik zie voor de voormalige grootmacht. En het vergt al zoveel optimisme, met name over de vraag of de Trump-partij doorgaat met blokkeren of zich erbij neerlegt dat hij dik verloren heeft en dat het land gediend is bij rust (dat vergt meer dan optimisme, gegeven de labbekakkerigheid van de Republikeinen).
Geen van de andere scenario’s, van Trump die wint tot en met Biden die krap wint, zullen de ban niet breken. De vraag is of Amerika überhaupt nog in elkaar gezet kan worden.
Het beeld van de racist-in-chief bij zijn kerkje met een ongeopende bijbel was eerder ridicuul dan verontrustend. Je kunt alles verwachten van deze gevaarlijke clown.
Wat echt verontrustte was dat hij werd vergezeld door de minister van Justitie, William Barr. Nou ja, echt verrassend was dat niet. Barr heeft zich ontpopt als de persoonlijke juridische hulp van Trump in plaats van een professionele handhaver van de Amerikaanse wet. Later bleek dat Barr opdracht had gegeven om het plein voor het Witte Huis schoon te vegen.
Alle alarmbellen moeten echter afgaan voor de derde man in dit onaangename gezelschap, de baas van de Joint Chiefs of Staff, de legerleiders, generaal Milley, in camouflage uniform. Is Trump in staat om het leger in te zetten, tegen de wens van de gouverneurs in, gebruik makend van een obscure wet uit 1807? De vraag is minder of hij het kan, want dat stoort Trump niet erg, maar of het leger doet wat de losgeslagen president wenst.
Milley gaf precies het verkeerde signaal. Hij had bij die photo opp niets te zoeken.
Zo komen we dichter bij de situatie die sommigen hadden voorspeld: een land dat totaal verdeeld is, onrust in de straten, het leger ingezet en de noodtoestand uitgeroepen. Het vaste recept voor autoritaire leiders, zoals in de NYT een CIA-analist het uitdrukte. Hij had dit vaker gezien. Met verkiezingen in aantocht is dit de manier voor een man zonder moreel kompas, omringd door hielenlikkers en acolieten, om in november het kiezen moeilijk en misschien zelfs onmogelijk te maken.
Normaliter zouden een minister van Justitie en de legerleiding die drift tegenhouden. Barr zal het niet doen. Zoals de immer pompeuze Thomas Friedman in de NYT betoogde: Mike Pompeo is de slechtste minister van Buitenlandse Zaken ooit. Hij kon toevoegen dat William Barr de meest gecorrumpeerde minister van Justitie ooit is. Zelfs Robert Kennedy, honderd procent in de zak van JFK, gedroeg zich niet zo. Minister van Defensie Mark Esper kan nu ook in het rijtje ‘slechtste ooit’ met zijn martiale verhalen en zijn klaarblijkelijke instemming met Milley’s onverstandige optreden.
Het past allemaal bij de slechtste president ooit maar dat is iets voor later. Ik schreef eerder dat het racistische white supremacy tuig met automatische geweren op de trappen in Michigan een prelude zouden zijn op Trumps verlies in november. De manier waarop Milley zich laat gebruiken door de president is een prelude op de teloorgang van de democratie, de bedreiging van de verkiezingen in november.
De ironie ontsnapt waarschijnlijk aan de racisten en vuurwapenliefhebbers. Het Tweede Amendement, dat zogenaamd het persoonlijk recht op wapens garandeert (in een idiote interpretatie door het Supreme Court) werd geschreven om militia’s te kunnen bewapenen als strijd tegen een onderdrukkende federale overheid nodig was (of tegen de Engelsen). Die federale overheid, onder leiding van een autoritaire leider, treedt nu op precies op de manier waarop al die onheilroepers waarschuwden dat die overheid dat zou doen: onderdrukking van de burgers, met inzet van militaire middelen. De bewapende militia’s zullen zich er niet tegen verzetten, alles wijst erop dat ze nu al bezig zijn hun doelstelling, een rassenoorlog in de VS, door infiltratie van de demonstraties te verwezenlijken.
Deze week zakte de VS verder af richting gemankeerde democratie. Over het verlies aan aanzien in de wereld hoeven we het niet eens meer te hebben. Dit chaotische land kan helemaal niets. De vijanden van Amerika hebben dat ook gezien. Taiwan moet zich meer zorgen maken dan tevoren.
Gisteravond zat ik in het uitstekende praatprogramma van de Vlaamse televisie, De afspraak. Ook een tafel met drie gasten maar geen tafelheer of -dame, geen bekende Belgen, gewoon praten over het onderwerp op tafel. 45 minuten zonder liflafjes.
Het ging uiteraard over racisme in de VS, over politiegeweld en etnisch profileren en de ontvoering van een 13-jarige jongen door geradicaliseerde moslims (of waren het gecriminaliseerde moslims).
Klik hier om het programma te zien:
https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/de-afspraak/2020/de-afspraak-d20200602/
De artikel-versie van mijn eerder observaties. Vandaag in de Standaard.
Amerika brandt. Het smeult al jaren, nu zijn de vlammen niet meer te stoppen. In Minneapolis werd George Floyd door een politieman gedood, een lynching met de knie, misselijk makend om te zien. Geen wonder dat mensen kwaad zijn. Geen wonder dat Amerikaanse steden branden. Racisme zit diep in de Amerikaanse samenleving en dateert niet van vandaag of gisteren, maar het is alleszins gerechtvaardigd om deze rellen te zien als de oogst van tien jaar onverholen racisme van de Amerikaanse president, voor electoraal gewin getolereerd en gesteund door zijn partij.
Vrijdagnacht moest de Amerikaanse president de nacht doorbrengen in de bunker van het Witte Huis, omringd door brandende auto’s en demonstrerende burgers. In plaats van een einde te maken aan de ‘american carnage’ die Trump diagnostiseerde in zijn inaugurele rede heeft hij het land gevoerd naar een combinatie van pandemiechaos, economische crisis en rassenrellen.
De birther-campagne die Trump vanaf 2010 aanjoeg betoogde dat Barack Obama’s geboortecertificaat vervalst was en zijn presidentschap dus niet legitiem. De onderliggende boodschap was dat deze zwarte man niet een van ons kon zijn, laat staan onze president. Deze aantoonbare onzin ondermijnde de legitimiteit van Obama’s presidenschap bij mensen die daarvoor openstonden en maakten hem na 2010 het regeren onmogelijk. Geen Republikein nam ooit afstand van dit verhaal. Ze besmeurden Obamacare dat, u raadt het, vooral arme zwarte en hispanic Amerikanen ten goede kwam.
Boze blanke Amerikanen waren gevoelig voor deze boodschap en Trump surfte erop naar het presidentschap. De campagne van 2016 was onverholen racistisch, letterlijk beginnend met Trumps kwalificatie van Hispanics als racisten, verkrachters en drug dealers.
Trump kittelde een Amerikaanse onderbuik. Het is niet zo dat deze man Amerika racistisch heeft gemaakt. Daar heeft Amerika geen hulp bij nodig. Wel haalde hij alle remmen weg om dat reflexmatig racisme in te tomen. ‘Eindelijk iemand die zegt wat ik denk’ legt de bijl aan de wortel van beschaving. Zijn partij ging moeiteloos mee met Trumps excessen.
Bij de antisemieten in Charlottesville, bij het zwaarbewapende tuig dat in Michigan het congresgebouw bezette: Trump zag enkel goede lui. Ondertussen gingen de politiemoorden door en namen uitingen van white supremacy, antisemitisme en presidentiële desinteresse toe. Het ministerie van Justitie, nu geleid door Trumps hulpje William Barr, heeft iedere pretentie laten vallen dat het handhaven van burgerrechten een prioriteit is. En probeerde president Trump alles wat president Obama had verwezenlijkt onderuit te halen.
Honderd redenen om kwaad te zijn. Het Supreme Court sloopte in 2013 de controle op wat zuidelijke staten deden uit de kieswet van 1965, omdat dat ‘niet meer nodig’ zou zijn. Overal zagen kiezers hoe het aantal stembussen in arme, hispanic of zwarte wijken werd teruggedraaid, de kieslijsten werden ‘opgeschoond’, het moeilijk werd gemaakt om te stemmen. Ze zagen hoe in Florida en Georgia zwarte kandidaten gouverneursverkiezingen verloren omdat een groot deel van de bevolking niet mocht stemmen.
Ze zagen hoe een zwarte jogger door drie blanken werd opgejaagd, achtervolgd en uiteindelijk doodgeschoten en de schutters, in goed zuidelijke traditie, vrijuit gingen. Hoe een vrouw in Central Park de politie belde dat ‘haar leven’ werd bedreigd ‘door een zwarte man’ die niets anders deed dan haar aansporen haar hond aan de lijn te houden. We hebben geen video’s van de zwarte burgers die in hun eigen appartement werden doodgeschoten. En laten we elkaar niet voor de gek houden, voordat iedereen met een camera rondliep was politiegeweld schering en inslag maar ging het onopgemerkt en vooral ongestraft voorbij.
Voor veel zwarten is dit hun dagelijks leven, zoals de auteur Ta-Nihisi Coates zijn zoon voorhield, waarschuwend dat je tot elke prijs een aanleiding, hoe miniem ook, voor machtsmisbruik moet vermijden. ‘Sir, kunt u me vertellen waarom ik word gearresteerd’, vroeg de zwarte CNN-journalist in Minneapolis braaf toen hij geboeid werd. Hij kreeg geen antwoord.
Ze zijn Ferguson niet vergeten, herinneren zich Eric Garner en zijn ‘I can’t breathe’. Ze zijn Freddy Gray niet vergeten die in Baltimore door politieoptreden werd gedood. Ze zien Trump-aanhangers met vlaggen van de confederatie, dat onmiskenbare symbool van racisme. Ze herinneren zich hoe Trump de football speler Colin Kaepernick besmeurde omdat die, uit protest tegen dit structurele allesdaagse racisme, op één knie ging tijdens het zingen van het volkslied.
Ze horen een president die bij een persconferentie de dood van Floyd negeert. Een president die geen empathie toont maar een zuidelijke kreet produceert, ‘When the looting starts, the shooting starts’, in 1967 door een zuidelijke burgemeester gebruikt over het neerslaan van onrust. Een president die tweet over het gebruik ‘van valse honden’, het beeld oproepend van de politie die in 1963 demonstranten aanviel. Een president die, vanzelfsprekend, linkse Democraten de schuld geeft. Een president die olie op het vuur gooit. ‘I can’t breathe’ is het complement geworden van Make America Great Again.
Ze zien, terwijl het land brandt, een president die de aandacht probeert af te leiden naar de WHO en China. Een president die geen woord van medeleven heeft uitgesproken over de honderdduizend doden, van wie een meer dan representatief deel zwart en hispanic is – zou het kunnen dat de nonchalance van Republikeinse gouverneurs met social distancing daarmee te maken heeft?
Deze rellen zijn een vraag om aandacht. Aandacht voor het racisme in de hoogste kringen van de Amerikaanse regering, tot en met de man die het land zou moeten verenigen. Een vraag? Een schreeuw. Het is te laat om de aandacht af te leiden met China of de WHO. Het is te laat om anderen de schuld te geven.
Amerika komt dezer dagen zichzelf tegen. Een uiteenvallende samenleving geleid door een elite die niet open staat voor de werkelijkheid van het dagelijkse leven in dat buitengewone land waar mensen doodgaan aan slechte gezondheidszorg, armoede en politiegeweld. Volgende week gaat de Reublikeinse senaat zich bezig houden met Hunter Bidens avonturen in Oekraïne en het vermeende Obama-gate. Het land schreeuwt dat er andere dingen belangrijker zijn.
Natuurlijk is Trump niet de enige racist en niet de enige president die racisme gebruikt voor politieke doeleinden. De goedmoedige Reagan deed het voor hem, de vermeend keurige George H.W. Bush gebruikte de Willie Horton commercial in zijn campagne. In de tien jaar die ik hier overzie, heeft geen Republikein ooit geprotesteerd tegen de birther-nonsens. Ze vonden het wel prima. Toen die gemakzucht Trump als president opleverde, durfde niemand zich uit te spreken, senator Mitt Romney uitgezonderd. Het is een te voor de hand liggend beeld maar zo sterk dat je er nauwelijks omheen kunt. Terwijl het land brandt, tweet de Nero in het Witte Huis, omringd door een stal van volgzame paarden die hij tot ministers heeft benoemd.
Ik heb niet de illusie dat Amerikaans racisme en grof politieoptreden enkel aan Donald Trump zijn te wijten. Was het maar zo eenvoudig. Wat mij betreft schoot ook Joe Biden een misser. Het verwijzen naar de ‘original sin’ van Amerika, de slavernij, als verklaring voor structureel en onontkoombaar racisme leidt af van het werkelijke probleem. Ziekelijk Amerikaans racisme vierhonderd jaar na de komst van de eerste slaven heeft te maken met een diep geworteld gevoel dat mensen van een ander ras, inclusief Aziaten en Hispanics, inferieur zijn. Angst dat de dominantie van blanken bedreigd wordt. Dat het rijkste en machtigste land van de wereld die kanker in zijn samenleving zelfs onder de beste omstandigheden niet heeft kunnen aanpakken stemt diep pessimistisch.
Tien jaar van onverholen racisme komen nu als een boemerang terug naar Trump, de top racist van de VS. Ik laat het beginnen met Trumps birther campagne, maar ik had ook met de Central Park (in 1989) five kunnen beginnen toen de failliete onroerend goed boer advertenties plaatste om de vijf jongens de doodstraf aan te smeren. Ze bleken na jaren gevangenschap onschuldig. Trump heeft nooit zijn verontschuldigingen aangeboden.
Dat kan hij ook niet. Een narcist van zijn kaliber kan nooit erkennen dat hij iets fout deed.
Maar we zien hier de oogst van tien jaar racisme. De birther campagne, hoe onzinnig ook, ondermijnde de legitimiteit van Barack Obama en hielp mee om hem vanaf 2010, toen de Republikeinen het Huis heroverden, het regeren onmogelijk te maken. Omdat Romney een relatief keurige politicus was, was de campagne van 2012 niet expliciet racistisch, althans niet van Romneys kant, wel van onderknuppels.
Door het onvermogen van Obama om zijn agenda te verwerkelijken werd de anti-Obama stem, ‘hij is niet een van ons’, steeds luider. Waar sommigen van ons Obama’s Amazing Grace in de kerk waar de slachtoffers van een blanke racist werden geëerd als een hartverwarmend gebaar zagen, daar zagen andere het als een nieuw bewijs dat Obama vooral en boven alles zwart was.
Boze blanke Amerikanen, in de steek gelaten door de Democraten, waren gevoelig voor deze boodschap en de gut van Trump is prima in orde. Het bracht hem de onverwachte overwinning.
De campagne van 2016 was racistisch, te beginnen met Trumps kwalificatie van alle Hispanics als racisten, verkrachters en drug dealers. Eindelijk iemand die het zegt! Uiteraard nooit verontschuldigingen voor de birther nonsens, die hem nu goed van pas kwam. Trump kittelde een Amerikaanse onderbuik. Het is niet zo dat de man Amerika racistisch heeft gemaakt. Daar heeft Amerika geen hulp bij nodig. Wel haalde hij alle remmen om dat knee jerk racisme in te tomen weg. Zijn aanhangers zagen hun kans schoon en gooiden alle remmen los.
In Charlottesville, in Michigan, bij het tuig op de trappen van het congresgebouw: Trump zag enkel goede lui. Beschaafde Amerikanen zagen iemand die racisme aanwakkerde. Ondertussen gingen de politiemoorden door en namen uitingen van white supremacy, antisemitisme en presidentieële desinteresse toe. Het ministerie van Justitie heeft iedere pretentie van het handhaven van burgerrechten als prioriteit laten vallen – het werk dat begonnen werd door Jeff Sessions, een zuidelijke racist in zijn hart. Het Supreme Court had meegeholpen door in 2013 de controle op wat zuidelijke staten deden met kiesregisters uit de kieswet van 1965 te slopen, omdat dat niet meer nodig zou zijn. Neem het zwarte Amerikanen maar eens kwalijk dat ze zich verneukt voelen.
Kiezers overal zagen hoe het aantal stembussen in arme, hispanic of zwarte wijken werd teruggedraaid, de kieslijsten werden ‘opgeschoond’. Ze zagen hoe in Florida en Georgia zwarte kandidaten de verkiezingen verloren omdat een groot deel van de bevolking niet mocht stemmen.
We zagen nog maar een week geleden hoe een zwarte jogger door drie blanken werd opgejaagd, achtervolgd en uiteindelijk doodgeschoten. Hoe een vrouw in Central Park de politie belde dat haar leven werd bedreigd ‘door een zwarte man’ terwijl de video duidelijk laat zien dat hij geen stap in haar richting zette en haar alleen aanspoorde haar hond aan de lijn te houden. We hebben geen video’s maar wel de overlijdensberichten van zwarte burgers die in hun eigen appartement worden doodgeschoten, in een geval omdat de agente, druk bezig aan de telefoon met haar vrijer, het verkeerde appartement in gaat en denkt dat het dat van haar is. We zijn Ferguson en Charleston niet vergeten. We zijn de vlaggen van de confederatie, symbolen van racisme wat zuiderlingen en noordelijke racisten er ook van mogen zeggen, niet vergeten. Ze maken deel uit van de aanhang van de president en worden door hem niet alleen in bescherming genomen maar zelfs omarmd.
I can’t breathe is het complement van Make America Great Again.
En laten we elkaar niet voor de gek houden, voordat iedereen met een camera rondliep was dit schering en inslag maar ging onopgemerkt en vooral ongestraft voorbij. Voor veel zwarten is dit hun dagelijks leven, zoals Ta-Nihisi Coates zijn zoon voorhield, waarschuwend dat je tot elke prijs een aanleiding, hoe miniem ook, voor machtsmisbruik moet vermijden.
We zien, terwijl het land brandt, een president die de aandacht probeert af te leiden naar de WHO en China. Een president die geen woord van medeleven heeft uitgesproken over de honderdduizend doden, van wie een meer dan representatief deel zwart en hispanic is – zou het kunnen dat de nonchalance van Republikeinse gouverneurs met social distancing daarmee te maken heeft?
Deze rellen zijn een vraag om aandacht. Aandacht voor het racisme in de hoogste kringen van de Amerikaanse regering, tot en met de man die het land theoretisch zou moeten verenigen. Een vraag? Een schreeuw. Het is te laat om de aandacht af te leiden. Het is te laat om anderen de schuld te geven.
Amerika komt dezer dagen zichzelf tegen. Een uiteenvallende samenleving geleid door een elite die niet open staat voor de werkelijkheid van het dagelijkse leven in deze bananenrepubliek waar mensen doodgaan aan slechte gezondheidszorg, armoede en politiegeweld. Volgende week gaat de senaat zich bezig houden met Hunter Biden en het vermeende Obama-gate. Het land roept dat er andere dingen belangrijker zijn.
Nee, er kan niets goeds van komen en tegelijk is het hoogst noodzakelijk dat een deel van het land opstaat tegen deze leiders.
De video van de man die door de politie van Minneapolis wordt gedood is onthutsend. Niet alleen vanwege de verantwoordelijke agent die zijn knie op de keel houdt, maar ook vanwege de drie agenten die er omheen staan en ook omdat de mensen die deze opnames maakten en riepen dat hier iemand werd gedood, dat hij zich niet verzette, blijkbaar niet konden of durfden in te grijpen. Niemand duwde de agenten opzij om de moordenaar een zet te geven. Ik kan me dat goed voorstellen maar het is evenzogoed verkillend. Durfden ze niet?
Niet zo vreemd dat de onrust uit de hand loopt. Dit is Ferguson, dit is Washington in 1967, Los Angeles in 1992. Er is niets veranderd. De moord op de zwarte jogger die vorige week het nieuws beheerste (nou ja, niet de moord, maar dat het moord was en dat de moordenaars die eerst gewoon naar huis waren gegaan, in goed zuidelijke gewoonte, eindelijk opgepakt werden) was een voorbeeld, de man die in zijn appartement werd doodgeschoten door een agente die per ongeluk (omdat ze aan de telefoon was met haar vrijer) een man doodschoot omdat ze dacht in haar eigen appartement binnen te lopen. De lijst is eindeloos.
Met een racist in het Witte Huis en 52 goedpraters (of zwijgzame enablers in de senaat) wordt racisme meer en meer een onderwerp in november. Ik denk dat er niet veel goeds van kan komen maar het is in elk geval een serieus onderwerp, in tegenstelling tot veel onzin die de Trumpistani aan de orde willen stellen.
De man in het Witte Huis noemt het ‘sad’, niet eens met hoofdletters. Zoals hij 100.000 doden, waarvan zeker een derde had kunnen worden vermeden als hij eerder had gehandeld, negeerde om een weekendje te golven. Het is te veel om van een narcist empathie te verwachten, maar zou nou niemand anders rondom dat Witte Huis of zelfs in de Republikeinse leiding hem een zetje kunnen geven, of, voor mijn part, zelf wat zeggen? Nee, doodstil.
Over de demonstranten heeft de psycho zijn toon snel gevonden: thugs. No good people daar zoals hij ze zag in Charlottesville bij de antisemitische demonstraties en de neonazi’s op trappen van het congresgebouw van Michigan met hun automatische geweren.
De man die leeft bij de tweet beklaagt zich erover dat twitter conservatieven niet eerlijk behandelt stelt nu voor om twitter te muilkorven. Dat is nogal gewaagd voor iemand die per twitter een journalist van moord beschuldigd zonder een greintje bewijs. Ik had graag gezien dat Twitter die tweets had voorzien van een waarschuwing.
Jammer dat Trump niet verder gaat en twitter verbiedt en zichzelf zo muilkorft. Het zou de wereld een betere plek maken.
Twitter neemt eerste stappen, Facebook vindt dat het niet mag vaststellen wat de waarheid is. BS, je kunt heel goed vaststellen wat leugens zijn. Maar het is interessant hoe Zuckerberg zichzelf steeds meer de hoek in schildert, tot hij helemaal vast zit en niemand hem vertrouwt.
Mij maakt het niet uit. Twitter en Facebook spelen in mijn leven geen rol. Sociale media zijn allesbehalve sociaal, lijkt me. De wereld zou een betere plek zijn zonder deze frivoliteiten.