Biden op de rand van mislukking

Het heeft maar kort geduurd. De gedachte dat Joe Biden en zijn Democraten Amerika fundamenteel zouden kunnen veranderen, lijkt nu al, pakweg 150 dagen na Bidens aantreden, schipbreuk te lijden.

Het infrastructuurprogramma, groot en groots, wordt geleidelijk aan uitgekleed in een illusoire poging om Republikeinen aan boord te krijgen. De hogere belastingen voor de rijken zullen er niet komen, wel, een succesje, een wereldwijde belasting voor grootverdienende ondernemingen. Het rapport dat gisteren verscheen over belasting ontlopende gigarijken laat zien dat Elizabeth Warren, op de linkervleugel van de partij, het bij het juist einde heeft. Vermogen moet belast worden.

Het onderzoek naar de operette staatsgreep van 6 januari is geblokkeerd door Republikeinen. Zij willen vooruit kijken en doen dat, ironisch genoeg, door zichzelf aan Trump op te knopen en achteruit te praten over de Big Lie. De wetgeving om op federaal niveau verkiezingen te beveiligen voor politieke ondermijning door Republikeinen, gaat er niet komen.

De belangrijkste dwarsliggers zijn niet eens de Republikeinen van Mitch McConnell. Het zijn twee Democraten, Kristen Sinnema van Arizona en Joe Manchin van West Virginia. Vooral de laatste geniet van zijn status als belangrijkste politicus in Washington. Hij is nodig om de Democraten eensgezind het eensgezinde blok Republikeinen tegemoet te laten treden. En hij verrekt het. Hij doet net of tweepartijen wetgeving iets is dat de Democraten tot stand moeten brengen en waar Republikeinen niet eens over hoeven te denken.

Het schijnt dat op het gebied van infrastructuur Biden de moed heeft opgegeven dat er een deal kan komen die aanvaardbaar is. Eindelijk, zou je zeggen. Maar het plan erdoor drukken met reconciliatie hangt weer op Manchin. En het afschaffen van de erfenis van segregatie, het definitief opbergen van de filibuster, is ook al van de agenda afgevoerd omdat oom Joe het niet wil (Manchin dan).

Een lichtpuntje wordt misschien dat de oudste rechter van het Supreme Court, de 82-jarige Stephen Breyer, met pensioen zal gaan, zodat Biden in een relatief rustige tijd een opvolger kan benoemen (een zwarte vrouw, zo geconditioneerd zijn we inmiddels ook al weer). Het was een fout van de heilige Ginsburg dat ze niet tijdens Obama’s tweede termijn terugtrad, zodat we nu met een extra conservatieve rechter zitten. Hopelijk is Breyer verstandiger. Maar dit zijn mensen als Mark Rutte: ze hebben geen ander leven dan hun publieke leven. Ze weten van geen ophouden.

En zo zitten we weer in de vaste situatie van de afgelopen decennia: vastgelopen politiek. Obstructie van Republikeinen. Democraten op weg naar een zeperd in november 2022. Er is maar een alternatief en dat is confrontatie. Ik weet niet of Biden het kan maar ook hij moet inzien dat de komende weken beslissen of zijn veelbelovende presidentschap veelbelovend blijft of ook echt verandering tot stand brengt.

Ik ben er niet optimistisch over. De komende dagen zullen we vooral Biden zien in de reparatie van bondgenootschappelijke relaties. Maar ook daar is het een moeizaam gevecht tegen het wantrouwen dat Trump heeft doen ontstaan. Dat is niet per se slecht: Europa moet leren op eigen benen te staan. Ondertussen is het, zoals vaak opgemerkt, ietwat vreemd dat Biden een topontmoeting heeft moet Poetin.

Die kan ook alleen maar interessant worden als hij uitloopt op confrontatie. Genoeg onderwerpen: de moorddadige instelling van Poetin, de beïnvloeding van verkiezingen, de cyber aanvallen, Oekraïne, Wit Rusland. Het zou raar zijn als dat geen confrontatie op zou leveren. Maar wat moet er uit deze top komen? Poetin spint er garen bij dat hij als gelijke erkend wordt op het wereldtoneel. Het zou wel heel wrang zijn als hij daarvoor niet een prijs betaalt.

Ondertussen wordt Kamala Harris opgescheept met onmogelijke taken. Ga in het door Amerikaans beleid mede kapot gemaakte Midden Amerika maar eens vertellen dat je niet moet imigreren. Iedereen die de kans krijgt, doet dat en geef ze eens ongelijk. Een zak geld gaat daar niets aan veranderen.

Nee, na 150 dagen is er geen reden voor geweldig optimisme. Het is fijn dat de federale overheid weer min of meer normaal functioneert. Dat niet overal lobbyisten de bureaucratie runnen. Maar wetgeving maken? Dat zit er niet in.

Van Liendens B.S.

Het optreden van Sywert van Lienden bij Buitenhof droeg alle kenmerken van een zorgvuldig voorbereid media optreden. Vooral ‘de groene zeep moet in de aanbieding zijn’ was een formulering waarover flink is nagedacht. Een media adviseur van de Leugen BV van Van Lienden heeft daar weer veel aan over gehouden.

Het interview liet veel te wensen over. Van Lienden begon Twan Huys te kietelen door te zeggen dat hij bereid was zich te onderwerpen aan de meest gevreesde interviewer van Nederland. De man die Hoekstra en Hirsi Ali zo genadeloos fileerde….

Ik ben geen deskundige op het gebied van het opzetten van BV’s, CV’s (ik dacht dat daar eerst sprake van was) en andere manieren om geldstromen zo voordelig mogelijk te regelen. Vele vragen bleven hangen. Huys probeerde nog wat bruto netto maar het gaat om een veel groter bedrag dan je dacht – volgens Van Lienden was de vennootschapsbelasting er al afgetrokken.

Het kon niet teruggestort worden omdat dan een private equity investor het geld zou opstrijken. Hoezo? Het kan aan mij liggen maar daar begreep ik weinig van. Valuta risico – pakte goed uit – had denk ik wel anders afgedekt kunnen worden, zodat het voordeel niet naar de do gooders ging.

Wat te doen met het geld? Van Lienden zou er alleen maar aankomen als hij tot de bedelstaf gebracht werd – daarmee de mogelijkheid voor prive gebruik gewoon openlatend. Goede doelen, onder zijn leiding. Gegeven de geheugenstoornissen waarmee ook de media te kampen hebben, kunnen we de do gooder binnen niet al te lange tijd weer in onze amusements opinieprogramma’s zien. Geld rondstrooiend. Zonder winstoogmerk. Zonder eigenbelang.

De contacten binnen het CDA bleven ook onhelder. Een soort Limburgse constructie in Den Haag. Briefje naar die, telefoontje naar deze en daar ben je bij de premier, onze geheugengestoorde leider. Ze wisten ervan.

Van Lienden zei dat hij van de daken had moeten schreeuwen dat er winst gemaakt werd, abject veel winst. Dat deed hij niet. Huys had effectieve clips die lieten zien dat Van Lienden gewoon aan alle kanten stond te liegen en pretendeerde dat het allemaal liefde werk oud papier was. Hij ‘had een moreel kompas’ laten opstellen. Tja, lastig als je zelf niet je morele verantwoordelijkheden kunt vaststellen, maar misschien wel weer heel geschikt om het CDA programma te schrijven.

De val van publieke personen is altijd lelijk. Maar de val van iemand die zich voordoet als publieke weldoener en al jaren surft op media aandacht voor zijn creatieve maar niet erg relevante plannen is extra lelijk en tegelijk wel voldoening gevend. Van Lienden heeft nooit iets om niet gedaan. De meeste mensen doen dat niet maar hoeven niet die pretentie op te houden. Hij was influencer voordat de term geboren was en verdiende er goed aan.

De vriendjes van Van Lienden die een paar miljoen minder opstreken (waarom eigenlijk?) waren oprechter. Moet je aan hen vragen, zei hij in opdracht van de media adviseur (idem vragen over wat politici dachten, inclusief de heilige Omtzigt). Een van hen hield het gewoon voor zichzelf. Vreemd dat je eigenlijk meer voelt voor zo iemand dan voor deze zelfingenomen zielepoot, glijdend en glibberend over de groene zeep van zijn zelfverrijking.

De Telegraaf formeert

Het is fascinerend om te zien als het niet zo treurig was. De campagne van de Telegraaf tegen D66, of beter gezegd, tegen een brede coalitie waarin ook PvdA en Groen Links zouden zitten. De wakkere krant van rechtse belangen voert al jaren campagne tegen Groen Links. Als de columnisten even niets kunnen bedenken gaan ze wild tekeer tegen Groen Links en/of Klaver en/of Halsema. Voorspelbaarheid is de norm, eerlijk gezegd. Dat geldt ook voor de pro-Trump columnisten.

Maar terzake. Het zijn de parlementaire journalisten, die, bizar genoeg, mogen aanschuiven bij de amusementprogramma’s Op1, die pas goed en dagelijks hun best doen om de ‘Kaag coalitie’ te torpederen nog voordat hij tot stand is gekomen. ‘Kritische’ VVD’ers krijgen een platform om Rutte te waarschuwen.

So far, allemaal vanzelfsprekend. Wat deprimerend stemt is hoe de politici zich laten sturen. Rutte laat weten dat de inhoudelijke verschillen met GL en PvdA wel erg groot zijn, terwijl hij braaf knikt naar Eerdmans en diens programmatische immigrantenhaat. Hoekstra die ineens een rechtse onderstroom in zijn partij ontdekt die programmatisch niet bestaat (zoals Tom-Jan Meeus in zijn column vaststelde). Het CDA schuift op in de richting van 2010, het opscheppen van een buitengewoon aantal ministerzetels door een flink gereduceerde partij. Verhagen, Hillen, Knapen en andere katholieke waterdragers van de PVV.

Moet de PvdA überhaupt willen regeren? Als lid zich ik nee, tenzij heel bijzondere programmatische successen worden binnengehaald, en alleen in combinatie met Groen Links. Zonder die combinatie wordt een kleine partij in dit soort coalitie genaaid door Rutte, zonder enige twijfel. Persoonlijk zou ik sowieso nooit met Rutte willen regeren, en voor mij als PvdA lid is het antwoord dus ‘nee’, niet doen.

Wat voor regering moet er dan komen? Geen idee. Het is niet aan een kleine verliezende, of verlies consoliderende partij om een impasse te doorbreken die mede door de VVD wordt veroorzaakt. Ze zoeken het maar uit. Een minderheidskabinet met D66? Lijkt me lastig. Rutte zal steeds naar rechts buigen, Kaag steeds naar links. Kan nooit lang duren. D66 zal moeite hebben om zijn leden in toom te houden.

Rutte heeft geen moeite met een rechts minderheidskabinet, laten we zeggen VVD, CDA, JA21. De SGP zal veilige steun bieden, de PVV idem, Forum wat minder veilige. Een boerenzetel erbij. Zwak, maar rechts. De Telegraaf zou juichen.

En overigens ben ik van mening dat de Eerste Kamer moet worden afgeschaft.

Bijten in de hand die je voedt.

Dit belooft interessant te worden, of te blijven. Naomi Osaka is een van de meest aantrekkelijke en meest interessante tennis speelsters van deze tijd. Als tennister leuker dan het geweld van Serena Williams en als uitgesproken activiste effectiever.

Osaka weigert na de wedstrijd het verzamelde journaille te woord te staan wier belangrijkste vraag natuurlijk is ‘How do you feel’? Niet zo goed, zegt Osaka. Ze heeft geen zin om door die media hoepel te springen. Ze claimt dat het niet goed is voor haar ‘mental health’. Voor iemand die zo welbespraakt is, een ongelukkige formulering. Ze had moeten zeggen dat ze wel wat beters te doen heeft dan zich te laten afleiden door ergernis over domme vragen. Zoiets zou Louis van Gaal gezegd hebben, liefst in steenkolen Engels.

Osaka kreeg na haar eerste wedstrijd op Roland Garros (gewonnen) een boete van 15.000 dollar omdat ze geen zin had die zeurpieten te woord te staan. De dreiging van uitsluiting hing boven haar hoofd. Ook de dreiging om te verliezen trouwens, want ze is niet zo goed op gemalen baksteen. Osaka trok zich terug.

Dat is jammer. Ik had liever gezien dat ze doorzette en gewoon elke keer 15.000 dollar inleverde (peanuts, laten we wel wezen, Sywert van Lienden zou er nog geen CV voor opzetten), of dat ze zich inderdaad, na winst, had laten uitsluiten. Zouden de tennisbazen de meest aantrekkelijke speelster van deze tijd op non actief durven te stellen? We zullen het niet weten.

De vraag blijft: bestaan tennissers bij de gratie van de media aandacht die ze krijgen? En kunnen ze dan niet zomaar zeggen dat ze die media enkel accepteren als ze dat uitkomt? Kunnen de tennisbazen hun tennissers bepaald gedrag opleggen?

Is het niet hypocriet van Osaka dat ze de media aandacht die ze krijgt gebruikt om haar politieke agenda te pushen (black lives matter – ze heeft er lofwaardig actie voor gevoerd) vervolgens diezelfde media afwijst als ze hun werk willen doen? Of als het niet hypocriet is, onverstandig omdat ze zo minder aandacht krijgt voor dingen die er werkelijk toe doen?

Ik vrees dat Osaka deze veldslag gaat verliezen. Sterker, ik denk niet het goed was voor haar mental health om deze strijd aan te gaan. Van mij mag ze er hard ingaan, maar eerlijk gezegd, het is het niet waard.

PS. Osaka heeft laten weten dat ze daadwerkelijk lijdt aan depressie. Daar is iedereen even stil van. In de combinatie met de ongelooflijke eenzaamheid van een individuele sport als tennis, legt dit heel andere problemen op tafel. Ik zei altijd dat tennis een ‘mindgame’ is. Meer nog dan ik dacht.

De labtheorie en de geloofwaardigheid van presidenten

President Biden laat verder onderzoek instellen naar de mogelijkheid dat het coronavirus ontsnapt is of zijn wortels heeft in het laboratorium in Wuhan. Het onderzoeksteam van de WHO dat twee maanden geleden rapporteerde achtte de kans dat dit het geval was klein maar had zo weinig mogelijkheden tot onderzoek gekregen dat ze nauwelijks geloofwaardig waren.

Over geloofwaardig gesproken, hier zien we een uitstekend voorbeeld dat laat zien dat als een president altijd liegt, die ene keer dat hij mogelijk de waarheid spreekt ook als leugen wordt gezien. Anders gezegd, als je geen enkele geloofwaardigheid hebt, zoals dat gold voor Donald Trump, dan gelooft niemand wat je ook maar zegt.

Trump pompte in het voorjaar van 2020 de laboratorium theorie flink op. Hij noemde corona het China virus. Zijn loopjongen op China terrein, zijnhandelsadviseur Peter Navarro, ging verder en riep dat er geen enkele twijfel was aan de laboratorium theorie. Zowel Trump als Navarro waren al een jaar bezig om China de aartsvjiand te maken (nadat Trump aanvankelijk had gedacht dat hij met Xi voordelig zaken kon doen – een handelsakkoord en zelfs, hij vroeg er openlijk om, Xi’s hulp bij zijn herverkiezing).

De verhoudingen waren begin 2020 al flink bekoeld. Dat verdrag kwam er niet, er werden mini stapjes gezet, de kans op een deal voor de verkiezingen was verlopen. Trump had flinke importheffingen gelegd op Chinese export naar Amerika, waarmee hij vooral de consumenten in de VS benadeelde. Daarop had China de landbouw import uit de VS beperkt. Trump strooide 10 miljard dollar rond onder de giga landbouwondernemingen om de schok op te vangen. Navarro en zijn team wilden meer en strengere sancties.

Kortom, er was al een hele geschiedenis aan China bashing aan de gang toen Trump de grens met China sloot, in februari 2020 (het enige verstandige dat hij in 2020 ondernam om de verspreiding van het virus te beperken – een maand later veroorzaakte hij de pieken in de eerste golf door de grenzen met Europa te sluiten waardoor tienduizenden besmette Amerikanen zich terughaastten). In verkiezingsmodus zag Trump gelegenheid om China als boksbal te gebruiken. En, los van de labtheorie, het werkte.

Als Trump ergens krediet voor kreeg wat zijn buitenlandse politiek betreft dan was het China als directe concurrent, zoal niet vijand, van Amerika te benoemen. Never mind dat Obama al in 2013 zijn ‘pivot to Asia’ had gemaakt, never mind dat Trump de eerste twee jaar zwabberde en in zijn transactionele modus mogelijkheden zag voor deals, Trump kreeg lof voor zijn China beleid. Over Oeigoeren en Hong Kong hoorde je hem weinig of niet.

Wat ik hier interessant vind is dat Trump door zijn opeenstapeling van leugens en samenzweringsnonsens de mogelijke echte samenzwering, de lab theorie, ongeloofwaardig maakte. The boy who cries wolf, het jongetje dat altijd waarschuwt voor de wolf, meestal onterecht, wordt niet geloofd als de wolf echt komt, gaat hier maar gedeeltelijk op. Maar de les dat presidenten die aantoonbaar liegen, niet geloofd worden, niet vertrouwd worden, als er werkelijk wat aan de hand is of zou kunnen zijn, wel degelijk.

Het begon met de verkiezingsuitslag van 2016: Trump zou vijf miljoen stemmen zijn misgelopen door fraude, hij had, meende hij, ook de popular vote gewonnen. Bij de inauguratie kregen we de ‘alternative facts’ voorgeschoteld door zijn acolieten: er waren meer bezoekers bij de inauguratie dan bij Obama. Iedereen wist dat hij loog, inclusief zijn perschef die zichzelf daarmee meteen buiten spel zette.

Het werkt eroderend. Iran gevaarlijk? Niet als Trump het zegt. Noord Korea vredelievend? Je lachte erom. Poetin Amerika’s beste vriend? De wereld keek verbluft toe. Presidenten hebben geloofwaardigheid nodig om hun volk mee te krijgen. Dat Biden nu op basis van de feiten de lab theorie opnieuw onderzoekt, pleit voor hem. Hij laat de theorie niet simpelweg vallen omdat Trump hem ooit naar voren schoof en omdat Trump het land kapot maakt met zijn Big Lie.

Het is een les die aan Trump niet besteed is. Maar Xi heeft meer te vrezen van Biden dan van de narcistische malloot die voor hem president was.