Er is iets interessants gebeurd met Trumps uitspraken over landen vanwaar hij geen immigranten wil. Los van de senatoren zoals Tom Cotton die bereid zijn te liegen voor hun baas, maakt het inmiddels niet meer uit of hij ‘shitholes’ of ‘shithouses’ zei of wat dan ook.

Dit is het soort dingen dat Trump zegt omdat hij ze denkt. En iedereen is bereid ze te geloven omdat het over Trump gaat. Wat mij dit vertelt is dat we de man tot alles in staat achten en, dat is de ironie, ook fake news (waar hier, geloof ik, geen sprake van was) over hem als waar accepteren. Anders gezegd: we geloven alles wat over Trump gezegd wordt.

Dat is een gevaarlijke ontwikkeling. Niet alleen omdat we zo het risico lopen in Trumps eigen fake news valstrik te trappen maar ook omdat Trump als zegsman alle geloofwaardigheid heeft verloren. Mocht hij ooit iets serieus willen zeggen, dan moet hij een enorme weerstand overwinnen. Zo gaat de geloofwaardigheid van presidenten aan flarden. Tot nu zonder hoge kosten, maar dat gaat niet zo blijven.

Zoals ik hieronder schreef: ik moet nog maar zien dat Trump afgestraft wordt.

De 20.000 banen die Apple wil scheppen met het geld dat ze goedkoop kunnen terughalen naar de VS (een terugkeerplan dat Democraten ook hadden), zullen ongetwijfeld door de psycho worden uitgebuit.

Overigens zal Apple, net als Amazon, ver weg van de westkust gaan zitten. Aan de westkust is het woningtekort te groot. Aan de andere kant moeten ze wel in een beetje aantrekkelijke grote stad zitten anders blijven de techies weg. Of misschien komen er meer banen voor ander soort techies. Let op investeringen in het Midden Westen.

Morgen in de Standaard (België)

U zult deze week overspoeld worden met analyses van president Trumps eerste jaar. De verhalen zullen niet positief zijn, schat ik zo, maar een ondertoon van verwachting hebben dat de Republikeinen in november de rekening krijgen gepresenteerd. Dat de Democraten flink wat zetels zullen winnen, misschien zelfs een meerderheid in Senaat of Huis.

Ik ben daar niet gerust op. Ik moet nog maar zien of 2018 een slecht jaar wordt voor Donald Trump. Hij heeft een jaar van absurde, gevaarlijke en schandelijke tweets overleefd. Een jaar van incompetentie, ontslag van naaste medewerkers, blunderend optreden met racistische ondertonen. Maar het was ook een jaar van de benoeming van veel conservatieve rechters, onder wie een in het Supreme Court, terwijl zijn partij er een door Republikeinen veelbezongen belastingverlaging doorjaste. Onderschat de man en zijn partij niet. Ze mogen historisch onpopulair zijn, ze hebben nog wel de macht.

Contrair denken is me aangeboren maar ik heb er ook argumenten voor. Trump roept onafgebroken dat hij succesvoller is dan wie dan ook, dat hij de economie ontketend heeft, de burger bevrijd, Amerika nieuw respect heeft gegeven in de wereld. De effectiviteit van dat roepen is haast niet te meten maar we moeten de kracht van herhaling niet onderschatten. Zoveel is al normaal geworden, zowel in de politieke conversatie als in het proces, dat we niet raar moeten opkijken als kiezers de woorden van Trump geloven. Veel Amerikanen accepteren inmiddels onwaarheden of politiek gekleurde nonsens, simpelweg omdat de president het zegt.

Ik kan een jaar voorzien waarin de Republikeinen voortdurend claimen dat de economie groeit dankzij hun belastingverlagingen, dat dankzij Trump de werkeloosheid laag is. Ze zullen geloofwaardig overkomen bij kiezers die een paar dollars meer op hun loonstrookje vinden. Dat ondertussen sociale voorzieningen worden uitgekleed en de overheidstekorten enorm oplopen, gaat deze kiezers niet aan. Ze zijn er Oostindisch doof voor. Zolang de economie niet crasht – een vooruitzicht dat zelfs pessimisten niet hebben voor 2018 – zal het lastig zijn Trump te dwarsbomen als hij roept dat Amerika weer great is en dat dit aan hem te danken is.

Ik kan een jaar voorzien waarin de Republikeinen in het Congres een infrastructuurprogramma voorstellen dat de Democraten moeilijk kunnen weigeren of zodanig is dat ze wel tegen moeten stemmen. Kop, ik win, munt, jij verliest. Idem dito voor immigratiewetgeving. Als de Republikeinen slim zijn, komen ze met een plan voor de Dreamers, de in Amerika opgegroeide illegalen, waarmee de Democraten wel akkoord moeten gaan. Ik kan een vacature voorzien in het Supreme Court waarvoor Trump een solide conservatief voordraagt, en als die vacature er een is van de progressieve kant dan is het feest compleet. Evangelische kiezers zullen zich naar de stembus haasten.

Een aantal aspecten van het hierboven geschetste scenario is moeilijk te pareren door de Democraten. Ze hebben vooralsnog weinig anders te bieden dan verzet tegen Trump en het destructieve beleid van de Republikeinen. Hun kans op succes hangt af van de mate waarin ze hun kiezers kunnen mobiliseren. Dat lukte prima in de eerste dagen na 20 januari 2017 en in december onder wel heel bijzondere omstandigheden in Alabama, ik weet zo net nog niet of ze dat elders ook kunnen. Tussentijdse verkiezingen vereisen behoorlijk wat woede om tot hoge opkomsten te leiden.

Woede is ook niet genoeg. Een alternatief zou helpen. Helaas heb ik tot nog toe weinig interessante ideeën gehoord van de Democraten. De mogelijke kandidaten, mogelijke leiders, zijn te gevarieerd (en te onbekend) om mensen in staat te stellen zich achter iemand te scharen. Het zou helpen als de bejaarden het veld ruimden (ik vermoed dat Joe Biden alsnog grote schade heeft geleden voor zijn beschamende Anita Hill hearings in 1990 – een onverwacht slachtoffer van #metoo en wat mij betreft zou zijn pensioen welkom zijn). Laat die nieuwkomers zo snel mogelijk hun visitekaartje afgeven anders wordt het straks een veld van twintig kandidaten.

So far, so bad. Er is maar één politicus die kan functioneren als bindende kracht in een verbrokkelde partij, maar één man die een verbindende boodschap voor Amerika kan verkondigen en dat is Barack Obama. Het is ongebruikelijk dat oud-presidenten zich direct met politiek bemoeien, maar waarom niet? De huidige president heeft alle tradities en gewoonten aan zijn laars gelapt. Ik zou wel van hem willen horen in 2018.

De grootste bondgenoot voor de Democraten en het grootste gevaar voor de Republikeinen is de persoon Trump. Nog meer narcisme, nog meer tekenen van psychologische onevenwichtigheid (dementia?), eindeloos getweet, misschien een ongeplande persconferentie waarin opnieuw zijn onfrisse ideeën en gebrek aan inzicht duidelijk worden – wellicht juist opzichtig afschermen door zijn staf. Trump heeft van het presidentschap een permanente reality show gemaakt die een niet gering aantal Amerikanen wel aanspreekt. Zij maken zich niet druk over het verlies aan waardigheid, over de uitholling van een ambt dat in het verleden bindende functies had.

Buitenlands zijn Noord-Korea en Iran kandidaten voor een crisis, met in geen van beide gevallen voorstelbaar positieve uitkomsten. En er is altijd wat onverwachts. Venezuela misschien? Rusland? Cuba? Een handelsoorlog met China kan onvermoede gevolgen hebben voor die flonkerende aandelenmarkt – net als elke crisis die de overspannen markt doorprikt. Dat zouden ook verdere ontwikkelingen in het Rusland-onderzoek kunnen zijn, en mogelijk een grenzen overschrijdende aanval van Trump op de FBI. Speciale onderzoeker Mueller obsedeert Trump en geeft de Democraten onrealistische verwachtingen, maar de oogst van zijn onderzoek konden wel eens tegenvallen.

Over de economie hadden analisten bij de aanvang van 2018 niets dan positiefs te melden. Er waren weinig mensen die verwachten dat hij binnen nu en negen maanden tegen zijn grenzen aan zou kunnen lopen. Maar je weet het nooit, een bitcoin crisis? Iets onverwachts? Een nieuwe hypothekencrisis? Andere kredietproblemen?

Wat echt de Democratische hoop zou kunnen ruïneren is als Trump zich ineens verantwoord en verantwoordelijk gaat gedragen. Als hij ophoudt iedere vermeende belediging voor zijn kleine handen ego met een berg tweets te beantwoorden, Hillary met rust laat, stopt met liegen en overdrijven. Het zou een verandering in karakter vergen die moeilijk voorstelbaar is, maar ik sluit het niet uit hoewel Trump 2018 in stijl is begonnen. De hoop voor Democraten moet zijn dat Trump zichzelf blijft.

Al met al is het reden genoeg om er niet gerust op te zijn dat de aberratie die Donald Trumps heet in 2018 zijn grenzen vindt. Zonder echte crisis, zonder echt wanpresteren zijn er nogal wat factoren die de overwinning van de Democraten in november kunnen beperken. Ze doen er sowieso goed aan de verwachtingen te temperen en vandaaruit als underdog te werken. Anders kan het alleen maar tegenvallen en moeten we ons voorbereiden op een victorie kraaiende president als we dit jaar afsluiten.

Ik begrijp dat Leo Lucassen, een van de meest interessante denkers over immigratie en integratie, heeft geweigerd op te treden op een extreem feestje waar de zich journalist noemende haatzaaier Joost Niemöller ook zijn verhaal mag afdraaien.
Lucassen heeft gelijk, je moet dit soort lui geen platform geven, in elk geval niet met hen het platform delen waardoor je ze accepteert op jouw niveau. Je mag dat soort debatten weigeren.

Way to go, Leo. Helemaal mee eens.

Heeft de president van de Verenigde Staten, de leider van de vrije wereld, een man van bezonken oordeel en doordachte beslissingen, tijdens een discussie over immigratie inderdaad een deel van de wereld ‘shithole countries’ genoemd, landen waar mensen wonen die de VS niet graag zou binnenlaten?

Sommige senatoren die erbij waren, zeggen dit gehoord te hebben. De psycho zelf weet zeker dat hij het niet gezegd heeft, maar dat lijkt meer een Hoekstra-verklaring die hopelijk met concreet bewijsmateriaal – waar zijn die bandopnames als je ze nodig hebt? – wordt weerlegd.

Er waren zelfs Republikeinse senatoren, zoals de inmiddels diep in Trumps edelen delen verstrikte Lyndsey Graham (weet u nog dat hij tijdens de campagne Trump een beschamende keuze noemde?), die zonder shithole te gebruiken afstand namen van wat hun eigen president zei.
Maar er zijn ook Republikeinse aanwezigen die zeker weten dat Trump het niet gezegd heeft.

Het schijnt dat een aantal senatoren deze laatste lieden een belediging van een collega willen verwijten, door te suggereren dat hun collega loog.

Wie was het ook weer die het Witte Huis een ‘adult day care center’ noemde? Oh ja, Bob Corker, die na veel vijven en zessen en opportunistisch gewauwel voor de belastingwet stemde. Maar over dat day care center had hij gelijk. Het strekt zich nu uit tot de Senaat.

Epimenides kwam uit Kreta, een shithole country ergens in Zuid Europa. Hij is de man die zei: ‘Alle kretenzers liegen’. Het was de briljante formulering van de paradox dat Epimenides niet de waarheid kon spreken, maar dat gold ook voor zijn stelling dat hij loog.

Enfin, te ingewikkeld voor de psycho. Maar zijn ‘ik ben geen racist’ heeft dat soort van kwaliteit. Welke persoon van enige statuur hoeft dat over zichzelf te verklaren? Nou ja, misschien diezelfde persoon die zo geniaal was dat hij zichzelf als genius moest typeren.

Ik kreeg een mail van de nieuwe voorzitter van de PvdA, mevrouw Vedelaar, dat ze een flinke draai om hun oren hadden gekregen in het rapport dat een commissie uitbracht over Kamerlid Moorlag. Hij kan goed functioneren, het partijbestuur hing aan de bel voor een onzinonderwerp en bracht daarmee grote schade toe aan de partij (dit laatste zei het rapport niet).

De afzender van de mail was Hans Spekman zag ik toen ik per ongeluk een antwoord wilde sturen. En inderdaad, het lijkt erop dat de PvdA niets heeft geleerd, niets heeft opgestoken van het recente debakel. Dat mevrouw Vedelaar een variant is op het Spekman type voorzitter, blijkbaar opgejaagd en/of ondersteund door een disfunctioneel partijbestuur.

De schade is groot, niet alleen aan Moorlag en de PvdA, maar ook aan Vedelaar. Wie neemt haar nog serieus, of als je haar serieus neemt, wie accepteert haar oordeel nog?

En draaikont Asscher bleek gevoelig voor druk van dit partijbestuur. Eerst wel, toen niet zijn eigen kamerlid een hart onder de riem stekend.  Van je partijleider moet je het hebben.

Het meest recente persbericht meldt dat de hele fractie meent dat Moorlag kan blijven en dat Asscher dat altijd al vond. Heb ik ergens een afslag gemist of wordt hier het verhaal achteraf opgepoetst? Vanochtend vertelde de Volkskrant een ander verhaal.

De PvdA blijft een dood lichaam, nog kronkelend maar onthoofd.

Hoekstra kan beter vertrekken. Zijn zogenaamde verontschuldiging heeft het alleen maar erger gemaakt.

Nu doet hij net of hij zich in het land vergist heeft. Volgende persconferentie hoor ik graag welk land hij dan bedoelde.

De man is een doorgeefluik van samenzweerders sharia nonsens (overigens op die conferentie gesponsord door dezelfde geradicaliseerde conservatief – ex progressief die onze eigen haatzaaier van geld voorziet).

Als Hoekstra had gezegd dat hij misleid was en duidelijk niet Nederland had kunnen bedoelen, was er nog iets van gratie mogelijk geweest. Dit maakt de zaak onherstelbaar.

Het zal lastig worden voor deze man. Bijeenkomsten waar hij komt, zullen worden geboycot, bij openbare gelegenheden zal hij worden uitgejouwd. Terecht.

Hoe serieus moeten we Oprah Winfrey nemen als potentiële presidentskandidaat? Ik zou zeggen: relax, cool down, neem een slokje water, de nood mag hoog zijn maar niet zo hoog dat de Amerikanen hun toevlucht zullen nemen tot een televisiepersoonlijkheid als opvolger van een televisiepersoonlijkheid. Natuurlijk staan we als weldenkende Europeanen, allemaal progressief, allemaal anti-Republikeins, te juichen als iemand een mooie, emotionele toespraak houdt die het hart roert.

Maar houd uzelf in toom, realiseer u dat wij hier nooit begrepen hoe George W. Bush of Donald Trump president konden worden, waarom Barack Obama niet razend populair was. Als we denken dat Oprah Winfrey iemand is die Amerika, de wereld, de beschaving kan redden, dan houden we onszelf voor de gek. Dit was een #metoo speech met een vleugje burgerrechten. Er viel veel te applaudisseren maar ik raad u aan de speech ook te lezen. Nog steeds goed maar beperkt in reikwijdte.

Oprah is geen beroeps maar er wordt gesuggereerd dat ze een uitgebreid politiek netwerk heeft. Misschien is dat zo, ik kan daar niets zinnigs over zeggen. Maar wel dit: de man die in 2016 goede sier maakte met een jaloers stemmend politiek netwerk heette Harvey Weinstein. En, eh, Hollywood als vlag om Amerika weer te verenigen? Lijkt me geen goede strategie. Voor de meeste Amerikanen is Hollywood La-La-Land, een wonderlijke wereld van over het paard getilde types met te veel geld en te veel vrije tijd, mensen met dubieuze levensstijlen en bovendien van oudsher financiers van de Democratische Partij.

En laten we man en paard noemen: een zwarte vrouw als presidentskandidaat is in dit Amerika een garantie voor verloren verkiezingen. Vergeet niet wie Trump aan de macht hielpen: boze blanke kiezers, evangelische radicalen en anti-overheidsactivisten. Het vergt een zekere politieke blindheid om te verwachten dat veel van deze kiezers Oprah Winfrey zouden verwelkomen.

We moeten realistisch blijven en vooral ook verstandig. Gegeven de staat van het land is er nood aan een president die in staat is te verbinden, met een programma of visie waardoor Amerikanen het gevoel hebben in één land te wonen, niet in een afvallige provincie van Trumpistan. De uitdaging is om met een kandidaat te komen die de weg weet in de politiek, iets gedaan kan krijgen en weet wat zij wil.

Ik noem maar Kirsten Gillibrand, de senator van New York, een vrouw die seksueel misbruik in het leger aan de kaak stelde en, rijkelijk laat maar toch, alsnog Bill Clinton veroordeelde voor zijn strapatsen. Neem senator Kamala Harris, een vrouw met een etnische achtergrond, scherpe politieke vaardigheden en vertegenwoordiger van Californië, de belangrijkste staat van het land. Er is senator Cory Booker van New Jersey, prominent zwart politicus. Zo zijn er nog een paar, maar laat ik me beperken tot de vaststelling dat er heel wat beloftevolle politici zijn, mensen met meer kans en meer vaardigheden dan Oprah Winfrey.

Tenslotte is het nuttig om vast te stellen dat juist Donald Trump duidelijk heeft gemaakt hoe onverstandig het is een onervaren mediapersoonlijkheid tot president te kiezen. Als Trump één erfenis nalaat dan is het dat de kiezers beter zullen kijken naar wat een kandidaat te bieden heeft. De afgelopen honderd jaar hebben we zonder uitzondering presidenten gehad met politieke ervaring en een politieke manier van kijken. Tot het experiment met Donald Trump. Ik zeg niet dat deze mannen altijd even succesvol waren, maar we weten nu dat een onervaren nieuwkomer ongelukken garandeert.

Geen misverstand. Ik heb achting voor Oprah Winfrey. Ik respecteer haar en haar werk. Maar het zou me tegenvallen als ze werkelijk denkt dat ze presidentskandidaat zou moeten zijn. Dat is wat mij betreft de paradox van dit weekend: als Oprah denkt dat ze geschikt is dan is ze niet geschikt. Ik heb haar hoger. Geniet van de mediahype maar besef: het is een hype.