De overwinning van Doug Jones in Alabama is het beste nieuws dat de wereld dit jaar over Amerika heeft gekregen. Het nieuws is dat de morele vervuiling die onder de psycho president de norm is geworden een grens heeft. Roy Moore overschreed die grens.

Politiek gezien is het natuurlijk een heerlijke uitslag. Niet alleen Trump kreeg een blauw oog, ook Steve Bannon staat in de zeik. De chaos promotor probeerde zijn karretje op te zetten in een staat waar de afkeer van Democraten (die van de burgerrechten, weet u wel) zo groot is dat een overwinning gemakkelijk leek te halen. Eerst haalde Bannon de zittende senator onderuit die door Trump werd gesteund. En nu is hij verantwoordelijk voor het verlies van een zetel.

Want verlies, dat is het. Met een meerderheid van maar één zetel wordt de onderhandelingsmacht van Republikeinen die soms opvliegers hebben waarin ze verlangen naar goed beleid, McCain, Flake, Collins, aanzienlijk groter. Of het belastinggedrocht waarmee ze ons opgezadeld hebben alsnog sneuvelt waag ik te betwijfelen, maar je weet maar nooit. Susan Collins weet inmiddels al dat ze genaaid is door haar collega’s, de vraag is of er gevolgen aan durft te verbinden.

Voor de Democraten was het hard nodig een overwinning te boeken. Maar het is niet voldoende want je kunt niet zeggen dat Jones een voorbode is van een nieuwe, frisse, van ideeen sprankelende Democratische Partij is. Nu is het zaak dat een paar mogelijke kandidaten in 2020 de programmatische agenda oppakken. Garcetti, Gillibrand en Harris hebben al van zich laten horen, de enige met echt programmatische stuff is Garcetti.

Deze overwinning biedt iets meer hoop dat in 2018 meerderheden in Senaat en Huis gehaald kunnen worden, al was het maar omdat blijkt dat je de opkomst (van zwarte kiezers in Alabama) wel degelijk kunt opjagen als je de strijd maar interessant genoeg maakt. Maar het is enkel een eerste stap, er moet nog veel gedaan worden.

Of hier de populistische revolutie tot stilstand is gebracht zoals de krant zonder mening verkondigd, betwijfel ik. Die revolutie was al ingeleverd toen Trump zich opknoopte aan de traditionele GOP agenda. En deze verkiezingen gingen over karakter en ethiek niet over populisme en leugenagenda’s. Er was geen revolutie en hij is dus ook niet tot stilstand gebracht. De gestadige erosie van normen is tegen een grens aangelopen maar de bedreiging van de rechtstaat en de democratie door deze partij en deze president is onverminderd groot.

Dit is het Amerika van Roy Moore, Jeff Sessions en Donald Trump: een van onze advocaten is een jood, we praten wel eens met iemand die zwart is. Nee, hoor, we zijn helemaal geen bigots. Dice madame Moore.

De Republikeinen mogen trots zijn op zo’n vaandeldrager.

Dinsdag in De Morgen (België)

De senaatverkiezing in Alabama kan voor de Republikeinen weinig goeds opleveren. Winnen ze dan krijgen ze er een ethisch gehandicapte en extreem eigengereide senator bij. Verliezen ze dan slinkt hun meerderheid tot 51 zetels, lastig bij de eindstemming over de belastingwet. Het is een complex verhaal waarin vele factoren samenkomen die de Amerikaanse politiek zo problematisch maken.

Dat begint met de geschiedenis van racisme in Alabama. Hier bepaalde segregatie van blank en zwart het dagelijks leven en vonden in steden als Sela, Montgomery en Birmingham de grote confrontaties plaats in de strijd om burgerrechten. Alabama was de staat van de ultra-racistische gouverneur George Wallace én die van Rosa Parks, de vrouw die weigerde op te staan in de bus.

Deze senaatzetel is vacant omdat Jeffrey Sessions, zelf niet van racistische smetten vrij, minister van Justitie werd in de regering-Trump. De gouverneur van Alabama benoemde een opvolger, Luther Strange. Die gouverneur, een evangelische hardliner, moest aftreden wegens een seksschandaal, waarna zijn opvolger voor vandaag tussentijdse verkiezingen beval.

In de Republikeinse voorverkiezingen werd Strange, een betrouwbaar saaie senator, verslagen door Roy Moore, die als rechter in Alabama tot twee keer toe werd ontslagen wegens schending van de rechtsstaat. Om het Republikeinse establishment dwars te zitten, steunde Steve Bannon, de ontslagen assistent van president Trump, de eigenlijk niet-gewenste Moore. Grijnzend zag Bannon vervolgens hoe het establishment zich achter Moore schaarde onder het motto: elke Republikein is welkom.

Dat werd iets lastiger toen Moore tijdens de campagne werd beschuldigd van onbetamelijk gedrag met schoolmeisjes, te veel verhalen om in het Harvey Weinstein tijdperk te negeren. Dat vond zelfs de Republikeinse top, onder wie senaatsleider Mitch McConnell. President Trump, zelf niet van onbesproken gedrag, had geen moeite zich voluit achter Moore te scharen, met als argument dat de Republikeinen zijn zetel niet konden missen. Daarna liet McConnell elk resterend principe varen, de uitslag overlatend ‘aan het oordeel van de kiezers van Alabama’.

Die kiezers zouden vandaag zomaar zouden kunnen kiezen voor de Democraat Doug Jones. Aanvankelijk leek hij kansloos, hoewel hij als conservatieve jurist goed past in het politieke plaatje van Alabama. Wat pleit voor Jones was dat hij in 2000 als openbare aanklager alsnog de Ku Klux Klan leden voor het gerecht kreeg die de kerkbom plaatsten die in 1963 in Birmingham vier meisjes doodde. Misschien gaan de zwarte kiezers dit jaar de doorslag geven.

De coalities rond deze verkiezingen hebben bizarre vormen aangenomen. Steve Bannon verklaarde via Moore de oorlog aan Washington, president Trump was juist tegen Moore. Nu staan Bannon en Trump zij aan zij in een poging de meerderheid van de swamp-partij te redden. Swamp-leider Mitch McConnell slikte al zijn bezwaren in met hetzelfde doel. De evangelische kiezers van Alabama sloten een deal met de duivel om Moore te blijven steunen. Zolang hij maar bijbelvast en anti-abortus, antihomo en antimoslim was, kon hij bij hen geen kwaad doen.

Inhoudelijk heeft deze verkiezing inmiddels geen betekenis meer. Het gaat puur om de uitslag en de verhoudingen in de Senaat. Winst brengt de Democraten één zetel dichter bij een goed resultaat in 2018. Het zou ook duidelijk maken dat er grenzen zijn, zelfs in de Trump-tijd. Als Moore wint houden de Republikeinen hun zetels maar krijgen er een besmeurde collega bij die elke keer als hij spreekt de klachten over de president zelf zal onderstrepen. Maar dit zijn verkiezingen die passen in dit jaar van Republikeins opportunisme: behoud van de meerderheid in de Senaat is het doel, zonodig met een besmeurd type als Ray Moore.

Nou en of ze kandidaat is in 2020!

Senator Kristen Gillibrand ging vanavond nog een stapje verder: ze riep Trump om af te treden. Het zal niet zoveel opleveren als haar oproep aan Al Franken om het voor gezien te houden, maar de druk op Trump neemt toe.

Natuurlijk zal Trump nooit aftreden, in elk geval niet om deze reden. Maar wat Gillibrand doet is slim. Ze maakt hem het leven moeilijk op een terrein waar hij zich met zijn gebruikelijke bully tactieken niet goed kan verdedigen. Amusant, op zijn minst.

In de NRC vandaag: Het einde van een wereldmacht, geen prettig gezicht.

Klik hier.

Nou nog een bespreking van mijn boek.

De boze blanke kiezers die Trump  een jaar geleden in het zadel hielpen kunnen misschien afhaken (ik ben daar minder optimistisch over dan Ian Buruma in de NRC, die dat wel haast zeker lijkt), het is duidelijk dat Trump minstens één groep in zijn achterban heeft die de grond waarop hij loopt, zal kussen: de evangelische kiezers. De erkenning van Jeruzalem als hoofdstad bediende hen op maat. Dat gold ook voor de benoeming van Neil Gorsuch, de Supreme Court rechter van wie ik vermoed dat hij een nogal desastreuze ideoloog zal blijken te zijn, de anti-abortus praat in het ministerie van Volksgezondheid en de handenopleggingen in het Oval Office. Al komen er honderd vrouwen naar voren die Trump een vieze handtastelijk man noemen en het kunnen bewijzen, deze bijbelfreaks zullen hem blijven steunen.

Na de belastingwetgeving-als-georganiseerde-diefstal kan Trump ook geen kwaad meer doen bij de lobbyisten en de plutocraten die zijn campagne financierden. Voeg daaraan toe de ideologische anti-overheids, pluto-vleugel van de GOP, onder leiding van oliemannetjes Ryan en McConnell, en je komt ongeveer aan de 40 procent die Trump een goede president vinden.

Persoonlijk geloof ik niet in een tweede termijn. Als Trump 20 januari 2021 levend haalt, zal hij liever met pensioen gaan – big, big success. Bijbelfreak Pence staat klaar om het over over te nemen (deze week bleek dat Pence al bezig was met een coup na de pussytape) en als die in november 2020 verliest, dan kan Trump dat toeschrijven aan whatever, niet zijn pakkie an.

Deze populist is zelfs als populist een valse profeet. Hij is gewoon een belangenbehartiger van de rijken en doet dat deels door de evangelische malloten, die je altijd voor je karretje kunt spannen met cultuur onderwerpen, in zijn hok te houden. Reken erop dat er meer komt voor deze lui. De boze blanke kiezer is nu al genaaid door de man die ze als redder binnenhaalden. Maar het duurt lang voordat je mensen ervan overtuigt dat ze op de verkeerde persoon hebben gestemd.

Maar alle analyses over populisme ten spijt, we zien hier een president die gewoon een traditionele zakkenvullende Republikein is.

Meer weten over Kirsten Gillibrand, de vrouw die ik gisteren Clinton 3.0 noemde?
Klik hier voor een portret in Politico.

Kirsten Gillibrand is de verstandige, ge-update versie van Hillary Clinton. Clinton 3.0 zo u wilt. De senator van New York – opvolger van Clinton (toen Caroline Kennedy, alweer zo’n naam) de pas werd afgesneden) – heeft naam gemaakt door het onder de mat schuiven van seksschandalen bij de militairen te bekritiseren.

Ze was de eerste die vorige maand, in retrospect, Billy Clinton alsnog veroordeelde voor zijn strapatsen. Zij trok gisteren aan de bel om Al Franken te dumpen.

Ziedaar een toekomstige presidentskandidaat. Als Clinton niet alles om haar heen had doodgetrappeld, had Gillibrand misschien al in 2016 kunnen aantreden, maar alles wijst erop dat ze in het pakket front runners zit voor 2020. En terecht.

Het ziet er naar uit dat senator Al Franken morgen gaat aftreden. De zevende klacht over zijn gedrag was aanleiding voor zijn collega’s in de Senaat om daarom te vragen.

He zou de tweede politicus zijn die vertrekt, de tweede Democraat. Ondertussen zit de pussygrabber in het Witte Huis en steunt Roy Moore, liefhebber van schoolmeisjes. Ook de moreel gehandicapte Mitch McConnell is nu een fan van Moore. Alles om de meerderheid te behouden om het land verder kapot te maken.

Democraten zijn tot nu toe consequenter dan Republikeinen. Maar ik moet zeggen dat ze daar maar beter niet al te hard op kunnen tamboereren zolang Bill Clinton een gerespecteerde oude vieze man blijft. Het heeft weinig zin om twintig jaar na dato te zeggen: ja hij had moeten vertrekken. Maar tegelijkertijd is het wel goed dat er geen verjaringstermijn is voor ongepast gedrag van een president.

De erkenning van Jeruzalem als hoofdstad van Israël is een onderwerp dat Trump uit het hart gegrepen is. Niet omdat het hem wat uitmaakt waar die hoofdstad is, maar omdat hij er opwinding mee veroorzaakt.

Niet zomaar opwinding, verontwaardiging bij progressieve joden in Amerika, bij Palestijnen en bij de steeds grotere aantallen mensen, zowel in Amerika als in Europa, die weinig op hebben met het Israël van Nethanyahu.

Heerlijke dag voor de psycho, kortom. Iedereen in de gordijnen vanwege de belastingwet voor de plutocraten, vanwege Roy Moore, vanwege Jeruzalem. Zo voelt het even alsof er geen Ruslandonderzoek is.