Het is een teken van de diepte waarin onze opinie over de psycho als president is gezonken dat het nauwelijks meer verbaasd dat de brief die zijn arts over zijn gezondheid schreef en die hij in de campagne gebruikte, door Trump zelf was gedicteerd.

Iedereen vermoedde dat en de arts maakte, laten we zeggen, nou niet direct een betrouwbare indruk, maar hij kwam er mee weg. Nu geeft de arts toe dat het allemaal fake was. Niet fake news maar bedrog.

Het zou mij niet verbazen als het gezondheidsrapport dat Trump een half jaar geleden kreeg van zijn Witte Huis arts die hij later voordroeg voor een ministerspost, ook van a tot z gelogen is. Er waren toentertijd al opmerkingen van artsen dat sommige gegevens van Trump wezen op hartproblemen, maar niemand kon er verder veel aan doen. Hij kwam er mee weg.

En zo gaat het in Trumpistan. Onze normen voor wat acceptabel is zijn zo ver gezakt, dat we letterlijk nergens meer van opkijken. Nee, dit soort leugens zijn geen reden voor impeachment. Ze laten enkel zien dat we geen enkele uiting, geen enkele, van deze man serieus moeten nemen.

Als Donald Trump meer dan een half A-4tje zou kunnen lezen, dan zou je hem verplicht de epiloog opleggen van De koude oorlog. Dit recente boek van Odd Arne Westad, een Noor die doceert aan Harvard, biedt een geschiedenis die de Koude Oorlog plaatst in een langere lijn, de ideologische tegenstelling tussen twee gedreven regimes. Amerika als zelfverzekerde, van eigen goed- en grootsheid overtuigde natie, de Sovjet Unie als natie met een eigen droombeeld en visie voor de wereld. De voorwaarden voor een titanenstrijd waren vanaf 1918 aanwezig, de confrontatie onvermijdelijk.

De gemakkelijke versie is dat Amerika won. Westad merkt echter terecht op dat daarmee de nieuwe problemen begonnen. In zijn overmoed geloofde de Verenigde Staten dat zijn systeem het beste was, het enige met overlevingskracht – het einde van geschiedenis in Francis Fukuyama’s veel misbruikte bewoording. Maar als we meegaan in Westads analyse dan zien we dat die ideologische component op dat moment niet zomaar verdween.

Dat bleek. Amerika’s ‘overwinning’ leidde tot twee soorten triomfalisme. De eerste was er een die kapitalistische welvaart en marktwaarden op wereldschaal wilde bevorderen. Westad noemt het de Clinton-versie. Kenmerkend acht hij het gebrek aan specifieke doelstellingen en evenzeer het gebrek aan discipline in de uitvoering van wat dan ook. In plaats van het bouwen van stabiele omgevingen via de Verenigde Naties, monetaire instellingen en lange termijn overeenkomsten concentreerde de regering-Clinton zich op welvaart en economische groei. Binnenlands was dat misschien een juiste keuze maar, meent Westad, buitenlands een gemiste kans. Met name op de Koude Oorlogs-slagvelden als Afghanistan, Congo of Midden Amerika schitterde de Verenigde Staten door afwezigheid.

De tweede soort triomfalisme noemt Westad de Bush-versie, het benadrukken van dominantie. Door 9/11 konden de neoconservatieven het door hen geconstateerde ‘unipolaire moment’ gebruiken om uit te halen tegen de vijanden van Amerika, leidend tot pijnlijke mislukkingen in Afghanistan en Irak, oorlogen zonder strategische betekenis. Een van de cheerleaders uit die tijd is nu Nationale Veiligheidsadviseur.

Zo gezien is de wereld na de Koude Oorlog eerder een voortzetting van de historische lijn dan een afwijking daarvan. Dan was de Koude Oorlog enkel een fase en waren wereldwijde dominantie of wereldwijd verlies de enige twee mogelijke uitkomsten. De tot nadenken stemmende conclusie is dat alles nog steeds draait om ideologische confrontatie. Ik vermoed dat Xi Jinping zich daar in zou herkennen – en anders Wladimir Poetin wel.

Westads boek is een eyeopener. Het biedt een hoognodige vervanging van de klassieker van John Lewis Gaddis uit 2005. Mocht een A-4tje te veel zijn voor een president wiens briljante geest snel overbelast is: misschien kan iemand het hem voorlezen.

De koude oorlog. Een wereldgeschiedenis door Odd Arne Westad

The Cold War. A World History. Odd Arne Westad

Tien dagen voordat Trump echt wat moet beslissen, komt Nethanyahu met bewijs. Bewijs dat een programma dat in 2003 is geëindigd er ook echt was.

Het past in het patroon van Nethanyahu, van zijn obstructie van Obama tot zijn door de Republikeinen georganiseerde speech in het congres. Zijn enige doel is de deal met Iran om zeep helpen.

Het spul dat hij gisteren afleverde doet dat niet. Minister Pompeo gaf dat met zoveel woorden toe, ondertussen wel het pad plaveiend om de deal op te blazen.

Hopelijk is Europa voorbereid om het opzeggen van de deal door Trump in de scherpste bewoordingen te veroordelen en zich af te vragen of afspraken met de VS iets waard zijn. Het zal wel te veel gevraagd zijn om zich niets aan te trekken van de Amerikaanse sancties, maar dat zou Europa eigenlijk ook moeten doen.

Deze ontwikkelingen, met dank aan Nethanyahu, leiden er alleen maar toe dat de hardliners in Iran meer te zeggen krijgen. En vrijuit kunnen bouwen aan kernmateriaal. Waarna Nethanyahu eindelijk zijn bommenwerpers die kant op kan sturen en we aansturen op de volgende oorlog in het Midden Oosten.

De klefheid van Trump was om licht onpasselijk van te worden. Je dominantie bewijzen door Macrons roos te verwijderen? Ik zat te wachten tot ze elkaar gingen vlooien.

Macron onderging het gelaten, van de gelegenheid gebruik makend om in het Congres een platform te krijgen dat de Democraten meestal niet hebben.

Trump zal er met gemengde gevoelens naar hebben gekeken. Hij denkt dat mensen die met hem slijmen hem echt aardig vinden en het met hem eens zijn. Ik vroeg me af hoe hij nu over Macron denkt.

Macrons doelstelling, het voorkomen dat Trump de Iran deal opblaast, lijkt niet helemaal geslaagd te zijn.

Melania wordt algemeen als de grote winnares van deze week gezien. Waarom is me niet helemaal duidelijk. Ze kan er mooi uitzien, ze kan een dineetje opzetten en door haar staf laten uitvoeren. Ze kan Trumps kleine handjes wegduwen als hij weer klef wil zijn.

Good for her. Voor de rest van ons: who cares?

Er was een tijd dat ik naar debatten in de Tweede Kamer keek. Niet meer.

Maar ja, er was geen ontsnappen aan gisteren. Twee conclusies: het was een nutteloos debat omdat de uitslag vanwege de regeringsdiscipline al bij voorbaat vaststond. U zult zeggen, het helpt dat Rutte er flink van langs kreeg. Misschien, maar rechtvaardigt dat een dag ouwehoeren?

Een tweede conclusie: het wordt tijd dat een aantal mensen het politieke toneel verlaten. Rutte voorop, Pechtold, de man die hem redde in 2011, kan meteen meegaan, Wilders, schriller dan ooit, en Buma … tja, Buma, wat moet je met zo’n man? Politici blijven altijd te lang. Geldt zeker voor deze vier.

Het belangrijkste blijft natuurlijk dat het belachelijke lobby succes van het bedrijfsleven wordt afgestemd. Dat is de blijvende schande van dit debat: niet dat Rutte erover heeft gelogen maar dat hij een staaltje bedrijfsdiefstal in het regeerakkoord heeft ondergebracht. Daar ging het niet over. Krijgen we dat nog? En kunnen we dan van de CU en D66 horen hoe ze zich hebben laten naaien door de Rutte-Wiebes kongsi?

Echt debat maar met een voorspelbare uitslag: 76-74 voor het bedrijfsleven.

Gepubliceerd in de Standaard, 25 april

Barbara Bush is dood en Melania Trump steelt de show. Het was een week van First Ladies. Bij leven sprak Barbara Bush zich uit, Melania lijdt in stilte. Gisteren probeerde ze bij de ontvangst van president Macron opnieuw het handjehouden te voorkomen waar Trump zo dol op is. De talkshows hadden er een heerlijke avond mee. Stephen Colbert beschreef de gigantische hoed van Melania als een ‘defensive perimeter’, hij zorgde ervoor dat Trump haar niet te dicht kon benaderen. De afspraak was, zei Colbert, óf Melania een giga hoed óf Trump zelf een hondenkraag.

First Ladies: ze zijn ongekozen, onbenoemd, soms geliefd, soms gehaat. Ze vormen de ongevraagde ballast bij de man die Amerikanen als president hebben gekozen. Hun rol is tegelijk onbeperkt want niet omschreven en zo strak als een dwangbuis omdat je dus alles fout kunt doen. Een ondankbare rol.

In de loop van de Amerikaanse geschiedenis hebben we heel verschillende First Ladies gekend. De intelligente Abigail Adams was de interessantste echtgenote bij de Founding Fathers, op de hielen gezeten door Dolley Madison, die populairder was dan haar verlegen echtgenoot. Mary Lincoln had een gat in haar hand en werd na de dood van zoontje Will in 1862 steeds onstabieler. Ze eindigde in een gesticht.

Veel First Ladies hadden politieke invloed via hun echtgenoot, meestal onzichtbaar. We hadden zelfs een eerste vrouwelijke president toen Edith Wilson na de beroerte van haar man, in 1919, feitelijk het presidentschap uitoefende. Bess Truman, Mamie Eisenhower en Pat Nixon ondergingen het, soms met frisse tegenzin. Jackie Kennedy was zichtbaar maar speelde politiek geen rol.

Rosalynn Carter was de eerste die zich niet liet muilkorven. Ze sprak zich uit, steunde het beleid van haar man en kreeg bakken vol kritiek. Astrologie-fan Nancy Reagan bepaalde soms letterlijk de agenda van president Reagan. In het openbaar beperkte ze zich tot een ondersteunende rol, soms Ronnie iets influisterend als hij de weg kwijt was.

Hillary Clinton had al in de campagne aangekondigd dat je bij de Clintons ‘twee voor de prijs van één’ kreeg. Dat hebben we geweten, het was geen koopje. Ze bewees dat je beter geen politieke rol kunt aannemen als je nergens voor bent gekozen. Laura Bush en Michelle Obama waren totaal verschillend van elkaar, maar beiden schiepen primair een stabiel thuisfront, waarmee ik de voorbeeld gevende rol van Obama niet wil onderschatten.

Volgens het roddelboek Fire and Fury was Melania in tranen toen Donald Trump werd gekozen. Ze lijkt nog steeds bezig de schok te verwerken. Deze week bewees ze dat op begrafenissen haar ongewenste echtgenoot kan vertegenwoordigen en dat ze prima staatsdiners kan organiseren. Een traditionele stijl First Lady dus, zij het een waar we met een vaag gevoel van medelijden of wellicht mededogen naar kijken.

Zo, Rutte is een lulmajoor, een pleitbezorger van financiële belangen zelfs als die niets heel concreet hebben geformuleerd. Zo’n premier moet je hebben, denken ze bij Unilever en Shell.

Rutte, zo glad als een aal, zal er wel weer mee wegkomen. Maar hopelijk krijgt D66 wel de rekening voor zijn rugegraatloos meelopen met de VVD belangen.

Niemand ontsnapt zonder schade aan omgang met Donald Trump. Het staat te bezien of Emmanuel Macron dat lukt, maar Trumps voordracht als minister voor Veteranenzaken past in een lange lijst kreukelgevallen. Dokter Jackson is al een paar jaar de persoonlijke arts van de president, eerst Obama, daarna Trump. Jackson was degene die nog niet zo lang geleden de president buitengewoon gezond verklaarde en ook psychisch helemaal in orde, een vorm van vleierij die de dokter tot favoriet van Trump maakte.

Helaas voor doktor Jackson gaf dat deze president die drijft op persoonlijke loyaliteit de gedachte om hem minister te maken. Niet zomaar minister maar baas van een departement met tienduizenden medewerkers, verantwoordelijk voor tientallen ziekenhuizen en honderdduizenden veteranen. Enige managementervaring had Jackson niet.

Nu dreigt ook hij in de vuilnisbak van Trumpistan te verdwijnen. Nog afgezien van zijn gebrek aan kwalificaties, komt nu informatie los waaruit zou blijken dat Jackson drinkt, zelfs als hij dienst heeft. Bovendien schiep hij om zich heen een ‘hostile work environment’ in het medisch kantoor van het Witte Huis en zou hij snoepen uit zijn medicijnenkastje. Jackson lag al beleidsmatig onder vuur omdat hij een buikspreekpop zou zijn van de voorstanders van privatisering van de veteranendiensten, een stokpaardje van de Koch broertjes die veel Republikeinse anti-overheidsactiviteiten financieren.

Mij lijkt dat Jackson geen kans heeft minister te worden. Om beschamende hoorzittingen te voorkomen, kan hij zich beter nu terugtrekken. Hoe het ook afloopt, zijn reputatie is naar de filistijnen. Eigen schuld dat Jackson zich liet verleiden om hoger te reiken dan zijn capaciteiten en zich door de psycho liet misleiden. De psycho zelf zou zich moeten schamen dat hij, opnieuw ‘een van de beste mensen die ik ken’, zoals Trump vaker kreukelgevallen noemt (denk aan Mike Flynn), in een onmogelijke positie gemanoeuvreerd heeft.

Wow, dat is wat je noemt ‘scraping the bottom of the barrel’.  Rudolph Giuliani is terug in de Trump sfeer. Tijdens de campagne was Giuliani een buikspreekpop voor de psycho maar hij kreeg geen beloning. De kansen dat een ministersbenoeming (de gek wilde jusititie of buitenlandse zaken) door de senaat zou worden getorpedeerd was te groot.

Nu mag hij zijn oude stiel weer oppikken. Giuliani was ooit openbare aanklager in New York, zo begon zijn carrière. Comey schrijft erover omdat hij onder Giuliani begon aan zijn eigen loopbaan.

Er zijn geen tekenen dat Giuliani zijn vaardigheden heeft behouden of dat hij op zijn oude dag nog scherp genoeg is. Maar Trump heeft blijkbaar weinig anderen die bereid zijn het vuile werk voor hem op te knappen en Giuliani past ook in het patroon van het benoemen van mensen die het op tv goed doen.

De psycho kan er niet optimistisch van worden, denk ik.

Vandaag in de NRC: Iemand moet zeggen dat de keizer geen kleren draagt. Over Comey en de maffiabaas.