Volgens de nieuwssite Daily Beast zou het Witte Huis overwegen om de Turkse religieuze leider Fethullah Gulen uit te wijzen naar Turkije. Gulen verblijft al 20 jaar in Pennsylvania en wordt door de autoritaire leider van Turkije, Erdogan, verantwoordelijk gehouden voor de mislukte staatsgreep in 2016 (voordien steunde Gulen en Erdogan elkaar).

Ik zou verrast zijn, om het zwak uit te drukken, als dit inderdaad gebeurde. Na het oplopen van spanningen tussen Turkije en de VS over Erdogans gevangenzetting van een predikant (zoals enige tienduizenden mensen in Turkije zonder proces gevangen zitten), heeft de moord op Khashoggi en de sluwe Turkse rol daarin tot openingen geleid. 

Turkije is niet een rechtsstaat die Gulen een onafhankelijk proces kan garanderen, bovendien is het bewijs van zijn betrokkenheid niet meer dan wat Erdogan steeds heeft geroepen. Iemand uitleveren aan een dergelijk land zou onAmerikaans zijn, maar met Trump weet je nooit. John Bolton, die Turkije graag verplichtingen laat hebben aan Amerika, zal er ongetwijfeld voor zijn. Hopelijk zijn er verstandiger lieden in de buurt – maar dat is tegenwoordig verre van zeker.  

Niemand ontsnapt zonder schade aan een relatie met de psycho in het Witte Huis (nou ja, Niki Haley uitgezonderd).

Volgens anonieme zegslieden (heerlijk toch, zo hoor je nog eens wat over het Fire en Fury Witte Huis) zou Trump regelmatig de draak steken met Sean Hannity, zijn campagnemedewerker bij Fox News.

Hannity kwam de laatste week van de campagne nog het podium op om voor Trump te oreren en zijn collega’s van Fox, opgesloten in de pen, te beledigen. Dagelijks haalt hij een paar bruine neuzen bij Trump.

Maar Trump zelf, op dit terrein geen amateur, weet heel goed wat hij heeft aan Hannity. Het is een slijmbal die nooit een serieuze vraag stelt, schijnt Trump regelmatig te verkondigen. 

Trump houdt van de ‘back and forth with the press’ kakelde iemand van het Witte Huis. Yeah, zo lang het geen journalisten zijn die serieus willen worden of hem niet laten wegkomen met leugens of halve waarheden. 

We zitten in een interessante fase van Trumps presidentschap. Zonder meerderheid in het Huis en een ruggegraatloze garnaal als Paul Ryan, voormalig intellectueel van de Republikeinen, als opperbevelhebber, wordt het lastiger voor Trump. Hij is geërgerd dat hij verloor, dat hij in Frankrijk te kijk stond, dat ministers ontslagen moeten worden, enfin, zo’n beetje over alles. De wereld van een narcist is snel verpest als het tegenzit.

Maar ook Fox News zit in een lastige fase. Het nam afstand (een heel klein beetje) van Hannity en Pirro. Het zag er ook wel heel erg lullig uit. Een commentator stelde een week voor de verkiezingen ronduit: er is geen karavaan die Amerika bedreigt, laat u niet bang maken. En in het conflict met CNN of een president zijn perstoegang naar eigen believen kan reguleren, kiest Fox de kant van CNN.

Niemand hoeft medelijden te hebben met Hannity en zijn soort. Journalisten zijn ze niet en ook niet entertainers. Ze zijn waterdragers voor de machthebbers. Totdat ze hun nut verliezen en ze enkel slappe vaatdoeken blijken.

Deze week in de Groene, mijn artikel over antisemitisme in de VS.

Klik hier.

Door de manier waarop de Republikeinen omgaan met de uitslagen in Florida, is er geen mogelijkheid meer dat de uitslag onomstreden wordt. Net als in 2000 gaan ze er met twee benen vol in, elke aantasting van hun ‘overwinning’ als fraude beschouwend.

Stel dat de situatie omgekeerd was geweest, 12.000 stemmen minder voor Scott, dan zou er zo lang mogelijk doorgeteld moeten worden. 

Uiteindelijk komt er wel een uitslag, al valt te hopen dat de rechter er in Florida buiten kan blijven – afgezien van de oproep door een verstandige rechter om op je woorden te letten, gericht aan Scott die, als goede Trump lakei, grossiert in onbewezen aanklachten.

In Minnesota duurde het tot juni 2009 voordat de race om de senaat van 2008 was beslist en Al Franken tot winnaar werd uitgeroepen met 312 stemmen verschil. Iedereen legde zich er uiteindelijk bij neer, maar het duurde lang. Reken er maar op dat Florida ook zoiets gaat worden.

Na een jaar van het uitspelen van verschillende steden tegen elkaar, heeft Amazon zijn keuze gemaakt. Een deel komt in Long Island terecht, een deel in Virginia, een kleiner deel in Nashville. Het is teveel gezegd dat je hier verrast over moet zijn. Vanaf het begin werd vermoed dat Jeff Bezos iets in de buurt van Washington wilde hebben. Amazon is nu een grote lobbyist en zal nog meer macht in Washington nodig hebben om zijn zin te krijgen. Hij is ook eigenaar van de Washington Post – een krant die ik bewonder maar die vanwege Bezos’ eigendom problematisch kan worden.

Maar to the point. Amazon heeft miljarden dollars afgetroggeld in belastingvoordelen en andere tegoeden om de beloofde investeringen te maken. Hoe meer steden meededen, hoe beter je ze kon opjuinen, vandaar het proces met een inschrijving, een selectie van twintig en nu een keuze die niet bepaald verrassend is maar wel veel oplevert. Zijn die banen dat waard, gegeven de bepaald niet beperkte mogelijkheden van Amazon om gewoon zelf te investeren zonder aansporingen? Uiteindelijk moeten kiezers dat uitmaken, maar er wordt wat afgelogen en uitonderhandeld. Onze Unilever loopjongen is er een kleine jongen bij.

Ook de door Trump en de Republikeinen veel bezongen investering van Foxconn in Wisconsin blijkt zoveel in stimulansen te kosten dat het de staat tot in lengte van jaren niets gaat opleveren. We weten uit het verleden, toen de auto- en de textielindustrie naar het Diepe Zuiden werden gelokt, dat deze bedrijven weer vertrekken als de voordelen op zijn – na zo’n jaar of tien.

Tegelijkertijd werd een rapport bekend over waar de voordelen van de Trump belastingverlaging heengegaan zijn. Jazeker, er is geldt teruggekomen dat bedrijven als Apple, Microsoft en Google bewust buitenlands hielden om belasting te ontlopen. Een deel is geïnvesteerd maar het zou me verbazen als dit niet al investeringen waren die deze bedrijven toch al niet hadden gedaan. Het grootste deel van de lagere ondernemingsbelastingen is gegaan naar … teruginkopen van aandelen wat nul economisch voordeel heeft voor de samenleving.

In de Financial Times beschrijft Sarah O’Connor een gelijksoortige situatie in Engeland (helaas alleen voor abonnees). De titel van het verhaal is ‘Big companies pushing governments around’. Zo is het maar net.

In andere annalen van onverbeterlijke bankiers is het interessant om de rol te volgen van Goldman Sachs in het oplichten van Maleisië. De bank stak 600 miljoen dollar aan gefactureerde hulp in zijn zak en hielp de corrupte leider van dat land en zijn onderknuppels om miljarden te stelen. Het was een ‘rogue banker’ claimt Goldman maar nu bleek de hoogste baas ook twee ontmoetingen te hebben gehad met de samenzweerders. De boodschp voor de rest van ons blijft dezelfde als altijd: vertrouw banken niet – en evenmin ondermingen die voordelen proberen af te troggelen. Ze hebben niet een maatschappelijk belang voor ogen, het zijn winstmachines. Niks op tegen, maar reden voor gezond wantrouwen.

Ik heb de hoop opgegeven dat Trump iets kan doen dat zijn fanatieke of belangenbehartigende achterban de ogen kan openen. 

Zijn bezoek aan Frankrijk zou zelfs de meest partijdige waarnemer beschaamd moeten laten vaststellen dat deze president van president zijn geen kaas gegeten heeft.

Los daarvan vond ik het interessant dat de verkiezingen hun sporen hebben nagelaten. De psycho zag er moe uit, was geïrriteerd, sloeg belangrijke bezoeken over en werd door Macron de oren gewassen. De enige die aardig tegen hem deed en die hij met een Prodent glimlach begroette was zijn grote vriend Wladimir, die, naar het schijnt, opzettelijk te laat kwam zodat iedereen op hem moest wachten.

Ik heb altijd het vermoeden gehad dat Trump zijn presidentschap niet gaat overleven. Gewoon, slechte gezondheid, ongezond leven, een narcist die zijn koninkrijk ziet verbrokkelen. Ik zie hem nog wel dood neervallen, of waarschijnlijker, dood in zijn leunstoel voor een batterij televisies. 

In de New York Times twee, eigenlijk drie, verhalen over de moordenaarsbende in Saoedi Arabië. Het eerste vertelt dat de MbS, de baas van het spul, in 2017 uitgebreid overleg voerde met huursoldaten. Op de agenda: het ondermijnen van de Iraanse economie, het vermoorden van Iraanse leiders en verder ook iedereen die lastig was voor het nieuwe management van Saoedi Arabië dat net honderd rijke familieleden had vastgezet om ze af te persen.

Aanwezig bij dat gesprek: een Israëlische ex-Mossad, een Libanese zakenman en diverse onaangename types die vanuit Londen of uit Washington vuile karweitjes opknappen. Veel ervaring opgedaan in Irak. Je zou half verwachten dat Jared Kushner in dat verhaal komt binnenlopen.

Het tweede verhaal vertelt dat de uitvoerders die Khashoggi vermoordden na gedane arbeid het paleis belden met de boodschap dat ze de baas moesten melden dat de opdracht uitgevoerd was. Er is maar één baas in Riyad, die heet Mohammed bin Salman.

Het derde verhaal is een opiniestuk in de krant dat uitlegt hoe de bazen van Soedi Arabië misbruik maken van Mekka en hun beschermheerschap van Moslim tempels om opruiende boodschappen  en de heiligheid van MbS te te verkondigen. 

Het zou fout zijn te concluderen dat terrorisme en onfris gedrag in het Midden Oosten blijkbaar niet alleen door Iran maar ook door Saoedi Arabië en zijn nieuwe hechte vriend Nethanyahu’s Israël wordt gepleegd. Nou ja, fout. Terrorisme, moorden en elkaar ondermijnen is gewoon de modus in het Midden Oosten. Een regio waar we ons maar beter ver verwijderd van kunnen houden. 

Extraatje: John Bolton, het genie achter de oorlog in Irak, weet zeker dat de prins niet betrokken is. Zegt hij. Wie Bolton nog gelooft, nou ja …. Maar dit wordt de Trump-lijn: Saoedi Arabië is ons maatje tegen Iran, wat ze ook doen, wij zullen het goedpraten want we hebben ze nodig. Boodschap aan MbS en andere autoritaire types in de wereld: ga je gang. De VS zal je niet op de vingers tikken.

Twee adviseurs van Hillary Clinton hebben in de Wall Street Journal een opinieartikel geschreven om aan te kondigen dat ze in 2020 nog een keer opgaat voor het presidentschap. Zelf suggereerde ze ook zoiets een week of wat geleden.

Dit wordt pijnlijk. Hoe vertel je iemand die zo onwelkom is, die zoveel schade heeft aangericht, dat ze vooral met Bill op bank moet gaan zitten en zich zo ver mogelijk van de politiek moet houden? Dit is het probleem met Clinton: ze heeft geen leervermogen en bewijst dat opnieuw.

Ja, het is waar, dit is enkel een proefballonnetje opgelaten door overijverige hulptroepen, maar er is een eenvoudige manier voor Clinton om te voorkomen dat ze, volkomen verdiend, totaal vernederd zal gaan worden: in een vroeg stadium en zonder mitsen of maren zichzelf buiten het veld plaatsen. Want één ding is zeker, de Democraten gaan niet nog een keer in zee met deze rampzalige dame.

Ik kan wel zeggen dat het onbegrijpelijk is dat Clinton de boodschap na 2008 en 2016 nog steeds niet heeft gekregen maar daar heeft u niets aan. Het is veel te begrijpelijk en daarom is ze zo ongeschikt. Als ik nog eens uit eigen werk mag putten, dan verwijs ik u naar het artikel uit 2013 waarin ik betoogde dat Clinton een ramp zou gaan worden voor de Democraten en de wereld. Klik hier voor licht aangepast versie uit 2015. 

Wel, die ramp voltrok zich. Dit proefballonnetje moet zo snel mogelijk worden opgeblazen. En eerlijk gezegd, als dit totale vernedering betekent van deze klungelige politica, dan doet me dat niets. Ik hoef dit verhaal niet nog eens te schrijven. Want Clinton is alleen nog maar een ramp voor zichzelf.

Op dit moment hebben de Republikeinen van Mitch McConnell 51 zetels in de Senaat. Drie zetels zijn nog onbeslist: Mississippi, Arizona en Florida.

Het lijkt alsof die 51 duidelijk genoeg zijn, maar als de Democraten die 3 zetels of zelfs maar 2 van de 3 alsnog winnen, is het een stuk moeilijker voor Mitch McConnell, de kwade genius in de Amerikaanse politiek, om zijn zin door te drijven. Er is vaak toch nog één senator te vinden met een geweten, zoals Lisa Murkowski bij de Kavanaugh stemming en John McCain toen hij tegen het afschaffen van Obamacare stemde.

Toegegeven, je moet niet al te veel verwachten van Republikeinen en mensen als Susan Collin (Maine) en Jeff Flake (toen nog Arizona), bleken onbetrouwbare leiders bij Kavanaugh. En de voormalig gewaardeerde senator Lyndsey Graham van South Carolina toont zich meer en meer een brownnoser, een man zonder geweten die Trump naar de mond praat.

Maar het verschil tussen 54 zetels in de Senaat en 51 is groter dan het puur in cijfers lijkt.  Het betekent bijvoorbeeld dat als er een echte minister van Justitie moet worden beoordeeld, Trump niet met een halfgare politieke hack kan komen. Als Jim Mattis vervangen moet worden, als er totaal ongekwalificeerde of openlijk politieke rechters worden voorgedragen – het verschil zou immens zijn.

In Arizona lijkt de Democraat Sinnema definitief de leiding genomen te hebben. Niets is nog zeker want er moeten nog 300.000 stemmen geteld worden, maar dat ziet er goed uit.

In Florida verloor Democraat Nelson met 13.000 stemmen van gouverneur Scott – op een totaal van 8 miljoen. Er wordt nu met de hand geteld en dat gaat allerlei problemen opleveren, vergelijkbaar met 2000. Alleen zal nu het Supreme zich er wel buiten houden. Reken er maar op dat de Republikeinen moord en brand en diefstal schreeuwen. Het zou een mooi koekje van eigen deeg zijn als ze alsnog verloren, maar anders dan de Democraten in 2000 denk ik niet dat deze polariseerders zich erbij neer zullen leggen.

In Mississippi staat Mike Espy, voormalig minister onder Obama, tegenover zittende (benoemde) senator Hyde-Smith. Geen van beide haalde 50 % en dat betekent een nieuwe verkiezing, een run off, op 27 november. Kan leuk worden. Mississippi heeft sinds de reconstructie geen zwarte senator meer gehad (Espy is zwart). Gegeven de geschiedenis van de staat is het onzeker of Espy kan winnen. Hyde-Smith is echter een brekebeen. Ze maakte net een grapje over een public lynching – niet slim in een staat waar de lynchings van zwarten nog in het collectieve geheugen zitten, bij zwarten althans.

Ik moet hier nog aan toevoegen dat het een enorm verschil maakt in 2020 of je met 54 zetels tegen je de strijd aangaat, of met 52 of 53. En het veroveren van een meerderheid in de senaat in 2020 moet een van de belangrijkste doelstellingen zijn – zonder senaat zal een eventuele Democratische president net zo vast worden gezet als Obama in 2012.

Het verschil tussen 54 en 51 is niet 3 maar een wereld van verschil.

Een van de drukst beoefende gezelschapspelen deze winter is het bekijken van de mogelijke Democratische kandidaten voor 2020. Ik voorzie dat dit een deprimerende aangelegenheid gaat worden maar ik ga er nog op terugkomen.

Een van de mensen die wat tijd kan nemen om na te denken over zijn vervolgstap (niet te veel tijd) is Beto O’Rourke, de man die bijna Ted Cruz wipte in Texas. O’Rourke is jong, enthousiast, had een positieve boodschap en liet ineens zien dat het kan: dat een Democraat breed kan aanspreken zonder te showboaten en zelfs, en daar zit een interessant aspect, zonder een positie in Washington te vervullen. Toen ik vorige maand in Texas was, was het enthousiasme tastbaar. Vooral onder jongeren. Kijk naar dit cijfer: in 2016 kreeg Clinton 55 % van de stemmen van kiezers tussen 18-29 jaar, Beto haalde 71 % – en van nog van een veel groter aantal!

Het deed me denken aan Obama in 2007 maar die was toen al senator. Interessanter is de vergelijking met Abraham Lincoln. Die was ook afgevaardigde in het Huis en probeerde daarna vanuit Illinois twee keer een senaatszetel te bemachtigen – in die tijd werden senatoren door het staatscongres gekozen dus het was zaak die verkiezingen te winnen. Bij zijn kandidaatstelling op 16 juni 1858 hield Lincoln de beroemde House Divided speech in Springfield: ‘A house divided against itself cannot stand. I believe this government cannot endure, permanently, half slave and half free. I do not expect the Union to be dissolved — I do not expect the house to fall — but I do expect it will cease to be divided. It will become all one thing or all the other.’ Een toespraak voor een verdeeld land, in omstandigheden die soms wel eens aan het huidige Trumpistan doen denken.

De strijd tussen Lincoln en Stephen Douglas leverde in 1858 fameuze debatten op. Zeven maal gingen de heren met elkaar in de slag, steeds drie uur in een atmosfeer die het meest weg had van een kermis. Wat ze zeiden werd uitgebreid gerapporteerd in de kranten. Een van de redenen waarom Lincoln er meer aan had dan Douglas was dat Lincoln er bij zijn volgende debat vanuit ging dat wat eerder was geschreven al bekend was bij het publiek, zodat hij daarop kon verder bouwen.

Ik wil de vergelijkingen niet overdrijven maar ik zag wat O’Rourke deed in Texas. Hij verspilde geen tijd en energie om Trump en Cruz aan te vallen. De mensen die hij wilde bereiken wisten al lang wat ze aan die twee hadden. Ze moesten een reden hebben om enthousiast te worden over hem en die gaf hij. Ik hoorde het verwijt dat Beto naliet zichzelf te definiëren waardoor Cruz hem in de socialistische hoek kon duwen. Ik denk dat het beter had gekund, maar Cruz’ aanval was zo uit het lood dat hij niet geloofwaardig was.

Terug naar de toekomst van Beto. Hij heeft grofweg twee opties: in 2020 voor de senaatszetel gaan die dan bij de kiezers ligt, of hij kan zich storten in het presidentscircus.

Ik denk dat hij er goed aan doet niet te kiezen maar het komende jaar te gebruiken om een paar grote toespraken te houden, kijken hoe die vallen en ze eventueel uit te bouwen tot een campagne voor het presidentschap. De Democraten zitten danig verlegen om iemand die kan combineren, kan verenigen, een visie kan uitdragen. Daar moet Beto inspringen.

Ja, dat is wat Lincoln deed in 1859 en 1860. Hij hield belangrijke toespraken buiten Illinois, onder meer zijn beroemde Cooper Union speech in New York op 27 februari 1860. Het was de toespraak waarin hij zijn visie op slavernij uiteen zette en enorme indruk maakte. In mei begon de conventie van de Republikeinen en werd Lincoln de presidentskandidaat en in november de president.

Als ik adviseur was van Beto zou ik hem aanraden een maand rust te nemen en dan een paar mooie toespraken te houden in belangrijke staten (niet Iowa en New Hampshire, anders is hij meteen onderdeel van het spel). Thema’s moeten vergelijkbaar zijn met zijn Texas verhaal: gezondheidszorg, minimumloon, armoede, ongelijkheid, onderwijs, met als overkoepelende visie wat de rol van de overheid hierbij is. Een volle verdediging van de overheid als vertegenwoordiger van het algemeen belang: het is impliciet een uitdaging en een verwijt aan Trump en zijn belangenbehartigerspartij.

In deze campagne bezocht Beto alle counties van Texas, 254 stuks. Misschien moet hij gewoon alle staten bezoeken, zich niet te veel laten afleiden door de agenda van de voorverkiezingen die anderen vastpint in Iowa, New Hampshire en South Carolina. Beto heeft een landelijke boodschap, die moet je landelijk uitrollen. Het slechtste wat hem kan gebeuren is dat hij een vicepresidentskandidaat wordt (de senaatszetel in Texas in 2020 is een stuk lastiger te veroveren – iedereen had een hekel aan Cruz, dat kun je van Cornyn niet zeggen). Het beste dat hij de man wordt die verbindt.

Persoonlijk kan ik niet wachten op een kandidaat met een visie. Onder het roedel bejaarden zie ik die niet, de showboat senatoren (alle vijftien die kandidaat lijken te willen zijn) evenmin. Ik bespeur een latent enthousiasme voor een jong politicus met een boodschap. Ik zou zeggen, go for it.