Wilt u op een heel andere manier tegen ons absurde publieke omroepstelsel aankijken? Hier een artikel over matching funds, een systeem dat onze bizarre omroepen handhaaft maar met directe inspraak van de kijker/luisteraar. Daarnaast moet er gewoon een NPO zijn voor publieke nieuwsvoorziening. Voor de verandering ben ik het eens met de VVD.

Happy Thanksgiving. No, don’t talk about Trump. He’s not worth it.

Klik hier voor de achtergrond bij Amerika’s mooiste feestdag.

Onder het pseudoniem Robert Galbraith heeft J.K. Rowling tot nu toe vier private eye boeken geschreven. De hoofdpersoon is Cormoran Strike. Zijn partner in het werk is Robin, een aantrekkelijke vrouw die Strike begrijpt en het werk heerlijk vindt, maar is opgezadeld met een dudd van een echtgenoot. Strike en Robin hebben een relatie die diep en hartgevoeld is maar nooit werkelijk een liefdesrelatie mag worden want dan is hij voorbij.

De eerste drie boeken waren behoorlijk goed. De net verschenen vierde, Lethal White, is helaas een mislukking. Of een teleurstelling, moet ik zeggen. 

Het is een dik boek en dat komt doordat Rowling slecht geëdit is – dat is meestal de reden dat boeken dik zijn, maar ik had van haar hogere verwachtingen. De lezer wordt niet erg hoog ingeschat door Rowling. Alles wordt uitgelegd, aangekondigd, afgekondigd, herhaald. Emoties worden niet alleen getoond (in dialoog) maar ook nog eens verteld. Rowlings maakt een zootje van ‘show don’t tell’, een schrijversvaardigheid die ze wel degelijk heeft maar hier heeft uitgezet.

Het probleem wordt verergerd (of misschien hangen de twee samen) doordat het verhaal totaal ongeloofwaardig is. Aan het einde ervan moet Rowling met enig kunst en vliegwerk, onverwachte verrassingen, het zaakje aan elkaar knopen. Het wordt er niet geloofwaardiger op.

Strike is een karakter dat mijn favoriete private eye schrijvers, Daniel Hammett en Raymond Chandler, zouden herkennen. Jammer dat hij na deze teleurstellende vierde episode maar één mogelijkheid heeft om te overleven: Robin moet dood. Wat er dan van Strike overblijft, kan interessant zijn. We weten dat Rowling kan schrijven; er ligt werk te wachten.

De psycho had het gisteren druk met gratie verleningen. Eerst de kalkoen vanwege de Thanksgiving morgen,  vervolgens de moordenaar die Saoedi Arabië leidt. Morgen volgt waarschijnlijk Ivanka Trump voor het schenden van regels over email gebruik – die ze, zegt ze, niet kende. Voor domheid is geen excuus. Wie na een campagne van drie jaar lock her up over email gebruik claimt de regels niet te kennen … Nou ja, wie sheriff Arpaio gratie verleent nadat hij is veroordeeld voor het schenden van de grondwet, moet tot alles in staat geacht worden.

De Khashoggi doofpot doet me denken aan het voorspel voor de eerste Irak oorlog. Toen ging een klungelige Amerikaanse diplomate langs bij Saddam Hoessein zonder duidelijk te maken dat een bezetting van Koeweit voor de VS onacceptabel was. Saddam had net jarenlange Amerikaanse steun achter de rug, enkel en alleen omdat hij Iran lastig viel met een acht jaar durende oorlog die honderdduizenden doden kostte. Hij dacht dat hij wel kon wegkomen met een bezetting van Koeweit – de VS wilde hem immers als bondgenoot houden. Het resultaat kennen we. Roekeloze autoritaire types hebben de neiging om hun almacht te overschatten en verkeerd te gebruiken. Zie: Saoedi Arabië.

Dit moordenaarsregime dat al jaren een brute oorlog voert in Jemen en Qatar probeert te ondermijnen, kan uit Trumps vrijbrief voor moord en voorkeur voor autoritaire regimes alleen maar afleiden dat ze overal mee kunnen wegkomen. Duterte, idem ditto. Erdogan, Sissi, Xi: de VS is niet geïnteresseerd in mensenrechten of simpele menselijke waardigheid. Alles wijkt voor America First, of beter, Trump First.

Paul Rosenmöller en Mei Li zijn ‘lijsttrekkers’ voor de Eerste Kamer verkiezingen. 

Ik zie beide graag in de Eerste Kamer maar de absurditeit van deze Provinciale Staten verkiezingen wordt er alleen maar groter door. Belachelijk dat we via de Provinciale Staten mogen/moeten/kunnen ongedaan maken wat de enige werkelijke parlementsverkiezingen, die voor de Tweede Kamer, tot stand hebben gebracht.

In lage opkomst, verkeerde onderwerp, niet levende dubieuze indirecte verkiezingen gaan we over het lot van dit kabinet beslissen. Kan het absurder?

Als de Eerste Kamer werkelijk lijsttrekkers heeft, werkelijk politieke macht uitoefent, kunnen we daar dan voor kiezen? Of beter, kunnen we dat orgaan gewoon afschaffen, zoals D66 ooit wilde? Overigens werd er al bij de grondwetswijzingen in de jaren 1910 over het afschaffen gepraat. 

Dat wil alleen maar zeggen dat het niet zal gebeuren. Niet dat het niet nog steeds noodzakelijk is.

Onze enige echte parlementaire stem wordt straks ongedaan gemaakt door de stem voor een provinciaal orgaan waar, laten we eerlijk zijn, geen kiezer wat om geeft. De ondermijning van onze democratie komt niet alleen uit de uiterst rechtse hoek maar ook uit de koker van deze gevestigde belangen.

Maybe he did know, maybe he didn’t. We zullen het nooit weten. Onzin, het rapport van de CIA vertelt wie de opdrachtgever was van de moord op Khashoggi.

De bullshit artist in het Witte Huis laat de mogelijkheid open, maar ach, we hebben deze moordenaars nodig om onze oorlog met Iran te voeren. Maakt niet uit wat de CIA zegt, de moordenaar zelf heeft ontkend en de goedgelovige Trump (als het hem zo uitkomt) gelooft werkelijk dat hij de waarheid spreekt.

Opnieuw zet Trump een deel van zijn eigen regering opzij, dit keer de CIA, omdat het niet in zijn kraam te pas komt. Zoals de CIA in 2002 bereid was om de rapportage over Irak aan te passen aan wat de toenmalige bende van Cheney wilde horen (Slam Dunk, jongens, we pakken Irak zo in), zo past nu de psycho zijn interpretatie aan na een gelukkig op het oog wel realistisch rapport van diezelfde CIA.

En zo gaat Trump verder met het ondermijnen van de Verenigde Staten, zichzelf en de wankele balans in het Midden Oosten.

Vier doden in een ziekenhuis in Chicago. Boze ex-geliefde, schijnt het. 

Vier is niet genoeg voor de boeken. Een kleine thougt, kleine prayer.

En op naar de volgende moordpartij.

Wat ik meekreeg van alle chaos en discussie over de Brexit deal van de afgelopen week, is dat May bewonderd wordt. Niet door de malloten die haar willen afzetten en liever een no deal hebben (dit zijn dezelfde mensen die de leugens verspreidden die tot Brexit leidden).

Maar wel door de rest. Haar vasthoudendheid en doorzettingsvermogen lijken haar ineens boven het grijze gemiddelde uit te laten steken. Zoals Harold Wilson ooit zei: a week is a long time in politics.

Ik zou nu inzetten op het overleven May en deze deal.

Zoals dat hoort hebben de Democraten toen er niets meer viel te verwachten van verdere tellingen in de verkiezingen in Florida en Georgia, hun tegenstander gefeliciteerd en zich bij de uitslag neergelegd.

Helaas voor Florida waar het krap was en treurig in Georgia waar te veel manipulaties met de stemmen plaatsvonden om er helemaal tevreden over te zijn.

Het was belangrijk om alle stemmen op de juiste manier te tellen. De Republikeinen met hun absurde verdachtmakingen, inclusief die door de psycho zelf, stonden te kijk. Maar goed, we kenden hen al, wisten wat we konden verwachten.

Het rapport van de CIA over de moord op Khashoggi stelt de kroonprins Mohammed bin Salam (MbS) direct verantwoordelijk voor het gebeuren. 

Het interessante is dat de CIA zich blijkbaar niet laat gebruiken door Trump en zijn neoconservatieve veiligheidsadviseur. Dit rapport trekt het laatste vijgenblaadje weg dat als excuus gold voor Trump en Bolton om MbS uit de wind te houden.

Het is hoopgevend dat de CIA zich niet heeft laten manipuleren door de activisten rond Trump die in Iran regime change willen. Niets geleerd van Irak, geen ethiek. Ik ben benieuwd waar Trump dinsdag mee komt.

Dit rapport maakt de positie van MbS in Soedi Arabie zelf ook lastig te handhaven. Ze kunnen moeilijk een narrative volhouden die volstrekt afwijkt van de Amerikaanse versie. wordt vervolgd.