De Verenigde Staten is nog steeds een rechtsstaat, ook al is een kwart van de kiezers bereid om die overboord te zetten en heeft een van de twee partijen er nauwelijks boodschap aan. En dus is het juist dat de verpersoonlijking van de bedreiging van democratie en van die rechtsstaat voor de rechter staat in Washington DC. Eindelijk voor waar het om draait, het frustreren van de democratische machtsoverdracht na het verliezen van een verkiezingen. Een staatsgreep die niet zo mag heten.
Een van de criteria voor veroordeling zou zijn of Trump werkelijk geloofde dat hij de verkiezingen gewonnen had en enkel door bedrog en diefstal van stemmen geen tweede termijn kreeg voor zijn destructieve fratsen. Het woord ‘geloven’ is in deze context problematisch want deze man gelooft nergens in. Hij rotzooit maar wat aan, kijkt waar hij een voordeel uit kan halen, gooit het in de arena en kijkt of het werkt. Doet het dat niet, dan gaat hij met wat anders verder.
Het grootste probleem van Amerika is dat de Republikeinse ‘leiders’ (ook zo’n woord waar je in deze context vraagtekens bij kunt zetten) dit gedrag – Trump doet het al decennia in de Newyorkse onroerend goed en mediawereld – hebben getolereerd. Dat stelde Trump in staat om de Big Lie erin te heien. Geloofde hij in zijn eigen leugen? Natuurlijk niet, maar de lafaards om hem heen stelden hem in staat de leugen te blijven pushen.
Ze doen nu ook allemaal alsof het ongepast is dat deze rechtszaken aan de orde komen tijdens een campagne. En al helemaal in een campagne waarin Trump de Republikeinse frontrunner is. Dat miskent een simpel feit, en dat is dat Trump campagne voert juist om dit soort rechtszaken te ontlopen. Daarom kwam hij er meteen mee op de proppen in november 2022, daarom zamelt hij miljoenen in van kleine dommerikken, miljoenen die hij voor zijn juristen gebruikt. Anders gezegd: het argument dat Trump niet vervolgd zou mogen worden omdat hij presidentskandidaat is, is een cirkelredenering.
De rechtsstaat moet nu doen wat de politiek naliet (niet durfde), namelijk deze man weghouden van het Witte Huis. Deze hele farce, waarin Republikeinse concurrenten de man niet durven aan te vallen, had voorkomen kunnen worden als de senatoren op 13 februari 2021 hun rug gerecht hadden en de man geïmpeached hadden. Ja, ik weet het, water under the bridge, maar het is goed daaraan te blijven herinneren.
Die concurrenten, de reactionaire bulshitter DeSantis incluis, balen er nu geweldig van dat zij een hopeloze, nutteloze en frusterende campagne voeren tegen een spookkandidaat. Het is ze van harte gegund.
Ik blijf vermoeden dat Trumps ballon gaat leeglopen in de loop van het komend jaar. De Republikeinen gaan zich realiseren dat hij een probleem blijft en het zou mij uiteindelijk niet verbazen als de conventie met een dark horse komt (dat is al heel lang niet meer gebeurd, maar Trumps kandidatuur is zo uniek dat niets me meer zou verbazen). Kan dat, ook als de voorverkiezingen iemand anders hebben opgeleverd? Alles kan. De Republikeinen doen wat ze nodig vinden om macht te krijgen en te houden, en waarom zouden ze dit niet doen als ze Trump jarenlang hebben getolereerd?
Een dark horse vereist een compromis op een conventie die hopeloos is vastgelopen. Als dat zou gebeuren, lijkt me een relatieve buitenstaander met kans op winst een betere optie voor de Republikeinen dan een van de lui die Trump niet durden aan te pakken. Ik blijf maar denken dat Chris Sununu die man zou kunnen zijn, de terugtredend gouverneur van New Hampshire, die kritisch is ove Trump maar verstandig genoeg zich niet heeft opgeknoopt aan een kansloze campagne.
Laten we eens kijken naar de zielloze club pretendenten. Mike Pence, wiens enige daad van staatsmanschap was te weigeren de grondwet te schenden maar die verder niets van betekenis heeft gedaan, heeft zelfs niet voldoende supporters, financieel en in de peilingen, om aan het debat deel te nemen. Nou ja, debat, de grote leugenaar heeft al laten weten dat hij niet mee zal doen – dat accepteren zou voor een serieuze partij een diskwalificatie zou zijn. Maar zijn calculatie dat de concurrenten elkaar meer zullen aanvallen dan de criminele president lijkt me typisch Trump: gutfeeling is correct.
Het snoepje van de week is senator Tim Rice van South Carolina – door de Wall Street Journal opgepompt als de krant niet probeert de valse Democraat Joe Manchin als derde partij man naar voren te schuiven. Ik vind het moeilijk voor te stellen dat een zwarte senator, braaf conservatief maar verder onopvallend en niet erg interessant, voor de racistische Trump aanhang acceptabel zou zijn.
Nikki Haley heeft tot nu geen doorbraak kunnen forceren, zelfs geen doorbraakje. Ze heeft niets laten zien dat haar interessant maakt. Ik denk dat zij bij uitstek degene was die afstand had kunnen nemen van de psycho maar ja, ook hier, ze durfde niet.
Chris Christie is enkel strijdvaardig omdat hij Trump haat (nu diverse flirts). Hij is de beste, of in elk geval de meest bloeddorstige, debater. Ik zie ernaar uit om hem tekeer te horen gaan, maar ik zie hem niet als serieuze kandidaat. Ook Glenn Youngkin, gouverneur van Virginia, verdient hier een vermelding. Hij staat in de coulissen. Gouverneurs hebben in Virginia maar één termijn, dus als Youngkin ooit mee wil doen dan is het nu. Maar dan wel via een hung convention of heel laat in de primaries als alles is vastgelopen.
Asa Hutchinson, oud gouverneur van Arkansas (jazeker, Billy werd daar ook groot), is een degelijke, betrouwbare en rechtsstatelijk conservatief, die het lef heeft om de psycho aan te vallen. Gouverneurs zijn betere kandidaten voor het presidentschap (zie DeSantis, Haley, Christie, Burgum) maar er moet een wonder gebeuren wil Hutchinson doorbreken. Dat geldt ook voor Burgum, een obscure gouverneur van een van de kleinste staten, North Dakota, die met eigen geld campagne voert.
Vivek Ramaswamy is ook zo’n rijkaard. Hij is de Andrew Yang van dit jaar – u weet wel (of waarschijnlijk niet) de entrepreneur die in 2020 zijn karretje richting Democratische primaries duwde. Zo’n campagne is een vanity ding, en het houdt dit soort lui van de straat. Voor Ramaswamy geldt dat zijn opinies libertair zijn of/en rechts van Atilla de Hun, inclusief zijn voortdurend hielenlikken naar de psycho, onder meer door hem gratie te beloven. Wordt niets met deze man.
Tja, en dan DeSantis. Het is plezant om zijn campagne te zien worstelen. Een onplezierig persoon, een opportunistisch reactionair gouverneur. De gedachte ‘alles beter dan Trump’ gaat niet goed op als je DeSantis bezig ziet.
Het debat, eind augustus, gaat wat helderheid geven over de capaciteiten van deze lui. Al heb ik geen greintje respect voor de psycho crimineel, hij blijft de kandidaat die het meest aantrekkelijk is, gegeven Bidens onwil om met pensioen te gaan. Met frisse tegenzin zullen de Democraten hem steunen (Robert Kennedy is een idioot die op naamsbekendheid als horzel functioneert), hopelijk liggen er scenario’s klaar wat te doen als de oude man omvalt. En hopelijk is dat meer dan Harris naar voren schuiven want dan wordt winnen lastig.
Zorgelijk? Ja, vooral nu de Hunter Biden problemen problematischer lijken te worden voor pappa Joe. Geef de Republikeinse vissers credit voor het uitbouwen van dit verhaal. Of je het nu leuk vindt of niet, gerechtvaardigd vindt of niet, Hunter gaat een rol spelen in dit verkiezingsverhaal.
Het is, kortom, een fraai toneel. De Amerikaanse rechtsstaat ligt op alle terreinen onder vuur. Kan een notoire oplichter/crimineel/grondwetschender/veroordeeld seksueel lastigvaller wegkomen met zijn staatsgreep? Kan hij ondanks al die aanklachten opnieuw president worden en het land naar de ondergang voeren? Gaan we een reguliere rechtsgang zien en gaan we acceptabele presidentsverkiezingen meemaken? Dreigender wordt het niet voor de belangrijkste democratie in de wereld.