Om hun adembenemend cynisme nog eens te onderstrepen, steunen de Republikeinen, de Speaker incluis, nu Roy Moore, beschuldigd van meervoudige seksuele strapatsen met jonge meisjes, sommige onder de 16.

Iemand nog verbaasd? Nee, natuurlijk niet.

President Donald Trump mag een incompetent en gevaarlijk onthecht dwaallicht zijn, de Republikeinse Partij die hij leidt heeft zojuist het doel bereikt waarnaar ze al decennia streeft. De nieuwe belastingwet die met hervorming niets te maken heeft, legt voor de komende tien jaar het ideaal van de partij vast: lage belastingen en een kleine overheid. Wat je er ook van mag denken, de leugens en de arrogantie van de macht zijn indrukwekkend, en het resultaat is inderdaad historisch. Het zet de Verenigde Staten vast op een traject dat niet alleen het land fundamenteel ondermijnt maar de positie van Amerika in de wereld definitief op een zijspoor zet.

Dit is niet het succes van de populist die werd gekozen om boze kiezers te helpen. Dat doet dit plan niet en de president weet het – voor zover hij inzicht heeft. Trump heeft zojuist zijn kiezers laten weten dat ze beet genomen zijn. Het is niet zeker dat die boodschap daar ook doordringt, het zal tijd vergen. Dit is het succes van de moderne Republikeinse Partij die nu de gevangene is van grote geldschieters en schaamteloos de belangen van de rijken en machtigen behartigt. Deze belastingwet doet wat de anti-overheidsactivist Grover Norquist jaren geleden als ideaal stelde: de overheid zo klein maken dat hij in een badkuip verdronken kan worden. Het klinkt dramatisch en het is dramatisch: de Amerikaanse overheid is vorige week de nek omgedraaid. Er is geen ruimte meer voor beleid.

De argumentatie de afgelopen weken was een aaneenschakelijking van gotspe’s en charades. Dezelfde politici die eindeloos zeurden over de vreselijke overheidstekorten als Democraten regeerden, hebben nu een nieuw gat gecreëerd. Dezelfde politici die tijdens de economische crisis van 2008/2009 toen de economie kelderde en de werkeloosheid omhoog sprong weigerden een stimuleringsprogramma door te voeren, claimen nu groei aan te jagen op een moment dat het land een ongekend lange groeiperiode doormaakt en de arbeidsmarkt krap is. Dezelfde politici die deze wet doorvoerden gaan volgende week claimen dat de overheidsuitgaven radicaal teruggedraaid moeten worden omdat dat tekorten te hoog oplopen. Dezelfde politici die de tegenpartij verweten er wetgeving door te jassen zonder breed overleg en zonder brede steun, doen precies dat. Zelfs John McCain, vaak omhooggestoken als het geweten van de Senaat (volkomen onterecht), liet zich kennen als de opportunist die hij uiteindelijk is. Susan Collins uit Maine, Jeff Flake uit Arizona, critici van Trump en van het hartvochtige beleid: ze gingen door de pomp. Er zijn geen weldenkende Republikeinen meer over.

De verlammende polarisatie in de Verenigde Staten heeft vele redenen en beide partij dragen schuld aan dat probleem. Maar de vreselijke uitdrukking ‘de waarheid ligt in het midden’ geeft hier een misleidend beeld. Het is de Republikeinse Partij, nota bene de partij van Abraham Lincoln, Theodore Roosevelt en Dwight Eisenhower, die Amerika kapot maakt. Het valt te betogen dat de desastreuze ondergang van Richard Nixon de Republikeinen op dit pad zette, maar evengoed kan het begin van deze ontwikkeling gelegd worden bij Ronald Reagan. De man die goede sier maakte met de onzinstelling dat het grootste probleem dat een Amerikaan kon meemaken was dat iemand van de overheid op je deur klopte en zei ‘ik kom om te helpen’. Het ging erin als koek, maar het bleef onzin, zoals arrogante Texanen, meegaande bewoners van Florida en arme zielepoten in Puerto Rico sinds de recente stormen weten.

Het was Newt Gingrich, onvermoeibaar verdediger van de man in het Witte Huis, die in de jaren tachtig begon met de verschroeide aarde tactiek die hem en de Republikeinen in 1994 de meerderheid in het Huis van Afgevaardigden opleverde. Sindsdien is iedere vorm van beschaafde omgang met de oppositie maar ook elke pretentie van het vertegenwoordigen van een algemeen belang door de Republikeinen verdwenen. President Bush verlaagde in 2001 en 2003 al belastingen voor de rijken met als enig gevolg grote tekorten en de Republikeinen blokkeerden alles om de gevolgen van de deels door hun sponsors veroorzaakte crisis van 2008 op te vangen. Ze kunnen nu oogsten. De ondoordachte uitspraak van het Supreme Court in 2010 dat ondernemingen onbeperkt geld mogen steken in de politiek, versterkte hun greep op de macht.

Het is een bittere oogst. Dit treurige land, met instortende bruggen, kapotte wegen, een belabberd internet, een vernietigende drugscrisis met alleen al in 2016 65.000 doden (meer dan de hele oorlog in Vietnam aan Amerikaanse doden kostte), een kolonie die aan zijn lot wordt overgelaten, met onbewoonbaar dure grote steden, miljoenen onverzekerden, belabberd openbaar onderwijs, zonder ook maar één behoorlijke trein, maar mét belastingvehikels voor investeerders, lage belastingen voor de hoogste inkomens, onbelaste overdracht van vermogen op volgende generaties en een arsenaal aan subsidies voor zakelijke belangen, met een patroon van massamoorden: dit treurige land is het product van zogenaamd conservatief denken dat het sinds de jaren tachtig in de greep heeft. Amerika heeft geen samenhang meer, het kan alleen nog maar uit elkaar vallen. En wie denkt dat een land met een permanente binnenlandse crisis, met een samenleving waarin de rijken lak hebben aan de rest, wie denkt dat dit land een dominante rol in de wereld kan spelen zal bedrogen uitkomen.

President Trump is een dommekracht, de leiders van de Republikeinse Partij zijn de slimmeriken. Tot nu toe kon ik denken dat Trump niet zozeer een voorbijgaand fenomeen zou zijn maar in elk geval niets tot stand zou kunnen brengen. Ik kon de illusie koesteren dat er Republikeinse politici waren die het belang van het land niet ondergeschikt wilden maken aan hun geldschieters, voldoende politici in elk geval om de ergst mogelijke ontwikkeling te blokkeren. Ik had natuurlijk beter moeten weten. Het was Senaatsleider Mitch McConnell die in strijd met elke grondwettelijke intentie een zetel in het Supreme Court openhield en zo de verkiezingen besliste. Hij zal er de komende drie jaar ongetwijfeld nog ideologische rechters aan toe kunnen voegen. Zeker, de Democraten kunnen winnen in 2018, en misschien in 2020, maar in de tussentijd is Amerika verder uitgehold. De nu ingezette veranderingen zijn moeilijk ongedaan te maken, tenzij zich echt een crisis voordoet van jaren dertig proporties. Te vrezen valt echter dat er eerder sprake is van een crisis in slow motion die pas onderkend wordt als het te laat is.

We mogen ons zorgen maken over Noord Korea en de kans op een confrontatie met Iran, maar de echte ramp heeft zich afgelopen week voltrokken. De Republikeinse Partij heeft het beleid voor jaren vastgezet. Precies wat de ideologen en de sponsors van de partij wilden. Kiezers hadden er niets mee te maken, noch een gevoel voor algemeen belang of voor samenhang in de samenleving. Als we later terugkijken kunnen we heel precies vaststellen waar de definitieve ondergang van de Verenigde Staten begon: toen kortzichtige, graaiende hebzucht zijn wil oplegde aan de rest van Amerika.

De omgekeerde Robin Hood wet die de Republikeinen er vorige week doorjasten, bevat heel veel, heel speciale regels voor heel speciale industrietakken.

Hier een aardig verhaal over de familiebanden tussen Republikeinse senatoren en de lobbyisten en wat die lobbyisten gedaan kregen.

De psycho baas van de roversbende maakte het zichzelf zaterdag weer moeilijk door te tweeten dat hij Flynn ontsloeg omdat hij loog tegen de FBI. Eh. Dat had hij niet moeten/kunnen weten en als hij het wist dan was dat een probleem.

De jurist van het Witte Huis, die nooit zo dom geweest kan zijn, offerde zich op door te zeggen dat hij de tweet vooraf had goedgekeurd. Het is een raadsel waarom iemand zich opoffert voor een man die geen enkele andere loyaliteit kent dan aan zichzelf, maar goed.

Tweets van Trump die goedgekeurd zijn? Als u dat gelooft heb ik nog een sinterklaas in de aanbieding.

Deze regering is een blamage voor een beschaafd land of zou het juist een passende regering zijn voor een land dat de weg kwijt is?

De Flynn bekentenis is een mooi begin van het spoor dat naar de Trump campagne leidt, niet per se naar de psycho, die vermoedelijk lang niet alles wist, maar wel naar zijn pogingen om later Flynn uit de wind te houden.

Als Flynn dit bekent, dan heeft hij meer problemen waarvoor hij nu wordt gevrijwaard. En als hij de laagste in de keten is, dan zijn er hogere types die als volgende op de lijst staan voor Mueller. Jared Kushner is de meest voor de hand liggende opdrachtgever, maar misschien zijn er andere kandidaten uit de Trump sfeer.

In de WP ontvouwde een columnist de theorie dat Trump over allerlei andere dingen stennis schopt als er iets groots dreigt. Volgens deze theorie zou de fascistisch getinte onzin van deze week, plus allerlei tweets over sexueel misbruik, erop hebben gewezen dat er iets aan zat te komen. Flynn dus.

Gemengd weekend dus voor de psycho. Hij heeft eindelijk wat bereikt, een zakkenvul belastingverlaging voor zijn klasse, en hij dreigt verder weg te zinken in het Rusland schandaal.

Sta me toe even mijn frustratie te uiten. Mijn boek Geschiedenis van de Verenigde Staten kwam uit in de laatste week van september. Het loopt goed, maar om echt onder de aandacht van mogelijke lezers te komen moet je besproken worden. Het is voor bijna alle schrijvers te hoog gegrepen om binnen te dringen in het wij-promoten-elkaar complot van Pauw en DWDD, maar ik had toch mogen hopen dat de serieuze dagbladen, NRC en VK voorop, mijn boek zouden bespreken.

Niets, noppes. Ik weet niet waarom ik deze keer optimistisch was over mogelijke besprekingen. Mijn laatste drie boeken zijn door de NRC helemaal niet besproken, ook al nam een uitgever de moeite en het risico om een Nederlandstalige biografie van Lincoln uit te geven. Mijn Founding Fathers, idem, is wel in de VK besproken maar verder nergens.

Voor het eerst sinds de jaren tachtig verschijnt een geschiedenis van de VS, niet onbelangrijk in de tijd van Trump, een uitgever noemt de moeite en het risico om zo’n zwaar project op te zetten, en de reacties zijn mager. OVT gaf niet thuis, hoewel ze me vorige keer hadden uitgenodigd om over het nieuwe boek te komen praten (dat doen ze vaak, toen ik een biografie van Ruijs de Beerenbrouck publiceerde, zou ik ook welkom zijn – bleek niet meer operational toen het erop aankwam). Het Oog op Morgen is de enige die er op de radio aandacht aan besteedde. Ik weet wel dat de bazen van Radio 1 hebben verordonneerd dat je meer 1 keer over een boek mag praten (wat overigens niet geldt voor bekende Nederlanders), maar toch.

Sorry als ik u ermee lastig val. De boekenbusiness is lastig. Hoe kun je van uitgevers verwachten dat ze nog de moeite nemen voor interessante projecten als de kranten niet eens bespreken? Ik moet het hebben van mond tot mond. Het gebeurt maar het zou zoveel plezieriger zijn als de kranten een serieuze, kritische bespreking gaven.

Zo, nu is het officieel: je kunt de politiek kopen. De Koch broertjes en talloze andere grootgevers aan de Republikeinen krijgen waar ze op uit waren: een feest voor de hoge inkomens. De belastingwetgeving die er nu doorgejast is, is asociaal en zal de samenleving tot in lengte van jaren verlammen, maar dat is waar de Republikeinse Partij voor bestaat.

We hoeven ons geen illusies meer te maken – als iemand dat nog deed. John McCain stemde voor, nadat hij een half jaar lang de heilige pias uithing over procedures, de eer van de senaat en meer van dat soort praatjes voor de vaak. Susan Collin, senator voor Maine, hangt de noordoostelijke gematigde conservatief uit maar stemde keurig voor. En de winnaar in deze groep van hypocriete destructieve lui: Jeff Flake, senator voor Arizona, die een heel boek volpende met kritiek op Trump en in 2020 kandidaat wil zijn voor het presidenschap, bleek geen geweten te hebben.

Het probleem van deze wetgeving is niet enkel het zakkenvullen van de elite, de psycho voorop, maar vooral het lamleggen van de overheid. De enorme tekorten die zullen volgen, de crisis bij de volgende recessie, zullen elke mogelijkheid van beleid de nek omdraaien. Ziektekostenverzekering is weer terug bij af, de schande van tientallen miljoenen onverzekerden in het rijkste land ter wereld. De infrastructuur blijft beschamend: om maar iets te noemen, geen enkele hoge snelheidstrein in het rijkste land ter wereld. Wel weer bakken met geld naar defensie.

De Republikeinen hebben nu wat ze wilden, de enige reden waarom ze voor Trump kozen. Never mind die suckers van kiezers die zich door Trumps cultuuroorlog laten opjuinen om voor hun eigen ondergang te stemmen, het zijn de kiezers die belastingen en anti overheidsdenken de hoogste prioriteit geven, plus de evangelische singel issue stemmers, die nu hebben wat ze wilden. Ik weet niet of het per se goed is Trump. Die hebben ze nu niet meer nodig. Liever hebben ze een echte Koch-acoliet als Pence.

Voor de rest van de samenleving zit er niets anders op dan in verkiezingen te laten zien dat de kiezers het niet eens zijn met de destructie van Amerika. Ik reken er niet op. Amerika is een samenleving in verval en gisteren kreeg dat verval een extra zetje.

In de afdeling Aha Erlebnis: Matt Lauers interviews met Donald Trump en Hillary Clinton tijdens de campagne.

We verbaasden ons er toen over de Lauer Trump softbal vragen toewierp, het was geen interview maar een uur gratis publiciteit voor de psycho.

In het interview van Lauer met Clinton stelde hij kritische vragen, tot op het overdrevene af (onderbrekend en niet luisterend).

Noem het maar mijn eigen naïviteit. De verklaring las ik in een van de post mortem artikelen over Lauer na zijn ontslag wegens misdragingen tegenover vrouwen.

Zoals je denkt over vrouwen, zo gedraag je je tegenover hen. Hij duwde een aantal vrouwen weg uit zijn programma, stelde, zeker achteraf, weinig beschaafde vragen an vrouwen en, ja, hij behandelde Clinton als iemand die geen recht kon claimen op het presidentschap. De psycho – nou ja, ze herkenden elkaar.

Het ontslag van Rex Tillerson als minister van Buitenlandse Zaken was een kwestie van tijd. Verkeerde man, verkeerde plaats, verkeerde tijd. De voormalig bestuursvoorzitter van Exxon dacht dat hij een grote, niet op een specifiek product gerunde bureaucratie kon besturen alsof het een groot bedrijf was. Het State Department verkeert in chaos. Dat is deels Tillersons werk (of gebrek aan werk), deels de weigering van de Trumpistan-zeloten om Tillerson de mensen te laten benoemen die hij wilde.

Ik sprak deze week toevallig een vriendin die deel uitmaakt van de honderd carrière diplomaten die eind november zijn vertrokken. Zij was ambassadeur en vervulde een aantal hoge posten in Washington zelf. Een van de weinige vrouwen in deze wereld. Ze had kunnen blijven, zei ze, ‘sit it out’, maar was zo gedemoraliseerd dat ze liever vertrok in plaats van een laatste plaatsing voor haar pensioen af te wachten.

Behalve de bestuurlijke chaos lag Tillerson ook op een ramkoers met de psycho zelf, die hij, in een van zijn meer heldere momenten, een ‘moron’ noemde, een idioot. Dat was toen Trump begon te roepen dat hij tien keer zoveel kernwapens wilde. Maar al voor die tijd was het duidelijk dat Trump met zijn olifant in een porseleinkast benadering, gecombineerd met zijn pathologisch narcisme dat hem doet denken dat alles wat hij aanraakt een succes is, niemand naast zich kon hebben die eigen ideeën zou hebben. Zo blies Trump de relatie met de NAVO op – iedereen doet nu wel of dat allemaal hersteld is, maar feit is dat de psycho eigenlijk niets van een bondgenootschap moet hebben. Groot succes vond deze neonazi supporter die ook nog eens in Warschau de extreem rechtse politici een hart onder de riem stak. Terwijl Trump de Saoedi’s omarmde en een zwaarddans met hen uitvoerde terwijl ze Qatar ondermijnden, probeerde Tillerson de schade te beperken.

Trump saboteerde wat er aan diplomatiek overleg was met Noord-Korea, hij zat vast in zijn overtuiging dat Iran moet worden dwarsgezeten. Kortom, het is een mirakel dat Tillerson nog zo lang overleefde. Hij was niet de rationele, verstandige persoon die sommige deskundigen zagen toen hij benoemd werd (dezelfde deskundigen die denken dat generaals a la John Kelly de wereld zullen redden van de psycho).

Als Pompeo inderdaad Tillersons opvolger wordt (Tillerson zal er nu spijt van hebben dat hij geen ontslag nam in plaats van door de psycho te worden gedumpt) dan zal de chaos op het State Department mogelijk verminderen, maar wie een zucht van opluchting slaakt kan zich daarover beter bedenken. Op de CIA die hij sinds januari runde was Pompeo een houwdegen die er het liefst op af gaat en die, in de stijl van bendeleider Dick Cheney indertijd, de informatie graag naar zijn hand zet. Pompeo wil Iran aanpakken. En hij wil het onderzoek naar Russische invloed op Amerikaanse democratische processen saboteren.

Dat geldt ook voor de genoemde opvolger van Pompeo bij de CIA, senator Cotton. Cotton was de malloot die toen Obama de Iran deal sloot namens een aantal Republikeinse senatoren een brief naar Iran stuurde dat de president wel wat kon beslissen maar dat zij zich daar niet aan gebonden voelden.

Het is niet verrassend dat Niki Haley, de VN-ambassadeur die werd genoemd voor de post, hem weigerde. Ze zou wel gek zijn om deze rommel over te nemen. Ze heeft de ambitie om de eerste vrouwelijke president te worden en de VN is voldoende voor haar CV. Daar hoeft niet een mislukt ministerschap bij. Bovendien heeft ze een gezin en de wereld rondreizen is niet geweldig voor het gezinsleven.

Zo’n ministerschap, ook van Pompeo, is gedoemd te mislukken. Dat is eenvoudigweg de vuistregel van iedereen die denkt dat hij op eigen kracht in een regering geleid door Trump kan ontsnappen aan de enige echte constante in die regering: iedereen die met Trump omgaat, raakt besmeurd.

Wie dacht dat McCain zijn ruggengraat had ontdekt, kan nu weer terugvallen op het oude beeld van de man: een meegaande Republikein die het destructieve beleid van de anti-overheidskliek kritiekloos uitvoert.

Het wordt steeds duidelijker: niet de incompetente psychopaat is het grootste Amerikaanse probleem maar de Republikeinse Partij die geen enkel ethisch besef heeft.