De overwinning van Doug Jones in Alabama is het beste nieuws dat de wereld dit jaar over Amerika heeft gekregen. Het nieuws is dat de morele vervuiling die onder de psycho president de norm is geworden een grens heeft. Roy Moore overschreed die grens.

Politiek gezien is het natuurlijk een heerlijke uitslag. Niet alleen Trump kreeg een blauw oog, ook Steve Bannon staat in de zeik. De chaos promotor probeerde zijn karretje op te zetten in een staat waar de afkeer van Democraten (die van de burgerrechten, weet u wel) zo groot is dat een overwinning gemakkelijk leek te halen. Eerst haalde Bannon de zittende senator onderuit die door Trump werd gesteund. En nu is hij verantwoordelijk voor het verlies van een zetel.

Want verlies, dat is het. Met een meerderheid van maar één zetel wordt de onderhandelingsmacht van Republikeinen die soms opvliegers hebben waarin ze verlangen naar goed beleid, McCain, Flake, Collins, aanzienlijk groter. Of het belastinggedrocht waarmee ze ons opgezadeld hebben alsnog sneuvelt waag ik te betwijfelen, maar je weet maar nooit. Susan Collins weet inmiddels al dat ze genaaid is door haar collega’s, de vraag is of er gevolgen aan durft te verbinden.

Voor de Democraten was het hard nodig een overwinning te boeken. Maar het is niet voldoende want je kunt niet zeggen dat Jones een voorbode is van een nieuwe, frisse, van ideeen sprankelende Democratische Partij is. Nu is het zaak dat een paar mogelijke kandidaten in 2020 de programmatische agenda oppakken. Garcetti, Gillibrand en Harris hebben al van zich laten horen, de enige met echt programmatische stuff is Garcetti.

Deze overwinning biedt iets meer hoop dat in 2018 meerderheden in Senaat en Huis gehaald kunnen worden, al was het maar omdat blijkt dat je de opkomst (van zwarte kiezers in Alabama) wel degelijk kunt opjagen als je de strijd maar interessant genoeg maakt. Maar het is enkel een eerste stap, er moet nog veel gedaan worden.

Of hier de populistische revolutie tot stilstand is gebracht zoals de krant zonder mening verkondigd, betwijfel ik. Die revolutie was al ingeleverd toen Trump zich opknoopte aan de traditionele GOP agenda. En deze verkiezingen gingen over karakter en ethiek niet over populisme en leugenagenda’s. Er was geen revolutie en hij is dus ook niet tot stilstand gebracht. De gestadige erosie van normen is tegen een grens aangelopen maar de bedreiging van de rechtstaat en de democratie door deze partij en deze president is onverminderd groot.