De Mercer familie die in december zijn vermogen met enige honderden miljoenen zag toenemen dankzij Trumps belastinggulheid, heeft haar voormalige wunderkind Bannon laten vallen. Beter gezegd, dat hadden ze in de zomer al gedaan, toen Bannon vertrok. Ze wisten dat ze Trump toch al in hun zak hadden.

Je moet er dan ook niet al te veel van maken. Bannon was vooral een politieke kracht ‘in his own mind’. Niemand heeft hem meer nodig, de Trump aanhang al helemaal niet. De GOP slaakt een zucht van opluchting. Nu ze zichzelf aan Trump heeft uitgeleverd, kunnen ze Bannon en zijn extreem rechtse kandidaten missen als kiespijn.

Het is een mooi spektakel, dit boek en de Trump opwinding – de strategie om wekenlang de belastingverlagingen publicitair uit te melken, ligt in duigen. Er schijnt in Washington grote opwinding te zijn over de mogelijkheid van een 25th Amendment, Trump afzetten wegens dementie. Ik moet het nog zien gebeuren, maar alle gebabbel er omheen maakt het Witte Huis nog disfunctioneler dan het al was.

Fake news bijt Trump. Ik heb geen idee of het nieuwe boek waar de psycho zo boos over is volledig te vertrouwen valt. Het is aan echte journalisten, de vijanden volgens Trump, om uit te zoeken wat gefabriceerd is en wat niet. Maar er staat zoveel in dat op het eerste gezicht waar is, of waar zou kunnen zijn, of waarvan sommigen zouden dromen dat het waar was, dat het Witte Huis, huisleverancier van leugens, moeite zal hebben het te ondergraven.

Natuurlijk wilde Trump geen president worden, hij wilde alleen de kick van de campagne. Natuurlijk zat hij opgesloten in zijn slaapkamer met drie televisies en een burger voor avondeten, met een extra slot op deur – je bent New Yorker of je bent het niet. Maar vooral het verhaal van zijn haar, volgens het boek lachend verteld door Ivanka, zal de psycho met de kleine handjes en de grote knop verontrusten.

Ondertussen heeft Wolff een bestseller, des te groter door Trumps domme pogingen om het boek te verbieden. Geen schrijver kan zich betere en meer publiciteit wensen dan deze dwaze onderneming. Dit is niet het eerste tell all boek over een president die er maar half bij is. Ik herinner me de memoires uit de Reagan jaren. Maar die waren nog doortrokken van respect voor de man en zijn ideeënwereld, bij Trump is er alleen de waanzin.

Ik ga het niet navertellen want het is te mooi in Bannons eigen woorden: tien dingen in het nieuwe boek van Bannon waar de psycho zo pissig is. De mooiste, nummer 7, over het haar van de man.

Klik hier voor het verhaal van de BBC.

Geen Stijl doet niet aan journalistiek en Powned, het door de belastingbetaler gefinancierde zakkenvul project van een paar vlugge jongens, evenmin. Ze betalen criminelen en liegen erover. Niet dat ze in hun eerste leugen gestikt zijn. Banden met de Telegraaf zijn geheel toevallig.

Powned is een aanfluiting. Als iemand nog overtuigd moest worden dat het Nederlandse omroepsysteem op de huidige basis niet deugt, dan hoeft hij alleen maar niet dit project te kijken.

Je zou er haast je partijlidmaatschap voor opzeggen: ongelooflijk hoeveel schade de PvdA zichzelf weer weet toe te brengen met de Moorland affaire. Asscher laat zich de wet voorschrijven voor partijbestuur en klagende leden, nadat hij eerst Moorland had geaccepteerd, inclusief diens verleden bij de sociale werkplaatsen.

Het zal wel weer niet te redden zijn, dit soort conflicten lopen nooit goed af. Helaas is het een teken dat de sociaal democratie van de PvdA weinig te verwachten heeft.

Nooit gedacht dat ik Mitt Romney nog eens zou begroeten als een stem van redelijkheid in een klimaat van Republikeinse lafaards. Senator Orrin Hatch, een factotum uit een andere tijd die ooit goed bevriend was met Ted Kennedy (dat kon toen nog), maar de laatste jaren zijn leeftijd liet zien, gaat eindelijk met pensioen. Dat zouden meer 83-jarigen moeten doen, zoals senator Diane Feinstein van Californië. De meeste van deze politici vinden zichzelf zo belangrijk dat ze graag in het harnas sterven, zoals John McCain.

Ik zie maar door de vingers dat Romney bijna op zijn knieën bij Trump arriveerde (geen seksuele ondertonen hier) om zijn minister van Buitenlandse Zaken te worden. Wat zal Romney blij zijn dat hij die baan niet heeft gekregen. Afgezien van die beschamende episode is Romney een nuttig en verstandig criticus gebleken van Trump, een van de weinige Republikeinen die ruggegraat toonde.

Het leidt geen twijfel dat Romney in november in Utah wordt gekozen. Hij is er populair en hij wil graag – kien om zijn rol als landelijk kandidaat een meer succesvolle afronding te geven. Ik heb geen illusies over de mate waarin Romney tegen zijn eigen geradicaliseerde partij zal stemmen, maar misschien helpt het als het erop aankomt. Bij een benoeming voor het Supreme Court of zo.

Beste wensen voor 2018. Laat ik meteen wat koud water gooien op al te hoge verwachtingen dit jaar.

Ik ben er niet gerust op. Ik moet nog maar zien of 2018 een slecht jaar wordt voor Donald Trump. Hij heeft een jaar van absurde, gevaarlijke en schandelijke tweets overleefd. Een jaar van incompetentie, ontslag van naaste medewerkers, blunderend optreden met racistische ondertonen, maar ook een jaar van de benoeming van veel conservatieve rechters, onder wie een in het Supreme Court en van een door Republikeinen veelbezongen belasting verlaging. Onderschat de man en zijn partij niet.

Contrair denken is me aangeboren maar ik heb er ook argumenten voor. Trump roept al maanden dat hij succesvoller is dan wie dan ook, dat hij de economie ontketend heeft, de burger bevrijd. De effectiviteit van dat roepen is haast niet te meten maar ik ben bang dat we de kracht van herhaling onderschatten. Zoveel is al normaal geworden, zowel in de politieke conversatie als in het proces, dat we niet raar moeten opkijken als kiezers de woorden van Trump geloven.

Ik kan een jaar voorzien waarin de Republikeinen voortdurend claimen dat de economie groeit dankzij hun belastingverlagingen, dat de werkeloosheid dankzij Trump laag is. Ze zullen geloofwaardig overkomen bij veel kiezers die ook maar 1 dollar meer op hun loonstrookje vinden. Dat ondertussen sociale voorzieningen worden uitgekleed en de overheidstekorten enorm oplopen, gaat deze kiezers niet aan. Ze zijn er Oostindisch doof voor. Zolang de economie niet crasht – een vooruitzicht dat zelfs pessimisten niet hebben voor 2018 – zal het lastig zijn Trump te dwarsbomen als hij roept dat Amerika weer great is.

Ik kan een jaar voorzien waarin de Republikeinen in het Congres een of ander infrastructuurprogramma voorstellen dat óf moeilijk is te weigeren voor de Democraten óf dat zodanig is dat de Democraten wel tegen moeten stemmen. Idem dito voor immigratiewetgeving. Als de Republikeinen slim zijn, komen ze met een plan voor de Dreamers waarmee de Democraten wel akkoord moeten gaan. Ik kan een vacature voorzien in het Supreme Court waarvoor Trump een solide conservatief voordraagt – als de vacature er een is van de progressieve kant, is het feest compleet. Evangelische en conservatieve kiezers zullen gemotiveerd ter stembus trekken.

Een aantal aspecten van het hierboven geschetste scenario is moeilijk te ondergraven door de Democraten. Ze hebben vooralsnog weinig anders te bieden dan verzet tegen Trump en het destructieve beleid van de Republikeinen. Hun aantrekkingskracht valt of staat met de mate waarin ze hun kiezers kunnen mobiliseren. Dat lukte prima in de eerste dagen na 20 januari 2017 en onder wel heel bijzondere omstandigheden in Alabama, ik weet zo net nog niet of ze dat elders ook kunnen. Tussentijdse verkiezingen vereisen behoorlijke woede om tot hoge opkomst te leiden.

Ik heb tot nog toe weinig interessante ideeën gehoord van de Democraten. De mogelijkheden van kandidaten, mogelijke leiders, zijn te gevarieerd om mensen in staat te stellen zich achter iemand te scharen. Het zou helpen als de bejaarden opdonderden (ik vermoed dat Joe Biden alsnog grote schade heeft geleden voor zijn beschamende Anita Hill hearings in 1990 – een onverwacht slachtoffer van metoo en wat mij betreft zou zijn pensioen welkom zijn). Laat die nieuwkomers zo snel mogelijk een visitekaartje afgeven anders wordt het straks een veld van twintig kandidaten. So far, so bad.

De grootste bondgenoot en het grootste gevaar voor de Republikeinen is Trump als persoon. Nog meer narcisme, nog meer tekenen van psychologische onevenwichtigheid (dementia?), eindeloos getweet, misschien een ongeplande persconferentie waarin zijn onfrisse ideeën en gebrek aan inzicht duidelijk worden – wellicht juist opzichtig afschermen door zijn staf. Trump heeft van het presidentschap een permanente reality show gemaakt die een niet gering aantal Amerikanen wel aanspreekt. Zij maken zich niet druk over het verlies aan waardigheid, over de uitholling van een ambt dat in het verleden bindende functies had. Een enorm risico blijft dat Trump daardoor bij een echte crisis niet in staat zal zijn Amerikanen over te halen hem te volgen.

Buitenlands zijn Noord-Korea en Iran kandidaten voor een crisis, met in geen van beide gevallen voorstelbaar positieve uitkomsten. Er is altijd wat onverwachts, Venezuela misschien? Rusland? Een handelsoorlog met China kan onvermoede gevolgen hebben voor die flonkerende aandelenmarkt – net als elke crisis die de huidige overspannen markt doorprikt. Dat zouden ook verdere ontwikkelingen in Muellers Rusland onderzoek kunnen zijn, en mogelijk een grensoverschrijdende aanval van Trump op de FBI (het ongemak bij denkende Republikeinen, toegegeven, een klein deel, neemt toe).

Het is moeilijk te voorzien hoe de economie tegen zijn grenzen aan zou kunnen lopen binnen nu en negen maanden. Maar je weet het nooit, een bitcoin crisis? Iets onverwachts? Een nieuwe hypothekencrisis? Andere kredietproblemen?

Wat echt de Democratische hoop zou kunnen ruïneren is als Trump zich ineens verantwoord en verantwoordelijk gaat gedragen. Als hij ophoudt iedere vermeende belediging voor zijn kleine handen ego met een berg tweets te beantwoorden, Hillary met rust laat, stopt met liegen en overdrijven. Het zou een verandering in karakter vergen die moeilijk voorstelbaar is, maar ik sluit het niet uit.

Vandaar dat ik er niet gerust op ben. Zonder echte crisis, zonder echt wanpresteren zijn er nogal wat factoren die de overwinning van de Democraten in november kunnen beperken. Ze doen er sowieso goed aan de verwachtingen te temperen en vandaaruit als underdog te werken. Anders kan het alleen maar tegenvallen.

Onze zielepoot tweette gisteren dat hij net zo onpopulair is als Obama was na diens eerste jaar. Altijd competitief, deze narcist, zelfs als hij in zijn paleis in Florida relaxt van het weer great maken van Amerika en de prijzen van zijn nieuwjaarsbal daar flink verhoogd heeft.

Never mind de cijfers, het was een verhaal dat Fox News uitventte en dat Trump zag langskomen. Onweerstaanbaar.

Politieke kenners weten dat ze cijfers van Rasmussen altijd met een korrel, wat zeg ik, met een zak zout moeten nemen. Door de meetmethodes van Rasmussen zit er een afwijking naar traditioneel conservatief in die altijd zichtbaar was in tracking polls voor presidentsverkiezingen. Niemand neemt die cijfers serieus. Behalve deze narcist natuurlijk en zijn staatsomroep.

Nederland heeft al heel wat rare ambassadeurs over de vloer gehad. Een onbelangrijk land, een trouwe bondgenoot, is een mooie plek om politieke benoemingen neer te zetten, mensen die flink hebben bijgedragen aan de verkiezingskas van de president die hen benoemt. Zo hadden we een pizzakoning, een bankier, een vriendin van Hillary, een hypothekenoplichter en zo nog wat types voor wie de titel van ‘ambassador’, levenslang mee te dragen, belangrijker was dan het werk. De laatste gelukkige was Tim Boas die er twee jaar over deed om goedgekeurd te worden nadat hij was betrapt op rijden onder invloed, en na minder dan twee jaar in Den Haag vertrok om ‘meer tijd door te brengen bij zijn gezin’. De vrouw die de post voor hem vervulde bleef precies twee jaar, de man daarvoor zes maanden.

Het is een patroon. De enige echte diplomaat die we ooit kregen was de in Haagse kringen luid bejubelde Paul Bremer, die in augustus 1983 werd benoemd om Nederland in de pas te krijgen voor de plaatsing van de kruisraketten. De reputatie van Bremer leed onherstelbare schade door zijn klungelige optreden als onderkoning van bezet Irak.

De laatste jaren is de ambassade gerund door de Chargé d’Affairs. De mensen op die posten zijn de beroepsdiplomaten, ze weten waar ze het over hebben en weten hoe het werkt. De politiek benoemde ambassadeurs kunnen niet zonder hen. Wat we de afgelopen decennia hebben gemerkt is dat wij heel goed zonder ambassadeur kunnen. Niemand heeft zo’n politico nodig om zaken te doen.

En nu krijgen we Pete Hoekstra. De nieuwe ambassadeur werd in Nederland geboren maar verhuisde op driejarige leeftijd naar de Verenigde Staten. Hoekstra maakte politieke carrière in de Amerikaanse Biblebelt, in Michigan. Daar werd hij in 1992 gekozen als Afgevaardigde in het Huis, met de belofte dat hij niet meer dan zes termijnen zou dienen – hij brak die door tot 2010 actief te blijven.

In juni 2006 haalde Hoekstra de kranten met een persconferentie dat in Irak chemische wapens waren gevonden. Daar keek het Pentagon van op. Zijn Congrescommissie kreeg in september 2007 de beschuldiging dat het misleidende rapporten produceerde over Irans nucleaire mogelijkheden. Binnenlands liet Hoekstra van zich horen als een van de oprichters van de Tea Party Caucus in 2010. In 2010 probeerde Hoekstra de Republikeinse nominatie voor het gouverneurschap van Michigan te verwerven. Hij verloor. Zelfs voor zijn eigen staat was Hoekstra te conservatief en te controversieel. In 2012 was hij Republikeins kandidaat voor de Senaat. Hij verloor maar zijn campagne veroorzaakte enige opwinding omdat hij inspeelde op anti-aziatische vooroordelen. Bijna nodeloos te zeggen dat Hoekstra tegen het homohuwelijk is, tegen het recht op abortus, tegen legalisering van drugs.

Nog voordat hij Den Haag bereikte gaf Hoekstra zijn visitekaartje af. In getuigenissen voor anti-islamfora had Hoekstra de Fox News onzin herhaald dat er in Amsterdam no go gebieden waren, waar de moslims het voor het zeggen hadden. Hij voegde er aan toe dat politici en auto’s in brand waren gestoken door radicale moslims.

Toen correspondent Wouter Zwart hem daarover ondervroeg, ontkende Hoeksta dat hij dat ooit had gezegd. Hij noemde het ‘fake news’. Zwart speelde voor hem de uitspraken af. Later in het gesprek ontkende Hoekstra dat hij ‘fake news’ had gezegd. Een paar dagen later bood Hoekstra zijn verontschuldigen aan. Dit laatste is het enige onderscheid met president Trump, die Hoekstra benoemd heeft: Trump biedt nooit zijn verontschuldigingen aan. Klik hier voor BBC berichtgeving over Hoekstra’s onzin – en Wouter Zwarts uitstekende journalistiek. Overigens is het onduidelijk waarvoor hij zich precies verontschuldigde. Voor liegen, voor domheid, voor ongevoeligheid, gebrek aan diplomatie of gewoon, voor onbeschaafdheid?

Ergens dit voorjaar zal Hoekstra zijn geloofsbrieven aanbieden aan Koning Willem Alexander. Hoekstra’s probleem is dat hij als persoon volstrekt ongeloofwaardig is. We moeten hem accepteren omdat we zijn ambt accepteren, zoals we het ambt van Amerikaanse president respecteren zonder enig respect voor de man die het ambt vervult. Het zou me verbazen als Hoekstra lang in Nederland zal blijven. Hij zal het hier niet erg aangenaam vinden, hij zal weinig goodwill ontmoeten, noch voor hemzelf noch voor zijn president. Zijn Nederlandse wortels benadrukken des te meer hoe ver we afstaan van de uiterst conservatieve Republikeinen in het heartland van Amerika. Hopelijk zit er een goede chargé d’affairs.

Ik ben niet geweldig geïnteresseerd in Camiel Eurlings, de man met de losse handjes. Ik geef nog minder om dat Olympische gedoe dat me vooral duur betaalde vrije tijdsbesteding lijkt.

Maar nu gaat Camiel ‘va banque in de spiegel kijken’. Alleen een katholieke limburger weet wat dat betekent – ik weet het, dat is flauw, maar dit soort wollig, onzinnig taalgebruik maakt degene die het gebruikt dubbel verdacht.