Een van de belangrijkste kandidaten voor het presidentschap in 2020 wordt VN ambassadeur Nikki Haley. Ik ga ervan uit dat de psycho tegen die tijd is af- of opgebrand.

Haley is een van de weinige Republikeinen (met John Kasich, gouverneur van Ohio) die wat te bieden hebben namens een partij die moreel en inhoudelijk failliet is.

Extra bonuspunten gisteren voor Haley: ze laat zich niet door dit volstrekt maffe Witte Huis belazeren.

Toen ze zondag extra sancties tegen Rusland aankondigde, was dat nog regeringsbeleid. Het duurde niet lang voor Trump, al of niet chantabel door Russen, van mening veranderde. Toch geen sancties.

Trumps nieuwe ‘his master’s voice’ op economisch gebied, Larry Kudlow, gaf een verklaring uit die er op neer kwam dat Haley ‘in verwarring’ was toen ze dat beleid aankondigde. Sterker, iemand zei dat Haley een fout had gemaakt die gecorrigeerd moest worden – ‘an error that needs to be mopped up’.

Anders gezegd, het Witte Huis gooide Haley onder de bus – in die prachtige Amerikaanse uitdrukking voor verraad onder collega’s of vrienden.

‘Momentary confusion’ reutelde Kudlow.

‘I don’t get confused’, zei Haley. Go Nikki!

Haley moest er niets van hebben. Terecht. Ze stelde vast dat er helemaal geen sprake was van verwarring en Kudlow moest een nieuwe verklaring uitgeven waarin stond dat Haley het beleid juist had verwoord maar dat een psychopatische president het diezelfde avond nog had veranderd. Nou ja, dat zei hij niet, maar daar kwam het wel op neer. En onweersproken bleef ook Haley’s conclusie dat het Witte Huis vol leugenaars zit.

Kudo’s voor Haley die zich niet laat naaien door de maffiabaas (no pun intended).

Morgen in de Standaard, België

De keizer heeft geen kleren aan en iemand moest het zeggen. Het boek van voormalig FBI-directeur doet het voor president Donald Trump. Nee, zegt James Comey, Trump is niet dom, hij lijdt niet aan dementie. Het is veel eenvoudiger en veel gevaarlijker. Trump heeft geen moreel kompas. Hij is, in de woorden van Comey, ‘moreel ongeschikt om president te zijn’. Comey wijst er terecht op dat de kiezers Trump in het Witte Huis gezet hebben en daarvan de consequenties moeten dragen. Een impeachment zou te gemakkelijk zijn. De Democraten zouden dat ter harte moeten nemen: wie gekozen is door het volk moet ook door het volk weggestuurd worden.

Wat we inmiddels weten is dat iedereen die met Trump omgaat er besmeurd vanaf komt, soms met onherstelbare reputatieschade. Hoewel Comey nu hoog te paard zit, zal ook hij niet onbeschadigd de arena verlaten. Vermoedelijk heeft Comey dat risico bewust genomen en toen hij daarvoor koos, de hardst mogelijke lijn gevolgd. Hij beschrijft Trump als een moreel en ethisch gehandicapte man die zich gedraagt als een maffiabaas door van iedereen in zijn omgeving loyaliteit aan zijn persoon te eisen. Het is een rauw beeld maar het is zo helder en zo scherp, dat zelfs de meest fervente Trump-fan het niet kan negeren.

De ruggengraatloze Republikeinen in het Congres proberen dat, maar feitelijk was de ontslagname van Paul Ryan als Speaker van het Huis, de belangrijkste tegenhanger van de uitvoerende macht, een bevestiging van Comey’s aanklacht. Ryan heeft zich gecompromitteerd met deze president en vertrekt voordat hij erop wordt afgerekend. Een paar uur tevoren had Trump nog een foto van hemzelf en de Republikeinse leiding gestuurd: blanke mannen met een Trumpiaans opgestoken duim. Ryan deed braaf mee aan de leugen en vertrok de volgende dag.

De enige in de regering-Trump van nog onbesproken reputatie is minister van Defensie Jim Mattis. Mattis heeft de bijnaam Mad Dog, opgedaan tijdens zijn periode in Irak. Het schijnt dat Trump, overigens zonder inzicht hoe hij die bijnaam kreeg, daarvan gecharmeerd was, maar in de omgeving van deze Mad King lijkt Mattis de enige die niet knettergek is. We horen dat hij de reikwijdte van de aanvallen op Syrië van dit weekend beperkt wist te houden tot drie plekken, terwijl Trump zelf volgens bronnen het liefst ook wat Russische bases zou hebben aangevallen. Waarom Trump een militaire provocatie naar de Russen wilde, blijft onduidelijk maar het zou goed kunnen dat de enige reden lag in het laten zien dat hij tougher is dan Barack Obama.

Volgens die bronnen praatte Mattis Trump naar een minder ingrijpende aanval. John Bolton, Trumps nieuwe hardline veiligheidsadviseur, zou Mattis daarin zijn bijgevallen. Voor ons buiten het gekkenhuis komt het verwarrend over. Zet deze gegevens maar eens naast elkaar. President Trump, op zoek naar een warme vriendschap met Poetin, nam bewust het risico op een confrontatie. Hij liet zich ompraten, maar toen maandag zijn VN-ambassadeur Nikki Haley meer sancties aankondigde, vernederde hij haar door haar terug te fluiten.

Minister Mattis mag de enige zijn die zijn verstand erbij hield, hij stelde wel een militaire actie voor die uiteindelijke zonder betekenis was. Want ondanks de verklaringen van het Pentagon dat de doelstellingen bereikt zijn, stellen de aanvallen weinig voor. Ze veranderen niets, ze geven nauwelijks een signaal af en Assad en Poetin kunnen vaststellen dat deze Trump-actie nog slapper is dan indertijd Obama’s half geslaagde poging om grote hoeveelheden chemische wapens te vernietigen. De grote vraag is wat Mattis dan als doelstelling zag? Of was hij er alleen op uit Trump te temperen? Doordacht oogt het niet en het is bepaald niet uitgesloten dat ook generaal Mattis door zijn omgang met Trump besmeurd zal raken.

Comey’s kwalificatie van Trump als maffiabaas is misschien wat al te kras. Maar wie zich de gelegenheden herinnert dat president Trump de leden van zijn kabinet uitnodigde om te vertellen hoe dankbaar en vereerd ze waren om met hem samen te werken, ziet het patroon. Als een politieke Godfather eiste hij dat zijn mensen zijn hand kusten. Toentertijd ging vicepresident Mike Pence voorop in het schaamteloos slijmen, gevolgd door vrijwel alle ministers. De enige die er niet aan meedeed was Jim Mattis. Hij stelde vereerd te zijn ‘de mannen en de vrouwen van het ministerie van Defensie’ te vertegenwoordigen. Net als Comey had hij een hogere loyaliteit.

Maar deze Syrië-exercitie heeft hem geen goed gedaan. Het zou niet verrassen als de tegenvallende opbrengst voor deze president-zonder-kleren reden is om zich bij een volgende gelegenheid minder aan te trekken van zijn minister. Dan heeft Mattis nog maar één middel om aan de rem te hangen: dreigen met ontslag. Zo is Mattis de kanarie in de kolenmijn geworden: als hij vertrekt, dan weten we dat deze regering helemaal van verstandige mensen verstoken is. Dat alles mogelijk is.

Er is een hoop om van te genieten in het boek en interview van ex FBI directeur Comey.

Wat ik niet kan waarderen is zijn uitspraak ‘het is mogelijk dat de Russen iets hebben waarmee ze Trump kunnen chanteren’. Dat is te vaag. Je weet het of je weet het niet.

Natuurlijk is het mogelijk maar dat is niet voldoende.

Minpuntje in een belangrijk verhaal.

Altijd fijn voor een virtuele Brabander om Ajax vernederd te zien door PSV.

Minder fijn om te zien dat Ajax supporters niet alleen slechte verliezers zijn maar ronduit tuig, lui die hun eigen spelers aanvallen.

Het stadion gaat straks Johan Cruijff stadion heten, de erfenis die de man aan Ajax heeft opgedrongen dreunt nog steeds na.

Obama stapte in 2013 niet over de Red Line toen Assad giftige wapens gebruikte. In plaats daarvan sloot hij een deal die heel wat gif van de Assad markt haalde. De president liet zich niet verleiden om soldaten naar Syrië te sturen.

De psychopresident liet vorige week zijn kleine handjes wapperen. Drie gerichte aanvallen op drie beperkte doelen. Mission accomplished. Niemand weet wat de missie precies is, behalve laten zien dat hij een man van de actie is, anders dan Obama.

Assad reageert niet, de Russen laten het ook maar betijen. Netto resultaat van al deze daadkracht? Niets.

Paul Ryan, de Republikeinse Speaker, bevestigde wat al rondging in Washington: hij vertrekt.

Er zijn vele redenen voor zijn vertrek, afgezien van die dat hij meer tijd met zijn gezin wil doorbrengen, wat al tien jaar een overweging geweest moet zijn.

* Dit Witte Huis is afgrijselijk om mee om te gaan. Hij is een jaar lang slecht behandeld door de psycho en zijn onderknuppels.

* De Republikeinen verliezen in november het Huis. Voor een Speaker is dat een blamage en voor een ex-Speaker is het een hel.

* Hij kon heel goed zijn eigen zetel verliezen in Wisconsin.

* Hij claimt dat hij veel bereikt heeft: de belastingverlaging voor de rijken die de begrotingstekorten zal doen exploderen en meer geld voor defensie. Als de rekening komt voor het onverantwoordelijk beleid van de Republikeinen, wil Ryan niet meer aanwezig zijn.

* Hij wilde nooit Speaker worden. Hij wilde de huisfilosoof van de Republikeinen zijn, een diepe denker. De afgelopen jaren ging hij door het stof voor de Tea Party, het was een onaangenaam avontuur.

* Het is wel eens lekker om meer geld te verdienen. Ryan heeft DC nog niet verlaten.

Wegens familie omstandigheden deze week geen nieuwe postings.

Geen Stijl heeft wat gevonden om zijn wankelende rommelsite overeind te houden. Nu een aanval op de donor wet. Van mij mag het.

Wat me irriteert is dat het baasje van Geen Stijl, de minder dan democratische Bart Nijman, met de égards behandeld wordt die hem niet toekomen.

Ik ben niet voor boycotten maar je hoeft ook niet iedere lulmajoor uit te nodigen om je praatprogramma te vullen.

EPA directeur Scott Pruitt zit in diepe shit. En er is geen man in Washington, met uitzondering misschien van de psycho zelf maar die zit er al, die ik het meer toewens.

Pruitt is een betaalde anti-milieu activist die door zijn financiers op het milieubureau is gezet om beleid te frustreren.

Als dat al niet genoeg was om zijn capaciteiten voor moreel gedrag te betwijfelen, dan onderstreepte hij dat met een schier eindeloze reeks van schandalen waarin hij op kosten van de belastingbetaler zichzelf bevoordeelt. Van eerste klas vluchten, tot veilige ruimtes om te kunnen telefoneren, tot het huren van een appartement van een collega lobbyist – de Trump mensen hebben geen idee dat daar iets mis mee is. Ben Carson, de reli-idioot wiens verstandigste opmerking was dat hij niet de vaardigheden had om een Washingtonse bureaucratie te runnen, waarna hij minister van Huisvesting werd, snapt er evenmin iets van.

Nu is dat in deze ethisch gehandicapte regering in het algemeen geen probleem, en evenmin is het gebruiken van de overheid om overheidsmissies te frustreren bijzonder nu de Trump Republikeinen het voor het zeggen hebben. Op familieplanning een voorstander van ‘abstinence’, op zorg voor minderjarige illegalen een anti-abortus activist, en zo gaat het maar door.

Pruitt heeft het nu te bont gemaakt, lijkt het. Zelfs de psycho die enkel kijkt naar nieuws dat hem bevalt, dat wil zeggen Fox News of het deze week totaal onderuit gehaalde Sinclair, heeft door dat er iets stinkt in het vervuilde milieu van Pruitt.

Wat het extra leuk maakt, is dat Pruitt tot voor een paar weken heel succesvol leek – gemeten aan de termen van Trumpistan: in het ondermijnen van milieubeleid. Zo succesvol dat hij, vooral in his own mind, begon te denken over een mogelijke campagne voor het presidentschap, als de psycho omvalt. Duh.

Geen vermaak zo plezierig als leedvermaak. Pruitt zorgt ervoor. Hopelijk blijft de psycho niet te ver achter.

The Atlantic is een gerespecteerd maandblad. Kwaliteitsjournalistiek.

Daarom was het verrassend dat de hoofdredacteur een opinie roeptoeter inhuurde, Kevin Williams, die als columnist tamelijk extreme dingen had gezegd en getweet, onder meer dat vrouwen die een abortus ondergaan moeten worden opgehangen.

De benoeming werd gerechtvaardigd met iets van diversiteit van opinies, big tent noemde de hoofdredacteur het. Ik ben altijd in om aan het denken gezet te worden door columnisten die een serieuze argumentatie opzetten, me uitdagen mee te denken en dan tot een andere conclusie te komen – of van mening te veranderen.

Er kwam een hoop protest over Williams maar de hoofdredacteur vond dat je niet de extreme uitlatingen van een roeptoeter, een troll type op face value moest accepteren maar dat ze deel waren van het roeptoeter werkpatroon, een manier van communiceren zogezegd.

Enfin, Williams is nu ontslagen. Het bleek dat de meningen die hij uitventte zijn echte meningen waren. Dat er geen verschil was tussen zijn toeptoet meningen en wat hij echt dacht. Wat een verrassing. Schrijft de hoofdredacteur: “The language he used in this podcast—and in my conversations with him in recent days—made it clear that the original tweet did, in fact, represent his carefully considered views.”  Eh, wat dacht je dan?

Het roept echter de vraag op of je de toeptoet uitingen van een troll serieus moet nemen en hem of haar daarop mag afrekenen? Ik vind dat een vraag die zichzelf beantwoordt.

Daarom moeten de uitingen van Annabel Nanninga, ook zo’n toeptoeter die aandacht kreeg door extreme posities in te nemen en eenmaal kandidaat voor het corporale clubje van Baudet vertelde dat ze het niet zo meende, dat het enkel columnisten geintjes waren, net zo serieus genomen worden als wat ze verder te berde brengt.

De publieke sfeer is behoorlijk verpest door Geen Stijl onzin en de met publieke fondsen gefinancierde zakkenvullers van PowNed (en ook door de actie journalistiek van de Telegraaf, maar daar zijn we aan gewend). Die vervuiling moet serieus genomen worden. Wie tweet, columnt, roept of verkondigt heeft er recht op dat die meningen als echte meningen worden geaccepteerd. Maar dat betekent ook dat je er niet later van kunt weglopen. Dat geldt ook voor Nanninga.