Thoughts and prayers zijn weer overal te vinden nadat iemand in Boulder, Colorado, een college town, tien mensen heeft doodgeschoten. Amerika is weer open, de massamoorden kunnen weer doorgang vinden.

Het is misschien goed, of wellicht overbodig, om te wijzen op de afgevaardigde van Colorado die in november werd gekozen. Lauren Boebert is wat ze een ‘gun rights activist’ noemen in deze regio. Ze heeft een restaurant dat zich kenschetst als ‘gun themed’, wapens all over the place. Ze deed van zich spreken zodra ze in Washington opdook door haar wapens mee in het capitool te willen nemen en er mee rond te paraderen in DC, waar de regels vrij strikt zijn en de ervaring met wapengeweld enorm.

Het is harteloos de bewoners van Colorado geluk te wensen met een dergelijke afgevaardigde, net zo harteloos als te doen alsof de dood van deze tien mensen in Boulder uit de lucht komt vallen. Afgevaardigde Boebert zei dat ze bad voor “the police, first responders, and those affected by this tragedy”. Niet de slachtoffers van wapengeweld, let wel, enkel ’those affected’. Er was een politieman onder de doden, anders had Boebert alleen in privé gebeden.

Vorige week was het Atlanta, waar de moordenaar ’s ochtends een heavy duty wapen kon kopen en later op de dag acht mensen dood kon schieten. Thoughts and prayers, bla, bla, bla.

Het kwartetten is begonnen. Niets leuker dan kabinetten in elkaar zetten.

Maar laten we eerst even vaststellen dat ons parlementair systeem absurd is zo lang we een Eerste Kamer hebben. We hebben vorige week massaal gestemd, direct om mensen ons te laten vertegenwoordigen. En dan worden de mogelijkheden beperkt door een indirect orgaan, gekozen in tussentijdse verkiezingen voor provincies waar niemand wat om geeft. Belachelijk. Ik zou zeggen: vergeet die Eerste Kamer. De kiezer heeft gesproken.

Het spelletje om VVD en D66 te combineren met CDA en JA21 is duidelijk niet meer dan dat. D66 zou wel gek zijn om daarin mee te gaan. Het zou Rutte het rechtse overwicht geven dat hij ook al zocht in 2009, toen hij ook de optie had met de PvdA te regeren maar de verhouding niet lekker vond. U weet waar dat toe leidde. Eerdmans zou wel willen, reken maar.

Een groepering over links, VVD, D66, PvdA en GL, zou Rutte in de minderheid zetten. Hij moet er dan het CDA bij hebben om getalsmatig te kunnen domineren. Als het CDA dat niet wil levert Volt erbij 78 zetels, maar dat is niet nodig. Volt zal liever ad hoc steunen, en dat geldt ook voor de CU, die zich heeft vastgezet op levens onderwerpen.

Ben ik de enige die Rutte niet vertrouwt? Zijn afwijzing van de PVV was altijd mager. Als Wilders zijn ‘minder, minder’ woorden zou inslikken, zou Rutte wel willen praten. Ondanks het programma van de PVV. De NRC biedt vier opties voor een regering. Ik heb een vijfde. VVD, CDA, JA21 en de PVV, samen 70. De CU staat in de coulissen en anders de SGP wel. Forums club van freaks zou zo ook een belangrijke rol krijgen.

D66 zit hier in de moeilijkste positie, ondanks de verkiezingswinst. De partij zou het liefst over links gaan en Rutte in de minderheid zetten. Doorgaan met huidige coalitie is een goede tweede. Alle andere opties zijn losers. Mijn voorspelling VVD, D66, CDA, PvdA en GL. Rechts 50, mager links 39. Precies wat Rutte zou willen.

En over twee jaar nieuwe verkiezingen. En laten we ze dan meteen combineren met de PS verkiezingen, kunnen we de fictie dat daar werkelijk voor provinciale onderwerpen wordt gestemd meteen bij het oud vuil zetten.

De moordpartij in Atlanta is een staalkaart aan wat er mis is in de Amerikaanse samenleving. Een man koopt ‘s ochtends een wapen en schiet later op de dag acht mensen dood. Hij vermoordt Aziatische vrouwen, voor veel Amerikanen symbool van zowel vrouwelijke verleiding als nu, dankzij het racisme van Donald Trump, van corona problemen. De 21-jarige moordenaar blijkt een product van de vergiftige nonsens die evangelische kerken hem aanpraatten. Seks is slecht, vrouwen zijn verleidsters, Aziatische vrouwen het symbool daarvoor. Dit is het deel van de samenleving dat de gefrustreerde mensen oplevert die het Capitool bestormen, samenzweringsonzin geloven en, in niet eens zo heel extreme gevallen, hun mysogenie en racisme botvieren door te moorden.

De meeste moordpartijen vinden hun wortels in de zieke krochten van de Amerikaanse geest. We vinden ze pijnlijk normaal, dat wil zeggen, een vast onderdeel van de dagelijkse onveiligheid in Amerika. Ze verdwijnen weer snel uit beeld. De meer dan vijftig doden in Las Vegas? De vermoorde keuters in Connecticut? Voer voor samenzwerings idioten. De scholieren in Florida? Gebagatelliseerd door een fris gekozen Republikeinse afgevaardigde. Beloftes om wat te doen aan al die wapens? Liever thoughts and prayers en op naar de volgende massamoord.

Het racisme tegen Aziaten krijgt in het algemeen te weinig aandacht in het dagelijkse racisme tegen zwarte Amerikanen. Maar het heeft een lange geschiedenis, teruggaand tot de goudkoorts in 1849. Al in 1882 werden de grenzen gesloten voor Chinezen, vooral voor Chinese vrouwen die natuurlijk allemaal prostituees waren. De rellen in Californië, jaren 1870, 1880, waren dodelijk. Mijn Chinees Amerikaanse schoonouders vertelden over de moeite die ze hadden in de jaren vijftig om een huis te kopen. De witte eigenaren hadden een pact om niet aan yellow people te verkopen.

Amerikaanse mannen hebben een bepaald idee over Aziatische vrouwen. Ik kan dat aspect moeilijk inschatten omdat ik er niet mee behept ben, maar voor een ervaring van binnenuit kan ik u verwijzen naar de column die mijn echtgenote erover schreef.

Ten slotte, niet om volledig te zijn, maar om een niet onbelangrijke component erbij te houden: die kerken, dat perfide geloof, die onzin die mensen wijsgemaakt krijgen. Een haatzaaier als Wilders loopt voortdurend te roepen over de islam, hij zou eens dichter bij huis moeten kijken naar deze evangelische psychologische terroristen die mensenlevens kapot maken. Ook in Nederland geen ongekend fenomeen, sommige van onze schrijvers boeken succes met hun verhaal over een bekrompen samenleving. Sommige predikanten en hun hulptroepen verklaren dat normale menselijke gevoelens een seksverslaving zijn, zoals de moordenaar in Atlanta kreeg wijsgemaakt.

Haat is altijd pervers, zowel als hij komt van Wilders als van een doorgeslagen jongere met, zoals de politiechef het meende te moeten kwalificeren, ‘a bad day’. Haat kost levens.

Niet partijen maar aanvoerders beslisten deze verkiezingen. Rutte, Kaag, Baudet en aan andere kant van de balans Hoekstra, Klaver en Marijnissen. Ik laat Ploumen even buiten beschouwing want Asscher had zijn partij leiderloos achtergelaten. Ik weet nog niet of ik hem dat moet verwijten, het was uiteindelijk zijn eigen achterban die hem kwijt wilde – waarbij nog mag aangetekend dat Asscher zelf in 2107 Diederik Samsom onderuit had gehaald. Werden hier nog rekeningen vereffend? Het doodvonnis was misschien onvermijdelijk voor een ouderwetse partij. Asscher had het wel mogen uitzitten, wat mij betreft.

Terug naar die leiders. Ik klaag al langer over de veelheid aan loopjongens en loopmeisjes die op die lijsten opduiken. Fractiemedewerker is het beste opstapje naar kamerlid. Relatief weinig kamerleden zijn echt volksvertegenwoordigers. Nummer 3 op de VVD lijst, de persoonlijk adviseur van Rutte, wordt nu fractieleider. Pechtold had zich al omringd met deskundigen in plaats van politici en die stroomden dan ook gemakkelijk door naar uitvoerend werk.

Leiders. Waar staan die partijen voor? De NRC breekt zich het hoofd over twee liberale partijen die nu het midden vormen van de Nederlandse politiek (in het artikel ernaast legt Tommy Wieringa het hard rechtse contingent in ons parlement op de pijnbank – nou ja, de nazi verheerlijkend en haatzaaiers, de zevende partij klanten, de chauffeur van Pim: zij lachen erom). Maar liberalisme is niet waarop de VVD of D66 campagne voerden. Het ging om leiderschap, zowel bij Rutte als bij Kaag, en ze wonden er in hun posters en campagne uitingen geen doekjes om.

Ik ben zo langzamerhand hopeloos ouderwets in mijn verlangen naar beginselpartijen, moet ik vaststellen. Beginselen zijn plezierig als je besluiten moet nemen en ze geven de kiezer of het partijlid een idee van richting. Je hoeft niet elke keer weer pragmatisch te overwegen welke kant je op wil, beginselen wijzen die kant aan. En je hoeft niet iedere verkiezing van partij te wisselen. Maar ja, inderdaad, hopeloos ouderwets.

Veel mensen waren blij met de winst van D66, de Telegraaf was blij met de ineenstorting van links, wat dat woord ook nog mag betekenen. Zelf vond ik de winst van Baudet, niet onverwacht na een campagne gericht op corona ongenoegen, het meest verontrustend. Corona ongenoegen kan ik me voorstellen, maar het negeren van de kletspraat in FVD gelederen niet. De kiezer maalt er niet om. Die kiezer geeft er evenmin iets om dat Wilders haat zaait tegen een flink deel van de Nederlanders (Leo Lucassen is de enige die daarover stevig aan de bel trok, zonder veel effect, helaas). De kiezer geeft niets om het opportunisme van Eerdmans en zijn bende.

Je kunt nauwelijks optimistisch zijn over dit resultaat. 28 rechts radicale kamerleden kunnen niet meeregeren. 25 linkse kamerleden likken hun wonden. Het midden is het enige dat overblijft. Niets te kiezen daar. Een schamel resultaat, helaas.

Het was altijd moeilijk om de linkse partijen, dwz. Groen Links en PvdA, aan het fuseren te krijgen, meestal omdat de een won als de ander minder won of verloor. Nu beide verloren hebben, is het tijd om echt samen te gaan.

Zeker, de partijculturen zijn verschillend, maar laten we eerlijk zijn, die van de PvdA is niet meer van deze tijd. Ik heb het al eerder gezegd: dumpen die rode rozen, internationale, al die ouwe meuk die niemand meer aanspreekt. Wat mij betreft komt er nu een Sociaal Democratische Partij, maar misschien is dat te veel PvdA voor GL. Klimaat is nu voor iedereen een top of mind onderwerp, het maakt GL minder relevant, vrees ik. De rest van het linkse programma ligt zo dicht bij elkaar dat je soms niet ziet waar het verschil zit.

Dit is het moment. Nu moet het gebeuren. Fuseren.

D66 gun ik de winst. De partij is over zijn Pechtold erfenis heengesprongen, Kaag heeft het geweldig gedaan.

Hoorde op Radio 1 vanmiddag discussie tussen Francisco van Jole en Peter Kee, de laatste van Op1, het keuvelprogramma me zoveel vooringenomen gasten. En terugkerende onzin. Ik begreep dat Maarten van Rossem verontwaardigd was omdat hij zijn lulverhaal over het ritselen van een vaccin niet helemaal mocht houden. Let me guess: het is weer tijd voor een Van Rossem time out. Ik denk dat we hem voorlopig niet meer zullen zien.

Terug naar het gekeuvel. De gast gisteravond was blijkbaar Mark Rutte die even kwam binnenlopen en vrijuit nog een rondje kon maken om zijn onaangetaste status te vieren. Kee vond het heel gewoon dat dit gebeurde. Leek me niet.

Frits Abrams suggereerde dat Wilders zou kunnen klagen over het veranderen van de regels voor poststemmen nadat bleek dat ze, typerend genoeg voor deze regering, totaal onvoldoende waren. Ik denk dat Wilders ook zijn andere klacht over de publieke omroep luid kan laten klinken. En verdomd, hij heeft gelijk. Niet over de naar links hellende publieke omroep, dat is totale onzin nu iedereen naar rechts overhelt.

De NRC had gisteren een artikel over de publieke omroep en de absurde verlaging van de ledenaantallen om waardeloze omroepjes als PowNed erbij te houden. Er wordt hard nagedacht over een alternatief, maar niemand leek erg creatief. Ik ben zo vrij te wijzen op mijn herhaalde pleidooi voor een matching funds systeem: de omroepen krijgen evenveel geld als ze aan vrijwillige bijdragen binnenkrijgen. Eens kijken wat we dan overhouden. En NPO of NOS of wat het ook mag zijn, moet gewoon een nationale omroep worden, BBC achtig.

Tenslotte had Hugo de Jonge een ongelukkige ervaring vandaag die helemaal past bij zijn uitstraling als minister. Met een verlopen paspoort vol gaten naar het stembureau? Je verzint het niet, zelfs de belabberde Nederlandse cabaretiers zouden daar niet op kunnen komen. Geen wonder dat er zoveel mis is gegaan. Rutte zat erbij en lachtje. Niet eens in zijn vuistje.

Volgens Politici realiseren de Republikeinen zich dat ze totaal de boot gemist hebben bij Bidens coronaplan. Het plan van 1.900 miljard dollar om Amerika een plezieriger land te maken (niet allemaal aan corona gerelateerd) is populair bij de gemiddelde Amerikaan. Meer dan zestig procent vindt het een goed plan.

Republikeinen hebben met hun talking points (socialisme, park barrel, te groot, te veel, tekorten) niets bereikt. Zelfs Fox kon er niets mee en is liever overgeschakeld over de cancel culture rondom mr. potato head (don’t ask). Als ze het slim hadden aangepakt in de eerste weken, hadden de Republikeinen een deal kunnen krijgen waardoor ook zij krediet hadden opgedaan voor de wet. Ze weigerden, kwamen met een nonsens plan van 600 miljard dat Biden, terecht, afwees als niet serieus. Dus stemde geen enkele Republikein voor het uiteindelijke plan.

Nog los van de merites vind ik dit een interessante ontwikkeling, of vaststelling, misschien moet je het zo noemen. Toen de Republikeinen in 2017 een belastingverlaging voor de rijken organiseerden en zo de begroting opbliezen en de economie stimuleerden of ouderwetse Keynesiaanse manier – zonder dat dat overigens nodig was – rekenden ze erop dat ze deze geslaagde wetgeving konden uitbuiten in de tussentijdse verkiezingen van 2018.

Dat bleek een totale misrekening. Niemand was geïnteresseerd, niet in het negatieve (de Republikeinen naaien de gewone burger), niet in het positieve (de Republikeinen krijgen de economie aan de gang). Ze verloren die verkiezingen, de Democraten kwamen terug met een grote meerderheid in het Huis. Dat Trump in 2020 nog 73 miljoen stemmen haalde, was niet omdat de burger het wetgevend vermogen van de Republikeinen zo waardeerden.

Je mag vaststellen dat Republikeinen geen idee hebben wat voor soort wetgeving de bevolking wel of niet acceptabel vindt. Je mag ook vaststellen dat de Democraten een lesje geleerd hebben van 2009. Go big and go alone. Probeer niet Republikeinen aan boord te krijgen voor wetgeving die de burgers een beter leven geeft. En, belangrijker nog, claim krediet voor de wetgeving die je wel aangenomen krijgt en wrijf het de opponenten in dat ze tegen stemden.

Dat doen de Democraten nu goed en als er geen rampen gebeuren staan de Democraten er voor 2022 beter voor dan je zou verwachten. Wat raadselachtig blijft is dat de burgers die nu Bidens honingpot waarderen, toch in dergelijk grote getale voor de Republikeinen stemden in 2020. Waar is de disconnect? Dat moeten de Democraten zien uit te vinden. Hun wetgeving en sociale programma’s worden gewaardeerd, maar de burgers zijn niet bereid om de Republikeinen voor hun verkeerde inschattingen te straffen. Een behoorlijke uitdaging.

Het is interessant om te ervaren hoe het presidentschap van Bill Clinton steeds meer afbladdert. Ik had hem al nooit erg hoog zitten – een gemiste kans – maar ook de fans zijn zo langzamerhand wat minder enthousiast.

Voorop staat natuurlijk zijn gebrek aan discipline, dat niet alleen leidde tot de affaire met Lewinsky en het neutraliseren van welke politieke macht dan ook, laat staan moreel gezag, maar dat ook zijn beleid ondermijnde. Dat begon met de homo’s in het leger – te snel, zonder inbedding – en de stupide benoeming van Hillary tot uitvoerder van het project om ziektekostenverzekering erdoor te krijgen.

Daardoor raakten de Democraten in 1994 het Huis kwijt aan de Republikeinen die onder Newt Gingrich een verdere stap op de weg naar roekeloze polarisatie hadden gezet. Bezorgd over herverkiezing, begon Clinton, op advies van campagnestrategen, met ’triangulatie’, het deels overnemen van Republikeinse standpunten zodat de tegenpartij daar minder geprofileerd mee kon optreden.

Het leidde tot de anti-misdaad wet van 1994 waarover iedereen (zelfs haatdragende Republikeinen) het nu eens is dat hij heeft geleid tot schandelijke criminalisering van vooral zwarte mannen. Om niet te spreken over het gevangeniswezen als private onderneming. De volgende stap was het eindigen van ‘big government as we know it’ door in 1995 de AFDC, de hulp voor alleenstaande moeders, uit te kleden. Pas nu, in 2021, stelt Biden dat beleid bij.

Clinton was er heel tevreden over en herverkiezing in 1996 was geen probleem (al liet hij zich steunen door een Indonesische geldschieter), vooral omdat de Republikeinen de bejaarde Robert Dole inzetten.

Voeg aan dit verhaal nog toe dat in 1999 de Glass-Steagall Act werd ingetrokken, de regulering van de financiële industrie. Het was een Republikeins plannetje maar Clinton had het van een veto kunnen voorzien. Veel analisten wijten de crisis van 2008 onder meer, of in belangrijke mate, aan het ontmantelen van controlemechanismes. Anderen zeggen dat de Act toch al niet meer werkte maar het lijkt er eerder op dat het mogelijk maken dat banken ook voor eigen rekening konden speculeren wel degelijk tot de crisis bijdroeg.

Door zijn Lewinsky gedoe, dat in het me-too tijdperk eindelijk de veroordeling kreeg die het altijd verdiende, veroorzaakte Clinton het verlies van Al Gore in 2000 (niet weinig geholpen door Gore zelf, die belabberd campagne voerde).

Als we tenslotte ook de campagnes van Hillary Clinton, met als hoogtepunt het drama van 2016, tot de erfenis van ranzige Bill mogen rekenen, wordt wel duidelijk dat het Clinton-tijdperk allesbehalve succesvol was. De economie groeide, vooral door de dot-com boom (die in 2001 ook tegen zijn grenzen aan liep) maar daar was het wel mee gezegd.

Ik kreeg gisteren een flyer in de bus van Sofyan Mbarki, nummer 16 op de PvdA lijst. Ik waardeer persoonlijke benadering, hij krijgt mijn voorkeurstem.

Verder ben ik alleen verbaasd en licht verontrust over deze verkiezingen. Dat is niet over de vraag waarom in Nederland altijd cabaret als vrolijke noot bij een serieus onderwerp gehaald moet worden, zie Jinek. Dat leuk in Nederland nooit leuk is, is blijkbaar mijn heel persoonlijke conclusie. Het gekronkel om zich te verontschuldigen als leuk niet leuk blijkt was typerend.

Erger dan die niet leuke caberetiers vond ik dat een vooringenomen, partijdige journalist aan tafel zat, die van de Telegraaf. Hoe kun je dat in vredesnaam serieus nemen? Een actiekrant die permanent campagne voert tegen D66 en Groen Links (de vluchtheuvel voor columnisten zonder inspiratie is iets over Halsema schrijven) zet zichzelf buitenspel voor dit soort activiteiten. Ik heb het zogenaamde gesprek met Kaag en Rutte niet gezien, maar begreep dat Kaag alle gezeik kreeg van deze journalist met agenda, en Rutte zoete broodjes. Wie is daar verbaasd over?

Allez, dat is de teneur van deze campagne. Ik begrijp dat vertrouwen in Rutte niet zo goed. Geen enkel van de schandalen of politieke salto’s van de afgelopen tien jaar wordt hem aangerekend (niet met de PVV regereren – hij is er trots op -, niet de belachelijke bezuinigingen, niet de Unilever soap, niet de toeslagen en ga zo maar door). Knap werk als je ermee weg kunt komen, maar het doet me afvragen waar de kiezer mee bezig is. Nergens mee, zo lijkt het.

Links zit in de lappenmand sinds de PvdA door Rutte II gekielhaald is. Dat Ploumen niet voor grote winst kon zorgen, verbaast me niet. Wel het verlies van Groen Links – hebben die zo slecht oppositie gevoerd? Ik vrees dat Jesse Klaver zichzelf zal moeten heruitvinden, of wellicht al over zijn houdbaarheidsdatum heen is. Dat Baudet garen spint bij de Jinek capriolen (dank, dank) en het gebrekkig geheugen van de kiezer verbaast dan weer niet. Die kiezer krijgt er Haga en de chauffeur van Pim voor. Good luck.

Eerdmans, bezig aan zijn zesde partij: hoe kan iemand daar nog belofte in zien? Hij heeft zich verbonden met Derk Jan Eppink, beroepsleugenaar in Republikeinse dienst, bij twee kranten eruit gegooid. Zat nou lekker opgeborgen in Brussel, krijgen we die ook weer terug. Dit is de partij van de duikelaars: duw ze onder en ze komen een stukje verderop weer boven, en proberen het nog een keer. Het kan bij ons.

Nee, dan Volt, dat voerde slim campagne, heeft wat te bieden en heeft, denk ik, toekomst. Gelukkig zijn we die malle fraudeur van een Henk Krol kwijt, althans daar lijkt het op.

Grootste probleem is denk ik de timing. Deze verkiezingen gaan over beleid in tijden van corona (nou ja, eigenlijk niet, de incompetente de Jonge, die door Rutte als bliksemafleider wordt gebruikt, is nou niet direct reclame voor deze regering). Hoe kun je dat een succes noemen?

Maar we moeten eigenlijk kiezen over beleid na corona. Waar willen we naar toe? Daar ging het niet over deze verkiezingen en dus zullen we vier jaar zitten met visieloze mensen, een wissel van de wacht tussentijds (als Rutte opstapt en het overdoet aan …..). Het kabbelt maar door. Een land zonder ambitie geleid door een man zonder ambitie en ohne Eigenschaften. We krijgen wat we verdienen.

Polarisatie heeft zijn voordelen. Geen enkele Republikein, noch in het Huis, noch in de Senaat, stemde voor Bidens 1.900 miljard stimuleringsplan. Biden en zijn team gaan ermee de boer ook, wetend dat meer dan zestig procent van de Amerikanen het een prima plan vindt.

De scheve stemverhouding kan nooit goed uitpakken voor die Republikeinen. Stel, alles gaat mis, de inflatie loopt op, de economie raakt oververhit. Reken maar dat ze dan roepen dat ze het altijd wel geweten hebben en ervoor waarschuwden. Maar ja, als het mis gaat dan maakt dat weinig meer uit want krijgen Biden en de Democraten het sowieso voor hun kiezen.

Gaat het goed, niet alleen macro economisch maar vooral wat betreft de impact op ongelijkheid en onrechtvaardigheid in de Amerikaanse samenleving, dan kan geen enkele Republikein enig krediet claimen. Zo gezien heeft Biden een no-lose strategie gekozen om een beleid erdoor te drukken dat Amerika verandert en dat samen met de Republikeinen niet mogelijk was geweest. No-lose voor Biden, lose-lose voor McConnell.

Alle geleuter over samenwerking, elkaar de hand toereiken, is niet meer dan dat. Er was nooit een kans dat de Republikeinen hieraan zouden meewerken. Ze zullen dan ook geen enkel krediet krijgen en kunnen enkel hopen dat alles misgaat. Enkel roepen dat het misgaat is niet voldoende.

Ondertussen hebben al vijf Republikeinse senatoren laten weten dat zij in 2022 niet meer meedoen, in de meeste gevallen omdat ze geen zin hebben in het Trump-klimaat te moeten opereren. Gegeven het feit dat zittende politici altijd een voordeel hebben, is dat goed voor de Democraten. Ook goed is dat Trump, aandacht verslaafd als altijd, zich met de selectie van de Republikeinse kandidaten zal bemoeien. Ik kan me geen mooier scenario voorstellen.

Roy Blunt van Missouri (de staat van met terroristen heulende vuistjesschudder Josh Hawley) was de meest recente Republikeinse afvaller. Tranen zijn niet nodig, hij deed meestal braaf wat McConnell en de Trump hielenlikkers van hem wilden, de afgelopen jaren maar was een van de weinigen die probeerde samen te werken. Blunt is echter een goed voorbeeld van iemand die door de Trump partij zodanig gecorrumpeerd werd dat hij er zelf niet meer mee overweg kon.

De mogelijke Republikeinse kandidaat in Missouri is oud gouverneur Greitens, die in 2018 ontslag nam nadat hij betrokken was bij de chantage van een vrouw met wie hij een buitenechtelijke verhouding had. Hij werd nooit veroordeeld, de aanklacht verviel. Greitens likt zich sindsdien in bij de Trumpies. Hij is een heerlijke tegenstander voor een Democraat.