Enough already. Ik heb mijn buik vol van analisten, zelfs verstandige als Edward Luce van de Financial Times, die tut-tut roepen dat Trump niet vervolgd moet worden omdat het hem de aandacht geeft waar hij op uit is. Wat een onzin. Is dat een reden om iemand niet te vervolgen? En als je hem niet vervolgt, laat je dan niet zien dat de man overal mee weg kan komen? Wat een slappe praat. Bang om te doen wat moet gebeuren omdat de psychopaat in Florida er voordeel bij zou hebben (dat heeft hij niet, ik kom erop terug)? Zijn we zo diep gezonken?

Ik zou zeggen, als hij die aandacht wil, geef hem die dan en maak van de gelegenheid gebruik om te laten zien hoe gestoord deze man is en hoe corrupt die partij die hem blijft steunen. Ik hoorde dat in New York Marjorie Taylor Greene en George Santos hun opwachting maakten. Een lellebel uit Georgia die alle Democraten pedofielen noemt en een chronische leugenaar uit Long Island. Moeten we nog meer zien? Mitch McConnell duikt.

Persoonlijk vond het beeld waarin Trump de deur in zijn gezicht kreeg toen hij uit de rechtszalen kwam, het mooist. Twee bewakers liepen door die deur, de tweede liet de deur gewoon wapperen en Trump, de grote Trump, de ex-president moest zelf de deur open duwen anders had hij hem in zijn gezicht gekregen. Ik vond het een mooi beeld van een leeggelopen ballon van arrogantie en bullshit. The New York Times opende ermee. Klik hier, voor het bewegend beeld.

Sowieso was de hele voorstelling allesbehalve Trumpiaans. Een wat verward, zelfs angstig kijkende man, omringd door jongere juristen en met stevige bewakers achter hem: niet de ruler of the world die de psycho wil uitstralen. Het was allemaal wat tam, een Trump show zonder show, zonder regie.

Terug in Florida had hij weer praats voor tien. Niets zinnigs, enkel vuilspuiten en de zielepoot uithangen. 

Trump wil aandacht. Laten we het hem geven en laten we als media kanttekeningen zetten bij zijn voorstellingen, niet ze simpel weergeven. De aanklacht gaat verder dan simpel witte boorden criminaliteit, het gaat om criminaliteit met het oogmerk verkiezingen te beïnvloeden. Drie keer, blijkbaar (ik had nog niet van de doorman gehoord). De verrassingsaanklacht was die van fraude met het oogmerk om belasting te ontduiken, een aanklacht die, schijnt het, gemakkelijker te bewijzen is.

Dat kun je allemaal niet negeren. Zoals ik eerder betoogde, Trump niet vervolgen, dat zou pas een politiek besluit zijn geweest. Nu is het pad geëffend voor Georgia, de federale aanklacht voor liegen over de documenten in zijn paleis, en hopelijk ook een echte aanklacht wegens aanzetten tot een putsch. 

Speelt het Trump in de kaart? Ik geloof er niets van. Het verandert niets aan de steun die hij krijgt of de afkeer die hij oproept, maar het maakt wel duidelijk aan de kiezers die in 2020 de man opzij zetten, dat dit een verstandig besluit was. En het idee dat ze in 2024 daarop terug zouden komen, na 6 januari en na vier aanklachten, lijkt me totale nonsens. 

Dus ja, laat Trump maar proberen de nominatie te verwerven met die ballast. Laat hem zijn partij maar meezeulen naar de ondergang. Ze verdienen het ten volle. Laat DeSantis maar proberen een Trump zonder de horkerigheid en morele verwording van de man neer te zetten. Het zal Trumps fans niet overhalen. DeSantis is een loser, daar ben ik van overtuigd. Superkwezel Mike Pence zal de evangelische kiezers verlossen van hun foute keuze, maar daar heeft noch DeSantis noch Trump voordeel bij. En verder is Pence te gecorrumpeerd door vier jaar Trump-brownnosing om zelf gekozen te worden. Het wordt of Trump of een keurige respectabele Republikein zoals, pak weg, John Sununu, gouverneur van New Hampshire. 

Ik wil nog wel verder gaan: deze aanklachten en de Trump voorstelling openen de deur voor iemand die wel normen heeft, een gematigd conservatieve kandidaat zoals Asa Hutchinson van Arkansas of genoemde Sununu. Ik weet het, keerpunten in de Trump idioterie zijn vaker voorspeld, maar sluit het niet bij voorbaat uit. Er komen al minder en minder mensen opdagen bij Trumps shows, in Manhattan waren er niet zoveel te vinden en de zaal in Mar A Lago was, laten we zeggen, niet direct razend enthousiast over zijn greatest hits, gelardeerd met nieuwe anti=vrouwenpraat. 

Ik hoorde dat 76 procent van de Amerikanen inderdaad denkt dat dit een politiek proces is. Daarop zeg ik: ja natuurlijk. Trump heeft het politiek gemaakt en daarom is een witte boorden zaak in Manhattan een politiek proces. Elk proces tegen een ex president is politiek. Ik behoor ook tot die 76 procent.  Je kunt niet net doen of politiek hier geen rol speelt. Maar dat wil nog niet zeggen dat de rechtsstaat hier niet gediend wordt en dat Trump niet vervolging verdient.

Het is wel plezant om al die hotemetoten met hun moralistische gewauwel, die Republikeinen die law and orde roepen als het gaat om kleine criminelen, die Bill Clinton kapot maakten over een affaire, dat al die lui nu opgewonden roepen dat de rechtsstaat naar de mallemoer gaat. Lyndsey Graham, Trumps aangenomen zoon, een zielepoot die een vaderfiguur nodig heeft om ook meer een idee te kunnen uitwerken, roept het hardst van allemaal. Laat ze maar roepen, laat ze Trump maar uit de wind houden. 

Tijdens de coronacrisis waren het Republikeinse gouverneurs, zoals Ron De Santis van Florida, die weigerden verregaande controlemaatregelen uit te voeren. Niet eens zo heel verregaande, mondkapjes werden belachelijk gemaakt, op voorspraak en naar voorbeeld van de psycho in het Witte Huis. Het aantal doden in door Republikeinen geleide staten was hoger.

Never mind dat de hardnekkige Trumpies zullen zeggen dat die cijfers zijn gemanipuleerd, dat doktoren steeds corona invoerden ook als het andere dingen waren. Alles is immers een samenzwering. Het laat onverlet dat het aantal doden in Republikeinse staten, door allerlei oorzaken, hoger is dan in Democratische staten. Niet simpelweg aantallen doden, de levensverwachting is lager.

De ‘deaths of despair’, doden door alcohol, drugsverslaving of zelfmoord zijn er hoger. Paul Krugman publiceert vandaag in de NYT een mooie column waarin hij laat zien hoe Republikeins beleid – zoals het stelselmatig weigeren van subsidies uit Washington om Medicaid, de medische zorg voor armen, uit te breiden, want dat is Obamacare – de eigen burgers van die staten het leven kost. Het ís een samenzwering als je de ideologische obsessie van Republikeinen en de stupiditeit van kiezers die zich laten leiden door onzinargumenten, zo wilt noemen.

Dit zijn ook de staten waar het onderwijs het slechtst is. Er zijn nog veel andere gegevens op te lepelen om te laten zien dat het slecht voor je gezondheid is om een Republikeins bestuur te hebben – in Tennessee heeft het Republikeinse Congres drie Democraten gestraft die open stonden voor de leerlingendemonstratie tegen wapens na de schietpartij van vorige week. De gouverneur van die staat tekende vorig jaar een wet die openbaar dragen van wapens zonder vergunning toestaat. 

Er zijn allerlei redenen waarom kiezers kiezen zoals ze kiezen. Stupiditeit is er een van. Helaas maken ze het leven van de andere inwoners van rode staten onaangenaam en, zoals Krugman laat zien, kort.

Een van de redenen waarom ik in 2011 D66 verliet, was dat de partij, toen onder leiding van Alexander Pechtold, Mark Rutte redde toen de PVV, met wie hij een onzalige samenwerking was aangegaan, hem in de steek liet. Rutte, toen nog een beginneling in het smoezen en masseren, moest naar Brussel met een tekort dat groter was dan de Europese norm. De PVV liet hem vallen, D66 redde Rutte door met hem mee te bewegen zodat hij ook zonder Wilders in Brussel goede sier kon maanden. Ongeveer tegelijkertijd gingen D66 en Groen Links door de pomp in het Kunduz akkoord dat Nederland nog een politiemissie in Afghanistan gaf.

Bij de verkiezingen verloor D66 (en werd Groen Links gedecimeerd) en won Rutte, die had verdiend de deksel op zijn neus te krijgen voor zijn Wilders regering. Pechtold stond aan de kant en bleef dat staan. Eigen schuld, dikke bult. En wij bleven met Rutte zitten, en zitten, en zitten.

Oud zeer, zult u zeggen. Water under the bridge. Maar ik zie een terugkerend fenomeen. Ik weet niet wie er door de pomp gaat bij het bijstellen van de formatieakkoorden, maar de enige die ervoor in aanmerking komt is D66. De geluiden klinken bekend. En het is ook D66’s eigen schuld. Hadden ze bij die eindeloze formatie zich maar van back up moeten verzekeren door GL/PvdA in het kabinet mee te nemen. Rutte stond het niet toe, zoals hij in 2010 het kabinet Rutte/Cohen nekte.

Een pauze is ingelast en dan mag het CDA, de partij die op sterven na dood is (door hun heilloze meegaan met Rutte’s PVV gok in 2010, laten we dat niet vergeten), de heroverweging van het stikstofbeleid sturen – die de VVD ook wil maar in de formatie had moeten laten liggen. Gaat Rutte het CDA redden? Waarschijnlijk niet, want hij is na de zomer al vertrokken naar Brussel. Dan kunnen we eindelijk echt stemmen, voor een echt parlement, en kan het CDA definitief worden ingeruild voor het BBB.

Nederlandse politiek is herhaling. Iedere keer weer wordt mijn democratische stem in het parlement gedwarsboomd door die idiote Provinciale Staten die daarna strategisch een Eerste Kamer vaststellen die mijn democratische stem van twee jaar geleden weer ongedaan maakt. Opnieuw laat D66 zich piepelen door Rutte, die gisteren empathisch stond te orakelen over streekvervoer en lokale voorzieningen op een leeglopend platteland, en gas gaf om een pauze te nemen. De ultieme herhaling is dat we al twaalf jaar met die man zitten. De oerzonde was de tolerantie van D66 voor Rutte’s Wilders-filie, daar gaan ze straks weer eens voor gestraft worden.