Infrastructuur week, maar nu goed

Cuomo is weg en overschaduwt bij zijn vertrek het enorme succes van Joe Biden en zijn infrastructuur plan. Het werd vandaag, fillibuster proof, aangenomen door de senaat. Inclusief genoeg republikeinen, twintig van de vijftig.

De reden voor hun switch is helder: het infrastructuur plan is populair bij de bevolking. Wegen, bruggen, drinkwater, dat zijn dingen waar mensen niet tegen zijn. Sterker, als Trump niet zo’n kluns was geweest, had hij goede sier kunnen maken met zo’n plan. Hij kondigde zo vaak infrastructure week aan dat het een gimmick werd, maar Biden laat zien dat er brede steun voor is.

Nu wordt het interessant om te zien of de rest van het plan, het grootste sociale wetgevingsproject sinds de Great Society, met een gewone meerderheid door de senaat kan komen. Dan hebben we het over 3.500 miljard, inclusief belastingverhogingen. Het is vrijwel onmogelijk om het in zijn geheel en ongeschonden erdoor te krijgen, maar de vraag of de Democraten een kans hebben in november 2022 om de meerderheden in het congres te behouden, hangt hier vanaf.

Cuomo verdwijnt met de staart tussen de benen. Hij had geen andere keuze meer, anders zou hij afgezet zijn. Net als president Nixon in 1974 koos hij ervoor om het proces niet verder uit te rekken. Ah well, good riddance.

Afscheid van Los Angeles

Vorige zomer overleed in Los Angeles mijn schoonvader, Donald Kao, 95 jaar oud. Vanwege corona kon ik niet naar de begrafenis. Inmiddels heeft Jenny, zijn weduwe, besloten te verhuizen naar de oostkust, dichterbij haar oudste zoon. Daardoor moet ik zonder laatste bezoek afscheid nemen van wat de afgelopen 35 jaar kon gelden als mijn ‘thuisstad’ in Amerika. Ze zeggen dat je tien jaar nodig hebt om een Newyorker te worden, een leven lijkt me niet genoeg om Los Angeles te doorgronden. Toch is de stad me vertrouwd genoeg om hem met enige weemoed achter te laten.

Meer lezen, klik hier.

Vietnam met en zonder oorlog

Reizen kan de laatste anderhalf jaar niet meer, althans niet het soort van reizen dat explorerende mensen graag zouden doen. Daarom hier als zomerversnapering mijn artikel over mijn bezoek aan Vietnam net voor de coronacrisis, deel van mijn wereldreis. Meer? Klik hier voor een PDF van de hele reis van zeven maanden.

Mensen van mijn leeftijd bezoeken Vietnam met de bagage van de oorlog. Tijdens onze wereldreis, net voor corona afgerond, brachten we vier weken door in het meest dynamische land in Zuid-Oost Azië. De oorlog was overal en nergens, dat wil zeggen overal voor mij, nergens voor de Vietnamees. Dat is maar een beetje overdreven. De gemiddelde leeftijd in Vietnam is 28, de oorlog is 46 jaar voorbij. Laten we zeggen dat ik er meer mee bezig was dan de Vietnamezen.

Ik weet veel van deze oorlog, beroepsmatig en primair vanuit Amerikaans perspectief. Natuurlijk heb ik de documentaire van Ken Burns gezien en het nieuwe boek van Max Hastings gelezen. In beide komt ook de Noord-Vietnamese kant aan bod. En natuurlijk wist ik hoeveel schade er is aangericht. Amerikanen stoppen meestal bij hun 59.000 doden en vergeten de miljoen Vietnamezen. 

Bekend terrein dus, en toch was ik verrast over mijn eigen Vietnam-ervaring.

Verder lezen, klik hier.

Andrew Cuomo is een zielepoot

Andrew Cuomo, gouverneur van de staat New York, toont in al zijn cruheid, wat macht doet. Aan de ene kant leidt het hebben van macht al snel tot misbruik daarvan, het gevoel dat alles kan en dat je overal mee weg kunt komen. En, belangrijker misschien, het gevoel dat je ergens recht op hebt omdat je macht hebt. Aan de andere kant isoleert macht. Mensen praten je naar de mond, willen dingen van je gedaan krijgen, en uiteindelijk moet je steeds afwegen of je als machthebber niet zelf misbruikt wordt.

Dit is geen excuus voor het gedrag van Cuomo of welke andere misbruiker van macht dan ook, maar een aanzet tot overpeinzing. Macht zet mensen in een gouden kooi, op afstand en, net als Andrew Cuomo opgesloten in zijn gouverneurshuis in Albany, tot eenzaamheid. Als je het verslag leest dat duikt behalve de misdragende machthebber ook een zielige, eenzame man op, hunkerend naar menselijk contact, in Cuomo’s geval naar een vrouw.

Andrew Cuomo was ooit getrouwd met een telg uit de Kennedy-familie, een dochter van Robert. Ze scheidden in 2005 en hun drie dochters zijn inmiddels allemaal uit huis. Een nieuwe relatie liep op de klippen. Als hij nu zegt dat hij een ondergeschikte vroeg naar haar relatie en of ze open stond voor oudere mannen zoals hij, dan klinkt dat niet alleen ongepast, obsceen zelfs, maar ook zielig. Aan de andere kant: de vroegste beschuldigingen tegen Cuomo dateren al van twintig jaar geleden, toen hij nog minister van Huisvesting was onder die andere machtsmisbruikende schuinmarcheerder, president Bill Clinton. Er is geen excuus.

Cuomo was een harde politicus, een straatvechter in het staatscongres van New York. Hij maakte vijanden, hij had successen. Zijn betere kant was te zien in de eerste maanden van de coronacrisis toen Cuomo’s persconferenties een verademing waren vergeleken met het gehannes en de ontkenningscultuur van president Trump. Ze straalden een soort natuurlijk gezag uit en riepen bewondering op. De glans ervan verbleekte vrij snel toen bleek dat Cuomo een enorme fout had gemaakt door zieke bejaarden terug te sturen naar hun tehuizen.

Als ik zo schrijf dan loop ik op eieren, ik ben me ervan bewust. Niets verontschuldigt wangedrag. Niet van Cuomo, niet van Clinton, niet van Trump. Uiteindelijk zijn het allemaal zielepoten en daarnaast is Cuomo ook typisch weer een geval van een politicus die te lang bleef. Iemand die zichzelf succesvol achtte en daarmee zijn gedrag probleemloos, inclusief naar het schijnt een schreeuwerige kant en het genadeloos afzeiken van mensen die voor hem werkten. Ook dat is macht. Niet iedereen kan weglopen zoals ik ooit deed bij een hoofdredacteur die de neiging had te ontploffen – wat ik niet accepteerde.

Het rapport is tamelijk uitgebreid en het aantal gevallen nogal groot. Dit zijn geen incidenten, dit is structureel. In het me too tijdperk nemen Democraten snel afstand. Nancy Pelosi en Joe Biden liepen voorop, dat is in elk geval al een hele vooruitgang vergeleken met zielepoot Clinton, die zelfs door feministen werd verdedigd als ‘een van ons’. 

Cuomo gaat dit niet overleven. Als hij niet aftreedt, komt er een impeachment. Zijn opvolger wordt dan lieutenant governor Kathy Hochul, die de eerste vrouwelijk gouverneur wordt. Zij is dan ook meteen de toonaangevende kandidaat voor de verkiezingen in 2022.