Andrew Cuomo, gouverneur van de staat New York, toont in al zijn cruheid, wat macht doet. Aan de ene kant leidt het hebben van macht al snel tot misbruik daarvan, het gevoel dat alles kan en dat je overal mee weg kunt komen. En, belangrijker misschien, het gevoel dat je ergens recht op hebt omdat je macht hebt. Aan de andere kant isoleert macht. Mensen praten je naar de mond, willen dingen van je gedaan krijgen, en uiteindelijk moet je steeds afwegen of je als machthebber niet zelf misbruikt wordt.
Dit is geen excuus voor het gedrag van Cuomo of welke andere misbruiker van macht dan ook, maar een aanzet tot overpeinzing. Macht zet mensen in een gouden kooi, op afstand en, net als Andrew Cuomo opgesloten in zijn gouverneurshuis in Albany, tot eenzaamheid. Als je het verslag leest dat duikt behalve de misdragende machthebber ook een zielige, eenzame man op, hunkerend naar menselijk contact, in Cuomo’s geval naar een vrouw.
Andrew Cuomo was ooit getrouwd met een telg uit de Kennedy-familie, een dochter van Robert. Ze scheidden in 2005 en hun drie dochters zijn inmiddels allemaal uit huis. Een nieuwe relatie liep op de klippen. Als hij nu zegt dat hij een ondergeschikte vroeg naar haar relatie en of ze open stond voor oudere mannen zoals hij, dan klinkt dat niet alleen ongepast, obsceen zelfs, maar ook zielig. Aan de andere kant: de vroegste beschuldigingen tegen Cuomo dateren al van twintig jaar geleden, toen hij nog minister van Huisvesting was onder die andere machtsmisbruikende schuinmarcheerder, president Bill Clinton. Er is geen excuus.
Cuomo was een harde politicus, een straatvechter in het staatscongres van New York. Hij maakte vijanden, hij had successen. Zijn betere kant was te zien in de eerste maanden van de coronacrisis toen Cuomo’s persconferenties een verademing waren vergeleken met het gehannes en de ontkenningscultuur van president Trump. Ze straalden een soort natuurlijk gezag uit en riepen bewondering op. De glans ervan verbleekte vrij snel toen bleek dat Cuomo een enorme fout had gemaakt door zieke bejaarden terug te sturen naar hun tehuizen.
Als ik zo schrijf dan loop ik op eieren, ik ben me ervan bewust. Niets verontschuldigt wangedrag. Niet van Cuomo, niet van Clinton, niet van Trump. Uiteindelijk zijn het allemaal zielepoten en daarnaast is Cuomo ook typisch weer een geval van een politicus die te lang bleef. Iemand die zichzelf succesvol achtte en daarmee zijn gedrag probleemloos, inclusief naar het schijnt een schreeuwerige kant en het genadeloos afzeiken van mensen die voor hem werkten. Ook dat is macht. Niet iedereen kan weglopen zoals ik ooit deed bij een hoofdredacteur die de neiging had te ontploffen – wat ik niet accepteerde.
Het rapport is tamelijk uitgebreid en het aantal gevallen nogal groot. Dit zijn geen incidenten, dit is structureel. In het me too tijdperk nemen Democraten snel afstand. Nancy Pelosi en Joe Biden liepen voorop, dat is in elk geval al een hele vooruitgang vergeleken met zielepoot Clinton, die zelfs door feministen werd verdedigd als ‘een van ons’.
Cuomo gaat dit niet overleven. Als hij niet aftreedt, komt er een impeachment. Zijn opvolger wordt dan lieutenant governor Kathy Hochul, die de eerste vrouwelijk gouverneur wordt. Zij is dan ook meteen de toonaangevende kandidaat voor de verkiezingen in 2022.