Frans Verhagen, Amerika kenner

Ik ben geen fan Billy Clinton, zoals u weet. Niettemin is zijn essay in Time Magazine waarin hij herstel bepleit van de ban op militaire ‘assault weapons’ die bestond van 1994 tot 2004, zeer welkom. Prima.

Wat vooral weer verbaasd in dit klimaat van Republikeinse in de pas lopen met de NRA, de wapen- en moordlobby, is dat er überhaupt ooit zo’n wet bestond. En dat hij werd afgeschaft – natuurlijk onder een Republikeinse president en met een Republikeins congres.

Ik las ergens dat er 15 miljoen van dit soort wapens zijn, volgens de Wiki over het onderwerp gaat het om meer dan enkel de AT 15 wapens waarmee de grootste moordpartijen van de afgelopen jaren zijn gepleegd. Dat geeft al aan hoe moeilijk het zal zijn om dit wapentuig uit de samenleving te verwijderen.

Waar het, behalve grote aantallen massamoorden, toe leidt zagen we toen een motor knalde op Times Square. De hele meute sloeg op hol, bejaarden en kinderen onder de voet lopend. In Missouri, waar je als je een vergunning hebt met dit soort rommel mag rondlopen, liep een filmende AT 15 drager door de Wall Mart.

Paniek. Ja, dank je de koekoek. Dit is het soort samenleving dat Amerika van zichzelf maakt. De Red Flag discussie die nu zelfs Moscow Mitch niet schijnt te kunnen ontlopen, is veel te weinig. Zeker, beter dan niets, maar de Democraten moeten verder gaan.

Hoe is het mogelijk dat militaire wapens normaal zijn geworden in Amerika? Heeft met sport en gezellig wat schieten, en met het Tweede Amendement, niets te maken. Nu ik erover denk, de rechters die indertijd het Tweede Amendement zo belachelijk interpreteerden (geheel in strijd met hun zogenaamde ‘original intent’ – de Founding Fathers hadden het enkel over militia’s) zijn minstens zo verantwoordelijk als de Republikeinen die hen benoemd hebben.

Voordat Leon de Winter weer komt met zijn vuige praatjes, overgenomen van Fox News, over een soort van gelijkwaardigheid tussen Dayton (aanslagpleger zegt Warren te steunen) en El Paso (aanslagpleger laat zich inspireren door de haattaal van de psycho in het Witte Huis), lees dit artikel.

Het hele idee dat het gaat om een ‘mental health’ onderwerp is nonsens, afgezien van de mental health van Trump. Republikeinen schamen zich nergens voor maar bereiken weer onpeilbare diepten met het rechtvaardigen van hun blinde trouw aan de NRA.

Korte samenvatting:

The right’s attempt to downplay the specifically ideological context of the El Paso massacre is a transparently self-serving effort to absolve the president of moral responsibility for his demagogic rhetoric. This, too, shouldn’t wash. The president is guilty, in a broad sense, of a form of incitement.

en, mooi samengevat:

The main task for Democrats over the next 15 months won’t be to convince America that they need yet another health care re-invention, or that the economy is a mess, or that the system is rigged, or that the right response to Trump’s immigration demagoguery is an open border. It’s that the president is a disgrace to his office, an insult to our dignity, a threat to our Union, and a danger to our safety.

Daar stond onze dementerende psychopaat, de weg kwijt in Toledo. Huh, Toledo?

Niets, maar dan ook niets had de president van Amerika te melden op een moment dat Amerika een president nodig heeft die Amazing Grace kan zingen.

Het was een beschamende vertoning. Achter de psycho hing Washington. Je zag hem zijn ogen sluiten. Dat dit was geworden van het Amerikaanse presidentschap.

De Amsterdamse PvdA leider Marjolein Moorman:

Voor mij symboliseert een boerka de ongelijkheid van vrouwen en mannen. Een man mag zich vrij vertonen, maar de vrouw moet zich bedekken. Dat heeft voor mij niets met vrijheid te maken.
Tegelijk mag een boerka nooit een vrijbrief zijn om vrouwen te bedreigen of op te jagen.

Ze reageerde op een kleurrijk protest tegen het boerkaverbod.

Wat mij betreft is dit de PvdA op zijn slechtst, of zijn domst. Moorman gaat ervan uit dat geen enkele vrouw met een boerka die vrijwillig draagt. Wat het voor haar symboliseert is niet geweldig belangrijk, maar haar redenering leidt rechtstreeks naar het hoofddoekverbod van de haatzaaier. Alle bedekking is in haar opinie een aantasting van vrijheid. De vrouwen die vrijwillig een hoofddoekje dragen zullen zich enorm door haar aangesproken voelen.

Door stupide wetgeving op aanstichten van de haatzaaier lokt de wetgever bedreiging of opjaging uit. Moorman werkt daar aan mee.

Ze had beter haar mond kunnen houden, of misschien niet, want dit precies wat er mis is met de PvdA en haar houding tegenover moslims. 

In elk geval spreekt ze niet namens mij, als PvdA lid.

Gaan El Paso en Dayton iets veranderen? Je moet sceptisch zijn gegeven de recente Amerikaanse geschiedenis. Moscow Mitch zal niet toestaan dat er over wapens gepraat wordt, de Texaans gouverneur, een verheerlijker van wapens, doet net of het geen probleem is. De psycho speelt golf en doet alsof hij bidt.

Waar ik wel mogelijk verandering zie, in een groter plaatje, is in de perceptie van Donald Trump. Steeds vraag je je af wanneer gewone kiezers in het midden, niet de evangelische opportunisten of de werkelijke white supremacists, genoeg krijgen van een president die verdeelt, die racisme en xenofobie gebruikt voor politiek gewin. Wanneer ze zich genoeg gaan schamen voor de man die Amerika leidt. 

De Democraten deden het goed in de naweeën van El Paso en Dayton. Tijdens de recente debatten werd gelukkig minder over Trump en zijn terreur-regime gepraat dan over serieuze beleidsvoorstellen, maar gisteren lieten ze er geen gras over groeien. Van O’Rourke tot Sanders hielden ze de retoriek, de stijl en de persoon van de psycho verantwoordelijk voor de sfeer van haat waarin met name terrorisme als in El Paso kon plaatsvinden. Stuk voor stuk klonken ze meer presidentieel dan de racist in het Witte Huis.

Stel u voor dat het een aanslag was geweest door een moslim. Genoeg gezegd. 

The New York Times had een uitstekende editorial, gelukkig zijn er nog kranten met een mening. 

Dayton, Ohio. Thoughts and prayers, thoughts and prayers, kras in de plaat. Bla, bla, bla.

Binnenlandse terrorisme in de VS kost meer doden dan welke andere vorm van terrorisme dan ook.

Wat zei de psycho in chief ook weer? American carnage? In zijn inaugurele rede: “This American carnage stops right here and stops right now.” En “I’ll be able to make sure that when you walk down the street in your inner city, or wherever you are, you’re not going to be shot,” zei hij tijdens zijn campagne.  “Your child isn’t going to be shot.”

Yeah. Right. Thoughts and prayers. Golf.

El Paso, thoughts and prayers, El Paso, thoughts and prayers, bla, bla, bla.

Voor wie handenwringend kijkt naar de Democratische debatten en als zoveel hele en halve deskundigen roept dat ze eenheid moeten tonen, in het midden moeten blijven, kleurloos moeten zijn – kortom, hetzelfde verhaal dat we al sinds de jaren tachtig horen en zagen vertegenwoordigd door Clinton ..

Voor iedereen die denkt dat Trump gemakkelijk gaat winnen met deze tegenstand …

Lees dit artikel.

Inderdaad, stop freaking out.

David Brooks is een cultuur fetisjist. Alles gaat bij hem over gedrag, over menselijke motivatie, over geloof en vooral gebrek daaraan. Over wat een samenleving bijeenhoudt.

In de NYT claimt hij dat Trump niet politiek en beleid tot inzet heeft gemaakt van democratische verkiezingen maar ‘wie wij zijn, als amerikanen’. Hij noemt de man een ‘culturele revolutionair’, herdefiniërend wat je kunt zeggen en hoe een leider zich kan gedragen. Hij maakt zichzelf en zijn waarden het ‘center of conversation’.

So far, niet echt verrassend, zij het dat ik Brooks’ analyse voor Trump wel kan volgen maar niet voor de Republikeinen die zich door hem in het pak laten naaien.

Maar Brooks onderwerp is niet Trump, het is de ‘materialistische aard’ van de Democratische kandidaten. Warren heeft een plan voor alles, behalve, vindt hij, voor het onderwerp van de verkiezingen dat cultureel en moreel is.

En daar gaat hij. Sinds de New Deal gaat de Democratische Partij alleen maar over materiële zaken, roept Brooks. En dus klaagt hij over de kandidaten, behalve de new age babbelaar Marianne Williamson.

Ik heb steeds meer moeite om Brooks, die voor hij in een echtelijke en spirituele crisis raakte best interessante ideeën had, te volgen.

Natuurlijk gaat de keuze tussen Trump en welke Democraat dan ook over waarden. En over wat voor samenleving Amerika wil zijn. En dat vertaalt zich niet, net als bij Trump, in lege kreten en in plaats van opruiende onzin zalvende eenheidskwekerij. 

Nee, het gaat over materiële dingen. Accepteer je de armoede, de kwaliteit van leven, het wapengeweld, het racisme, de ongelijkheid, de zakkenvullerij van de financiële sector, de immoraliteit van de rijken zonder verantwoordelijkheidsgevoel, al die onderwerpen waarvoor Warren een plan heeft.

Natuurlijk woedt er een cultuuroorlog in de VS, dat is al het geval sinds Nixon, misschien eerder en valt het te dateren toen de racisten de deksel op de neus kregen. Of misschien wel tot de New Deal zelf. Het was FDR die gehaat werd door de rijken, door de kleine geest Republikeinen.

Materieel welzijn, of materieel lijden, gaat wel degelijk over waarden. Brooks vraagt om een ‘uprising of decency’. Die ziet hij niet bij de huidige Democratische kandidaten. Misschien moet hij zijn spirituele bril afzetten. 

Oh jee, de heilige Ronald Reagan blijkt niet te beroerd geweest om in 1971 Afrikaanse landen uit te kafferen in de meest racistische bewoordingen.

Zeg nou niet dat u verbaasd bent. Dit is dezelfde Ronald Reagan die in 1980 zijn campagne opende in Philadelphia, Mississippi, de plek waar in 1963 drie burgerrechten activisten werden vermoord. En nee, dat deed hij niet om hen te eren.

Het was een gebaar naar de zuidelijke kiezers, de ex-Democratische racisten, de mensen die Wallace in 1968 hadden gesteund en Nixon in 1972, dat Reagan een van hen was.

Reagan was de man die het beeld van de ‘welfare queen’ introduceerde, de dame die haar cheque kwam ophalen in een grote auto. En zeg nou niet dat de gemiddelde Amerikaan, of misschien u zelf wel, daar geen beeld bij had van een zwarte dame.

Het was president Reagan die weigerde het apartheid regime onder druk te zetten met economische sancties – die werkten niet, zei hij, alweer zo’n onderwerp waar de opportunistische Republikeinen over van mening zijn veranderd. 

Er valt veel slechts over Reagan te zeggen en behoorlijk wat goeds. Hij was geen racist zoals Trump dat is en zoals de diehards bij de Republikeinen dat zijn. Hij was onverschillig en vond het helemaal niet erg als zijn campagne opzichtig hengelde naar racistische kiezers – daar verkeert hij in het gezelschap van Moscow Mitch.

Het is een te lang verhaal om hier te vertellen maar Ronald Reagan, een voorbeeld president voor velen en zeker voor Republikeinen die verder niemand hebben, was helemaal niet zo’n geweldige president. En bovendien had hij enorm geluk dat hij in 1976 niet de Republikeinse kandidaat of de president werd (of dat Ford dat werd) want in die jaren had niemand het goed kunnen doen. 

Politici moeten geluk hebben en Reagan had niet te klagen.