Frans Verhagen, Amerika kenner

Op pad in de auto hoorde ik vrijdag een ‘discussie’ over de kans dat Trump wordt herkozen. Zonder moeite nu de Democraten zich verdeeld tonen, meende de bekende en zeer onderlegde Amerika expert Frenk van der Linden. Het leidde een item in waarin de aanwezige panel leden vijf minuten onzin mochten debiteren.

Ze zitten op een trend want er wordt veel gezeurd op dit niveau. Meestal met weinig kennis van zaken. Ga maar na, na de debatten van vorige week zijn er nog maar vijf serieuze kandidaten over. Wel op niveau maar even fout zat Cas Mudde met een stuk in de Guardian, door de Standaard vertaald als zou Trump winnen met zijn vingers in zijn neus.

Hieronder mijn reactie als op ed stuk voor de Standaard, vandaag gepubliceerd. U hoeft niet per se Mudde te lezen om mijn redenering te volgen.

Cas Mudde geeft vier redenen waarom Donald Trump moeiteloos zal worden herkozen. Hij zit er vier keer naast. De basis voor zijn betoog is dat Democraten niet de les van 2016 geleerd hebben dat ‘verkiezingen niet worden gewonnen door passieve meerderheden maar door gemobiliseerde minderheden’. Inderdaad waren het boze, opgewonden blanke kiezers in een beperkt aantal staten die Trump tot zijn eigen verbazing het presidentschap opleverden. Maar laat dat nou precies de les zijn die de Democraten hebben geleerd: geëngageerde minderheden worden de basis van Trumps verlies in 2020.

Mudde houdt een slag om de arm door zijn betoog te beperken ‘tot dit moment’ maar de redenen die hij geeft waarom Trump ‘met de vingers in de neus’ zou worden herkozen, blijken bij nadere beschouwing geen hout te snijden.

Als eerste reden voert Mudde de economie aan: stevige groei en lage werkloosheid. Nog afgezien van de kans dat de langst durende periode van economische groei nu snel tot een einde komt zeggen die cijfers betrekkelijk weinig over het welbevinden van de Amerikaanse kiezer. In 2016 werd Trump geholpen door ongenoegen van kiezers in industriestaten over de ontwikkeling sinds de crisis van 2008.

Dat ongenoegen was begrijpelijk. De banen die na de crisis terugkwamen waren van slechtere kwaliteit en werden slechter beloond. Bovendien werden hun staten geteisterd door lage huizenprijzen waardoor mensen niet in staat waren te verhuizen naar de wel groeiende maar dure kuststaten. Een van de bijverschijnselen was een record aantal verslaafden aan pijnstillers en opiaten. De Democraten blunderden door er al die tijd weinig aandacht aan te besteden.

Nationale groeicijfers miskennen dat er in die staten weinig is veranderd. Anders gezegd, Trump heeft niets waargemaakt van zijn beloftes. Vorige week nog schreef The New York Times over Trump-kiezers in Michigan, Wisconsin en Pennsylvania. Ze waren ontevreden. Ronduit boos zijn de kiezers in landbouwstaten die de last dragen van Trumps handelsbeleid.

Voor een deel gaat het hier om kiezers die in 2008 en 2012 op Obama hadden gestemd. Ze kunnen gemakkelijk terugkeren naar de Democratische Partij die zich nu concentreert op onderwerpen die hen aangaan. Dat bleek al in 2018 toen de kiezers zich niet in de luren lieten leggen door goede economische cijfers. Ze kijken om zich heen en de Democraten kijken dit keer met hen mee. De groei van de inkomensverschillen, Trumps pogingen om het nu populaire Obamacare de nek om te draaien, de belastingverlagingen voor de rijken en de ondernemingen, het ontbreken van beloofde investeringen in onderwijs en infrastructuur: Democraten buitelen over elkaar heen om de problemen te benoemen. Een aantal van hen heeft serieuze plannen.

Mudde stelt dat Trump wel degelijk heeft geleverd. Maar dat beperkt zich tot de klassieke Republikeinse agenda van lagere belastingen en minder regulering – niet wat Trump beloofde. Inderdaad heeft de porno-president, zoals een Democraat hem noemde, de christelijke stemmers aan zich gebonden met de benoeming van conservatieve rechters die een beleid voorstaan dat de meerderheid van Amerika niet wil.

Maar die kiezers zitten sowieso al in het Trump kamp, al moet niet onderschat worden hoeveel Amerikanen zich storen aan de bekladding en ondermijning van de status van het presidentschap. Hetzelfde geldt voor afkeer van Trumps buitenlands beleid van het schofferen van bondgenoten, het opstarten van economische conflicten en het niet beëindigen van de ‘forever wars’ in Irak en Afghanistan en het uitlokken van een nieuwe oorlog met Iran. En dan hebben we het nog niet over Trumps capriolen met zijn geliefde vriend Kim. Zelfs sommigen van die evangelische kiezers hebben aarzelingen. Een aantal van de kiezers die in 2016 een risico durfden te nemen zal nu thuisblijven.

Mudde heeft gelijk dat immigratie en zelfbeklag over alle tegenwerking die Trump zou hebben ondergaan een aantal kiezers op zal leveren die hem een tweede kans willen geven, ook al zijn ze tot nu bedrogen uitgekomen. Maar dat is enkel de groep die toch al tot zijn achterban behoorde in 2016. Wat Trump nodig heeft is uitbreiding. Trump is een goede campagnevoerder maar wel een die enkel kan gloriëren in het zaaien van verdeeldheid. Daarmee gaat hij geen tweede keer aan de haal. Bovendien had hij in 2016 niet een Democraat als tegenstander maar de persoon van Hillary Clinton, een wel heel gemakkelijk doelwit.

Mudde is veel te pessimistisch. De Democraten hebben wel degelijk een boodschap. Die is een stuk minder centristisch en halfslachtig dan in 2016 en doet recht aan de gepolariseerde toestand van Amerika. Er vallen geen bruggen te bouwen met deze Republikeinen en dat is wat vrijwel alle Democraten onderkennen. Confrontatie met beleidsvoorstellen is het enige antwoord. Joe Biden, een soort reïncarnatie van Clinton, is de enige die dat anders ziet.

Mudde ziet weinig energie en weinig enthousiasme onder de Democratische kiezers. Ik weet niet waar hij dat op baseert. Ik zie alleen maar enthousiasme en tomeloze energie, ook al zijn die nog niet op één kandidaat gefocust. Sinds de eerste demonstraties rondom Trumps inauguratie zijn meer mensen dan ooit bezig met het financieren en verwoorden van een tegengeluid. Het leverde in 2018 een stevige overwinning op in het Huis van Afgevaardigden. Wie het ook opneemt tegen Trump, hij of zij kan rekenen op enorme steun van een electoraat dat weet dat dit de laatste kans is om de Republikeinen te stoppen.

We zien een land dat tot op het bot verdeeld is, een Republikeinse Senaat die rechters benoemt die uit de pas lopen met de gemiddelde Amerikaan, en niet zomaar een beetje, een roekeloze, harteloze en soms ronduit geschifte president die Amerika ondermijnt, thuis en in de wereld. Die president heeft in drie jaar niet over meer dan 43 procent steun kunnen beschikken. Dat was en is zijn onwrikbare achterban. Hij heeft nauwelijks ruimte voor groei en doet daar met zijn polariserende optredens ook geen moeite voor.

Niemand moet zich rijk rekenen en ja, Democraten kunnen er nog een potje van maken. Maar naarmate duidelijker wordt wie de nominatie krijgt en in de pas daarmee met welke agenda de Democraten de verkiezingen in gaan, zal blijken dat Muddes pessimisme ongerechtvaardigd is. Donald Trump moet niet onderschat worden maar dat hij zonder moeite zal worden herkozen lijkt me rijkelijk overdreven.

Die Stef Blok toch. Je zou zo’n kind toch een koekje geven en dan hopen dat hij voorlopig zijn mond houdt.

Maxima moest wel haar afspraakje houden met de baas van het moordenaarsregime ‘anders hadden we politiek vermengd met haar belangrijke werk’. 

Duh. Door Maxima wel te laten gaan was dat precies het resultaat maar dan met de negatieve impact die een weigering van het gesprek niet gehad zou hebben.

Dit soort klungelig denken heeft niet alleen de zaak van vrouwen in Saoedi Arabië en het tot de orde roepen van de moordenaar van Kashoggi grote schade toegebracht maar vooral ook de reputatie van Maxima. Daarmee is haar ‘belangrijke werk’ behoorlijk geschaad.

Dit is niet het soort zaken waarover een minister zal aftreden maar het getuigt van zoveel incompetentie dat die stap op zijn plaats was geweest. Misschien had hij de VVD commissie van integriteitskwesties even moeten raadplegen.

De eerste resultaten/analyses van de Democratische debatten zijn binnen. Een stuk of acht kandidaten die we niet meer hoeven te noemen, kunnen hun biezen pakken. Of ze dat zullen doen is een ander verhaal.

De winnaars zijn Elizabeth Warren, Julián Castro, Kamala Harris, Bill deBlasio en Pete Buttigieg. Zij lieten zien dat ze iets te bieden hebben en in het geval van Harris maakte ze een tijdige rentree in het veld dat ze in het begin aardig gedomineerd had. Ze pakte de rollator kandidaat Biden hard aan en terecht. Laat u niet misleiden, de zogenaamde backlash tegen Harris door de Biden adepten gaat nergens toe leiden behalve dat het de Democraten in het algemeen schade doet.

Het is overigens verstandig om in het achterhoofd te houden dat Harris’ aanval op Biden minder ging over diens prestaties in burgerrechten of door niemand betoogd racisme. Nee, ze deed op een slimme manier wat nodig was: laten zien dat oude Joe totaal niet bij de tijd is en, in zijn verontrustende Hillary imitatie, hopeloos politiek toondoof is. De twee dingen gaan samen en diskwalificeren hem. Harris legde er de vinger op. 

Joe Biden was een dudd, Bernie Sanders een repeterende plaat. Dat is mooi, de geronto generatie verdwijnt in de coulissen. Biden is nog niet dood en begraven maar dat komt wel. Zichzelf verkopen als de Obama-Biden administration is niet voldoende. Sanders verdwijnt pas uit beeld als zijn aanhang hem massaal verlaat voor het betere alternatief, Elizabeth Warren. Ik vermoed dat terugzakken tot zo rond de tien procent misschien (hopelijk) vijftien procent aan Sanders het teken zal geven te vertrekken.

Harris deed zonder meer de beste zaken in termen van ‘break out’, Warren was inhoudelijk het sterkste. Ik vermoed dat Castro en Buttigieg uiteindelijk zullen opduiken in ondersteunende rollen als vp kandidaten, waarbij ik niet uitsluit dat Buttigieg echt doorbreekt. Helaas, Beto O’Rourke weet nu zeker dat hij op het verkeerde podium is beland. Hij had voor de senaatszetel in 2020 moeten gaan. Nu zijn beide buiten bereik en ik vermoed dat hij zichzelf geen goed gedaan heeft als potentiële vp kandidaat.

Voor de rest geldt dat Hickenlooper en Jay Inslee geen reden gaven om mensen met uitvoerende vaardigheden hoog te waarderen. Cory Booker en Amy Klobuchar zijn nog niet uitgerangeerd maar blijven achterin hangen en dat geldt ook voor Kirsten Gillibrand.

En natuurlijk konden de Trump-racisten zich weer niet inhouden. Fredo bracht een variant op het birther verhaal in door te tweeten over Harris en ras. Alle Trumps zijn racisten. Een verschil deze keer is dat we de duivels kennen maar dat wil niet zeggen dat in het Amerika van 2020 race bating, dog whistling en presidentiële leugens niet een groot deel van de slechtste kant van Amerika vertonen.

Okay, geloofwaardigheid van Nederland gereduceerd tot nul. Mond houden, wegkruipen in schaamte.

Dat Maxima met de moordenaar in Saoedi Arabië aan tafel zat om over vrouwen, koetjes en kalfjes en Nederlandse handelsgeest (zonder enig moreel kompas) te praten, was niet haar schuld. Nou ja, ze had zelf kunnen weigeren maar dat is waarschijnlijk te veel gevraagd.

Het is de verantwoordelijkheid van het kabinet, in casu Rutte en Blok, dat ze haar die kant op stuurden. Schade voor Nederland, schade voor Maxima en het koningshuis. Waar heb je die lui voor als ze alleen maar boodschappen doen voor de ondernemersvriendjes van Rutte?

Deze mannen hebben ons moreel verder helemaal niets te vertellen.

Die Hoekstra toch! De Amerikaanse ambassadeur heeft heel goed geluisterd naar de kritiek die Nederland had toen de psycho in Washington aankondigde troepen uit Syrië terug te trekken.

Ons stabiele genie had immers de oorlog tegen ISIS gewonnen. Hij had het veel beter gedaan dan Obama. Klaar, over en uit.

Hoekstra is slim om Nederland op deze manier te proberen te lijmen.

Laten we daar wat slimheid tegenover stellen. Te beginnen met de vaststelling dat Trump uit zijn nekharen kletste toen hij de overwinning aankondigde – kan Hoekstra daar even wat duidelijkheid over verschaffen?

Ten tweede mogen we de ambassadeur herinneren aan Trumps buitenlandse politiek credo in het Midden Oosten: de lokale machten moeten meer zelf doen. De moordenaars in Saoedi Arabië en andere autoritaire regimes zouden in Syrië de kastanjes uit het vuur moeten halen, vond Trump toen.

Is er, ambassadeur Hoekstra, een reden om die redenering van de president nu te negeren? Nederland moet niets doen voordat de Amerikanen erkennen dat ze Syrië weer eens helemaal verkeerd hebben ingeschat.

Dit is de manier om autocraten en verkiezingsvervalsers onderuit te halen: massaal opkomen om te laten zien dat je er niet van gediend bent.

Erdogan, de gekozen dictator van Turkije, met tienduizenden mensen in de gevangenis, werd door de kiezers van Istanboel gestraft. Had hij met 13.000 stemmen verlies, zoals twee maanden geleden, die nederlaag nog van zich af kunnen schudden, door op corrupte wijze nieuwe verkiezingen te forceren, stond hij de kiezers toe om hem een formidabele upper cut te geven.

Hij zal nu gedwongen zijn de corrupte projecten in Istanboel te laten onderzoeken en zijn even corrupte en bovendien incompetente schoonzoon te laten vallen. 

Er is nog hoop voor Turkije.

Vandaag in de Morgen:

Ere wie eer toekomt: het getuigde van lef dat president Trump een op handen zijnde militaire actie durfde af te blazen. Gutfeeling of strategisch denken, Trump had gelijk: de reactie op het neerschieten van een drone door Iran was niet proportioneel. Sterker, een aanval met mogelijk 150 doden was een flinke stap op de escalatieladder, precies wat de hardliners in zijn omgeving wilden. Toen Trump zich dat realiseerde kwam hij erop terug. De cyberaanval van zondag is van een heel andere categorie en eerder tactisch dan strategisch.

Dat het zover kwam vertelt veel over de regering-Trump. Chaotische besluitvorming, ideologen die een stuurloze president opjuinen tot de man zich ineens realiseert dat het oplichten van aannemers in New York andere koek is dan het doden van 150 mensen. Volgens alle berichten was het aantal verwachte doden onderdeel van eerdere briefings. Misschien had Trump tijd nodig om het te laten inzinken.

Niemand zal Trump verdenken van rigoureus strategisch denken maar hij moet zich gerealiseerd hebben dat het onduidelijk was waar een militaire confrontatie toe moest leiden. Hij weet dat zijn veiligheidsadviseur John Bolton en minister van Buitenlandse Zaken Pompeo mede verantwoordelijk waren voor het drama in Irak. Zij staan nu in hun hemd. De moordenaars in Saoedi Arabië en de haviken in Israël zijn teleurgesteld.

Trump heeft het heft in handen en ik zou niet raar opkijken als hij de gelegenheid gebruikt voor wat hij werkelijk wil: een nieuwe deal met Iran. Zaterdag sloeg Trump ineens een ongewoon vriendelijke toon aan. De opluchting dat hij geen doden op zijn conto had was tastbaar, hij dankte Iran voor het niet neerschieten van een Amerikaans verkenningsvliegtuig met meer dan dertig militairen aan boord. Hij nodigde de Iraanse leiders uit ‘om helemaal opnieuw te beginnen. ‘Let’s make Iran great again’, zei Trump om alle misverstand weg te nemen.

De sleutel tot Trumps optreden zijn twee beloftes uit 2016. Trump verkocht zichzelf als een buitengewone onderhandelaar. Die sul van een Obama had zich laten bedriegen toen hij het nucleaire akkoord met Iran sloot, volgens Trump ‘de slechtste deal ooit’. Niets zou Trump meer genoegen doen, zijn ego meer strelen – en zijn campagne meer van pas komen – dan een betere deal met Iran. Hetzelfde denken zat achter zijn opening naar Noord-Korea. Tot op heden is niemand echt onder de indruk van Trumps kwaliteiten als onderhandelaar, wel weten we dat hij graag sancties en importheffingen gebruikt om druk te zetten op partijen die hij zwakker acht dan de VS en dat hij licht aangepaste afspraken verkoopt als de beste deal ooit.

De andere belofte was dat Trump Amerika niet in nieuwe oorlogen zou storten. Hij zou de Amerikaanse troepen verlossen uit de ‘endless wars’ en het vechten overlaten aan lokale troepen – ironisch genoeg ook Obama’s belofte. Trump onderstreepte dit doel donderdag nog eens op een persontmoeting met Justin Trudeau. Achteraf was duidelijk dat Trump die ochtend al worstelde met zijn besluit.

Namens Trump probeerde de Japanse premier Abe eerder deze maand gesprekken op gang te krijgen. Dat mislukte, maar het zou best eens een ouverture kunnen blijken te zijn. Uit Iran kwamen de afgelopen weken sussende geluiden, al was steeds de eis dat vooraf de sancties werden opgeheven. Impliciet liet Iran de eis vallen dat Amerika de Obama-deal opnieuw moest accepteren.

Een van de vragen is waar precies over gepraat moet worden. Minister Pompeo legde 12 eisen op tafel waaraan Iran al bij voorbaat moest voldoen, de vraag is of Trump de lat zo hoog legt. Door zijn onaanvaardbaar dictaat vertroebelde Pompeo de focus op het werkelijke onderwerp: beperking van de nucleaire capaciteiten van Iran. Die focus bracht Iran zelf terug door aan te kondigen dat het zich niet meer aan de Obama-afspraken zou houden. Alles draait weer om kernwapens.

De president lijkt dit scherper te zien dan zijn pittbulls. Zaterdag noemde Trump Bolton een ‘havik’ en zei dat hij degene was die besliste. Alles wat Trump verder te berde bracht ging over het voorkomen dat Iran een kernwapen krijgt. Het is zoals Obama altijd zei: voor succes moet je het nucleaire onderwerp loskoppelen van andere zorgen over Iran. Beter de deal die mogelijk is en dan verder te werken dan helemaal geen deal en een kernwapenrace in het Midden Oosten.

Mogelijk is dat wat Trump nu ook concludeert. NAFTA en het recente ‘akkoord’ met Mexico laten zien waar de opening zit: heronderhandeling, een paar wijzigingen en een nieuwe naam. Presto: succes! Het is het soort deal waarmee Trump dolgraag 2020 in zou gaan. Dat is de uitdagende conclusie van deze bijna-confrontatie: misschien is hier de opening gemaakt naar serieuze onderhandelingen.

Nog twee weken en dan zijn we verlost van zowat de helft van de kandidaten voor de Democratische nominatie. Ze zullen incompetent blijken in het debat of misschien dat niet maar zich ook niet kunnen onderscheiden.

Dat lot zal gelden voor Bill de Blasio, John Delaney, Julián Castro, Tulsi Gabbard, Jay Inslee, Tim Ryan, Michael F. Bennet, John Hickenlooper, Eric Swalwell, Marianne Williamson and Andrew Yang. Van de meesten van hen heeft u nooit gehoord. Dat zal zo blijven.

Ik ben nog onzeker over Kirsten Gillibrand en sluit niet uit dat een van de gouverneurs eruit springt. Tja, Beto O’Rourke? Ik weet het niet.

Mijn vermoeden is verder dat Bernie Sanders een oude man zal blijken die is blijven steken in 2016. Zijn percentage in de peilingen lijkt op dat van Trump: geen ruimte om te groeien. Maar Sanders zal doorgaan tot echt duidelijk is dat hij geen kans maakt en dat zijn agenda beter door Elizabeth Warren kan worden uitgevoerd. Dat kan nog wel even duren. Maar hij wordt niet de genomineerde, zoveel is nu al zeker. 

Biden zal nog niet meteen onderuit gaan, dat vergt meer tijd en nog meer van zijn standaard gekluns. Ook voor hem geldt dat de kans dat hij wordt genomineerd klein is.

Dat laat in elk geval als kanshebbers Kamala Harris, Elizabeth Warren, Cory Booker, Amy Klobuchar en Pete Buttigieg. Nog maar één blanke man over en die is homo. 

Het enige dat je kunt hopen is dat snel duidelijk wordt welke kandidaten totaal geen tractie hebben, en dat die dan snel zullen vertrekken. 

Nog even over Biden. Hij beroept zich op zijn vaardigheid in het samenwerken met zulke verwerpelijke types als segregatie senatoren Eastland en Talmadge (let wel: in 1972, 7 jaar na de burgerrechten), en de obstructionist Jesse Helms. Op zich is dat legitiem maar politiek onverstandig. Maar goed, dat is Bidens boodschap: ik kan zelfs met de meest verwerpelijke types samenwerken, zelfs met Mitch McConnell en Lyndsey Graham.

Maar hij  maakte een onnodige fout desastreus door over Eastland te zeggen: “He never called me ‘boy,’ he always called me ‘son’”. Ik weet niet wat Biden wilde. Zwarten werden door racisten altijd ‘boy’ genoemd, ongeacht hun plek in de samenleving. Het was simpel racisme. Natuurlijk noemde Eastland Biden niet boy – hij was niet zwart. Fijn dat Biden zich ‘son’ liet noemen door de racisten maar dat is natuurlijk niet een compliment of een vrijpleiten van Eastland.

Sterker, hij doet net alsof ‘boy’ zeggen tegen zwarten gewoon acceptabel is, net zo acceptabel als dat de racisten hem ‘son’ noemden. Nee, Biden is geen racist. Niemand noemt hem ook zo en zijn verwijt aan Cory Booker daarover is onzin. Het probleem is dat Biden niet aanvoelt wat wel en niet behoort tot de normale conversatie en de 21ste eeuws civic society.

En dat is het probleem met Biden. Hij vat het gewoon niet. De steun voor Biden berust op naamsherkenning en waardering voor Obama en Bidens rol als stand in. Niet op enige programmatische overweging, niet over de belofte van Biden voor een moderne VS. Het zal niet lang meer duren voor de leegheid ook daar zichtbaar wordt. 

Credit where credit’s due: Trumps gut feeling is beter dan de organisatie van zijn regering of wellicht het absorptievermogen van zijn psycho geest. 

Hij had gelijk, het antwoord dat de hardliners wilden was niet proportioneel, maar wel een flinke stap omhoog op de escalatieladder, precies wat Bolton en Pompeo wilden. Toen Trump zich, rijkelijk laat, realiseerde dat hij op deze ladder terecht was gekomen durfde hij de zaak af te blazen. Dat is knap, al is Trump ook weer iemand die juist deze stap zal opspelen als voorbeeld van zijn stabiele genie.

Maar dat het zover was gekomen, tien minuten voordat de aanval zou plaatsvinden, vertelt alles wat we moeten weten over de regering Trump. Chaotische besluitvorming, gedreven door politieke ideologen die een stuurloze president richting geven, gered door de stuurloze man die zich ineens realiseert dat het oplichten van aannemers in New York andere koek is dan het doden van meer dan honderd mensen.

Volgens alle berichten was het aantal verwachte doden deel van de eerdere briefings die Trump kreeg. Maar misschien stond het op pagina 2, meer dan hij kan lezen in één keer, of was het na meer dan de twintig minuten vergaderen die de oude man aankan.

Hoe het ook zij, een zinloze confrontatie is vermeden. De moordenaars in Saoedi Arabië en de haviken in Israël zullen teleurgesteld zijn. Bolton en Pompeo zullen pissig zijn en staan feitelijk in hun hemd. Maar als gedreven ideologen zullen ze proberen een volgende kans te grijpen.

Maar ik zou niet raar opkijken als Trump de gelegenheid gebruikt om te krijgen wat hij werkelijk wil: onderhandelingen met Iran, een nieuwe deal met marginale verschillen (zie NAFTA en Mexico) en een rondje lof oogsten. Gegeven de omstandigheden zou iedereen daar blij mee kunnen zijn. 

Aardig als zijlijntje: dit doet denken aan Obama die al aanvallen op Syrië had klaarstaan toen hij op het laatste moment besloot dat een onderhandeling over het verwijderen van chemische wapens, en het leggen van verantwoordelijkheid bij het Congres, zinniger beleid was. 

Volgens de NYT zou Trump de aanval op drie doelen in Iran hebben afgeblazen omdat hij tien minuten voor die onomkeer van start zou gaan hoorde dat die mogelijk 150 slachtoffers zou kosten. 

Dat maakt het verhaal alleen maar problematischer. Is dat niet een aantal dat bij de eerste discussie van de doelen op tafel zou liggen? Waarom zo laat? 

Volgens iemand uit het Witte Huis die door de NYT wordt geciteerd zou Trump genoten hebben van het commando om de aanval uit te voeren en evenzeer van het commando om hem af te breken. Laat dat nou helemaal niet verrassend zijn. De ballon met Trump als baby met een luier kon het niet beter weergeven. Boys will be boys.