Ach, wat moet je toevoegen aan de dodemans act van de psycho? Eerst die arme Rosenstein dwingen al zijn ethische standaarden te verlaten door een memo te produceren om Comey te ontslaan vanwege zijn Clinton optreden, daarna Rosenstein verantwoordelijk maken tot die met ontslag dreigt en dan zelf de verantwoordelijkheid nemen. 

En dan in een interview roepen dat je Comey altijd al wilde ontslaan vanwege dat onzinnige Rusland onderzoek. Iedereen op het verkeerde been, al die mensen die zijn leugens hebben verdedigd en uitgelegd in de zeik.

Vervolgens een tweet storm waarin de president van de Verenigde Staten zijn ex FBI directeur dreigt dat hij bandopnames zal vrijgeven als … De godfather is er niets bij. 

Allicht dat zelfs de ruggengraatloze Republikeinen in de Senaat ineens wakker schrikken. Niet Paul Ryan die zijn verstand op nul heeft gezet in dienst van de psycho, noch Mitch McConnell die nooit iets zal doen tot hij er zelf voordeel van heeft. Maar Graham en anderen die nu niet anders meer kunnen en de bandjes opeisen, als ze er zijn.

Zijn er bandjes? Heeft Trump ze al vernietigd? Lulde hij maar wat? 

Het is een beschamende vertoning. Niet Nixon, die was paranoïde en crimineel, maar niet incompetent.

Hoe het gaat aflopen weet ik niet. Ik hoop niet te snel een impeachment want dan krijgen we die kwezel van een Pence en bovendien boze kiezers die de Democraten weer zullen verwijten dat ze hun president kopje onder hebben geduwd. Laat Trump vooral zichzelf buitenspel zetten en geef hem er de tijd voor – dan kunnen ook nog wat andere gewetenloze types zoals Bannon, Miller en de racist op Justitie, Jeff Sessions, zichzelf in de problemen brengen. Geduld.

Net binnen: fantastische bespreking van Karen Kao’s boek in The South China Morning Post. Om de leeslust op te wekken de titel van de bespreking: 

Nixon is dood, hij kan Trump niet meer steunen als hij dat zou willen – wat onwaarschijnlijk is.

Maar let op, als er iets immoreels gebeurt is Kissinger nooit ver weg. De man die verantwoordelijk is voor vijf jaar extra oorlog in Vietnam, de vernietiging van Cambodja, de steun voor Pakistaanse militairen, voor generaal Pinochet in Chili en zo nog wat minder dan hoogstaande momenten in de Amerikaanse buitenlandse politiek, zat gisteren in het Oval Office. 

Hij zat op de stoel die even tevoren was bezet door Trumps grote vriend, de Russische minister van Buitenlandse Zaken. Kissinger heeft altijd gehouden van de aandacht. Heeft nooit enig teken van reflectie getoond over zijn kwalijke daden. Het is een mooi stel, Kissinger en Trump.

Het schijnt dat de namen van Chris Christie en Rudolph Giuliani de ronde doen als mogelijke nieuwe FBI directeur. Het is moeilijk voor te stellen dat Amerika tot dat sub derde wereldniveau zou zinken. 

De Senaat moet een benoeming goedkeuren maar voor deze twee lijkt een meerderheid van zelfs vijftig lastig. Ik geloof dan ook niet dat deze namen serieus zijn. Christie wil graag een rol na zijn totale debacle als New Jersey gouverneur en de veroordeling van zijn stafleden voor politieke machinaties over een brugsluiting.

Giuliani is enkel uit op publiciteit. Hij verveelt zich dood, wil graag aandacht en duikt daarom op in Washington als er te speculeren valt.

Nee, het grotere risico is dat Trump een nitwit voordraagt of een kwaadwillende operator uit zijn omgeving van slippendragers. De man heeft immers geen begrip van het Amerikaanse politieke systeem, noch van moraliteit in politieke zin.

Onderminister Rosenstein is inmiddels een waarschuwing  voor mensen die denken dat ze in de omgeving van Trump een rol kunnen spelen die het dienen van de baas te boven gaat. Rosensteins memo van aan elkaar geniete krantenknipsels en zijn rol als hulpje van de perfide racist die zijn directe baas is, heeft laten zien dat onafhankelijkheid in de regering Trump niet mogelijk is. Je reputatie is binnen twee weken naar de kloten.

Het zal menig wel gekwalificeerd functionaris ervan weerhouden om zich beschikbaar te stellen als FBI directeur. Het onderzoek naar de Rusland connectie zal een half jaar vertraging oplopen, op zijn minst, maar zal zeker terugkeren als een boemerang voor de psycho. 

Gepubliceerd in De Standaard, 11 mei 

De geest van Richard Nixon waart door Washington. Dat is niet eerlijk. Het doet Nixon onrecht. Vergeleken met de ééndimensionale klungelaar die nu in het Witte Huis zit was Nixon een veel slimmer, duisterder en daarom veel gevaarlijker president. Trump toont zich keer op keer een charlatan. Het is niet dat hij geen schade aan kan richten – dat doet hij dagelijks. Maar de structurele invloed van Trumps presidentschap, afgezien van het ondermijnen van vertrouwen in de Verenigde Staten als beschaafde voorbeeldnatie, zal beperkt zijn.

Om de impact van het ontslag van James Comey als FBI-directeur op waarde te schatten is het daarom beter om naar Trump te kijken dan naar Nixon of naar Comey zelf. Vergeet de redenen die Trump en zijn minder dan oprechte minister van Justitie Jeff Sessions bekokstoofden. Niemand gelooft Donald Trump, of Jeff Sessions. Dat geldt des te sterker voor hun gespeelde verontwaardiging over de manier waarop Comey de Clinton-emailzaak heeft behandeld – officieel de reden voor het ontslag. Sterker, beide heren waren daarover vol lof toen het in november de overwinning opleverde.

We hebben Nixon niet nodig om vast te stellen dat het, in het algemeen, voor een president niet verstandig is degene die zijn activiteiten onderzoekt te ontslaan. Alsof hij een tweet maakte wees Trump er in zijn ontslagbrief op dat Comey ‘wel drie keer’ had verklaard dat hij, de president, niet het onderwerp van onderzoek was. Het was een soort preventieve ‘I’m not a crook’ stelling – daar is Nixon weer. Het is echter algemeen bekend dat Trump zich geweldig irriteert aan het onderzoek naar de Rusland-connectie van zijn campagne. Trump weet ook al precies wat de uitkomst daarvan moet zijn. Dinsdag tweette hij nog dat de Rusland-Trump connectie onzin is. Blijkbaar zat dat die dag meer in zijn hoofd dan Comey’s aanstaande ontslag, of wellicht voelde hij zelf ook een verband.

Het is waar dat zowel Republikeinen als Democraten ongelukkig waren met Comey. Maar dat is de essentie van het ambt van onafhankelijke FBI-directeur. Ook de ontevreden politici neigden ernaar Comey te vertrouwen bij het aansturen van het Rusland-onderzoek. Dat is dan ook de link die iedereen legt, niet Hillary, die Trumps dagelijkse obsessie blijft. De dag van ontslag kan geen toeval zijn en de motivatie ervan, het memo van onderminister Rosenstein, lijkt in grote haast in elkaar gezet op basis van een knipselarchief van opiniestukken uit de krant. Het doet dan ook vermoeden dat we hier te maken hebben met een afleidingsmanoeuvre van het soort waar Trump goed in is: zodra er echte problemen opduiken, schept hij een nieuwsfeit dat de aandacht afleidt. Zo was er dinsdag het nieuws dat Trump achttien dagen wachtte met het ontslag van generaal Flynn als veiligheidsadviseur nadat hij van onderminister Sally Yates had gehoord dat Flynn chantabel was – tot de Washington Post dat onthuldde.

Als Comey’s ontslag een poging was om het onderzoek naar de banden met Rusland stop te zetten dan kan het alleen maar averechts werken. De druk op de regering om een speciale aanklager te benoemen zal alleen maar toenemen. Democraten vroegen daar al om, voor Republikeinen is het nu moeilijker om die roep te negeren. Rusland is wat ze in Washington een drip-drip-drip affaire noemen: een probleem dat niet weg zal gaan en gestadig door blijft druppelen. Of, om van metafoor te veranderen, een open wond die maar door blijft etteren met het risico van aantasting van het hele lichaam.

De conclusie moet zijn dat Trump zichzelf gestadig ondermijnt met een patroon van incompetentie en disrespect voor politieke normen. De combinatie van Flynn, Trumpcare en nu het ontslag van Comey en het Rusland-onderzoek maken het waarschijnlijker dat Republikeinen in het Congres meer afstand zullen nemen tot de president. De verkiezingen van 2018 zullen hun schaduw vooruit werpen. Het kon wel eens vervelend zijn je al te nauw aan Trump te verbinden.

Trump mag geen Nixon zijn, de verwijzing naar de crimineel in het Witte Huis heeft één geruststellende kant. Net zomin als Nixon zal Trump het Amerikaanse politieke systeem naar zijn hand kunnen zetten. De onafhankelijke, inherente krachten ervan zijn sterker dan de strapatsen van een tijdelijke bewoner van het Witte Huis. Als dat de ‘deep state’ is waarvoor Trumps adviseur Steve Bannon waarschuwde, dan mag Amerika blij zijn dat die bestaat.

Oh, kom op. Niemand gaat toch naar die kleutersite van Geen Stijl. 

Niet dat het mij veel uitmaakt, maar wat een armoede aan het voetbalfront. Advocaat? Gullit? 

Vooral de laatste, nooit succesvol als trainer maar altijd met praatjes, is lachwekkend. Ik sprak in Los Angeles een trainer die lang actief is geweest bij de dames van de Los Angeles Galaxy, de lokale profclub. Natuurlijk kende hij de bekende hoofdrolspelers, vooral Cruyff. Maar heel bekend was Ruud Gullit die in 2007 en 2008 Galaxy trainde toen de ook over het paard getilde Beckham daar voetbalde. Zijn oordeel was kort: de slechtste trainer die hij ooit had meegemaakt.

Enfin, wie wil er eigenlijk in dat perfide Moskou spelen? Als Nederland niet meedoet kunnen we eindelijk moralistisch genoeg zijn om te betogen dat we ons niet moeten laten misbruiken door Poetin. 

Ik heb gisteren een tijdje zitten kijken naar de hoorzittingen over het Flynn debacle van de psycho. Spannend. Clapper, de voormalige baas inlichtingen, en Yates, onderminister van Justitie die weigerde Trumps moslimban te verdedigen, waren fascinerend. Beide toonden meer intelligentie dan de psycho en de senatoren die hen ondervroegen.

Het Flynn verhaal is de mooiste illustratie van de incompetentie van de psycho. Hij geloofde Obama niet toen die twee dagen na de verkiezingen waarschuwde – Trump dacht dat hij een slechte verliezer was, zoals hij zelf geweest zou zijn. Een man die anderen alleen in zijn eigen denkraam kan bekijken.

Ook nadat Yates had gewaarschuwd dat Flynn loog en Pence daardoor ook leugens verspreidde, duurde het nog meer dan een week voordat iemand in psycholand wat deed.

Het Ruslandverhaal gaat nog menig staartje krijgen, dit was een mooi begin.

PvdA’ers die dachten dat de SPD leider Schulz een voorbeeld zou worden kunnen die hoop weer bij het oud vuil zetten. Na twee verloren staatsverkiezingen is Schulz weer gewoon daar waar alle sociaal democraten in Europa zitten: in het verdomhoekje.

Die gemakzuchtige PvdA’ers doen er goed aan nu eens werkelijk te denken over wat nodig is om een breed deel van het electoraat aan te spreken. Een nieuw of opgekalefaterd oud gezicht is niet genoeg. Ik heb er een hard hoofd in dat het gebeurd, maar een revolutionaire opschudding van de PvdA is onontkoombaar.

Pas na terugkeer uit de VS las ik het NRC artikel over de strijd tussen Samsom en Asscher. Niet vrolijk stemmend. Niet over Samsom, niet over Asscher en bevestigend dat Hans Spekman zo snel mogelijk weg moet. Asscher gaat de partij niet redden. Het zal van buiten het parlement moeten komen.

Ik ben de mening toegedaan dat de meeste boeken van meer dan 500 pagina’s een probleem zijn, of hebben. Boeken van meer dan 750 pagina’s kunt u beter laten liggen. Ik probeer zelf mijn geschiedenis van de VS binnen de 500 pagina’s te houden.

Door de wordprocessor diaree die sommige scribenten overvalt, is editing belangrijker dan ooit. Laat dat nou precies het probleem zijn van die veel te dikke boeken. Biografieën van Washington, Hamilton en anderen die als een baksteen worden aangeleverd, romans als A Little Life, dat 200 pagina’s te lang was. Ik denk bij mijn eigen uitgeverij aan de idioot dikke biografie van L. de Jong en het vuistdikke NSB boek.

Het is een groeiend probleem. Uitgevers lijken weinig aandacht te besteden aan copy editing en kopers van boeken denken dat ze met een dik boek een goede slag slaan terwijl ze in feite een onaf product krijgen. Redigeren is een kunst, kost veel tijd en waarom zouden schrijvers of uitgevers het doen als de lezers deze wanproducten accepteren?

Zo heeft David Garrow, gerespecteerd biograaf van Martin Luther King (twee delen van duizend pagina’s, maar wel Pullitzer prijs winnaar),  nu een biografie van Obama’s jonge jaren geschreven. Hij heeft er liefst 1400 pagina’s voor nodig.

Mitchiko Kakutani, de gezaghebbende boekencriticus van de NYT maakt er gehakt van. Het boek voegt niets toe aan de boeken van David Maranassis en David Remnick, of aan Obama’s eigen werk. Garrow heeft alleen de vriendin opgedoken die Obama na Harvard liet zitten en die bij hem mag leeglopen. Maar vooral klaagt Kakutani over gebrekkig editen, overbodige details, kortom een veel te dik boek dat ook nog eens niets te melden heeft. Lees hier de gehaktmolen.