Mooi stuk in de NRC over Baudet en zijn nachtmerrie complex. Door te proberen een LPF scenario te vermijden, schiep hij een PVV scenario. Wat een joker, als je dit zo leest.

Het heeft hem gelukkig meteen stemmen gekost. Jammer genoeg kwam er nog een derde zetel in Amsterdam, waar een column trol nu het volk mag vertegenwoordigen. De tweede man, die libertaire idioot, staat voorlopig nog op de lijst van gekozen personen – net als Baudet zelf trouwens.

Ook mooie column van Bas Heijne over het totale gebrek aan visie bij wie dan ook en hoe de hijgerige kortademigheid van de de media dat versterkt. Debat? Laat me niet lachen.

Een bizarre week in Washington. Terwijl de psycho zijn buitenlandse politiek team voorzag van interventie geneigde radicalen, werd hij gedwongen een begroting te ondertekenen die veel van zijn uitgesproken agendapunten ondermijnt en niets doet voor de belachelijke muur of immigranten.

Trump monkelde wat, speelde met zijn eigen staf en met het Congres door met een veto te dreigen – wat opnieuw tot een sluiting van de overheid had geleid – maar nadat hij iedereen in de zeik had gezet, vooral de mensen die hem moesten verdedigen en helpen, tekende hij, pruttelend dat het vreselijk was.

Dit was een belangrijke week in Trumpistan. Los van Pompeo en Bolton en de mogelijke oorlogen die we tegemoet kunnen zien, zette de aandelenbeurs een langere koers omlaag in. Facebook was een reden, protectionisme, de FED die laat weten dat inflatie geen kans gaat krijgen en een giga begroting die de toch al hoge tekorten verder doet oplopen. Hier gaat de Trump economie onderuit, schat ik, en zal de Trump buitenlandse politiek achteraf blijken een onafwendbare desastreuze richting te zijn ingeslagen.

De psycho heeft besloten alles los te gooien en gewoon, zoals dat een narcist betaamd, te gaan voor zijn eigen gut feelings. Niks advies, niks ‘grown ups’ rondom hem, gewoon: de beuk erin.

Als het u enigszins gerustgestelde dat president Trump was omringd door grown ups, generaals en bedachtzame lieden, dan is het tijd om u zorgen te maken. Als u die grown ups toch al niet imponerend vond of meende dat Trump gewoon deed waar hij zin in had, dan is lichte paniek aan de orde.

Rex Tillerson was een uitzonderlijk onmachtige minister van Buitenlandse Zaken. Of zijn vervanger Mike Pompeo een verbetering zal zijn, blijft de vraag maar in elk geval is hij iemand die het oor van Trump heeft. Pompeo kan in dat oor mooie woorden fluisteren, want Trump en zijn minister denken gelijk over de noodzaak voor meer nationalisme en unilateralisme in de Amerikaanse buitenlandse politiek. Eindelijk krijg ik mijn eigen team, vond Trump vorige week. Dat luitenant-generaal Herbert McMaster, de vaak genegeerde veiligheidsadviseur, overboord geduwd zou worden, was een kwestie van tijd.

Zover is het nu en Trump heeft zijn team nu aangevuld met John Bolton, een man die uitblinkt in consistentie, dat wil zeggen, een specialist in internationaal recht die carrière gemaakt heeft in het ondermijnen en diskwalificeren van internationaal recht. Bolton heeft nog nooit een verdrag, afspraak of bondgenootschap gezien waarvan hij dacht dat het nut had. Anders gezegd, Bolton verwerpt de hele naoorlogse Amerikaanse buitenlandse politiek die er op gericht was zoveel mogelijk landen te verstrikken in arrangementen die de Amerikaanse kijk op de wereld codificeerden. Net als Trump denkt hij dat Amerika daarmee slechte deals heeft gemaakt.

Bolton was een cheerleader voor de meest desastreuze operatie die Amerika ooit heeft uitgevoerd, de invasie van Irak in 2003. Als het aan Bolton had gelegen, was Amerika meteen doorgegaan naar Iran. Als onderminister voor wapenbeheersing, een onderdeel van Buitenlandse Zaken, was Bolton een doorn in de zij van toenmalig minister Colin Powell – die net zomin als Tillerson het oor had van president Bush omdat vicepresident Cheney in het Witte Huis aan de touwtjes trok. Europeanen en anderen die met Bolton moesten onderhandelen wierpen gefrustreerd de handen in de lucht en probeerden achter hem om met serieuze diplomaten te praten. De Senaat weigerde in 2007 Boltons benoeming tot ambassadeur bij de Verenigde Naties te bekrachtigen, een plek waar Bolton meer dan een jaar had gedisfunctioneerd nadat president Bush hem tijdens een reces benoemd had. Curieus had Trump beloofd nooit Bush-mensen te zullen inhuren.

Bolton onderstreept de nieuwe richting die de van vele kanten belaagde president lijkt in te slaan: gewoon weer zichzelf zijn. Trump lijkt het gevoel te hebben dat hij lekker bezig is, geen adviseurs nodig heeft, en vooral op zijn instincten af moet gaan, zijn gut feelings. Bolton en Pompeo hebben dezelfde basisgevoelens.

In de praktijk betekent het dat Noord-Korea en Iran de komende maanden de aandacht zullen opeisen. Bolton heeft al eerder een lans gebroken voor een pre-emptieve actie tegen Noord-Korea (een aanval op een land dat mogelijk een dreiging kan worden – precies het beleid dat George W. Bush in 2002 in zij Nationale Veiligheidsstrategie neerlegde). Pompeo staat ook een harde lijn voor. Beiden zullen moeten wachten tot de topontmoeting tussen Kim en Trump op de voorspelbare mislukking is uitgelopen, maar daarna is er weinig ruimte meer om weer terug te schalen naar diplomatie. Een confrontatie dient zich aan.

Iran komt eerder aan de orde. Voor 12 mei moet Trump bevestigen dat Iran zich houdt aan de voorwaarden van het nucleaire verdrag dat onder de regering-Obama werd gesloten. De president daar vanaf ook al houdt Iran zich eraan. Pompeo en Bolton denken er hetzelfde over. Beiden willen, net als Trump, Irans assertieve buitenlandse politiek afstraffen, mede op aandrang van Saoedi Arabië en Israël. De ruimte voor verandering in het zes partijen verdrag lijkt gering, wat Trump zal aanmoedigen om het maar helemaal te dumpen. Ook hier dreigt een confrontatie.

Daardoor zal de Atlantische relatie verder onder druk komen. Dat geldt ook voor de vriendelijkheid van de regering-Trump tegenover het Rusland van Wladimir Poetin. Pompeo was terughoudend als CIA-directeur om Ruslands politieke interventies in de VS te benoemen, Trump heeft ze nooit erkend. Bolton lijkt minder Russofiel maar niet geneigd om rekening te houden met bondgenoten en hun zorgen over Poetin.

Beide nieuwkomers zijn ook voorstanders van Trumps protectionistische handelsbeleid. Hoewel Trump in Davos geluiden liet horen om het (uitzonderlijk verstandige) Trans Pacific Pact, het handelsverdrag met 12 landen rond de Stille Oceaan, toch te tekenen, zijn het nu de agressieve handelsministers die aan de touwtjes trekken, met steun van Pompeo en Bolton. De vraag is hoe lang de laatste generaal in het Witte Huis, chefstaf John Kelly, kan overleven als matigende kracht. Minister van Defensie Jim Mattis is nu de enige op wie bezorgde Amerikanen en bondgenoten kunnen hopen.

De conclusie kan alleen maar zijn dat Donald Trump zich na dik een jaar ploeterend presidentschap bevrijd voelt en terugvalt op zijn basisinstincten die hem als onroerendgoed boer en kandidaat succes brachten. In de eerste hoedanigheid ging hij een paar keer failliet door roekeloos en zelfzuchtig beleid, het probleem is dat een president van Amerika zich geen tussentijdse faillissementen kan permitteren. In de Reagan-jaren werd door aanhangers vaak geroepen: Let Reagan be Reagan. Er zijn weinig Amerikanen die ervoor pleiten om Trump Trump te laten zijn. Maar dat is precies wat ons te wachten staat. Veiligheidsgordels aan, nu gaat het los.

De riedel van de verliezende D66’ers was voorspelbaar: we nemen verantwoordelijkheid en dat kost ons zetels. Het miskent de afrekening met de partij op lokaal niveau waar beloftes niet waargemaakt werden of winst onverdiend was.

Verantwoordelijkheid nemen, waar hebben we dat meer gehoord? Oh ja, bij Kunduz en bij het lenteakkoord. Ter herinnering, bij Kunduz steunde D66 regeringsbeleid om militairen op een zinloze missie in Afghanistan te sturen. Groen Links verscheurde zichzelf over dit onderwerp, in D66 klonk geen kik. Iedereen was het ermee eens, of beter gezegd, er was geen discussie over.

Het lenteakkoord (Kunduz 2) was de reddingsoperatie van Rutte/Wilders. Rutte werd toen door zijn vriend de haatzaaier in de steek gelaten en kon geen behoorlijke begroting voor elkaar krijgen. Pechtold en Koolmees staken de helpende hand uit en hielpen Rutte overleven, waarna die in de volgende verkiezingen 41 zetels haalde en D66 buiten de regering hield. Pechtolds strategisch inzicht werd door mensen als Felix Rottenberg bejubeld. Ik zag het niet zo.

En nu zit D66 in een regering met rechts, steeds luider kwakend rechts, het Wilders lite rechts van Rutte en Buma, en levert 1,4 miljard in aan dividendtrekkers. D66 wordt niet gestraft voor verantwoordelijkheid nemen maar voor zijn gebrek aan een lange lijn, het ontbreken van een basis programma, van brede samenlevingsidealen. Dat is de oogst van tien jaar Pechtold. Ik denk dat hij voor het einde van het jaar is vertrokken.

Het leukste, of in elk geval lach oproepende, moment in die lange saaie verkiezingsavond was toen de dappere verslaggever voor het stadhuis van Rotterdam de afvaardiging van DENK opving. Ze zagen eruit als de Godfather goons tijdens een avondje stappen.

De verslaggever kondigde het item aan en zei, ietwat aarzelend maar zich realiserend dat je in de normale wereld zowel mannen als vrouwen tegenkomt, dat hij stond bij ‘de heren … en dames van DENK’. Hij keek ongemakkelijk naar de duister kijkende heren. Het was wel leuk.

En ook heel Turks Nederlands. Vrouwen spelen bij DENK geen rol. Kuzu bleef koel. Ik heb hem altijd goed getraind gevonden, heel goed in staat om een onderwerp naar zijn kernboodschap te brengen. Die was gisteravond: eigenlijk zijn we een progressieve partij, gericht op inclusiviteit en we willen graag mee besturen. Hij keek nog net niet over zijn schouder om te zeggen: is het niet dames en heren?

De verzamelde heren schuifelden het stadhuis in. De ontkenning van de Armeense massamoord en de liefde voor de dictator in Turkije zullen progressieven wel doen oppassen om zich te laten misleiden.

DO NOT PUSH THIS BUTTON!

Ik las nu pas het essay van Willem Schinkel in de Groene van vorige week, met zijn advies aan links. Een voor mij onbegrijpelijk en onnavolgbaar verhaal – heb ik wel vaker met Schinkel, die spannende ideeën heeft maar ze zo weet te verwoorden dat ze onpenetreerbaar worden.

De verbinding van antikapitalisme, antiseksisme en antiracisme en de analyse aan de hand daarvan van de huidige problematiek van links droeg zo niets bij aan de oplossing daarvan – voor mij althans. Bij1 en de Partij van de Dieren zijn het grote voorbeeld. Tja.

Ik zat gisteravond in de auto en dan hoor je nog eens wat op radio 1.

Zoals delen van het zogenaamde lijsttrekkersdebat. Gemeenteraad?

Wat me opviel is het doorzetten van de trend dat de VVD en het CDA steeds meer als Wilders of Baudet gaan klinken. Ruttes geneuzel over jonge hollandse gezinnen die een woonplek zoeken was zo uit het populistische handboek. Asscher had een antwoord maar hij klinkt nog steeds niet als degene die de PvdA enig zelfvertrouwen kan geven.

Buma geeft 1,4 miljard dividendbelasting weg, zijn onaangenaam resonerende stem vertelde ons dat we eerst maar eens moeten leren dat we wat moeten verdienen voor we het kunnen uitgeven. Wat ook nergens op sloeg.

En zo komt de rekening van landelijk beleid te liggen bij de gemeentepolitiek. In het Amsterdamse geval levert dat een afstraffing op voor D66 die dat ten volle verdienen. Hun winst in 2014 was onverdiend en heeft weinig opgeleverd. De PvdA in Amsterdam zal last hebben van Denk en Byeen.

Die schreeuwlelijk van FvD die nu zegt dat ze als columniste maar wat riep waar ze nu natuurlijk niet meer achter staat of dat niet wenst te verdedigen, lijkt me geen aanwinst voor de Amsterdamse politiek.

Maar vooral stoorde me die toon. Het begon vorig jaar al met de Kamerverkiezingen, zette nu door. De haatzaaier zal geleidelijk aan van het toneel verdwijnen, de toon die hij heeft gezet blijft, overgenomen door opportunisten als Rutte en Buma.

Ik had het gisteren met een bekende over de satirische programma’s in de VS. We waren het er over eens dat John Oliver met kop en schouders er bovenuit steekt.

Ook waren we het er over eens dat Stephen Colbert scherp en sluw is maar zichzelf hopeloos heeft klemgezet door iedere tweet van Trump op Trumpiaanse wijze voor te lezen. Het werkt niet meer, is irritant. Ik snap niet goed waarom Colbert er mee door gaat, ik dacht dat hij slimmer was.

Dat geldt ook voor Saturday Night Live waar de Trump imitatie ver over zijn houdbaarheidsdatum heen is. Hoe komt het dat mensen niet zien dat ze te lang met iets doorgaan? Pechtold die eerst de haatzaaier en nu de haatzaaier lite tot obsessie maakt.

Een columnist die dat ook niet goed begrijpt is Paul Krugman. Was hij aanvankelijk verfrissend en economisch onderlegd kritisch, nu is hij vooral een repeterende plaat die schrijffoefjes probeert om zijn punt te maken – steeds hetzelfde punt, dat Trump en de GOP een dievenbende zijn. Daar heeft hij gelijk in maar hij zit zichzelf in de weg.

Inmiddels Eva Jineks interview met Clinton gezien. Niet goed voor haar reputatie als doorvragende journaliste, sorry.

Dit was meer een interview door een Clinton-acoliet, Twan Huys of Willem Post.

Geen kritische vraag werd gesteld en al helemaal niet: waarom vond u het in vredesnaam nodig om nog eens kandidaat te zijn? Of: u heeft een lange geschiedenis van verkeerde politieke inschatting. Heeft u niet het gevoel dat ons bekroop: deze vrouw leert niets?