Het is een oude klacht van me, minder relevant in het corona tijdperk, maar nog steeds relevant: hoe probeert een partij eigenlijk mijn stem te krijgen? Het blijft een pregnant verschil met de VS: ik heb in al die jaren dat ik weer in Amsterdam woon nooit iemand aan de deur gehad die om mijn stem kwam vragen. Nooit. Never.
Ik heb twee folders in de bus gehad: van Volt en van Forum voor Democratie. Aangezien ik geen televisie kijk, heb ik de debatten niet gezien, ik heb er alleen over gelezen en in die context wordt het al gauw een analyse van wie heeft gewonnen. En ik hoor dat de haatzaaier niet naar Nieuwsuur durft te komen maar wel graag debatteert met Rutte. De vraag of dat debat tussen die twee niet afgelast zou moeten worden omdat Wilders niet vrij zou mogen zijn ’to pick and choose’ is zeker relevant. En het antwoord is: ja. Weer Wilders tenzij hij overal komt.
Ik luister wel radio. Met name de gesprekken tussen half zeven en zeven, in Dit is de dag, zijn verhelderend. Er wordt goed doorgevraagd en, wat me opviel bij de lijsttrekkers die ik minder goed kende: de politici zijn best interessant. Dat gold voor Ester Ouwehand van de PVD en gisteren voor de lijsttrekker van Volt, wiens naam ik niet weet maar die een uitstekende argumentatie opstelde voor een pan-Europese partij. Deel van hun typisch Nederlandse maar kosmopolitische benadering: weg met bijzonder onderwijs want kinderen uit alle culturen moeten elkaar ontmoeten: het is me uit het hart gegrepen. Nee, liever geen getto’s van protestants christelijke rechtlijnigheid.
Ook mijnheer Azarkan van Denk was best goed, bereid om te zeggen dat hij het niet iedereen naar de zin kon maken en dus sommige standpunten vanzelfsprekend controversieel waren. Hij was welbespraakt (en goed getraind) en ging bij de eerste de beste vraag over de journalisten en vrije burgers opsluitende grote leider Erdogan een ruzietje aan met Thijs van den Brink. Die was daardoor zo van slag, had ik de indruk, dat er over de loyaliteit aan deze vervelende, ondemocratische en dictatoriale leider niet werd doorgevraagd. Wat vindt Azarkan ervan dat journalisten en gekozen politici worden opgesloten? In de meeste gevallen zonder proces? Het bleef, door Azarkans sluwe ruzietje, bij een open verhaal over de vraag of de EU nu eens duidelijkheid moest geven over de vraag of Turkije bij Europa hoorde.
Ook leuk bij de niet altijd maar vaak wel leuke ironische commentator was het item over 50+ en hun partijstrategie. Het nieuwste conflict is deel van de campagne, iedere dag een nieuwe ruzie tussen de bejaarden, dat is de doelstelling. Mooi item.
Ik heb mijn PvdA poster voor het raam hangen, dus ik ben vooringenomen. Ik heb in mijn omgeving zegge en schrijve 1 andere poster gezien, voor Bij1.
Mijn zonen zijn gecharmeerd van Volt. Voor een van hen is kernenergie (Volt: moet kunnen) een breekpunt. Hij is nog jong en zal ervaren dat er bij elke partij wel iets zit dat een breekpunt is, en bij sommige partijen enkel breekpunten. Voor mij geldt dat ik teveel aan de sociaal democratie ben toegewijd om met de PvdA te breken. Maar het is een partij met meer oude mensen dan jonge frisse gezichten. Als behoorlijk oudere jongere zie ik de partij blijven hangen in ouderwetsheid. Rode rozen, 1 mei, symboliek die zelfs mij niet aanspreekt. Eerlijker en fatsoenlijker terwijl de beuk erin moet. Mijn zonen hebben er niets mee en ik kan het ze niet kwalijk nemen.
Blijft mijn klacht: hoe moet je in vredesnaam besluiten als je alleen maar televisie hebt om lijsttrekkers en de enkele tweede man of vrouw te zien?