The Economist heeft deze week een bijzonder interessant artikel over de mogelijke verklaringen voor de steun van evangelische kiezers voor Donald Trump, een man wiens geloof op zijn best een opportunistische charade is.
Over het algemeen dachten we dat deze steun voortkwam uit de bereidheid van de Republikeinen in het algemeen en Trump in het bijzonder om te doen wat evangelicals graag willen: ‘geloofsvrijheid’ beschermen en rechters benoemen die abortus verbieden en andere geloofsartikelen van deze groep kracht van wet geven – zoals de recente uitspraak dat werkgevers die geloofs- of andere morele bezwaren hebben tegen contraceptie die middelen niet hoeven te vergoeden in hun ziektekostenverzekeringen. Trump doet wat andere presidenten zoals Reagan en de Bushes alleen maar zeiden te doen.
De steun voor Trump staat buiten kijf: in 2016 stemde 81 procent voor hem.
Een nieuw boek door Robert Jones stelt dat blanke christelijke Amerikanen uitzonderlijk ontvankelijk zijn voor Trumps racistische praat. Anders gezegd, niet morele overwegingen maar racisme motiveren hen. Jones geeft een bijbelse verklaring voor het historische racisme in de christelijke traditie – Jefferson Davis, beroemd van monumenten, meende, net als de meeste plantagehouders dat de bijbel slavernij goedkeurde, zelfs nodig vond. Ook de segregatie vond bijbelse verdedigers.
Jones stelt nu dat dit historische racisme niet luidop wordt uitgedragen. Maar hij merkt dat in elk onderzoek blanke christenen meer dan niet gelovige blanken een negatieve houding hebben tegenover zwarte Amerikanen en het politie optreden tegenover zwarten rechtvaardigen. Desgevraagd zei 71 procent van de blanke evangelische ondervraagden dat politie moorden ‘geïsoleerde incidenten’ waren, terwijl 38 procent van niet gelovige blanken dat vindt.
Vaak wordt gezegd dat blanke evangelische Amerikanen vaak ouder zijn en in het zuiden wonen en simpelweg ouderwetse, onhervormde ideeën hebben over ras. Een andere tegenwerping zou zijn dat de gemiddelde gelovige misschien past in dit beeld maar de meest overtuigde gelovigen (‘most pious’) niet. Jones heeft dat allemaal meegenomen en concludeert dat praktiserende evangelische Amerikanen het hoogst scoren op zijn index van racisme. Anders geformuleerd: blanke christelijke identiteit verklaart op zich racistische overtuigingen.
Als Donald Trump de ene na de andere racistische dog whistle loslaat – en soms is er geen sprake van whistling maar gewoon recht voor zijn raap racisme – dan weet hij tot wie hij zich richt. De evangelische christenen zijn niet alleen fans van zijn rechters maar vooral ook van zijn racisme en bijbehorende law and order retoriek.