Het verlies van Jon Ossoff in Georgia is geen verrassing. Ik dacht al dat hij het maximale had bereikt in de eerste ronde, 48 procent. In een conservatief district was er weinig ruimte voor groei, ondanks de campagne, ondanks Trump. Deze mensen gaan simpelweg niet Democratisch stemmen. Een overwinning van Ossoff zou een te grote verrassing zijn om daarop te mogen rekenen. 

Het is geen overwinning voor Trump, zoals sommige commentatoren menen. Het was enkel het voorkomen van een pijnlijk verlies. Volgende week zijn we het weer vergeten.

De les voor de Democraten moet zijn dat een terugkeer aan de macht niet vanzelf komt. Ze moeten wel wat te bieden hebben. Daar ben ik niet optimistisch over. De bejaarden in de partij, Warren, Sanders en Biden, blijven het toneel bezetten. Alleen Kamela Harris van Californië heeft al wat meer laten zien. Maar als partij blijven de Democraten in gebreke. 

Om in 2018 het Huis terug te winnen zal op district per district keihard gewerkt moeten worden. Dat zou beter gaan als de Democraten een thema hadden. Daarvoor is het nog te vroeg, maar ‘Had enough?’ uit 1946 zou mooi zijn.

Geen agenda, geen drive, geen nieuwe gezichten. Voorlopig zijn het de Republikeinen die eigen doelpunten scoren, niet de Democraten die een vloeiende aanval laten zien.

Aan de bejaarden die moeten opdonderen kunnen we ook Nancy Pelosi toevoegen, de minderheidsleider in het Huis. Haar positie komt gelukkig steeds meer onder druk te staan. 

Er moet nog stevig gebouwd worden voordat de psycho kan worden verslagen. En als de psycho zichzelf verslaat en Pence president is, dan zie ik het heel somber in.