Credit where credit’s due: Trumps gut feeling is beter dan de organisatie van zijn regering of wellicht het absorptievermogen van zijn psycho geest.
Hij had gelijk, het antwoord dat de hardliners wilden was niet proportioneel, maar wel een flinke stap omhoog op de escalatieladder, precies wat Bolton en Pompeo wilden. Toen Trump zich, rijkelijk laat, realiseerde dat hij op deze ladder terecht was gekomen durfde hij de zaak af te blazen. Dat is knap, al is Trump ook weer iemand die juist deze stap zal opspelen als voorbeeld van zijn stabiele genie.
Maar dat het zover was gekomen, tien minuten voordat de aanval zou plaatsvinden, vertelt alles wat we moeten weten over de regering Trump. Chaotische besluitvorming, gedreven door politieke ideologen die een stuurloze president richting geven, gered door de stuurloze man die zich ineens realiseert dat het oplichten van aannemers in New York andere koek is dan het doden van meer dan honderd mensen.
Volgens alle berichten was het aantal verwachte doden deel van de eerdere briefings die Trump kreeg. Maar misschien stond het op pagina 2, meer dan hij kan lezen in één keer, of was het na meer dan de twintig minuten vergaderen die de oude man aankan.
Hoe het ook zij, een zinloze confrontatie is vermeden. De moordenaars in Saoedi Arabië en de haviken in Israël zullen teleurgesteld zijn. Bolton en Pompeo zullen pissig zijn en staan feitelijk in hun hemd. Maar als gedreven ideologen zullen ze proberen een volgende kans te grijpen.
Maar ik zou niet raar opkijken als Trump de gelegenheid gebruikt om te krijgen wat hij werkelijk wil: onderhandelingen met Iran, een nieuwe deal met marginale verschillen (zie NAFTA en Mexico) en een rondje lof oogsten. Gegeven de omstandigheden zou iedereen daar blij mee kunnen zijn.
Aardig als zijlijntje: dit doet denken aan Obama die al aanvallen op Syrië had klaarstaan toen hij op het laatste moment besloot dat een onderhandeling over het verwijderen van chemische wapens, en het leggen van verantwoordelijkheid bij het Congres, zinniger beleid was.