Ik heb het boek van Stephanie Grisham, de Trump paladijn die nu haar opportunisme omzet in een boek dat veel aandacht krijgt, niet gelezen en zal dat ook niet doen. De snippers in de media zijn voldoende en al vullen ze wat detailwerk in (niet dat het er wat toe doet dat Melania Trump te druk was met een foto-shoot op 6 januari) ze veranderen niets aan het beeld van de regering-Trump als een chaotische kermis met enkel hielenlikkers resterend, inclusief mevrouw Grisham.
Midden jaren zeventig hadden we een aardige slogan om de criminelen in de regering-Nixon weg te zetten: ‘don’t buy books from crooks’. Het ging primair om de memoires van Nixon, die hij driftig pende (veel te dik natuurlijk) eerst in Californië, later in New Jersey. Hij moest wel want er waren veel rekeningen te betalen, vooral van juristen. En natuurlijk de driedubbele, ook veel te dikke, apologie van Henry Kissinger, de vleesgeworden morele windvaan, die in een woordendiaree de honderdduizenden doden op zijn conto probeerde weg te babbelen.
Ik heb de boeken uiteindelijk wel gelezen, en die van Kissinger staan hier zelfs op de plank, vol met aantekeningen, onder andere uit mijn colleges bureaucratische politiek aan Columbia. Die werden gegeven door Morton Halperin, die als lid van Kissingers staf was afgeluisterd en daarover een proces had aangespannen. Halperins benadering was een interessante manier om te kijken hoe Kissinger het spel speelde in de regering Nixon. Een joodse adviseur van een jodenhater, een slijmbal die Nixons instincten versterkte.
Bij het overlijden van Kissinger is het nog tijd genoeg om zijn gewetenloze regime aan de kaak te stellen. Hij had natuurlijk meer invloed dan Grisham, de woordvoerder die geen enkele persconferentie belegde. Of Bolton, de veiligheidsadviseur van de psycho die pas vertrok toen het niet lukte om een oorlog met Iran uit te lokken en weigerde mee te werken aan het Oekraïne impeachment – wel een vet boekcontract natuurlijk.
Voor de memoires van Trump hoeven we geen maatregelen te nemen. Boeken lezen behoort niet tot zijn activiteiten en boeken schrijven al helemaal niet – zelfs met een gastauteur zal het een zware bevalling zijn.
Nu ik het toch over Trump heb, ik las gisteren dat hij erover dacht nu al zich kandidaat te stellen voor 2024 maar daaruit gepraat is door zijn adviseurs. Het zou de uitslag van 2022 helemaal op zijn conto brengen en je weet maar nooit. Bovendien gelden dan weer andere regels om geld bijeen te sprokkelen om de vele rechtszaken tegen hem te financieren. Beter alles open te laten.
Verstandige adviseurs, dat wel. Wat mij betreft mag Trump eindeloos boven de markt blijven hangen. Dat houdt andere kandidaten, Trump-clonen met met meer verstand en organisatievermogen, aan de kant. Zelfs De Santis zal zich wel twee keer bedenken voordat hij tegen Trump aantreedt in voorverkiezingen – al sluit ik niet uit dat de gouverneur van Florida slim genoeg is om dat wel te doen, en dan Trump te verslaan.
Want de bottom line is dat Trump niet verkiesbaar is. Misschien nog wel als GOP kandidaat maar niet als president. Ben ik te optimistisch? Niet echt. Je moet nooit de domheid van de Amerikanen onderschatten, maar ik denk toch niet dat na 6 januari een meederheid te vinden is (of een minderheid die voldoende groot is om de verkiezingen te stelen).
Het is wel ironisch. Zo wordt Trump de Hillary Clinton van 2016. Door steeds maar als een bejaarde oude dame boven de markt te blijven hangen, joeg ze iedereen die wel een kans had Trump te verslaan, weg. En ze creeërde haar eigen tegenstander in Bernie Sanders. Wat mij betreft moet Trump vooral de kandidaat uithangen. Hij kan niet zonder de aandacht en wij kunnen niet zonder zelfdestructie die rondom de man zweeft.