Kandidaten voor national emergencies

Aan de grens is niets aan de hand maar de psycho heeft plenty andere en veel betere kandidaten voor emergency verklaring.

De opioid crisis: 70.000 mensen overleden in 2018 aan een overdosis. Meer dan 7 miljoen verslaafden, een enorme aanslag op de middelen van staten. Trump heeft het een public health crisis gemaakt maar dat is lang niet genoeg.

De infrastructuur crisis: bruggen storten in, wegen zitten vol gaten, vliegvelden zien eruit alsof je net bent geland in, pak weg, Zimbabwe. Obama wilde met shovel ready projects in 2009 werk creëren op het dieptepunt van de crisis. Het Congres zat hem dwars (en de projecten bleken slecht te organiseren). Zowel Hillary als Trump beloofden 1 triljard dollar voor infrastructuur. Wat heeft Trump gedaan: niets.

De health care crisis: de Republikeinen zijn er niet in geslecht om Obamacare de nek om te draaien, wel om het slechter te maken dan het was. Een alternatief aanbieden – beter dan Obamacare zoals Trump zijn sucker aanhang beloofde – is niet eens aan de orde geweest. De echte crisis is dat de VS 18 procent van zijn BNP uitgeeft aan gezondheidszorg voor een dienstverlening die over het geheel genomen minder is dan de Europese landen die niet boven de 10 procent komen.

De begrotings tekort crisis: meer schulden dan ooit, geen kans om als de crisis komt beleid te maken. Het is waar dat Trump hier wel degelijk beleid heeft gemaakt: hij heeft de crisis veroorzaakt met zijn belastingverlagingen. Enige oplossing: flink belastingen verhogen.

De social security crisis: al jaren dreigt het fonds dat de Amerikaanse AOW voorziet geld tekort te komen. In de jaren tachtig was er een tweepartijencommissie die er iets aan deed. De problemen zijn niet verdwenen, een commissie zou zo gek niet zijn.

De echte crisis: een labiele idioot is president, een laffe partij durft hem niet tot de orde te roepen. Een echte national emergency als er ooit een was.