Zoals in elke presidentiële campagne brengt december duidelijkheid. De weken tussen Halloween en Thanksgiving kunnen wreed zijn. Vorige week trok Steve Bullock, gouverneur van Montana, zich terug, deze week is het de beurt aan Kamala Harris. Van Bullock heeft u waarschijnlijk nooit gehoord, Harris was veelbelovend tot ze, nou ja, niet meer veelbelovend was. Zo dunt het veld lekker uit. Juan Castro en Cory Booker zullen snel volgen, de miljardair Tom Styer doet alleen nog mee omdat hij zichzelf financiert.
Zoals zo vaak ook in campagnes, wisselen de frontrunners elkaar af. De bejaarde oud-vicepresident Joe Biden leek sterk totdat zijn leeftijd en fantasieloosheid hem deden wankelen. Elizabeth Warren nam de leiding tot ze verstrikt raakte in het onderwerp dat Democraten altijd problemen oplevert: verzekering voor ziektekosten. Warren schaarde zich achter Bernie Sanders met zijn ziekenfondsvoorstellen. Opnieuw bleek dat Amerikanen die al een verzekering hebben – deels door de overheid gesubsidieerd via hun bedrijven – die niet graag opgeven. Warren viel eind vorige maand terug. Pete Buttigieg, ´burgemeester Pete´, voert de uitgedunde groep aan in Iowa en New Hampshire, maar zou volgens critici de zwarte kiezers niet kunnen aanspreken. Als de geschiedenis een les is, zal de leiding nog wel een paar keer veranderen voordat er duidelijkheid is. Uiteindelijke kandidaten Gore, Kerry en McCain gingen door een vergelijkbaar proces.
Wordt Pete Buttigieg de Howard Dean van 2020? Dean, een criticus van de oorlog in Irak, leek onstuitbaar in december 2003, maar struikelde over overmoed en scepsis van de kiezers in Iowa die op het laatste moment toch voor de betrouwbare keuze stemden, in dat geval John Kerry. Reken maar dat Joe Biden, flink op achterstand in Iowa en New Hampshire, op hetzelfde scenario hoopt.
Het is gekkenwerk om voorspellingen te doen over wie de uiteindelijke kandidaat zal zijn. Persoonlijk, dat weet u, zie ik Biden graag zo snel mogelijk verdwijnen. Bejaarden bieden geen toekomst, sorry to say. Sanders acht ik niet relevant, hij is enkel aanwezig om de progressieve agenda te bewaken. Warren heeft de capaciteiten om haar terugval om te keren, maar het zal lastig zijn. Alles hangt af van Buttigieg, niet zozeer mijn persoonlijke favoriet op inhoudelijk gebied (dat is Warren), maar de gedachte van een president met de leeftijd van Teddy Roosevelt is uitzonderlijk aantrekkelijk.
Twee kandidaten kunnen voor verrassingen zorgen. Gegeven de ontwikkelingen sluit ik bepaald niet uit dat Amy Klobutchar doorbreekt, zeker als Warren onder vuur blijft – het zou verrassend zijn als niet alleen enkel blanke kandidaten maar ook enkel mannen de nominatie betwisten. En er is Deval Patrick, als die in staat is zijn late entree (zie mijn stukje vier weken geleden) goed te maken met een verrassende doorbraak in New Hampshire of/en South Carolina.
Mike Bloomfield, nog bejaarder dan Biden zij het minder krakkemikkig en eerder een silk stocking Republikein dan een Democraat, lijkt me kansloos. Maar zijn onbeperkte financiële mogelijkheden stellen hem in staat een effectieve campagne tegen Trump te voeren en dat is goed voor alle Democraten. Maar het is moeilijk voor te stellen dat op de Democratische conventie handen op elkaar komen voor de oud-burgemeester van New York.
Alles is nog open, kortom. En dat is de normale situatie in een campagne.