Het is een fijn spektakel, ik moet het toegeven. Vandaag is de marteldag voor Kevin McCarthy. Zijn ruggengraat kunnen ze niet breken, die heeft hij niet. 

McCarthy wil Speaker worden. Al jaren. Vorige keer dat hij het wilde, in 2015, was hij zo dom/eerlijk om te erkennen dat de commissie die moest onderzoeken wat voor rol Hillary Clinton als minister van Buitenlandse Zaken had gespeeld toen de ambassade in Libië afbrandde enkel en alleen was opgezet om Clinton schade toe te brengen. Zo gaat dat in de politiek. Iedereen weet het, iedereen ziet het, maar als iemand het zegt dan geef je het spelletje weg. Onverstandig.

McCarthy werd afgeserveerd, Paul Ryan mocht Speaker worden. Het is Ryan niet goed bekomen. Zijn ultrarechtse collega’s, restanten van de Tea Party anti-Obama radicalen, maakten hem het leven zo zuur dat hij met vervroegd pensioen ging. Om in de raad van bestuur van Fox News te gaan zitten. Goed geld, geen principes.

Enfin, McCarthy krijgt nu een tweede kans. Na het debacle van november is de meerderheid van de Republikeinen in het Huis echter zo klein dat niet meer dan vijf afvalligen hem de voet dwars kunnen zetten. Dat geeft de gelegenheid om je stem te verkopen, iets waar politici uitzonderlijk goed in zijn. Of chantage, hen ook niet vreemd. Zo heeft McCarthy om minimale steun te verkrijgen al moeten toestaan dat vijf afgevaardigden voldoende zijn om zijn Speakerschap in de komende twee jaar ter discussie te stellen. Dat zal dus continu gebeuren. En nog was het niet genoeg.

De Tea Party zeloten hebben nu gezelschap gekregen van de Trump-crazies. Marjorie Taylor-Greene, hun aanvoerder, voor wie geen samenzweringsidioterie te ver gaat, wordt voorzitster van een belangrijke commissie, nadat het vorige congres haar uit alle commissies had gegooid vanwege haar onzin uitspraken, inclusief een oproep om Nancy Pelosi te vermoorden. 

Kleine meerderheden zijn lastig voor voorzitters. Het geeft kleine groepjes of individuen meer macht dan ze verdienen. Nog maar eens: Nancy Pelosi had hetzelfde probleem maar wist toch haar wil op te leggen aan haar fractie. Noch Obamacare, noch Bidens ambitieuze programma’s (of wat daarvan overbleef, toch nog behoorlijk wat) zouden er zonder Pelosi doorgekomen zijn. Ik vond dat ze in 2019 met pensioen had moeten gaan, wegens te oud. Ik had het verkeerd. 

Terug naar McCarthy. Op 6 januari verklaarde hij Trump verantwoordelijk voor de staatsgreep die dag. Zelfs op 7 januari deed hij dat. Een week later was hij op het kasteel in Florida om de staatsgreeppleger zijn eeuwige trouw te beloven. Alles om de Trumpies te vriend te houden.

Dat is nu de pracht van deze martelgang. Niemand ziet in McCarthy iemand met principes en menigeen zou hem graag zien verdwijnen, inclusief ondergetekende. Gewoon omdat principeloosheid straf verdient. Maar het is niet gebrek aan principes dat hem opbreekt, het zijn juist die Trumpies die hij probeerde te lijmen die hem dwarszitten. 

Ik denk dat hij het wel redt. Het zou ook wel een blamage zijn als de Republikeinen zo verdeeld blijken dat hun frontrunner in het zand bijt.

Alternatieven bieden overigens weinig soelaas als het om inhoudelijke politiek gaat. Tweede man Steve Scalise is een gedegen rechtse radicaal. Derde vrouw Elise Stepanik is een Trump bekeerlinge.  Prachtig verhaal in de Washington Post hoe een jonge, veelbelovende dame (Harvard, slim, gedreven), zich bekeerde tot de psycho en de plaats in het leiderschapsteam innam van Liz Cheney. Zelf zie ik naar de keuze voor Jim Jordan, een radicaal rechtse houwdegen, Trumps grootste verdediger onder alle omstandigheden, die sowieso al voorzitter wordt van de juridische commissie. Good luck met dit soort lui aan de leiding.

Een van de 222 Republikeinen die vandaag de eed afleggen is George Santos, afgevaardigde voor Long Island. Het is de vraag hoe lang hij afgevaardigde kan blijven want in Brazilië is een strafproces tegen hem opnieuw geopend en in de VS kijkt de openbare aanklager naar zijn financiën. Santos, u heeft het misschien gevolgd, is een fabulist, iemand die zijn hele levensverhaal uit de duim heeft gezogen. De leugens leverden hem een verkiezingsoverwinning op en, eerlijk is eerlijk, de verliezer verdient zijn lot want blijkbaar was er weinig oppo-research gedaan. Santos is een leugenaar, een cv aandikker, iemand zonder principes en zo de perfecte weergave van de gemiddelde Republikein in het Trump tijdperk.

Wie er ook Speaker wordt, het wordt een festijn van stagnatie. Wetgeving kunnen ze aannemen in het Huis, maar de Senaat zal alles tegenhouden. De 6 januari commissie heeft gelukkig alles wat ze heeft nu gepubliceerd, want die wordt ontbonden. Het nieuwe Republikeinse geleide congres gaat Hunter Biden onderzoeken. En de terugtrekking uit Afghanistan, al zullen ze daar snel tegen de deal aanlopen die Trump voorjaar 2020 met de Taliban sloot en die terugtrekking impliceerde. Oh, en het coronabeleid is ook voorwerp van onderzoek. Lekker Fauci roosteren – ook hier kan dat verkeren in een Trump onderzoek. Ik zie ernaar uit.

Over Trump gesproken, zijn teloorgang zal gewoon doorgaan, alle artikelen over zijn greep op pak weg 30 procent van de Republikeinse kiezers ten spijt. En laat ik ook voorspellen dat als 2023 op zijn einde loopt, het me zou verrassen als Ron DeSantis de Republikeinse frontrunner is.

Ps. Ik ben nog het hele rapport van de commissie aan het lezen. Een flink boekwerk, maar ik kom er nog op terug.