Vandaag in de Standaard:

De hoorzitting over de benoeming van Brett Kavanaugh tot rechter in het Amerikaanse Supreme Court was een ramp voor het Amerikaanse politieke systeem. En voor Christine Blasey Ford. En voor Brett Kavanaugh.

Om met de laatste te beginnen: wie deze man ook geadviseerd mag hebben er afgelopen donderdag bij zijn getuigenis keihard in te gaan, à la Trump wild om zich heen te slaan, door dat advies op te volgen heeft Kavanaugh zichzelf onder de guillotine gelegd. Met zijn vertoning als een huilende, schreeuwende, uit de rails gelopen, intens zielige man, heeft Kavanaugh zichzelf zo totaal gediskwalificeerd voor de functie dat terugtrekken de enige uitkomst kan zijn.

De details van zijn getuigenis zijn tenenkrommend maar de boodschap was overduidelijk: hier zat een man die emotioneel en qua temperament, en qua elementaire beschaving, niet thuishoort in Amerika’s hoogste gerechtshof. Schadelijker nog was dat de man die Kavanaugh daar presenteerde volstrekt geloofwaardig was als mogelijke aanrander van Blasey Ford.

Blasey Fords getuigenis was, daar waren zelfs de in eerste instantie in hun schulp kruipende Republikeinse mannen het over eens, ingetogen en geloofwaardig. Ook als je niet overtuigd was dat het Kavanaugh was die haar had aangerand, dan zat daar in elk geval een vrouw die een traumatische ervaring had meegemaakt en het een pijnlijke burgerplicht vond daarvan te getuigen. Tijdens haar getuigenis merkte Blasey Ford op dat ze lang gewacht had, lang had geaarzeld, omdat ze bang was dat de benoemingsprocedure een sneltrein was die haar zou neermaaien, ongeacht wat ze zei. En verdomd, ze had gelijk.

De trein was ’s middag op volle snelheid. Na de getuigenis van Kavanaugh hadden de Republikeinse senatoren hun zelfvertrouwen terug. Ineens realiseerden ze zich dat zij, net als hun president, konden wegkomen met stellingnames en optredens die perfect weergaven hoezeer zij het politieke klimaat in Washington hebben verpest. Ze hadden haast, ze wilden snel een nieuwe rechter. Een FBI-onderzoek was niet gewenst, niet nodig. Waarom het allemaal zo snel moest terwijl ze de open zetel waarvoor president Obama in februari 2016 Merrick Garland voordroeg een jaar openlieten was voor iedereen duidelijk: ze wilden succes boeken voor de verkiezingen van 6 november.

De sneltrein overreed ook de kandidaat zelf. Kavanaugh had gemakkelijk kunnen betogen dat als er inderdaad sprake was van aanranding, dat gevolgen moest hebben. Bij gebrek aan hard bewijs had hij gewoon kunnen blijven ontkennen. Het was een ‘he said, she said’ verhaal geworden. Maar Kavanaugh koos voor de Republikeinse weg, een aanstaande rechter voor het Supreme Court onwaardig.

En daar ligt de dreiging voor het Amerikaanse politieke systeem. In zijn getuigenis stelde Kavanaugh, die indertijd een prominente rol speelde in de opstelling van het pornografische Starr-rapport over de Lewinsky-affaire, dat deze hele hoorzitting een wraakactie was van de Democraten voor het verlies van de verkiezingen in 2016. De Clintons hadden het gedaan. Daarmee toonde hij zich de buikspreekpop van president Trump.

Maar door zijn problemen in die context te plaatsen lieten Kavanaugh en de Republikeinen in de Juridische Commissie elke schijn varen dat politici in dit klimaat nog rechters konden voordragen die de schijn van onpartijdigheid in het Supreme Court kunnen volhouden. Kavanaugh trok het doek weg van de illusie dat hier een niet enkel door politiek gestuurd proces plaatsvond. De kandidaat werd door de correspondent van de Financial Times een ‘activist in robes’ genoemd en op dat moment liet Kavanaugh zien dat die kwalificatie volstrekt terecht was.

Deze benoeming gaat nu niet meer over Kavanaugh. Hij gaat zelfs niet meer over Blasey Ford en mogelijke aanranding. Het is een heel nieuw probleem geworden: deze man is overduidelijk niet geschikt. Republikeinen weten dat net zo goed als ieder ander. Ook als het FBI-onderzoek niets nieuws oplevert en Kavanaugh voor het leven in het Supreme Court wordt benoemd, dan zal hij zich nooit meer los kunnen maken van het beeld dat hij donderdag uitdroeg. Hij wordt een getekende rechter. En de journalistiek, die vermaledijde ‘fake media’, zullen niet nalaten nog meer belastende informatie boven water te halen. Het wordt een hellevaart en een serieus probleem voor het Supreme Court.

Brett Kavanaugh is niet meer te redden. Het zou niet moeten verbazen als hij zich terugtrekt. De ironie en de wreedheid voor Kavanaugh is dat zijn terugtrekken zelfs voor de Republikeinen het mooiste scenario zou zijn. Ze stellen dan een nieuwe kandidaat voor, bijvoorbeeld de felle anti-abortus rechter Amy Coney Barrett, 46 jaar jong, zeven kinderen. Dan is, net als 2016, het Supreme Court het onderwerp van de verkiezingen van 6 november. De conservatieve Republikeinse achterban zou massaal opkomen, wat voor sommige senaatszetels beslissend kan zijn.

Het zou de politisering van het Supreme Court totaal maken. Donald Trump ondermijnt de uitvoerende macht, het Congres toont zich disfunctioneel. Beide zijn onpopulair. Als nu ook het hof de politiek ingezogen wordt, is de laatste min of meer onpartijdige arbiter in het Amerikaanse systeem verdwenen. De voordracht van Brett Kavanaugh was, kunnen we nu wel concluderen, desastreus voor Amerika.