Ik heb niets geschreven over Amy Barrett, Trumps rechter die de open plek in het Supreme Court gaat opvullen. Er viel niet veel over te schrijven. Dat Moscow Mitch en Lyndsey Graham hun verzonnen precedent van 2016 – geen nieuwe rechters in een jaar voor verkiezingen – zouden negeren was geheel voorspelbaar. Ze spelen hardball.

Dat de Republikeinse meelopers in de senaat keurig voor welke rechter dan ook zouden stemmen (ze verklaarden dat en masse voordat een naam bekend was) was ook voorspelbaar. Het gereutel van senator Collins van Main en Murkowski van Alaska was niet luid en duidelijk genoeg om te overtuigen en Mitt Romney liet zien dat hij alleen het geweten van de partij is als het hem goed uitkomt.

De hoorzitting werd daardoor een overbodige klucht. Enkel goed voor Republikeinen omdat ze zo hun conservatieve achterban konden tonen hoe goed ze voor hen zorgen. Voor de Democraten was het zaak kritische vragen te stellen zonder zichzelf schade toe te brengen. De kans op verandering van opinies was nul, de kans op over the top aanvallen te groot. Kavanaugh heeft een erfenis achtergelaten.

Het was soms een bizar spektakel. Democratisch senator Feinstein die Barrett complimenteert met haar zeven kinderen en vraagt ze voor te stellen. Neanderthaler Republikeinen die ineens bewondering hebben voor een vrouw die carrière maakt en dat formuleren in neerbuigende bewoordingen die een waarlijk ambitieuze vrouw het schaamrood op de kaken zouden jagen.

Over de juridische kwaliteiten van Barrett bestond weinig twijfel. Ze maakte indruk. Maar dat was ook nooit de vraag. Dat Barrett een betrouwbare superconservatieve (extreem katholieke) rechter zal worden, lijkt voorspelbaar. Ze nam geen standpunten in, of het moest zijn dat ze voor een intelligent persoon ineens opmerkelijk weinig kennis of opinie had (over klimaatverandering bijvoorbeeld).

Daarover gingen de vragen, en over Obamacare en abortus. Maar deze rechter is een Koch-brothers rechter, het product van decennia activisme van de olieboeren en rechtse miljardairs om de markt te bevrijden van welke controle dan ook. Want dat werd totaal miskend in deze vier dagen ondervragingen: het Supreme Court besluit over regulering, over overheidsingrijpen in de arbeidsplek, over details in de wetgeving en rechtsspraak. De agenda van Koch en Co is niet abortus of immigratie, hun agenda is overal boren naar olie, geen restricties op zakelijke activiteiten en proberen hun ideologie zo vast mogelijk te verankeren in het systeem. Daarin is Barrett, of ze het nu leuk vindt of niet, een pionnetje.

Game over. De Republikeinen gebruikten de macht die ze hadden, opnieuw, daar waar het beter en democratischer was om dat machtsgebruik te temperen. Ze toonden zich opnieuw cynisch en opportunistisch en zijn mede schuldig als de Democraten in de komende vier jaar hetzelfde zullen doen. Ze moeten wel, anders blijft die minderheid van conservatieve zeloten en rijke misbruikers die al vijftig jaar Amerika in de greep heeft, dat nog eens vijftig jaar doen.

Over het ‘debat’ gisteren valt ook niet zoveel te zeggen, behalve dat het pas interessant wordt als Trump iemand tegenover zich vindt die zich niet laat intimideren, die de feiten op een rijtje heeft en laat zien dat de president van de Verenigde Staten de crazy uncle is op een feestje die maar dingen blijft roepen en die je zo snel mogelijk de deur uit zou willen werken.

Het was natuurlijk ook een verademing dat Trump alleen in zijn eigen ruimte kon ratelen. Joe Biden toonde zich geïnformeerd en, zoals zo vaak, wijdlopig. Maar hij raakte de weg niet kwijt en toonde zich een presidentieel alternatieve voor de crazy uncle (ik vermoed dat we al snel een website onder deze naam zullen zien).

Er is reden om voorzichtig optimistisch te zijn over de uitslag. Sterker, het voelt een beetje als 1980 toen de laatste weken ineens alles naar Reagan schoof. De Republikeinen verdienen een schrobbering zoals de Democraten die in 1980 kregen, niet alleen ruim verlies van het presidentschap maar ook de ondergang van een stuk of tien senatoren die hun houdbaarheidsdatum al lang voorbij zijn. Het zal heerlijk zijn Trump te zien vallen (en dan moeten we onze adem inhouden over wat voor schade hij nog gaat aanrichten), maar het wordt pas echt feest als Graham, McConnell en hun ruggegraatloze collega’s vallen.