Wapens en leugens, je krijgt er in Amerika voortdurend mee te maken. Soms tegelijkertijd, als lafhartige Republikeinen en wapenliefhebbers (niet per se hetzelfde, Republikeinen zijn goed in het opzijzetten van principes om hun achterban te plezieren) weer opdraven met ’thoughts and prayers’, na de zoveelste massamoord. Californië had er twee deze week en het wachten is op de volgende massamoord in een school. Een Amerikaanse kennis die een aantal jaren in Nederland heeft gewoond, ziet op tegen de terugkeer naar haar land. Vooral tegen die verplichte lessen die haar kinderen zullen krijgen in het omgaan met wapens in de school, een active shooter training. Hoeveel woorden kun je er verder aan vuil maken? Ik vrees dat het allemaal boter aan de galg is. De VS is een onbeschaafd land, met een beschamende geweldscultuur.
Er is veel geschreven over George Santos, Republikeins afgevaardigde voor Long Island, die een heel leven bij elkaar heeft gefantaseerd. Nu is het niet zo dat leugens over je afkomst, je etniciteit, je sexuele voorkeur, je familie, je werk, je opleiding en een veroordeling bij verstek in Brazilië op zich voldoende zijn om uit het Congres gegooid te worden. Politici zijn niet in hun eerste leugen gestikt, maar het geval Santos zet een nieuwe standaard. Maar ja, dan moet er wel actie worden ondernomen door het orgaan dat hij bevuilt, het Huis van Afgevaardigden.
Santos profiteert van de nieuwe standaard in leugens die Donald Trump heeft gezet. In een klimaat waarin de Republikeinse Partij een beroepsleugenaar en staatsgreeppleger blijft accepteren als feitelijk hoofd van hun club, is alles geoorloofd. Dat geldt ook voor het in zijn club houden van Santos door de Speaker In Name Only, Kevin McCarthy. Zijn meerderheid in het Huis is zo klein dat hij zich niet kan permitteren Santos te verliezen. Hij heeft het trouwens ook veel te druk met samenzweringliefhebbers en roeptoeters met beledigende taal of ronduit moorddreigingen in commissies van toezicht te plaatsen. Santos kan gerust zijn.
Het is infectueus, dat liegen. President Biden verkondigde afgelopen weekend dat hij ‘no regrets’ had over de manier waarop zijn regering (of hijzelf) de op verscheidene plaatsen ontdekte regeringspapieren die daar niet hoorden heeft behandeld. Het is ‘a gift that keeps on giving’ voor de Republikeinen en voor de man die niet uit slordigheid maar uit vuigheid en immoralisme papieren achterhield, de psycho in Florida. De Wall Street Journal kan er niet genoeg van krijgen (ik kan u aanraden de opiniepagina van die krant eens een tijdje te lezen om te zien wat er kromgedacht wordt in een van de belangrijkste kranten van het land). Vooral de ‘afgesloten’ garage waar zijn Corvette stond en die daarom veiligheid garandeerde, is een verhaal van een andere orde van klunzigheid. Geen seniorenmoment, gewoon, politiek wanbeheer.
No regrets. Hoe stom kun je zijn? Waarom niet zeggen: shit, ik wist hier niets van, het is onvergeeflijk, onvergeeflijk stom en ik bied mijn welgemeende verontschuldigingen aan? Je verontschuldigen voor een stupiditeit, dat is toch niet zo moeilijk.
Waar ik meer dan genoeg van heb zijn politici van naam en faam en met ruime ervaring, zoals Biden en Hillary Clinton (en eerder ook Billy) die niet in staat zijn te zien dat ze een probleem hebben. En die zelfs als ze dat na weken van zwabberen hebben gezien, niet in staat zijn zich te verontschuldigen. Het kost geloofwaardigheid, niet enkel van gepriviligeerde politici maar van de politiek in het algemeen. Het kost verkiezingen. Hillary Clinton was fameus voor haar gebrek aan leercapaciteit. Biden zou beter moeten weten. Regel een in schandaalmanagement: erken het probleem en begraaf het zo diep mogelijk onder verontschuldigingen. Je hoeft het niet eens te menen, het blijft wel politiek.
No regrets. No regrets. Hoe durft Biden? Lastig om de Republikeinen, inclusief de wapenliefhebbers, meelopers en superleugenaars de maat te nemen als je zelf niet de elementaire woorden kunt uitspreken: I apologize.