De val van Kevin McCarthy als Speaker zal nog weken nadreunen. Acht Republikeinse extremisten, helemaal in de sfeer van wat de partij is geworden, de Trump-sekte met een randje mediageile solisten, draaiden McCarthy zijn politieke nek om. Nee, de Democraten waren niet bereid hem te redden. Het Huis zal nog weken werkeloos moeten toezien, misschien maanden, en in november krijgen we weer een gezellige dreiging met een shut down.
Alles is spin, alles is politiek, en dus krijgen we nu een emmer vol conservatieve analisten over ons uitgestort die uitleggen dat de val van de Speaker de schuld is van de Democraten. Als die maar hadden meegestemd met de meerderheid van de Republikeinen, dan was er niets gebeurd. Mike Pence, die geniale grondwethandhaver, zei het zo: vandaag brachten een handvol Republikeinen samen met de Democraten de Speaker ten val. Tjonge. Zo onverantwoord. Ook de Wall Street Journal vond het schandelijk van de Democraten. Ze hadden het verantwoordelijkheidsgevoel moeten hebben om het land te redden van de partij die de meerderheid heeft.
Laten we wel wezen. McCarthy had zichzelf onmogelijk gemaakt. Of er ooit een deal mogelijk was om zijn hachje te redden, is niet erg relevant. Het probleem met McCarthy is dat je hem niet kunt vertrouwen. Truth be told: op dat punt hebben de acht extremisten gelijk. Dit is wat Bill Thomas, de mentor van McCarthy en voorganger als afgevaardigde, zei in The New Yorker net voordat McCarthy na vijftien rondes Speaker was geworden: “Kevin basically is whatever you want him to be. He lies. He’ll change the lie, if necessary. How can anyone trust his word?”
Verlangen van de Democraten dat ze de partij van de anti-democraten redden is wel heel veel gevraagd. McCarthy had andere extremisten (die nu proberen zijn plek in te nemen) toegestaan om een overbodig en onzinnig impeachment proces te beginnen. Ze verspillen hun tijd met onderzoeken naar de weaponisation of government, krasse stuff na Bill Barr als minister van Justitie en Trump als president.
Nancy Pelosi, die nu ineens lof krijgt van die analisten (al zet de GOP haar uit haar kantoor op de Hill, zielig hoor), wist haar eigen partij zo lang mogelijk van impeachmentflauwekul af te houden. Tot er daadwerkelijk bewijs was dat de psycho president de president van Oekraïne afperste. McCarthy ging bij het eerste zuchtje wind als overstag en gaf lui als Jim Jordan, mogelijk de volgende Speaker, een speeltje om Trump te plezieren.
Dit was ook de man die op 7 januari tegen de verkiezingsuitslag stemde. Die op die dag de psycho verantwoordelijk hield voor de putsch. En die een week later naar Trump ging om het goed te maken. Trump, nooit te beroerd om zo’n gelegenheid te gebruiken, streek hem over het bolletje en gebruikte hem om zijn imago, dat onder normale omstandigheden dit niet zou hebben moeten overleven, op te krikken.
Nee, de Democraten hadden groot gelijk dat ze wel iets terug moesten krijgen voor het redden van de Republikeinen van hun eigen waanzin. Maar McCarthy schijnt niet eens aangeboden te hebben te onderhandelen, iets aan te bieden. Hij hoopte/verwachtte dat de Democraten hem van Matt Graetz zouden redden en dan tegen hun kiezers zouden zeggen: kijk eens hoe verantwoordelijk wij zijn. Waarna McCarthy hen weer zou naaien.
Het is niet de schuld van de Democraten dat het land er zo slecht voor staat – al probeerde de NRC in zijn hoofdcommentaar (een beetje vreemd trouwens om dat te schrijven over Amerikaanse politiek op dit niveau) ze mee verantwoordelijk te maken, slechts een beetje minder dan de Trumpsekte die de GOP geworden is. Het zijn de Republikeinen, van Nixon, via Reagan, via Gingrich en kleine Bush die bij Trump terecht zijn gekomen. Laten we wel de schuld leggen waar hij thuishoort.