Een paar observaties rondom de Oekraïne-affaire

Enige observaties rondom de impeachment procedure:

Patroniserende Brooks

David Brooks, de conservatieve columnist van de NYT die steeds vaker optreedt als de stem van het redelijke midden (denkt hij), had een column die me enorm irriteerde – dat moeten columns doen, in die zin was het goed maar Brooks verwoordde een lamlendige overal-bang-voor houding die veel Democraten ook ten toon spreiden.
To the point: hij betoogde dat Trump schuldig was maar dat impeachment onverstandig was. Waarom? De kiezers zouden het niet begrijpen. Ze zouden een opgejaagde Trump zien en Democraten die zich alleen met Trump en niet met beleid bezig hielden (Brooks´ vorige column was een scenario waarin Warren werd gekozen en vanwege te links zou falen). Het viel, vond Brooks, niet uit te leggen aan de kiezers.
Wat me irriteerde was de patroniserende houding. We hebben een grondwet, we hebben een systeem van waarborgen tegen machtsmisbruik maar omdat we het aan de domme kiezer niet kunnen uitleggen gebruiken we het niet. Gevaarlijke onzin, lijkt me.

De ironie van Trumps Biden obsessie

Zoals u weet denk ik dat Biden niet de nominatie krijgt. Ik heb dat gelukkig al heel lang verkondigd, ook voordat zijn neergang in de peilingen duidelijk werd. De ironie is dat Trump zo geobsedeerd is met Biden (om redenen waarop ik een andere keer zal ingaan) dat hij zich in dit impeachment verhaal heeft laten lokken. Trump zag peilingen die Biden ruim lieten winnen en kon zich daar niet van losmaken. Trumps impeachment, kortom, komt via een kandidaat die niet eens kans had op de nominatie.
De ironie is plezierig. Hij lijkt op die van Nixon die liet inbreken bij de Democraten die voorjaar 1972 weliswaar nog niet compleet verslagen waren maar waarvan hij niets te duchten had in november. 

Bidens ´corruptie´

Ja, Trump heeft een punt. Er is iets mis met de zoon van de vicepresident die een baantje opstrijkt van 50 k per maand zonder enige expertise, in een land dat financieel afhankelijk is van de VS. Volgens het uitgebreide artikel in de New Yorker over Hunter Biden zou zoonlief niets tegen papa hebben gezegd maar dat is niet relevant. Biden kreeg deze gig alleen omdat hij Biden heette. Dat Joe er niets van wist lijkt me sterk, dat Hunter er niet met pa over praatte is niet relevant. Zoons die niet weten waar de grenzen liggen worden deel van het probleem.
Dit is de institutionele corruptie waarin Biden en Giuliani deel zijn van hetzelfde probleem: profiteren van naam en toegang tot macht. Als Biden voor mij al niet een ongeschikte kandidaat was, dan zou dit de zaak beklonken hebben. Te kwetsbaar. Niet verrassend na vijftig jaar in Washington. Biden is dead meat.

Een alternatief scenario

Er is een mogelijk scenario dat nu onwaarschijnlijk lijkt. Het is mogelijk dat bewijsmateriaal zich opstapelt en de Republikeinen hun kans zien om zich los te maken van Trump door mee te gaan met een impeachment. Uiteindelijk is Mike Pence een brave hielenlikker die de Republikeinse agenda zonder problemen zal uitvoeren. Het zou de Republikeinen bevrijden van een president die toch niet wordt herkozen en voorkomt de negatieve invloed die Trump heeft op hun posities in het Congres. Voorspellen is lastig, vooral in de toekomst, zoals de Amerikaanse baseball coach Yogi Berra placht te zeggen. Dat moeten ook niet doen maar het is verstandig om open te staan voor alle opties.