Het is een intern Democratisch gevecht dat over Joe Bidens presidentschap zal beslissen. Twee conservatieve senatoren, Manchin en Sinnema, tegen enige tientallen (laag) progressieve afgevaardigden. Beide groepuscules houden elkaar in gijzeling, terwijl Moscow Mitch, de belangrijkste Trump-enabler, grijnzend toekijkt.
Het infrastructuurplan is aangenomen door de senaat en kan door het Huis. Maar de progressieven eisen dat tegelijkertijd wordt gestemd, voor wordt gestemd om precies te zijn, over het 3.500 miljard dollar plan om de verzorgingsstaat op te tuigen. Geen van beide wil toegeven. Ik weet wel wie gaat winnen: McConnell. Het zou verstandig zijn om de infrastructuur snel aan te nemen en dan over belastingverhogingen te stemmen, lijkt me. Mijn lijkt de inkomenskant van de overheid belangrijker dan de uitgavenkant, al was het maar om de opportunistische Republikeinen geen kans te geven.
Voordat er gestemd wordt, krijgen we eerst de nieuwe aflevering in het sluit de overheid spel dat de Republikeinen sinds 1995 spelen (en overigens steeds verliezen, maar dat maakt het drama niet minder). Half oktober moet de schuldengrens die de VS mag aangaan worden verhoogd en de Republikeinen weigeren mee te werken. Never mind dat er nog niets is uitgegeven door Biden en de tekorten enkel zijn te danken aan belastingverlagingen en coronabeleid (zowel van Trump als van Biden). Het gaat om het spel.
De Democraten kunnen met reconciliation de schuldvoet zelf ophogen en zullen dat uiteindelijk ook wel doen. Maar hun wens om de Republikeinen mede verantwoordelijk te maken (of beter gezegd, de McConnell/Trump troepen een politiek drukmiddel in 2022 te ontzeggen) is begrijpelijk en alleszins redelijk. Nou ja, hij zou redelijk zijn in normale omstandigheden, niet in een wankelende democratie zoals de VS is.
Dit wordt een beslissende week voor Bidens presidentschap. De start was weinig florissant, met Afghanistan, het vervolg weinig belovend. Begin oktober kunnen we de balans opmaken en kijken of de anti-democratische Republikeinen terug aan de macht kunnen komen – een steeds realistischer vooruitzicht.