Dat geluid, dat was Asscher die door het ijs zakte.

De verwachtingen van zijn rol als fractieleider waren toch al niet hoog, zijn laatste act als minister heeft dat niet veranderd.

Zoals ik schreef in mijn stuk over de revolutie die de PvdA nodig heeft (klik hier) via een nieuwe voorzitter (ik vrees dat het een roep uit de woestijn zal blijken):

Voorwaar een uitdaging voor de nieuwe voorzitter. Ik ben me ervan bewust dat de voorzitter niet de partijleider is. Dat is nu Lodewijk Asscher. Maar de opdonder die de PvdA en Asscher hebben gekregen, dwingt tot serieuze soulsearching. Ik ga er niet van voorbaat bij uit dat de Tweede Kamerfractie en het programma waarop die is gekozen de toekomst van de PvdA zijn – er waren simpelweg te weinig kiezers die dat vonden. Het is lastig om met de verliezers van de verkiezingen de toekomst uit te zetten.

De verliezer heeft zijn visitekaartje afgegeven.