Ongetwijfeld heeft u iets gehoord of gezien van het inmiddels fameuze interview met fotoshoot in Vanity Fair van de gang who could not shoot straight, ook bekend als de Witte Huis acolieten van Donald Trump. De machtigste personen in Washington (allemaal mannen in de echte machtsposities) laten zien waarom u zich zorgen moet maken. Zijn dit echt de mensen die het machtigste land in de wereld vorm geven? Misschien niet, en misschien lieten ze dat nu precies zien.
De persoon waar alles om draait was Susie Wiles, de tot nu toe buitengewoon effectieve chef staf van het Witte Huis. Wiles gaf een serie van elf interviews met Vanity Fair, een ouderwetse glossy met een gedegen journalistieke reputatie. In de interviews ging ze helemaal los over de jongens en meisjes om haar heen. Trump had een ‘alcoholic’s personality’, Vance was langjarige samenzweringsverslaafde en Elon Musk een echte verslaafde, aan ketamine. En zo nog het een en ander. U krijgt een idee.
Behalve de interviews regelde Wiles met Vanity Fair een foto shoot. Glamour foto’s zoals alleen dit soort bladen die kunnen maken. Annie Leibowiz foto’s, u kent ze wel. Herkenbaar, vaak in your face, glamorous. De fotograaf van Vanity Fair deed zijn werk superb. Behalve een foto van de groep waarin ze poseren als power house, deels in zwart wit en daardoor des te krachtiger als een maffia enforcers team, maakte hij ook individuele foto’s, ongelooflijk dichtbij. Je ziet het dreigende gezicht van JD Vance, de evil eyes van de bekeerde moralist die uw leven wil overnemen.
De Mar a Lago lippen van persvoorlichter Karoline Leavitt, inclusief de prikgaten waar ze haar lippen heeft opgeblazen (by the way, een mooi beeld om jonge meisjes ervan te weerhouden dit soort lichaamsbeschadigende trucs te gebruiken). Oh, shoot, de make up op haar neus zat ook niet helemaal goed. Had hij het moeten retoucheren, werd de fotograaf Christopher Anderson gevraagd. Nee, natuurlijk niet, je fotografeert de werkelijkheid, het zou juist fake zijn als je wegwerkte in photoshop, antwoordde hij. Hier op instagram, als u dat heeft. ICE generaal Stephen Miller, baas van de oppak eenheden, kijkt koel en arrogant, wie doet mij wat, in de camera. Kleine Marco wordt overweldigd door zijn grote oren. Wiles zelf staat er met verbaasde grote ogen (waar zou ze verbaasd over zijn?), als een hert in de koplampen, net voordat ze wordt overreden.
Allemaal leuk om te zien, fascinerend, maar vooral dringt de vraag zich op: hoe is het mogelijk dat deze groep zich liet strikken voor deze shoot? Wiles moet de persoon in het midden geweest zijn, gezien de interviews. Maar zou niemand van deze klungels echt beseft hebben dat er niets goeds van kon komen? Dat ze hun geschiedenis niet kennen, verrast niet. Ik moest meteen denken David Stockman, de begrotingsdirecteur van Ronald Reagan, die in 1981 een dergelijk verhaal losliet in The Atlantic, The education of David Stockman. Ook hij ging los over wat er echt op de achtergrond speelde. Reagan was boos, vaderlijk boos. Stockman mocht blijven maar had zichzelf blijvend beschadigd. Waarom deed hij het? Een operator op de achtergrond die niet voldoende aandacht kreeg, die meer krediet wilde dan hij dacht te krijgen. Een ijdeltuit, kortom.
Dat brengt ons terug naar de vraag waarom. Hoe is het mogelijk dat een slimme operator als Wiles zich in de setting van elf interviews liet lokken, die waarschijnlijk naarmate het aantal opliep, steeds intiemer werden – ik bedoel politiek intiemer, een interviewer die het vertrouwen krijgt. Een goede journalist weet daar wel weg mee en Chris Whipple heeft zijn werk goed gedaan. Ze ontlokte uitspraken van Wiles die zij anders nooit gedaan zou hebben. Het raadsel blijft: hoe liet ze zich in die positie lokken?
Zou ze vinden dat ze te weinig aandacht kreeg voor het harde werk om Donald Trump min of meer gefocust te houden? Voor het organiseren van een chaotische staf in het Witte Huis op een manier die de chef stafs in de eerste termijn steeds ontging? Trump kan haar niet missen, dus ze zal er wel mee wegkomen, maar toch. Zal iemand in haar omgeving haar nog vertrouwen? Wat zegt ze nog meer als een journalist of wie dan ook met haar flirt als persoon van macht?
Of was het ijdelheid van de participanten? Mooie portretten als de mensen met de macht? Glossy, voor de eeuwigheid, voor de kinderen en kleinkinderen? Dat ze ijdel zijn leidt geen twijfel, maar ik had ook verwacht dat ze enig gezond verstand hadden – nou ja, het zijn Trumpies dus je moet niet te hoge verwachtingen hebben. Maar Stephen Miller is een geslepen radicale operator, de enige die het hele Trump-presidentschap, 1.0 en 2.0, heeft overleefd. Vance minder, hij is een ras opportunist die Trump ooit met Hitler vergeleek. U mag zelf invullen op wie hij nu zelf leek. Hij gaat wel voor de shoot. Vance is bezig met de opvolging. Deze creepy foto zal nog vaak opduiken als hij werkelijk van start gaat.
Hoe bestaat het dat van deze groep niemand doorhad waar ze mee bezig waren? Nou ja, het is misschien in te naïve vraag. Deze regering heeft geen idee waar ze mee bezig is. Ze dobberen, deinen op de golven van vage Trumpiaanse overwegingen, gestuurd, als ze dat al zijn, door de krachten achter deze maar half functionerende president. En dan valt op wie er níet op de foto staat. Waar was Russell Vought, de directeur van het Office of Budget Management? De man achter Project 2025, de vertegenwoordiger van de radicaal rechtse, en inmiddels ook verwerpelijk racistische denktank Heritage Foundation, ontbrak. Hij was druk bezig met het echte werk van deze regering: het afbreken van een functionerende overheid en het overdragen van de beslissingsmacht aan de plutocraten en techbazen.
Het is misschien een les van alle tijden: kijk wat je niet ziet. De gang in Vanity Fair staat te kijk. Trump schreeuwt zich door een kerstwens. Vough ploegt lekker door.