Het is een beeld dat beklijft. Het hele kabinet van dictator Trump, verzameld rond een ovale tafel in die krappe ruimte in het Witte Huis. MAGA petten voor hen, hulpjes aan de zijkanten, media overal, want het is een direct uitgezonden festijn waarin Trump lof krijgt toegezwaaid als de meest succesvolle president ooit. Het is waar, we zagen deze beelden ook bij Trump 1.0. Vicepresident Pence die braaf een flesje water naast zich zette toen de baas dat ook deed. In die tijd was er maar één persoon die niet meedeed aan de persoonlijke lofzangen. Het was minister van Defensie Jim Mattis, die in plaats daarvan verklaarde dat hij trots was het Amerikaanse volk te dienen. De rest betuigde trouw en lof aan de baby-koning.

Nu zijn we honderd dagen ver in Trump 2.0, en het beeld is nog schokkender en weerzinwekkender. Er zijn geen onafhankelijke officials over, laat staan mensen die onafhankelijk denken. Voor een outsider is het verbluffend, om het zacht uit te drukken. Hoe bestaat het dat volwassen lieden, sommigen (een paar in elk geval) met een bewonderenswaardige carrière worden gereduceerd tot domme praatpoppen. Ze zijn erop geselecteerd, dat wel natuurlijk. Je zat daar alleen maar als je de leugens van Trump over 2020 voor waar had aangenomen, of in elk geval, dat had uitgesproken. Deze mensen accepteren allemaal zonder morren zijn wreedheid, zijn stupiditeit, zijn roekeloze zigzagbeleid. Unisono prijzen ze hem: hij heeft meer gedaan in honderd dagen dan Jezus in drie jaar.

Als er een wedstrijd zou zijn wie de meest verwerpelijke is van deze luitjes, dan zie ik een duidelijke winnaar. Nee, niet Kristi Noem, de minister die met 3000 dollar in haar handtas door Washington zeult en met een opzichtig horloge van 50.000 dollar paradeert in de Amerikaanse Goelag in El Salvador. Nee, niet Robert Kennedy Jr. Hij is slim genoeg om zijn kans te grijpen zijn onzinnige theorieën en gevaarlijke nonsens om te zetten in levensgevaarlijk beleid. Niet de komische Howard Lutnick, minister van Economische Vernieling. Niet de clown Pete Hegseth, een arme ziel die niet beter weet. En zelfs niet de enige die nog enig verstand laat zien in het temperen van Trumps instincten en daarom wordt bewonderd, Scott Bressent. Onterecht bewonderd, want de minister van Financiën is nu hopeloos gecorrumpeerd.

Vergeet ook Elon Musk, die van de startbaan is geschoven in zijn poging de overheid te ontmantelen, maar al enorme schade heeft aangericht. Bijna evenveel schade als aan zijn autobedrijf Tesla, een merk dat hij in no time naar de Filistijnen heeft geholpen. Volgens de Wall Street Journal zou de raad van bestuur van zijn bedrijf hem hebben willen vervangen. Of hij daar veel om geeft, staat te bezien. Hij heeft inmiddels honderden miljarden overheidscontracten voor zijn andere bedrijven binnengehaald, en de gegevens van vrijwel alle Amerikanen – waarmee zijn loopjongens straks aan de haal gaan. En hij mag dromen van Mars, een verspilling als er ooit een was. De enige die meer corrupt is dan de copresident is Trump zelf en zijn graaifamilie. Musk zal snel verdwijnen als hij geen nut meer heeft voor Trump behalve als pispaal voor wat er mis is gegaan. Vraag het Steve Bannon.

Nee, de meest zielige, meest beschamende, meest treurig stemmende persoon aan die tafel is Marco Rubio. Tegenwoordig zie je bij zijn naam vaak staan: voormalig senator voor Florida, met een reputatie van strategisch denken. Daarna volgt een serie van zijn ‘successen’ in dienst van dictator Trump die zijn totale leeghoofdigheid bewijzen. Het is geen probleem om eerdere standpunten over Trump en diens capaciteiten te dumpen, sterker, dat is een aanbeveling aan het hof van de dictator. JD Vance, die zich tot katholiek bekeerde zo ongeveer toen hij eerdere standpunten over Trump opzij schoof en knielde voor de baas (er moet een link zijn tussen die twee gebeurtenissen), heeft zijn carrière gebouwd op een act van ruggengraatloze acoliet voor Trump. Hij zal zijn beloning krijgen als Trump doodgaat voor het einde van zijn termijn (God is genadeloos). Vance wordt dan beloond voor zijn katholieke stijl liegen en bedriegen (God is genadig voor hen die wreed zijn).

Nee, dan Rubio – ook katholiek, realiseer ik me nu. Wat een zielepoot. Hij werd in Trumps eerste mediarun gereduceerd tot Little Marco, een onderknuppeltje die halverwege zijn antwoord op Obama’s State of the Union droogliep en naar flesje water greep. Het was een van Trumps betere bijnamen, meteen raak. Rubio werd zo graag minister van Buitenlandse Zaken dat hij vergat dat een minister dient, en dienen onder Trump betekent hem volgen, opgegeten worden en uitgekotst. Zou hij aan Rex Tillerson gedacht hebben? De eerste minister van BZ van Trump, ontslagen per email, naar verluidt toen hij op de wc zat?

Er zijn anderen die dachten hun carrière een zetje te kunnen geven door een ministerschap van Buitenlandse Zaken. De niet gemiste Hillary Clinton viel ervoor in 2009. De prijs was hoog – ook voor de VS en de wereld. Maar we wisten al dat zij geen leervermogen had en misschien was het dus vanzelfsprekend. Mitt Romney was tenminste zo verstandig om na een job interview met Trump in versie 1.0 de benen te nemen, beschamend maar zonder blijvende schade.

Maar wat in vredesnaam moet kleine Marco gedacht hebben toen hij hengelde naar deze baan aan het hof van Trump? Een goede start van een campagne voor het presidentschap in 2028? Een mooi einde aan een senaatscarrière die hij eigenlijk al in 2016 wilde opzeggen wegens gebrek aan succes, tot hij zich realiseerde dat hij geen andere baan in het vooruitzicht had? Het is intrigerend: wat staat deze verwerpelijke man te wachten nadat hij is opgegeten en uitgekotst wordt door Trump? En Amerika’s rol in de wereld heeft vernietigd – over strategisch denken gesproken!

Ik zal hier niet een lijst oplepelen van de manieren waarop Rubio zichzelf al verraden heeft. Geen terrein op het wereldtoneel waar hij dat niet heeft gedaan. Hij zat er bij toen Zelinsky werd aangevallen. Ietwat zielig omdat hij geen idee had wat er gaande was toen Vance het mes in Zelinsky stak, maar achteraf babbelde hij braaf mee. Misschien kan Rubio op een gezellige avond met collega Sergey Lavrov nog eens van die kant horen hoe sluw en strategisch hij wel niet is. Net als zijn baas, is Little Marco gevoelig voor lofuitingen.

Daarom, tot op dit punt is het geen echte strijd. Little Marco is verreweg de meest verwerpelijke persoon rond het altaar van Trump. Dat is een prestatie op zich want hij wordt omringd door heel wat anderen die voor die kwalificatie in aanmerking komen. Maar niemand komt ook maar in de buurt van Marco in zijn leeghoofdige, principeloze buigen en knielen voor de baas terwijl hij wel beter weet.

Bravo Marco! Eindelijk eens iets gewonnen.