Het hoeft niemand te verbazen dat Trump begint af te bladderen. Als ik dat kon voorzien, dan kon iedereen dat (zie eerdere adviezen aan de Democraten om te stoppen met jeremiëren en even te wachten tot Trump zichzelf in de wielen zou rijden). Een aantal dingen komen nu samen, zo tegen het einde van Trumps eerste jaar als 47ste president.

Niet onbelangrijk is dat de man van het padje is. Niet altijd, niet permanent, maar vaak genoeg om de vergelijking met rollatorman Joe Biden te maken. Trump kan geen toespraak of zelfs maar conversatie houden zonder de weg kwijt te raken of terug te vallen op zijn vaste riedels over de grootste en de beste van alles. Als hij tenminste niet in slaap valt bij al die ridicule reality show bijeenkomsten waar hij iets tekent of aankondigt. Of tijdens kabinetsbijeenkomsten waar de deelnemers inderdaad slaapverwekkende lofuitingen produceren, hun neus bruin van het in de kont kruipen van de grote man (excusez le mot, dit is de Amerikaanse uitdrukking ervoor, prachtig verbeeld in South Park in minister van Justitie Blondi die steeds een lelijk bruin plekje op haar neus heeft zitten). Trumps misogyne tirades tegen vrouwelijke journalisten storen de gefrustreerde mannetjes van alt right niet, maar irriteren wel de gemiddelde Amerikaan. De man kan zichzelf niet inhouden. Ik heb het al eerder verwoord: de agendazetters van Trump hebben al lang het 25ste Amendement al afgestoft.

Tja, en dan is er de economie. Doet het niet slecht, in afwachting van de AI-crash, maar in de winkel merkt de burger daar weinig van. Prijzen zijn hoog en stijgen, mede door de importheffingen en die zijn nog niet eens helemaal doorberekend door de importerende bedrijven. Gaat nog wel gebeuren, als ze hebben kunnen uitvogelen wat Trumps arbitraire beleid uiteindelijk betekent. Inflatie en het ontkennen van de duurte van het dagelijks leven was Bidens downfall, Trump struikelt nu in dezelfde ravijn. Hij heeft geen idee van prijzen, maar kan nou eenmaal niet accepteren dat zijn grootste, beste, meest geweldige beleid voor de gemiddelde burger niets oplevert. Dat wringt steeds meer. En dan hebben we het nog niet eens over de elektriciteitsprijzen die door het dak gaan omdat de AI-instellingen eindeloos slorpen. Of de schok die de ziektekostenpremies gaan veroorzaken.

De meeste Amerikanen vonden het prima dat Trump de grenzen sloot en dat ook handhaafde. Maar er is weinig steun voor het oppakken van ongedocumenteerden in hun eigen omgeving, en al helemaal niet voor de manier waarop Stephen Millers privé leger van ICE dat doet. Trumps intuïtie is goed, totdat hij op basis daarvan iets moet uitvoeren, dan gaat het mis. En dan is er de politiestaat die Amerika wacht, te beginnen met buitenlanders die elke vorm van privacy moeten afstaan om het privilege van een vakantie in Amerika te ondergaan. Alleen vermeend Amerika deskundige Mens kan daar nog goede woorden voor over hebben, de rest van de wereld weet wat ze ziet: Amerika gaat China achterna. En de vakantie industrie zal instorten.

De gemiddelde Amerikaan is niet erg bezig met buitenlandse politiek. Ze geven weinig om Trumps grove en ongepaste tirade tegen Europa, die gehakt maakt van tachtig jaar Amerikaans leiderschap. Ze zien Trumps speciale afgevaardigden (allemaal met zelfverrijkende belangen in hun werk) die doen wat normaliter diplomaten doen: onderhandelen, excuus, deals maken met onfrisse regimes. Zelfs minister en veiligheidsadviseur Marco Rubio heeft er geen kijk op, wordt aan alle kanten voorbijgelopen. Ergens diep in het Amerikaanse zelfbewustzijn zit schaamte voor het in de steek laten van Oekraïne, de lofuitingen en het aanhalen van Poetins Rusland, maar het raakt burgers onvoldoende om zich er druk over maken. Republikeinse senatoren denken er wel over na, maar ze hebben tijd nodig om hun ruggengraat terug te vinden die ze na Trumps aantreden in verzekerde bewaring hadden gegeven.

Waar werkelijk niemand op zit te wachten is een oorlog met Venezuela die, via de Cubaanse Amerikaan Marco Rubio, op een schietfeest ook elders in het Caribisch gebied dreigt uit te lopen. Trump kan nauwelijks meer terug, hij probeert de zaak nog wat aan te scherpen door het kapen van olieschepen, maar Maduro heeft geen enkele reden om zijn positie op te geven en vele redenen (onder meer de militaire structuur om hem heen die hem meer ruggengraat bezorgt dan die Republikeinen hebben) om vol te houden. Hoe lang kun je die verzameling schepen voor de kust laten liggen? Als je admiraal ontslag neemt, en minkukel Pete Hegseth steeds meer onder vuur ligt van het Congres?

China won vorige maand de eerste rondes in de handelsoorlog, simpelweg door het ‘deal making’ proces beter te spelen. Jij voert importheffingen in, ik voer uitvoerbeperkingen in van zeldzame materialen die jij nodig hebt. Fuck me, I fuck you. De deal: minder invoerbeperkingen en een jaartje zeldzame materialen. Xi wrijft zich in de handen: wat een sukkel, die Trump, dat hij denkt dat dit een overwinning is. Ondertussen heeft Trump door zijn anti-klimaatbeleid de vooruitgang op het gebied van alternatieve energie in de VS stopgezet of teruggedraaid. De ironie is dat China op dat terrein (alternatieve energie) inmiddels de markt domineert en dat binnenkort ook met de elektrische autoindustrie gaat doen.

De gratieverleningen die Trump tegen voldoende betaling aflevert worden inmiddels beschamend, ok al gaf Biden een slecht voorbeeld met de gratie voor zien kan-niet-deugen zoon. De pay-to-play houding is normaal voor de Trumpies, verwerpelijk voor de gemiddelde Amerikaan die meer verwacht van zijn president. De persoonlijke corruptie, de zelfverrijking van de Trump familie en aanhangende profiteurs, begint te wringen. Overnames in de Amerikaanse media gefinancierd door Arabische regimes, de persoonlijke wraaktocht van Trump tegen CNN, het nemen van overheidsaandelen in Intel en winstaandelen in NVDIA – niet iets wat mensen dagelijks dwarszit, maar zo alles bij elkaar begint het te irriteren. Je zag het allemaal gevat in de medaille voor vredesstichter die de schaamteloze FIFA-baas hem aanbood en die Trump, dom genoeg maar wel typerend, zich niet liet omhangen maar zichzelf omhing. Het beeld zei alles.

Corruptie, negeren van regels, machtsmisbruik, slechte smaak: het komt allemaal samen in de afbraak van de East Wing voordat iemand hem daarvoor toestemming had gegeven. Trump zag het goed: afbreken is niet meer ongedaan te maken. Maar die balzaal in de vorm waarin hij die had gedacht, die is er zo snel nog niet. Het is het verhaal van deze regering-Trump: afbreken, daar zijn we goed in. Opbouwen, dat is een heel ander verhaal.

De helden in de Amerikaanse politiek die zich een klein jaar verstopt hebben, komen nu weer tevoorschijn. Het Congres besloot de Epstein documenten en fijne foto’s vrij te geven. Ze durven Trump te negeren. Ze proberen een debacle in november 2026 te voorkomen. Gegeven de dynamiek van hierboven geschetste ontwikkelingen, zal Trumps afbladdering het komende jaar alleen maar toenemen. Er zijn geen goede trends te bekennen, wat Trump ook mag zeggen. Het is gewoon zo dat Trump zijn eigen ergste vijand is. Hij zette veel in gang maar zonder discipline en zonder strategie, en zonder idealen afgezien van zijn bankrekening en prijzenpot. Het levert wåeinig op, afgezien van permanente schade aan de Amerikaanse samenleving en reputatie in de wereld.

Hij heeft zijn hand inmiddels overspeeld. Waar we ons wel zorgen over mogen maken is hoe deze narcist reageert op ineenstortende populariteitscijfers en toenemend verzet. Een kat in het nauw… Reken op bizar beleid, komend jaar.