Hoe serieus moeten we Oprah Winfrey nemen als potentiële presidentskandidaat? Ik zou zeggen: relax, cool down, neem een slokje water, de nood mag hoog zijn maar niet zo hoog dat de Amerikanen hun toevlucht zullen nemen tot een televisiepersoonlijkheid als opvolger van een televisiepersoonlijkheid. Natuurlijk staan we als weldenkende Europeanen, allemaal progressief, allemaal anti-Republikeins, te juichen als iemand een mooie, emotionele toespraak houdt die het hart roert.

Maar houd uzelf in toom, realiseer u dat wij hier nooit begrepen hoe George W. Bush of Donald Trump president konden worden, waarom Barack Obama niet razend populair was. Als we denken dat Oprah Winfrey iemand is die Amerika, de wereld, de beschaving kan redden, dan houden we onszelf voor de gek. Dit was een #metoo speech met een vleugje burgerrechten. Er viel veel te applaudisseren maar ik raad u aan de speech ook te lezen. Nog steeds goed maar beperkt in reikwijdte.

Oprah is geen beroeps maar er wordt gesuggereerd dat ze een uitgebreid politiek netwerk heeft. Misschien is dat zo, ik kan daar niets zinnigs over zeggen. Maar wel dit: de man die in 2016 goede sier maakte met een jaloers stemmend politiek netwerk heette Harvey Weinstein. En, eh, Hollywood als vlag om Amerika weer te verenigen? Lijkt me geen goede strategie. Voor de meeste Amerikanen is Hollywood La-La-Land, een wonderlijke wereld van over het paard getilde types met te veel geld en te veel vrije tijd, mensen met dubieuze levensstijlen en bovendien van oudsher financiers van de Democratische Partij.

En laten we man en paard noemen: een zwarte vrouw als presidentskandidaat is in dit Amerika een garantie voor verloren verkiezingen. Vergeet niet wie Trump aan de macht hielpen: boze blanke kiezers, evangelische radicalen en anti-overheidsactivisten. Het vergt een zekere politieke blindheid om te verwachten dat veel van deze kiezers Oprah Winfrey zouden verwelkomen.

We moeten realistisch blijven en vooral ook verstandig. Gegeven de staat van het land is er nood aan een president die in staat is te verbinden, met een programma of visie waardoor Amerikanen het gevoel hebben in één land te wonen, niet in een afvallige provincie van Trumpistan. De uitdaging is om met een kandidaat te komen die de weg weet in de politiek, iets gedaan kan krijgen en weet wat zij wil.

Ik noem maar Kirsten Gillibrand, de senator van New York, een vrouw die seksueel misbruik in het leger aan de kaak stelde en, rijkelijk laat maar toch, alsnog Bill Clinton veroordeelde voor zijn strapatsen. Neem senator Kamala Harris, een vrouw met een etnische achtergrond, scherpe politieke vaardigheden en vertegenwoordiger van Californië, de belangrijkste staat van het land. Er is senator Cory Booker van New Jersey, prominent zwart politicus. Zo zijn er nog een paar, maar laat ik me beperken tot de vaststelling dat er heel wat beloftevolle politici zijn, mensen met meer kans en meer vaardigheden dan Oprah Winfrey.

Tenslotte is het nuttig om vast te stellen dat juist Donald Trump duidelijk heeft gemaakt hoe onverstandig het is een onervaren mediapersoonlijkheid tot president te kiezen. Als Trump één erfenis nalaat dan is het dat de kiezers beter zullen kijken naar wat een kandidaat te bieden heeft. De afgelopen honderd jaar hebben we zonder uitzondering presidenten gehad met politieke ervaring en een politieke manier van kijken. Tot het experiment met Donald Trump. Ik zeg niet dat deze mannen altijd even succesvol waren, maar we weten nu dat een onervaren nieuwkomer ongelukken garandeert.

Geen misverstand. Ik heb achting voor Oprah Winfrey. Ik respecteer haar en haar werk. Maar het zou me tegenvallen als ze werkelijk denkt dat ze presidentskandidaat zou moeten zijn. Dat is wat mij betreft de paradox van dit weekend: als Oprah denkt dat ze geschikt is dan is ze niet geschikt. Ik heb haar hoger. Geniet van de mediahype maar besef: het is een hype.