1814

De oorlog van 1812 was de laatste keer dat Groot Brittannië het Amerika, zijn ex-kolonie, moeilijk maakte. James Madison, briljant denker achter de grondwet, was als president niet zo’n succes. De Amerikanen leden nederlaag na nederlaag. In augustus 1814 stonden de Engelsen dicht bij Washington.

Op 23 augustus stuurde Dolley Madison, een van de meest ondernemende First Lady die ooit in Washington huisden, deze brief naar haar zuster.

“Dierbare zuster,

Mijn echtgenoot vertrok gisterochtend naar generaal Winder. Hij vroeg zich bezorgd af of ik de moed en de dapperheid had om in het huis van de President te blijven tot hij morgen, of de dag daarna, zou terugkeren, en op mijn verzekering dat ik me nergens druk om maakte behalve om zijn welzijn en het succes van ons leger, vertrok hij, me op het hart drukkend goed op mezelf te passen, en op de papieren van het kabinet, publiek en privé. Ik heb sindsdien twee berichten van hem ontvangen, beide geschreven met potlood. De laatste is alarmerend omdat hij wil dat ik er op voorbereid ben om op elk moment mijn rijtuig klaar te hebben en de stad te verlaten; dat de vijand sterker leek dan eerst was gerapporteerd, en dat het zou kunnen dat ze de stad bereikten met de bedoeling hem te vernietigen. Daarom ben ik klaar om te gaan; ik heb zoveel kabinetspapieren in koffers gestopt als één rijtuig mee kan nemen; ons privé bezit moet maar worden opgeofferd, aangezien het onmogelijk is om wagens voor vervoer te regelen.

Ik ben vastbesloten om niet zelf te gaan tot ik Mr. Madison veilig en wel zie, zodat hij met mij mee kan gaan, aangezien ik hoor dat er veel vijandigheid is jegens hem. Afvalligheid omringt ons. Mijn vrienden en bekenden zijn allemaal al weg, zelfs Kolonel C. met zijn honderd man, die hier ter bewaking waren gestationeerd. French John [een bediende] biedt aan, met zijn gebruikelijke activiteit en vastbeslotenheid, om het kanon bij de poort te laden en een spoor van kruit te leggen, dat de Britten zou opblazen als ze het huis binnenkwamen. Tegen dit laatste voorstel heb ik heftig geprotesteerd, zonder hem duidelijk te kunnen maken waarom zelfs in een oorlog niet alle middelen zijn toegestaan.

Woensdagochtend, twaalf uur. Sinds zonsopgang heb ik mijn verrekijker in alle richtingen gewend, uitkijkend met onverhulde zorg, hopend op de komst van mijn dierbare echtgenoot en zijn vrienden; maar, helaas!, ik kan alleen groepen militairen onderscheiden die in alle richtingen bewegen alsof er een gebrek aan wapens was, of misschien een gebrek aan geestdrift om voor hun eigen huis en haard te vechten.

Drie uur. Kun je het geloven, mijn zuster? We hebben een slag gehad, of een schermutseling, nabij Bladensburg, en ik ben nog steeds hier, binnen het bereik van het geluid van de kanonnen! Mr. Madison komt maar niet. Moge God ons beschermen. Twee boodschappers, onder het stof, komen me verzoeken om te vluchten; maar ik ben vast van plan op hem te wachten … Op dit late uur hebben we een wagen weten te regelen, en ik heb hem laten vullen met zilverwaar en de meest waardevolle artikelen in het huis die meegenomen kunnen worden. Of het zijn bestemming zal bereiken, de ‘Bank of Maryland’ of dat het in handen zal vallen van de Britse soldaten, dat zal de toekomst moeten uitwijzen. Onze dierbare vriend, Mr. Carroll, is gekomen om te zorgen dat ik vertrek en hij is erg kwaad op me omdat ik er op sta te wachten tot het grote portret van Generaal Washington veilig is gesteld; het moet losgeschroefd worden van de muur. Dit proces werd te omslachtig bevonden in deze gevaarlijke momenten; ik heb daarom opdracht gegeven om de lijst te breken en het canvas eruit te halen. Het is gebeurd! En het onschatbare portret is in handen gegeven van twee heren uit New York, ter bewaring. En nu, dierbare zuster, moet ik dit huis verlaten, of ik wordt gevangene van het terugtrekkende leger door de weg die ik moet nemen te vullen. Wanneer ik je weer zal schrijven, of waar ik morgen zal zijn, ik kan het niet zeggen!

Dolley”

De Engelsen bereikten inderdaad Washington D.C. Ze staken de openbare gebouwen, inclusief de presidentiële residentie in brand. Maar de oorlog was al bijna voorbij toen dat gebeurde. De Engelsen trokken een paar dagen later naar Baltimore, waar het fort van de stad belegerden, Fort McHenry. Ze bombardeerden het gedurende 25 uur. Het enige licht waren de exploderende granaten boven het fort, die aangaven dat de vlag nog steeds wapperde. Het inspireerde de Francis Scott Key om een gedicht te schrijven dat de tekst zou worden voor The Star-Sprangled Banner, het Amerikaanse volkslied. De oorlog eindigde eind 1814, net het Verdrag van Gent. Nieuws reisde traag in die jaren, waardoor generaal Andrew Jackson op 8 januari de Britse troepen bij New Orleans nog een vernietigende nederlaag kon toebrengen die de Amerikanen meer voldoening gaf over de afloop van de oorlog dan waar ze recht op hadden. Het wit geverfde woonhuis van de president zou pas onder Theodore Roosevelt officieel Witte Huis gaan heten.

Bron

National Archives, Memoirs and Letters of of Dolly Madison.