Zoals een immigrant in Detroit schreef naar zijn vrouw in Babica, in zuidoost Polen: ‘Alles wat in Babica gebeurt, weet ik, omdat ik hier tussen de Babicans woon, en ik hoop dat het niet allemaal waaris [wat] ze me over jou vertellen’. Dezelfde schrijver wist precies wat er met twee biggen was gebeurd, of beter gezegd, niet was gebeurd. Kranten

Van hun kant probeerde het thuisfront ook immigranten voor hun karretje te spannen of te mobiliseren voor doeleinden thuis of om als subversief ervaren activiteiten te stoppen. Italiaanse regering financierde scholen in Amerika in ruil voor ‘bilaterale’ invloed. Polen stuurde leraren Pools en geschiedenis naar de VS.

Om daar wat tegen te doen organiseerde de Amerikaanse regering tegen het einde van de Eerste Wereldoorlog een stevige Amerikaniserings campagne. De bedoeling was de home-country enthousiasm te ‘demobiliseren’ en de aandacht te trekken voor Amerikaanse zaken. De beperking van 1924 ondermijnden dit verkeer ook wel. Het langer blijven, kopen van huizen, intermarriage, leren van (enig) Engels en kinderen die in het nieuwe land werden geboren, bleken op den duur te leiden tot Amerikaanse belangen en attachments. Ze namen (niet onproblematische) ethnicized identies aan als streepjes Amerikanen.

Tegen de jaren dertig bleek maar de helft van de zuid- en oosteuropese immigranten genaturaliseerd. Verslagen over ruzies over binnen de gemeenschap over nationalisitsche onderwerpen waren heel gewoon. Maar de immigrantenpers besteedde significant meer aandacht aan Amerikaanse onderwerpen. Zoals Morawska schrijft: ‘in 1929 besteedde, bijvoorbeeld, de Hongaarse Szabadsag een serie de History of the Magyar Nation en een gedetailleerd verslag van de slag bij Gettysburg op dezelfde pagina.